Zobaczmy co mówi katechizm:
464 Jedyne i całkowicie wyjątkowe wydarzenie Wcielenia Syna Bożego nie oznacza, że Jezus Chrystus jest częściowo Bogiem i częściowo człowiekiem, ani że jest ono wynikiem niejasnego pomieszania tego, co Boskie, i tego, co ludzkie. Syn Boży stał się prawdziwie człowiekiem, pozostając prawdziwie Bogiem. Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Kościół musiał bronić tej prawdy wiary i wyjaśniać ją w pierwszych wiekach, odpowiadając na herezje, które ją fałszowały.
469 Kościół wyznaje w ten sposób, że Jezus jest niepodzielnie prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Jest On prawdziwie Synem Bożym, który stał się człowiekiem, naszym bratem, nie przestając przez to być Bogiem, naszym Panem:
http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkI-2-2.htm
Jeżeli Jezus jest niepodzielnie prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, to jakim cudem, tylko jego ludzka natura została poddana kuszeniu? Przestał być nagle Bogiem, czy jak? Zefciu, postaraj się to jakoś logicznie wyjaśnić

No właśnie - cudem . Uważasz, że Bóg nie jest wszechmocny? Jeżeli jest, to nie może być kuszony tylko jako człowiek?

Pytanie tylko, czy Bóg był człowiekiem, skoro Pismo mówi jednoznacznie, że Bóg jest Duchem i nikt go nigdy nie widział (Jana 4:24,Jana 1:18). Po drugie, gdyby Jezus był Bogiem, to razem z Jego Ojcem mielibyśmy dwóch Bogów, co przeczy Pismu, które jasno stwierdza, że jest tylko jeden Bóg, a człowiekiem jest Jezus Chrystus (1Tym 2:5). Dlatego rozpatrywanie tej kwestii, tylko przez pryzmat wszechmocy i cudu, rodzi bardzo duże problemy.

A co przeszkadza wszechmocy Bożej, aby być jednocześnie duchem i się wcielić? Wszak Bóg to Ojcies, Syn i Duch Święty, czyli Trójca Święta to Bóg.

Zapomniałeś jeszcze o Duchu Świętym, który też jest Bogiem Jeden Bóg, ale trzy osoby Boskie. Te trzy osoby Boskie są jednym Bogiem.
Tu św. Paweł podkreśla czlowieczeństwo Jezusa, a o Jego Bóstwu mówi w 1Kor 8,6; Kol 1,15-20; Hbr 1,2. Zaprzecza sam sobie (św. Paweł)? Takie wybiórcze czytanie, jakie prezentujesz prowadzi do absurdów.
Najwyraźniej czytanie Biblii w całości rodzi ogromne problemy u ŚJ, skoro wyrywają pojedyncze zdania z kontekstu całej księgi (ST i NT).

Która to opcja jest złym wyborem translatorskim, zważywszy na sposób wyrażania myśli przez ówczesnych. Przy czym przeczy ona innym wypowiedziom Jezusa, jakie wcześniej podałem. Tłumaczenie dosłowne to nie zawsze tłumaczenie prawidłowo oddające myśl. Użytkownik języka hebrajskiego z I wieku wyrażał myśli w specyficzny dla tego języka sposób. W tym wypadku nie dość, że podałaś opcję tłumaczenia dosłownego, to jeszcze tłumacz chce naprowadzić czytelnika na dziwną refleksję, zapisując ów zwrot wielkimi literami, jakoby był on odniesieniem do niezbyt udanego tłumaczenia znaczenia Bożego imienia z księgi Wyjścia.


Czy Jezus miał czcić Ojca i Mu służyć tylko na ziemi (Mt 4:10)? Czy życie wieczne jest zależne od poznawania Jezusa tylko z okresu, kiedy żył na ziemi (Jn 17:3) skoro Biblia sporo uwagi poświęca jego postaci także już po wniebowstąpieniu?


Na szczęście każdy czytelnik tego wątku może sam zajrzeć do Biblii i upewnić się, że się mylisz lub próbujesz wprowadzać w błąd, nie wiem, nie osądzam...


Nadużycie, oszczerstwo.
Nic nikogo nie uwierało. Kogoś natomiast na przełomie I/II wieku najwyraźniej uwierało imię Ojca w tekście Pism i je pozastępował tytułem odnoszącym się także do Jezusa. Ta sama tendencja występuje dziś, gdzie spora ilość tłumaczy Biblii fałszuje ją, zastępując imię Boże w tekście Starego Testamentu również tytułem "Pan", tak by zakryć różnicę między Jehową a Jezusem.

