Ja zastanawiam się nad czymś innym:
Otóż nawet ateista twierdzący, że "Wszystko ma w gruncie rzeczy podłoże fizyko-chemiczne, bo tak działają istoty żywe", tęskni jakoś za autonomią, niezależnością osoby ludzkiej, nieprzenikalnością jej natury. Z jednej strony świat jest racjonalny, poznawalny, fizyczny. A z drugiej mówi się o świadomych, autonomicznych decyzjach nie powodowanych jakimiś znanymi czy może jeszcze nie poznanymi mechanizmami ludzkiego działania. A więc czym powodowanych? Czy jesteśmy tylko bardziej skomplikowanymi mechanizmami czy czymś innym? Czym jesteśmy? Kim jesteśmy?

Trudno mi się krótko wysłowić, więc proszę o cierpliwość.

Nieskończona jest liczba związków chemicznych, choć zasady łączenia się atomów podlegają konkretnym regułom. Także sposób komunikowania się komórek mózgu podlega opisowi, znamy też występujące w nim związki chemiczne oraz jego budowę. Potrafimy także oszacować maksymalną liczbę komórek, a nawet ilość połączeń między nimi. Nie zmienia to jednak faktu, że nieskończona jest liczba myśli i złożonych koncepcji, które w ludzkim mózgu powstają.

Liczba możliwych do utworzenia zdań w każdym ludzkim języku jest nieskończona. Również nieskończona jest liczba werbalnych opisów ludzkich doświadczeń. Jednocześnie liczba możliwych form (składnia), za pomocą których wyraża się tę nieskończoną liczbę znaczeń, jest bardzo ograniczona i dlatego można ją opisać za pomocą systemu reguł.

Istnieje również nieskończona liczba konkretnych czynności w złożonych ludzkich zachowaniach. Forma tych czynności ma jednak jakąś strukturę, co oznacza, że da się ją opisać za pomocą zestawu reguł. To, że ludzkie zachowanie da się opisać za pomocą zestawu reguł, nie gwarantuje, że nasze zachowanie jest zdeterminowane lub przewidywalne.

Tak więc znajomość reguł naszego funkcjonowania wcale nie zmienia naszego człowieczeństwa. Wciąż jesteśmy tacy sami, tylko lepiej możemy siebie zrozumieć.

Dziwna teza.

Co jest w niej dziwnego?

Ignoruje fakt, że każdy język składa się ze skończonej liczby słów, a zatem skończona jest również liczba ich kombinacji. Owszem, słowa w zdaniach mogą się powtarzać, ale i same zdania nie mogą się rozciagać się nieskonczoność, jeśli mają być uznawane za rzeczywiste komunikaty.

Cawilian
Próbuję zrozumieć co chcesz powiedzieć. Czy mógłbyś napisać coś więcej? Zamiast "nieskończona " liczba wolałbym określenie "bardzo duża" bo chyba jednak skończona choć nieznana.
Jeżeli miałbym szukać porównań to chodzi może o to, że możemy wiedzieć jaki jest plan miasta, znaki i przepisy ruchu drogowego ale nie przewidzimy, którędy pojedzie przypadkowo wybrany samochód. Obawiam się jednak, że nie wyobrażamy sobie czego mogą dokonać matematycy, informatycy i filozofowie wsparci coraz wydajniejszymi komputerami.
Ja, w sensie ogólnym, zastanawiam się czy w neuronach ateisty poza logiką, ewolucją i Dawkinsem błąka się jeszcze jakieś pragnienie transcendentalności.

jakakolwiek – nawet przybliżona – odpowiedź na pytanie o liczbę słów w polszczyźnie nie jest możliwa [Rada Języka Polskiego].

Nie wiem. Natomiast, zmieniając twoje pytanie, twierdzenie, że

w neuronach dowolnego ateisty poza logiką, ewolucją i Dawkinsem na pewno nie błąka się żadne pragnienie transcendentalności,

jest fałszywe.
P.S. I raczej nie w neuronach. Raczej w umyśle.

No i? Uważasz, że jeśli czegoś ni potrafimy policzyć to znaczy, że jest tego czegoś nieskończony zasób?

