Koniecznie z cudzysłowami...
Taka dam dygresja.

Każdy z nas postrzega w jakiś sposób bogów/Boga - każdy, niezależnie od światopoglądu będzie miał w głowie jakąś koncepcję na ten temat, określony konstrukt myślowy.
Tyczy się to także (a może zwłaszcza?) ateistów - nie można bowiem mówić o ateizmie, kiedy brakuje koncepcji Boga/bogów. Żeby coś negować, musimy wiedzieć CO negujemy.
W przypadku wielu mistrzów, guru i kapłanów (chociażby religie światowe i ich założyciele), mamy do czynienia z koncepcjami niezwykle lotnymi - na tyle, że inni ludzie przyjmują je i uznają za właściwe. U ateistów zauważam coś odwrotnego - koncepcja Boga/bogów jest tak skonstruowana, że ów "Bóg ateistów" zostaje odrzucony przez swojego twórcę. A zatem ów "Bóg" niejako "nie potrafi przekonać nawet swojego proroka" Po prostu autor tworzy taką definicję Bogów/boga, która wyklucza Jego/ich istnienie.
Nie oznacza to oczywiście, że jest to koncepcja błędna czy gorsza od teistycznej - po prostu taka jest jej specyfika.

Co myślicie?

Oczywiście, to jest charakterystyczne dla ateistów.

Wydaje mi się że jest różnica między ateistą, a dobrym ateistą. Sądze że mało już teraz takich dobrych ludzi ateistów w nic nie wierzących jakim był słynny "Dobry Samarytanin" z przypowieści o dobrym Samarytaninie, a jednoczesnie prawych. Bardzo bym chciał żeby w tych czasach Jezus ponownie zstąpił na ziemię i poprowadził ludzi którzy chcą się nawrócić.

Tutaj niejako zakładasz, że ateista ogólnie jest zły - stąd epitet "dobry", mający odróżniać go od "złego-zwykłego".
Tymczasem ateizm jest poglądem dotyczącym istnienia/nieistnienia Boga/bogów - tak więc możemy trafić tak na dobrego, jak i na złego

Może dlatego że nigdy nie poznałem osobiscie żadnego ateisty, obracam się tylko wśród katolików. A wszyscy mi znani medialni ateisci którzy się do tego przyznali, sprawiają wrażenie złych materialistów i są wredni w stosunku do innych ludzi.

Zamiast "lotnymi", powinno być "chwytliwymi".


Cóż, ludzie w mediach muszą trzymać się określonego wizerunku, bo na tym zarabiają. Tymczasem jeżeli nie znasz ateistów w realu - przypisywanie im cech "z urzędu" będzie najlepszą drogą do ignorancji.
Jakbyś się czuł, gdyby jakiś ateista - nie znający chrześcijan - od razu zakładał, że są oni źli?

Ale chrześcijanizm nawet w teori zakłada żeby przebaczać, nie krzywdzić ludzi, a nawet nadstawić drugi policzek, nawet sam Jezus ochronił cudzołożnice przed ukamieniowaniem. Ateiści mogą doczytać choćby z Biblii że chrzescijanin musi być dobry, a ja skąd mam coś o nich wiedzieć. Biblia to była pierwsza wydrukowana książka i jest wszędzie dostepna.

Cóż, jakby nie było, w Biblii są różne ciekawe fragmenty (zwłaszcza, jeżeli je błędnie zinterpretujemy). A gdy ktoś będzie miał "szczęście" urodzić się w rodzinie antyklerykałów?

Ale kleryk to przecież określenie kogoś duchowego, a rodzina antykleryków czyli osób nie mających z duchowieństwem nic wspólnego czyli takich ateistów, owszem ma trudniej, ale może się kiedyś ogarnąć że świat nie powstał z niczego i może dojdzie do wniosku że powinna w coś wierzyć. Nawet najlepsi naukowcy nie znają wszystkich odpowiedzi i jako alternatywa wierzą, bo jak by się okazało że się mylili w swoich przekonaniach. Religia ma swoje ide, cele które daje człowiekowi w życiu ,daje nadzieje, co ma taka osoba bez niej poza zdobywaniu rzeczy materialnych i podstawowych czynościach? Śmierć i nicość, jakie to smutne uważać że się umrze i nie ma nic po tym. Cóż to życie było tylko dla tej istoty po to żeby się pożywić , napić, ogrzać, przedłużyć gatunek, zabawić się i tyle?

I tworzyć. No, ale to oczywiście nie jest droga dla każdego - nie, zając? ; )

Może pan woli siedzieć w norze nazywając kogoś zającem? Ja wolę być wolny, niż się tylko ograniczać do tego świata.

: ))) Zająca tu w tej chwili nie ma - ale pewnie się odezwie. : P

Smutne to jest wierzyć w wieczną męczarnię milionów dusz.


Cóż..., spróbuj poszukać radości w tych prostych, codziennych rzeczach, zamiast marzyć o wątpliwych pośmiertnych rajach.

Ateista nie tworzy żadnych własnych koncepcji, tylko odrzuca już istniejące.

Myślę, że masz sporo racji, bo każdy człowiek tworzy własny język, jedynie w części kompatybilny z językiem innych ludzi. Ale jednak nie żyjemy w wieży Babel i pojęcia tworzymy na podstawie tego, co powiedzą nam inni, a nie wyciągamy z kapelusza. Rzeczywiście, ateista to ktoś, kto myśli: "obiekt, który nazwałbym 'Bóg' raczej nie istnieje". Chociaż z logicznego punktu widzenia definicje są dowolne i nie mogą być prawdziwe ani fałszywe, to jednak zazwyczaj używamy słów tak, jak nas nauczono, a nie losowo. W Polsce wszyscy jesteśmy nasiąknięci katolickim pomysłem na Boga, niezależnie od wiary czy niewiary. Jeśli według tej definicju Bóg jest dobry, wszechmogący i pozwala na istnienie piekła, to według mojego systemu pojęciowego istnieć nie może, tak samo jak nie może istnieć czworokątny trójkąt. Czy może istnieć Bóg jakiś inny? Pewnie może. Jeśli zaś skonstruuję definicję w odpowiedni sposób, to w końcu dojdę do tego, że Bóg istnieje z pewnością, nie zmieniając ani trochę moich poglądów. Einstein nazywał się człowiekiem religijnym i czasem pisał o Bogu, pozostając ateistą. Jeśli Bóg oznacza prawa rządzące wszechświatem, które można poznać i dzięki temu poczuć coś wspaniałego, no cóż, w takiego Boga to ja też wierzę. Uważam jednak, że słów należy używać w tym znaczeniu, w jakim używa ich większość społeczeństwa. Bóg Einsteina nie robi cudów, nie osądza ludzi, nie leczy raka (a może i leczy, ale nie w zależności od tego, jak bardzo go lubimy), nie wyskakuje zza krzaka, każąc człowiekowi zabić syna, nie domaga się wdzięczności i chwały. Dlatego słowo "Bóg" w stosunku do Tego uważam za nieadekwatne.