Bez zbędnego przedłużania informuję Cię, Zefciu, że nie będę więcej kontynuował rozmowy z kimś, kto ciągle posuwa się do oszczerstw, oskarżeń, wyzwisk, zamiast prowadzić "konstruktywny dialog" i stosować się do rady z 1Pt 3:15 - "okazując łagodność i głęboki respekt" wobec innych uczestników dyskusji, niezależnie od wyznania. Jest Ci to totalnie obce nie tylko w rozmowach ze Świadkami Jehowy, ale i w ogóle, jeśli przyjrzeć się innym wątkom, w których bierzesz udział w obrębie tego forum. Jest to tym bardziej naganne, że pełnisz tu pewną ważną rolę, której jak widać nie jesteś godzien ze względu na niski poziom szacunku dla tych, którzy mają inne poglądy niż Ty. Dlatego ja z Tobą nie rozmawiam.


Tak tak
"JA JESTEM" - wielkie litery użyte przez tłumacza ważniejsze niż kontekst. Ale to ŚJ, którzy przede wszystkim ze względu na kontekst przetłumaczyli to inaczej niż wielu innych tłumaczy, "wyrywają pojedyńcze zdania z kontekstu całej księgi"

I wszyscy chrześcijanie przez 2 tys. lat tego nie zauważyli, dopiero w XX w ŚJ "odczytali" prawidłowo

Proszę zatem wskazać podobne wypowiedzi kogoś, kto nie jest Osobą Boską. Przeczy Twojej interpretacji tych wypowiedzi.
Z tym, że Ewangelie dotarły do nas po grecku.
Aha – czyli nie masz argumentów.
Na co oczywiście nie macie żadnych dowodów. Poprawiacie „fałszerstwo”, którego nie było.
Nie. Takie zastępowanie jest nawiązaniem do tradycji LXX.
Czyli nie masz argumentacji, więc się obrazisz. Jakie to jest prymitywne.
No i ad personam.
Aha. Czyli to Ty okażesz mi otwarcie pogardę. A jednocześnie będziesz mnie oskarżał o brak szacunku.

Informuję tylko, że ignorowanie moderatora może mieć nieprzyjemne skutki. Radzę więc przynajmniej czytać to co piszę, nawet jeśli „chrześcijańska” pogarda dla mnie każe Ci nie odpowiadać.

Serio?
1J 5:20 bt4 "Wiemy także, że Syn Boży przyszedł i obdarzył nas zdolnością rozumu, abyśmy poznawali Prawdziwego. Jesteśmy w prawdziwym Bogu, w Synu Jego, Jezusie Chrystusie. On zaś jest prawdziwym Bogiem i Życiem wiecznym."
Serio?
Rozważmy zatem te wypowiedzi (jest ich kilka) Jezusa na ten temat.

Oczywiście nie chodzi o sytuacje, gdy Jezus używał wyrażenia „ja jestem” w jego „zwykłym” znaczeniu. Wyrażenie „ja jestem” jest częste w mowie potocznej, wielokrotnie potocznie używał go sam Jezus (np. Mt 20,15: Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry? albo Łk 34,29: Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem oraz inne postacie z Ewangelii (np. anioł Gabriel – Łk 1,19: [color=blue]Odpowiedział mu anioł: Ja jestem Gabriel). Absurdem byłoby kojarzenie ich za każdym razem z imieniem Jahwe. Jest to zasadne tylko w kilku wypadkach, gdy konstrukcja gramatyczna i okoliczności wypowiedzi (a zwłaszcza reakcja słuchaczy) na to wskazują. Tu zamierzam omówić właśnie Trzy takie przypadki:

