Współczesna nauka twierdzi, że Wszechświat miał swój początek w tzw. Wielkim Wybuchu, a więc istniał taki moment czasu przed którym nie było ani materii ani czasu.

Racjonalnie jest przyjąć, że nic nie bierze się z niczego, tj. wszystko co ma początek, ma swoją przyczynę. Skoro wszystko co ma swój początek, ma też swoją przyczynę (tj. nic nie bierze się z niczego), to co jest przyczyną Wszechświata (skoro nie jest on wieczny) ?

Jeśli przyjąć nieskończony ciąg przyczyn, to nasuwa się pytanie: jaka jest przyczyna dla tego nieskończonego ciągu przyczyn - dlaczego w ogóle jest coś zamiast niczego?

Jak z problemem początku Wszechświata radzą sobie ateiści/agnostycy ?

Hmmmmm... może chciałbyś zacząć jeszcze raz?

viewtopic.php?p=662448#p662448 - Stworzenie świata a teoria wielkiego wybuchu.

Podobne pytanie można zadać w odniesieniu do odwiecznego istnienia Boga.

Może dlatego, że taka jest własność rzeczywistości.

Prawdopodobnie dla większości z nich nie jest to żadnym problemem.

Ateizm nie jest stanowiskiem (ani zbiorem stanowisk) odnośnie stworzenia świata.
Jeśli chodzi o agnostycyzm, to musiał byś sprecyzować, o jaki ci chodzi.
Jeśli o to, co w praktyce jest ateizmem agnostycznym, to patrz wyżej.

Dzięki - zapoznam się.

Wobec odwiecznego nie można go zadać, ponieważ Bóg jest ... odwieczny, a więc nie ma początku i nie został stworzony. Nie ma sensu pytać o Jego przyczynę. Podobnie wobec wiecznego Wszechświata, też nie byłoby problemu. Ale wobec Wszechświata, który ma swój początek pytanie jest zasadne.

A powinno być.

Słuszna uwaga - interesuje mnie zdanie tych, którzy uważają się za ateistów lub nie wierzą w Boga.

Ale wiesz, wg. naukowców Wielki Wybuch nie jest jakimś ogólnym początkiem istnienia czegokolwiek, tylko wszechświata jaki znamy. Już w "Krótkiej historii czasu" Hawking pisał, że zachodzenia zdarzeń przed WW nie można wykluczyć, tyle że niczego o nich nie możemy się dowiedzieć. Osobiście zakładam, że wszechświat w znaczeniu szerszym, tj. szerszym od obecna-konfiguracja-elementów-które-obserwujemy-i-uznajemy-za-wszechświat jest właśnie wieczny, istnieje, bo ma taką właściwość.



Nie wiem czy na pewno takie racjonalne jest przypisywanie właściwości poszczególnych elementów - całości.

Ale to jest przecież pytanie, na które religia też nie odpowiada (bo jest ono pytaniem bez sensu).

Dlaczego bez sensu, jest to właśnie dziwne, bo normalne byłoby że było by nic.

Dlaczego? Normalnym jest właśnie to co obserwujemy. A obserwujemy coś. Natomiast pytania "jaka jest przyczyna pierwszej przyczyny", albo "jaka jest przyczyna nieskończonego ciągu przyczyn" są sprzecznym wewnętrznie bełkotem.

Dość dziwaczne rozumowanie... wokół zawsze obserwujemy wszechświat, nicość z kolei to tylko abstrakcja, której nikt nigdy ze zrozumiałych względów nie "zaobserwował". Skąd zatem pomysł, że stan najbardziej oczywisty jest nienormalny a normalne byłoby coś kompletnie wydumanego?

A czy to nie dziwne że właśnie jesteśmy? Nie sądzę że to byśmy obserowali cały złożony świat było czymś normalnym. Czy samo istnienie Boga nie jest dziwne? Jak to się stało że jest taki doskonały?

Oj, nie jest to chyba zdrowy objaw...



Istotnie, to dość dziwna koncepcja, choć zrozumiała.

Mnie natomiast ciekawi czy taki ewentualny Bóg zdaje sobie sprawę z tego jakie ma szczęście, że to jemu przypadło pełnić tę funkcję. Bo przecież mogło paść na mnie, na Jajko, Alus, Zdzisia, Rysia czy Małgosię... ale to właśnie on(konkretna osoba) może cieszyć się wszechmocą...
Z tym osobowym Bogiem to rzeczywiście jest chyba tak jak Einstein napisał

To raczej my mamy to szczęście. Ale takie rozumowanie nie ma sensu, bo na początku byl tylko ON, więc nie mogło na nikogo innego paść

Ale! Na początku mogłem być tylko ja, Ty, Jajko, Alus, Zdzisiu...

A skąd byś się wziął, musiał Bóg stworzyć. Twoje pytanie powinno brzmieć, co by było gdyby Bóg miał takie cechy jak ja? Oj to byśmy mieli pecha:)