Nauka wygłaszana przez Kościół Katolicki zmienia się wraz z upływem czasu. W średniowieczu podczas wypraw krzyżowych nawracano mieczem i uznawano to za dobre. Czy ludzie, którzy zabijali w imię wiary zostaną potępieni, skoro wierzyli, że jest to dobre?

Dziś mamy do czynienia z wieloma ludźmi zabijającymi w imię wiary. Czy to co robią jest grzechem, skoro wierzą że czynią dobrze?

Jak ma się generalnie kwestia wiary danego człowieka do moralnej oceny jego postępowania?

Aby zaistniał grzech, muszą być spełnione dwa warunki:

1. (Całkowita) Dobrowolność takiego postępowania
2. Całkowita świadomość.

W wypadku grzechu ciężkiego dochodzi też ważność materii - czyn zabójstwa spełnia ten warunek.

Jeśli więc ludzie w średniowieczu uważali, że najlepszą metodą na nawrócenie pogan jest podbicie ich siłą - w mojej ocenie nie są grzesznikami, gdyż takie wówczas panowały warunki, realia. Szli tam w dobrej wierze nawracania, dbając o zbawienie dusz pogan. Nie jest spełniona świadomość, iż jest to grzech, w ich ocenie robili coś dobrego - nawracali. Chrześcijaństwo jest bowiem - o czym dzisiaj często się zapomina - religią misyjną, Mistrz dał Apostołom wskazówkę: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię". Dziś oczywiście mamy już inne, pokojowe metody nawracania, ale w tamtych czasach ta była uważana za najlepszą - uprzedzając od razu ataki - nie uważam, by była to wina chrześcijaństwa, bo Arabowie czy poganie w tamtych czasach byli wcale nie mniej okrutni, po prostu takie realia, tak jak dzisiaj mamy pełno pacyfistów, tak wtedy byli sami wojacy.

Oczywiście, jest to mój pogląd, a nie oficjalny Kościoła, którego niestety nie znam, ale myślę, że nie odbiega wiele od mojego.

To nie moze byc prawda. Nie czytales Nowego Testamentu.

Czyli ludzie, którzy prowadzili eksterminację Prusów czy Jaćwingów paląc i mordując w ogóle nie grzeszyli? Nie jest prawdą, że nawracanie siłą pogan było w średniowieczu powszechnie akceptowalnym sposobem szerzenia wiary chrześcijańskiej. Było wielu ludzi, którzy protestowali przeciw takim praktykom. Przykładem może być chociażby Paweł Włodkowic ze swoim słynnym przemówieniem na soborze w Konstancji w 1414 r.

Naprawdę nie rozumiecie o co chodzi Borysowi ? Z naszego punktu widzenia czyny tych ludzi były grzechem, ale czy były nim z ich punktu widzenia ? Nie można do wszystkiego przykrawać dzisiejszych realiów.

NIE DA SIĘ odpowiedzieć na pytanie, kto zostanie, a kto nie zostanie potępiony, i nikt na takie pytanie nie odpowie. Po co więc je bez przerwy zadawać od nowa ?

Zgadzam się, ze swojej strony polecam poczytać sobie choćby Ojców Pustyni, tam można znaleźć sporo odpowiedzi, np.:

Abba Antoni, kiedy raz rozmyślał o głębokości sądów Bożych, zapytał:
"Panie, dlaczego to jedni umierają we wczesnej młodości, a inni dożywają późnej starości? Dlaczego jedni są w nędzy, a inni się bogacą? Dlaczego bogacą się źli, a dobrzy są w nędzy?" I usłyszał głos mówiący: "Antoni, pilnuj siebie samego: bo tamto wszystko to sądy Boże, i zrozumienie ich nie wyszłoby ci na dobre".

Katechetyczno-wiarowo.plowa wersja przykazania piatego:
5. Nie zabijaj
a) chyba ze...
Tak to rozumiem. Dopisac reszte w zaleznosci od "ukladow" i wszystko gra.
Cos mi sie widzi, ze niebawem to Bog zacznie sie bac czlowieka.