Ewangelia wg św. Jana, rozdział 8
Kiedy Żydzi pytają Jezusa Kimże ty siebie czynisz? (J 8,53b), Jezus powołuje się na to, że jest synem Boga Ojca. Swą wypowiedź na ten temat kończy słowami Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM (J 8,58b). Zdanie to jest przedziwne, bowiem łamie reguły gramatyki – gdyby miało to być proste oświadczenie, że Jezus żył wcześniej niż Abraham, w miejscu tym musiałoby się pojawić stwierdzenie „Zanim Abraham stał się, JA BYŁEM”. Jezus jednak nawiązuje tu do starotestamentalnego imienia Boga „Jahwe” (czyli właśnie „JA JESTEM”), podkreślającego istnienie jako element natury Boga. Słuchający Go Żydzi nie mają zresztą wątpliwości co do znaczenia tej konstrukcji słownej, będącej dla nich bluźnierstwem; świadczy o tym ich reakcja: Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego (J 8,59) Kamienowanie było karą za bluźnierstwo wobec imienia Bożego (choćby Kpł 24,16 "Ktokolwiek bluźni imieniu Pana, będzie ukarany śmiercią. Cała społeczność ukamienuje go. Zarówno tubylec, jak i przybysz będzie ukarany śmiercią za bluźnierstwo przeciwko Imieniu", patrz też” 24,11-14 oraz Kpł 24,23).
Co ciekawe, wcześniej, podczas tej samej wymiany zdań, Jezus jeszcze dwukrotnie używa podobnego zwrotu: Powiedziałem wam, że pomrzecie w grzechach swoich. Jeżeli bowiem nie uwierzycie, że JA JESTEM, pomrzecie w grzechach waszych (J 8,24). Zdanie to, jeśli przyjąć potoczne znaczenie słów „ja jestem” nie ma sensu; Jezus musiałby sądzić, iż Żydzi nie wierzą w Jego istnienie. Wygląda na to, że mowa nie tyle o istnieniu Jezusa, co o jego naturze. Takie rozumienie potwierdza kolejne zdanie: Rzekł więc do nich Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM i że Ja nic sam z siebie nie czynię, ale że mówię to, czego Mnie Ojciec nauczył. (J 8,28).


Mowa Jezusa przed Ostatnią Wieczerzą:
„Dziwna” konstrukcja gramatyczna ze słowami „Ja Jestem” powtórzy się w wypowiedzi Jezusa do uczniów po umyciu nóg przed Paschą: Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że JA JESTEM (J 13,19).
Co mógłby mieć na myśli? Czyżby przypuszczał, że uczniowie wątpią w Jego istnienie?


Pojmanie Jezusa w Getsemani
To powiedziawszy, Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: «Kogo szukacie?» Odpowiedzieli Mu: «Jezusa z Nazaretu». Rzekł do nich Jezus: «Ja jestem». Również i Judasz, który Go wydał, stał między nimi. Skoro więc rzekł do nich: «Ja jestem», cofnęli się i upadli na ziemię (J 18,1-6).
Zagadka – przyszli Go pojmać. Cała kohorta oraz dodatkowo strażnicy z latarniami, pochodniami i bronią. Naprzeciw nim wychodzi Jezus. Gdy mówi Ja jestem, cała ta gromada uzbrojonych ludzi cofa się i pada na ziemię. To nie była reakcja na widok samego Jezusa (wiedzieli, po kogo idą, trudno by szli z założeniem oddania Mu pokłonu), ale na krótkie dwa słowa Ja jestem. Świadczy o tym zresztą wyraźnie słowo „skoro” w wierszu 6: Skoro więc rzekł do nich: «Ja jestem», cofnęli się i upadli na ziemię. Mimo że ci ludzie przybyli, by aresztować Jezusa i w niego nie wierzyli, upadli na ziemię przed imieniem Boga, którym się przedstawił.
Powyższe wyjaśnia, dlaczego Nowy Testament każe wierzyć w Imię Jezusa:
Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego (J 3,18).
Co więcej, gdyby Jezus nie miał prawa do imienia Jahwe, bluźnierstwem byłyby słowa o Nim z Dziejów Apostolskich: „I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni (Dz 4,12). Niemożliwym byłoby też stwierdzenie z Listu do Filipian 2,9, że imię Jezusa jest ponad wszelkie imię.

Jak widzisz, świadomość odwołania do Imienia Boga miał zarówno Jezus, jak i Ci, do których mówił.
Nic to zresztą dziwnego: Stary Testament, zapowiadający nadejście Jezusa, też wielokrotnie przypisuje Mu imię "Jahwe".

Nie igrałbym w ten sposób z cudem. Idąc Twym tokiem rozumowania, ktoś może założyć, że Jezus na krzyżu nie cierpiał, przecież jako Bóg, będąc wszechmocnym mógł ten ból w sposób cudowny wyeliminować.

