Jeszcze trochę minie czasu zanim zrozumiemy wszystko.

WW to początek wszechświata w obecnie obserwowalnej postaci a nie początek w ogóle. W ogóle to nie bardzo wiadomo, czy w ogóle jest jakiś początek w ogóle - wszak czas jest względny a do tego dzięki prędkości światła możemy zamienić go na wymiar geometryczny. Wszechświat jako całość może być np. zupełnie bezczasowy.

Jeśli to był żart to bardzo udany.
Zrozumieć wszystko to jak policzyć nieskończoność. Racjonalnie niemożliwe.

Spoglądając wstecz, na późne lata 80., Jane Hawking przypisywała swoją zdolność borykania się przez tak wiele lat z niezwykłym i często trudnym życiem – życiem pozbawionym nadziei na długą i szczęśliwą przyszłość – wierze w Boga. Bez tego – powiedziała – „nie byłabym w stanie wytrzymać tej sytuacji. Przede wszystkim nie byłabym w stanie poślubić Stephena, ponieważ nie miałabym w sobie wystarczająco dużo optymizmu, by przez to przejść, i nie byłabym w stanie tego ciągnąć”.
Tej wiary, która dawała jej tak wspaniałe oparcie, nie podzielał jej mąż. Mieli ją niektórzy z jego kolegów fizyków, ale nie był to temat, na który Jane zwykła z nimi dyskutować. Jeżeli istniały jakieś filozoficzne lub religijne aspekty zmagań Stephena Hawkinga z chorobą i groźbą rychłej śmierci, nie mówił o nich publicznie. Jednakże, sądząc po jego książkach – Krótkiej historii czasu oraz Wielkim projekcie, wydaje się oczywiste, że myśl o Bogu nigdy zupełnie go nie opuszcza. W wywiadzie udzielonym w latach 80. Hawking powiedział: „Trudno jest rozważać początek Wszechświata bez wspominania koncepcji Boga. Moja praca na temat powstania Wszechświata pozostaje na granicy między nauką a religią, lecz staram się pozostawać po jej [naukowej] stronie. Całkiem możliwe, że Bóg działa w sposób, którego nie da się opisać za pomocą praw naukowych. W takim przypadku należałoby po prostu kierować się osobistymi przekonaniami”. Zapytany, czy nie uważa, że jego nauka współzawodniczy z religią, odparł: „Gdyby przyjąć takie nastawienie, to Newton [który był bardzo religijnym człowiekiem] nigdy nie odkryłby prawa grawitacji”.
Hawking powiedział, że nie jest ateistą, ale woli „używać pojęcia Boga jako uosobienia praw fizyki”. „Żeby ustalić warunki początkowe dla Wszechświata, nie trzeba odwoływać się do pojęcia Boga, ale to nie dowód, że Boga nie ma – a jedynie, że jego działania przejawiają się poprzez prawa fizyki”. Jednakże Hawking zdecydowanie nie wierzy w Boga personalnego, który sprawuje opiekę nad poszczególnymi istotami ludzkimi, kontaktuje się z nimi z wykorzystaniem potężnych mocy i przeistoczeń oraz czyni cuda. „Jesteśmy niepozornymi stworzeniami na niewielkiej planecie, która krąży wokół przeciętnej gwiazdy, położonej na dalekich peryferiach jednej ze stu tysięcy milionów galaktyk. Toteż trudno uwierzyć w istnienie jakiegoś Boga, który troszczyłby się o nas czy choćby zauważał nasze istnienie”. Einstein był tego samego zdania. Inni, w tym również niektórzy spośród kolegów Hawkinga, zgadzali się z Jane Hawking, nazywając tę wizję Boga żałośnie ograniczoną i wskazując, że równie trudno uwierzyć, aby wszyscy inteligentni i rozsądni ludzie (w tym wielu dobrych naukowców) twierdzący, że doświadczyli obecności Boskiej istoty, ulegli jakiemuś złudzeniu. Długo można by szukać bardziej znamiennej od uwidaczniających się w różnicy poglądów Stephena i Jane Hawkingów ilustracji tak skrajnych postaw.
„Zapewnienia Stephena, że nie wierzy w Boga osobowego, były dla mnie dosyć bolesne” – wspomina Jane. W 1988 roku miała powiedzieć prowadzącemu z nią wywiad: „[Stephen] drąży sfery, które dla myślących ludzi mają istotne znaczenie, i robi to w sposób mogący w wielu z nich wzbudzać głęboki niepokój. Istnieje pewien aspekt jego rozumowania, który coraz bardziej wyprowadza mnie z równowagi i z którym coraz trudniej mi żyć. To poczucie, że skoro coś zostało sprowadzone do racjonalnej formuły matematycznej, musi być prawdą”. Odnosiła wrażenie, że w umyśle męża brak miejsca na dopuszczenie choćby możliwości tego, że prawda objawiona przez jego matematykę nie jest całą prawdą. Rok później nieco zmieniła swoją opinię: „Z wiekiem łatwiej jest postrzegać rzeczy z szerszej perspektywy. Myślę, że z racji kondycji i okoliczności… tego, że jest niemal całkowicie sparaliżowanym geniuszem, jego sytuacja jest tak odmienna od sytuacji kogokolwiek z nas, że nikt nigdy nie zdoła zrozumieć jego wizji Boga ani tego, jakie mogą łączyć go z Bogiem relacje”.
Być może prawda musi być matematyczna, lecz fizyka to dla Hawkinga niewystarczający powód, żeby żyć. „Fizyka – powiedział w wywiadzie –  jest bardzo dobra, ale całkiem zimna. Nie mógłbym dalej żyć, gdybym miał tylko fizykę. Jak każdy człowiek, ja również potrzebuję ciepła, miłości i przywiązania”