Więc jaki jest sens zaufania w nauki Kościoła Katolickiego, skoro może się okazać, że nie są one odzwierciedleniem woli Boga?

Przepraszam, ale sens tłumaczenia tego widzę jedynie w odniesieniu do osoby wierzącej.

Nie jesteśmy w stanie osądzić tych ludzi, wydaje mi się jednak, że jeśli ktoś uczestniczył w krucjacie, przez zapewnienia Kościoła wierząc, że czyni dobrze, to nie miał grzechu, chyba że dodał do tego coś 'od siebie'. Grzech i to cudzy mieli Ci, którzy byli go świadomi, a mimo tego oszukiwali ludzi i w mordowaniu pogan wskazywali zbawienie.

Jestem osobą wierzącą.

Tak jak napisałem, oczywiście DZISIAJ wiemy już, że nie tak należy prowadzić misje mające na celu nawracanie. Ale wtedy tego nie wiedziano, a przynajmniej nie wiedzieli tego prości rycerze. Nie był spełniony więc warunek świadomości grzechu, a czasem nawet i dobrowolności - przykład: senior kazał iść na wojnę przeciw niewiernym, wasal musiał iść. Albo topór w kark, taki był często wybór.

Byli też ludzie, którzy nawracali inaczej, bardziej cywilizowanymi metodami - przykład - św. Wojciech. Niestety, wszyscy wiemy, co się z nim stało.

Dlatego ktoś z hierarchów podjął wtedy taką, a nie inną decyzję - nawracamy mieczem. I jeśli już ktoś zgrzeszył, to najprędzej myślę, że on. Znał bowiem Pismo, prawdopodobnie był biskupem/papieżem/kimś z wysokich kręgów Kościoła, więc wiedział, że nie tak powinno się to odbywać. Ale decyzja zapadła, w końcu był tylko człowiekiem, grzesznym jak i my.

Zresztą, jak ktoś tu napisał - nie nam to oceniać - nie znamy przecież wyroków Boskich. Przecież on także mógł działać w dobrej wierze, całkowicie nieświadomy, że wydaje złą decyzję (z naszego punktu widzenia). Także więc i tu można mieć wątpliwości odnośnie warunku świadomości grzechu ciężkiego.

Oczywiście, to są moje przemyślenia, jakie jest oficjalne stanowisko KRK, nie wiem, nigdy się tym nie interesowałem i dobrze by było, gdyby ktoś tutaj napisał.

Z tym nawracaniem mieczem to nie całkiem i nie wszędzie tak było jak chcą szkolne (podręcznikowe) legendy. Który konkretnie okres i miejsce macie na myśli ?

Nie ma to być rozmowa o historii a o moralności. Chodzi raczej o same zasady. Mi się wydaje, że to nie jest do końca tak, że wierząc że ktoś ma rację możemy postępować niegodziwie i nie grzeszyć. Możliwe, że może to być okoliczność łagodząca ale... Gdyby tak było to nie zależnie od religii, a nawet jej braku człowiek mógłby być zbawiony. Nawet terroryści, którzy mordują cywilów. Z drugiej strony takie założenie wymaga abyśmy dopuścili pewną niesprawiedliwość: nie każdy bowiem ma szanse wykształcić zdrowe sumienie. Ale cóż, świat jest niesprawiedliwy i nie każdy ma równe szanse na zbawienie.

Być może tak jest. Tego nie wiemy. Kościół uważa, że istnieje możliwość zbawienia dla ludzi innej religii, lub nawet bezreligijnych. Oczywiście, wiele osób stawia pytanie, po co w takim razie być w Kościele. Odpowiadano na nie na wiele sposobów, ale żaden zapewne nie będzie zadowalający dla pytającego ( jak zresztą wszystkie inne odpowiedzi na wszystkie inne problemy związane z wiarą ). Osobiście mogę powiedzieć, że gdyby Kościół orzekł, iż przynależność do niego nie ma żadnego znaczenia dla zbawienia, ja i tak bym w nim został. Nie jestem w Kościele tylko po to, by się uchronić przed piekłem. Dla mnie to jakieś.. małostkowe.