Możemy na przykład policzyć ilość atomów w molekule insuliny i oszacować ilość atomów w neuronie ludzkiej kory mózgowej, ale nie jesteśmy w stanie policzyć ani oszacować ilości atomów w dowolnej molekule. A to po prostu dlatego, że wypadku polimerów mamy do czynienia z olbrzymimi molekułami. Na przykład pojedyncza butelka PET jest mieszaniną bliżej nieokreślonej liczby bardzo dużych molekuł. Podobnie włókna celulozy. To wyliczenie można sobie ciągnąć.

Zauważyłem, że uwielbiasz stosować uogólnienia, pominięcia i zniekształcenia. Jeżeli jeszcze raz to zrobisz, zignoruję twoją wypowiedź.

Ale on ma rację. A biorąc pod uwagę, żeś waszmość techniczny, i to jeszcze na niwie matematyki (stosowanej), wstyd się bronić w taki sposób. Po prostu.

No dobrze. Lecz są liczby tak duże, że praktycznie nie ma różnicy pomiędzy nieskończonością a niepoliczalnością. Powtarzam - praktycznie. Gdybyśmy się upierali przy tej różnicy, zakwestionować można by było większość naukowych twierdzeń, z teorią ewolucji także.

Nieskończona jest liczba związków chemicznych, choć zasady łączenia się atomów podlegają konkretnym regułom. Także sposób komunikowania się komórek mózgu podlega opisowi, znamy też występujące w nim związki chemiczne oraz jego budowę. Potrafimy także oszacować maksymalną liczbę komórek, a nawet ilość połączeń między nimi. Nie zmienia to jednak faktu, że nieskończona jest liczba myśli i złożonych koncepcji, które w ludzkim mózgu powstają.
.
Liczba możliwych do utworzenia zdań w każdym ludzkim języku jest tak wielka, że praktycznie nieskończona¹. Również praktycznie¹ nieskończona jest liczba werbalnych opisów ludzkich doświadczeń. Jednocześnie liczba możliwych form (składnia), za pomocą których wyraża się tę praktycznie¹ nieskończoną liczbę znaczeń, jest bardzo ograniczona i dlatego można ją opisać za pomocą systemu reguł.
.
Istnieje również nieskończona liczba konkretnych czynności w złożonych ludzkich zachowaniach. Forma tych czynności ma jednak jakąś strukturę, co oznacza, że da się ją opisać za pomocą zestawu reguł. To, że ludzkie zachowanie da się opisać za pomocą zestawu reguł, nie gwarantuje, że nasze zachowanie jest zdeterminowane lub przewidywalne.
.
Tak więc znajomość reguł naszego funkcjonowania wcale nie zmienia naszego człowieczeństwa. Wciąż jesteśmy tacy sami, tylko lepiej możemy siebie zrozumieć.

Teraz wszyscy zadowoleni?

________________

1. Dodałem

Bez % rzecz jasna. Albo o zawartości tak znikomej, że w praktyce nieistniejącej.



Problem pojawia się, gdy rozumiemy na tyle, by móc samych siebie przeprogramować - z sumieniem włącznie.

Samych siebie to raczej nie przeprogramujemy. Potrzebna jest druga osoba, psychoterapeuta lub treser², która może skuteczniej dokonać zmiany twojego umysłu, zwłaszcza przy użyciu hipnozy i narkotyków.
Metody te są znane od dawna, chyba już od kiedy ludzie zaobserwowali, że mocne uderzenie w głowę powoduje czasową utratę przytomności. Jakby nie patrzeć jest to bezpośrednia ingerencja w funkcjonowanie mózgu. Próba samomodyfikacji przypomina walenie głową w mur. Można nawet stracić przytomność, ale mało co z tego wynika.

Na dziś dzień być może... ale co, jeśli/kiedy technologia pozwoli samodzielnie wymazywać wybrane ślady pamięciowe, ścieżki skojarzeń, powiązania emocjonalne? Nie da się siebie w pełni zaprogramować, zgoda, ale co miałoby stać na przeszkodzie mniej lub bardziej bezpośrednim manipulacjom na pewnych obszarach osobowości bez angażowania osób trzecich? Co stanie na przeszkodzie takiemu programowaniu, które w pierwszej kolejności wykasuje ślad pamięciowy dotyczący tego, że się siebie programowało?