Czy przyjęcie chrztu jest warunkiem koniecznym (acz niewystarczającym) zbawienia?

Ewangelia mówi jasno co jest warunkiem. Kościół co innego. I komu tu wierzyć?

Ewangelia mówi jasno co jest warunkiem. Kościół co innego. I komu tu wierzyć?

No ale jak ktoś dowie się (np. w Indiach na lekcji w szkole albo z filmu, książki czy też od misjonarza), że wg wiary chrześcijańskiej chrzest jest do zbawienia niezbędny, ale nie zechce wziąć udziału w tym rytuale (i pozostanie przy kulcie swoich bogów, zgodnie z wielotysiącletnią tradycją), choć rozumie jego znaczenie, to będzie chyba potępiony, nie?

Tak po prawdzie, to jednym z elementów Świętej Tradycji jest to, że sumienie jest ostateczną wykładnią dla katolika. Można nawet Papieżowi się sprzeciwić!

Sumienie rzeczywiście jest ostateczną normą moralności. Ostateczną, to znaczy zawsze moralnie wiążącą. Trzeba jednak zaznaczyć, że jest ono normą ostateczną subiektywnie. Ma bowiem moc normowania postępowania człowieka tylko wtedy (i tylko o tyle), kiedy (i o ile) samo jest "normowane" obiektywną prawdą o dobru. Co to w praktyce znaczy? Otóż między innymi to, że nie można zbyt pochopnie zasłaniać się autorytetem sumienia. Jest rzeczą niepokojącą, iż często ucina się kłopotliwe dyskusje krótkim i obcesowym stwierdzeniem: "A ja i tak zrobię to, co mi każe moje sumienie!" wtedy, kiedy należałoby się "zatrzymać" i uczciwie się zastanowić, czy istotnie ma się rację. Oczywiście trzeba być posłusznym osądowi własnego sumienia. Ale krytyka, poparta rzeczowymi argumentami, z jaką spotyka się człowiek, powinna być dla niego sygnałem ostrzegawczym, znakiem, że powinien pomyśleć, czy nie jest w błędzie i czy nie przeocza jakiejś prawdy, aby nie przynieść szkody sobie lub innym.

Zdaniem Jana Pawła II nie wystarczy powiedzieć człowiekowi: "postępuj zawsze wedle własnego sumienia". Należy koniecznie, natychmiast i w każdym przypadku, dodać: "zadaj sobie pytanie, czy twoje sumienie mówi prawdę czy fałsz i staraj się dążyć niestrudzenie do poznania prawdy". Takie sprecyzowanie jest konieczne, gdyż inaczej grozi człowiekowi, że w swoim sumieniu zamiast świętego miejsca, gdzie Bóg ujawnia mu prawdziwe dobro, odkryje siłę niszczącą jego prawdziwe człowieczeństwo 3.

Ewangelia mówi jasno co jest warunkiem. Kościół co innego. I komu tu wierzyć?

Całościowo to zdanie jest kłamstwem. Tu jest wyjaśnienie :

w żadnym przypadku teologii.

Głos sumienia może subiektywnie być głosem Boga. Głos innego człowieka to głos ludzi.

Co jeżeli twierdzenie księdza zdołamy przeciwstawić cytatem z Biblii? Mamy Słowo Boga przeciwko słowu Jego ziemskiego urzędnika.

"Cokolwiek dzieje się wbrew sumieniu, prowadzi do potępienia"

To z synodu laterańskiego IV

To, czy sumienie jest źle ukształtowane, może powiedzieć tylko ktoś inny. To po prostu pole do nadużyć.