Drogi konserwatysto poczytaj troche wypowiedzi papierza, mowi on czesto o nawracaniu, zacznij siegac do zrodel, a nie tylko do opracowac antypapieskich.

1. «Na Syjonie dmijcie w róg, zarządźcie święty post, ogłoście uroczyste zgromadzenie. Zbierzcie lud, zwołajcie świętą społeczność» (Jl 2, 15-16).
Te słowa proroka Joela, przed chwilą odczytane, ukazują wspólnotowy wymiar pokuty. Oczywiście, skrucha musi rodzić się w sercu, które w myśl antropologii biblijnej jest ośrodkiem głębokich intencji człowieka. Akty pokutne muszą być jednak przeżywane także razem z członkami wspólnoty.
Zwłaszcza w trudnych chwilach, po wielkim nieszczęściu lub w obliczu niebezpieczeństwa, słowo Boże, wypowiadane przez usta proroków, zazwyczaj wzywało wierzących do podjęcia pokuty: wzywani byli wszyscy bez wyjątku, od starców po dzieci; wszyscy łączyli się, by błagać Boga o zmiłowanie i przebaczenie (por. Jl 2, 16-18).
2. Wspólnota chrześcijańska słyszy to gorące wezwanie do nawrócenia, w chwili gdy podejmuje drogę wielkopostną, rozpoczynającą się starożytnym obrzędem posypania głów popiołem. Ten gest, mogący niektórym wydać się przestarzały, jest niewątpliwie daleki od mentalności współczesnego człowieka, tym bardziej więc powinniśmy wniknąć w jego sens i odkryć jego szczególną moc.
Posypując głowy wiernych popiołem, kapłan powtarza słowa: «Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz». Obracanie się w proch jest na pozór wspólnym losem ludzi i zwierząt. Istota ludzka nie składa się jednak tylko z ciała, lecz także z ducha; o ile przeznaczeniem ciała jest przemiana w proch, o tyle duch jest stworzony do nieśmiertelności. Ponadto wierzący wie, że Chrystus zmartwychwstał, pokonując także śmierć ciała. I ku tej perspektywie również on zmierza z nadzieją.

4. ... Nie będzie pokoju na ziemi, dopóki będą istniały ucisk narodów, niesprawiedliwość społeczna i brak równowagi gospodarczej, utrzymujące się do tej pory. Lecz aby mogły nastąpić wielkie, pożądane zmiany strukturalne, nie wystarczą inicjatywy i interwencje zewnętrzne; potrzebne jest przede wszystkim powszechne nawrócenie serc do miłości.
5. «Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem» (Jl 2, 12). Można by powiedzieć, że przesłanie dzisiejszej liturgii streszcza się w tym usilnym wezwaniu Boga do nawrócenia serca.
Zostaje ono powtórzone przez apostoła Pawła w drugim czytaniu: «W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! (...) Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia» (2 Kor 5, 20; 6, 2).
Oto czas sprzyjający, drodzy bracia i siostry, by zastanowić się nad naszą postawą względem Boga i braci.
Oto dzień zbawienia, w którym trzeba dogłębnie przeanalizować kryteria kierujące nami w codziennym życiu.
Dopomóż nam, Panie, byśmy całym sercem nawrócili się do Ciebie — Drogi, która prowadzi do zbawienia, Prawdy, która wyzwala, Życia, które nie zna śmierci.

Konserwatysta

Dołączył: 06 Gru 2004
Posty: 290
Skąd: Tarnowskie Góry

Wysłany: Nie Lut 20, 2005 11:00 am Temat postu:


http://www.niedziela.pl/dp.php?doc=dpadh10.xml&nr=2

No w istocie Papież nawraca ludzi, a że owoce są takie jak On widzi, to oczywiście nie jest jego wina, tylko tych, co nie chcą Go słuchać. Czyż nie?
_________________
Bez wiary nie można podobać sie Bogu

Nigdy nie słyszałem papieża ani żadnego biskupa, czy kapłana mówiącego o nawracaniu. W ostatnią niedzielę, w programie "Życie Kościoła" z Katowic, przedstawiono kapelana od 30 lat, który zdziwił się, gdy redaktor spytał go o nawracanie! Surprised