Nie „idąc tokiem rozumowania” Małgosii, tylko właśnie idąc pokrętnym tokiem rozumowania Paulito. Bo to Paulito rozumie to bogoczłowieczeństwo tak, że Chrystus nie mógł podlegać ludzkim słabościom (pokusy, głód, pragnienie, zmęczenie, ból, śmierć etc.) Natomiast Małgosiaa jako chrześcijanka rozumie, że przyjęcie przez Chrystusa naszej natury oznaczało też przyjęcie wszystkich bezgrzesznych słabości tejże natury, których Chrystus, jak naucza Ewangelia doświadczał.

Lokowanie tego segmentu jako bazy dla konstatacji, że Jezus jest prawdziwym Bogiem jest z kilku powodów wątpliwe. Po pierwsze, głównym celem rozważań apostoła jest osoba "Prawdziwego".W części "a" tego ustępu identyfikacja tego podmiotu nie nastręcza trudności, ponieważ jest On wyraźnie skontrastowany z Synem. Po drugie, paralelne wersety idą w podobnym kierunku. Proszę zwrócić uwagę:

1 Tes 1:9 Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu 10 i oczekiwać z niebios Jego Syna, którego wzbudził z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu

Jana 17:3 3 A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.

Powyższe teksty nie pozostawiają wątpliwości, że to nie Jezus jest Prawdziwym Bogiem .Nie inaczej jest w przypadku J 5:20, gdzie dwukrotnie jest mowa o "Prawdziwym", jako głównym podmiocie (poznawczym Jana 17:3), natomiast ostatnie fraza jest tego rekapitulacją. Co więcej, po kropce zaczyna się nowe zdanie, które nie zawiera informacji bezpośrednio identyfikującej Jezusa z Prawdziwym Bogiem. Dlatego budowanie doktryny na niepewnym gruncie jest wysoce wątpliwe. Chciałem tutaj jeszcze nawiązać do wątku "Ja Jestem" którego konstytutywnym elementem jest tradycyjne tłumaczenie z Ks Wyjścia 3:14 na "Jestem który Jestem". Jako doświadczony egzegeta, zapewne zdajesz sobie sprawę z tego, że to nie jedyny wariant, który funkcjonuje w kołach naukowych. Na pewno kojarzysz frazę "Będę kim Będę", (Okażę się kim się Okażę), nieprawdaż? Gdyby przyjąć taką opcję, Twój wywód w tym przedmiocie traci nośność, tym bardziej, że w innych przekładach paralela z J 8:58 oddana jest w czasie przeszłym, przywołujac chociażby sławetne tłumaczenie Bp Romaniuka (BWP). We wcześniejszych wpisach podałem listę przekładów, które oddają w podobny sposób ten fragment, oraz zawarłem informację, jakie formy gramatyczne determinują czas przeszły.

Odnoszę wrażenie, że Paulito startuje w jakimś konkursie na najbardziej pretensjonalny język.
Właśnie język jest tutaj paradoksalny. Z jednej strony bowiem Syn jest kontrastowany z Ojcem, a z drugiej – nazywany tym samym boskim tytułem, co Ojciec. Ten paradoksalny język wyraża „po hebrajsku” właśnie to, co później w Nicei Ojcowie wyrazili „po grecku” – przy pomocy rozróżnienia natury i hipostazy. Jeśli wczytamy się w Ewangelię, to zarówno koncepcja świadkowojehowa (że Chrystus nie jest Bogiem), jak i koncepcja doketystyczna (że Chrystus nie jest człowiekiem) upadają. Sensowna pozostaje tylko ortodoksja. Ci zaś, którzy chcę zanegować człowieczeństwo Chrystusa, jak i ci, co chcą zanegować bóstwo muszą coś z Ewangelii przemiliczeć.

Najwyraźniej. Ja odniosłam wrażenie, że Paulito chce uwiarygodnić swoje wypowiedzi posługując się wyszukanymi zwrotami licząc, że czytający, a posługujący się językiem potocznym, uznają to za naukowe źródło (takie jak tu nam Paulito już przedstawiał w formie nieautoryzowanej stronki internetowej, gdzie licho wie, kto tam pisze swoje wywody ).

Wyj 7:1 "Nadto WIEKUISTY powiedział do Mojżesza: Patrz, oto ustanawiam cię bogiem dla faraona; a twój brat Ahron będzie twoim prorokiem"
No popatrz, tym samym boskim tytułem został określony Mojżesz. I co teraz? Dalej szukać?

Nie tym samym. Mojżesz nie jest „Ja Jestem”. Mojżesz jest bogiem tylko dla faraona.