Bo we współczesnym świecie trwa postępująca erozja sacrum. Czort wie dlaczego, może przez edukację powszechną, która jest zorganizowana w duchu oświeceniowym. W każdym razie wierzący powinni trzymać się razem, o ile jest to tylko możliwe.

(westchnienie) Tylko że wymaga to przezwyciężenia arogancji wpajanej przez pasterzy własnej denominacji...

Wiem, że Cię nie wiąże. Ale zbija Twoje oskarżenia wobec katolicyzmu. Chcesz się czepiać ludzi, którzy za dużą wagę przykładają do śmierci Chrystusa, to idź do protestantów.

Posłuchaj - nie mam ochoty się wykłócać, bo ani nie jest to forum ateista.pl, ani zakres wątku, tak jak go rozumie medieval_man, na to nie pozwala. Sugerowałbym ci przeczytać jeszcze raz jego wypowiedzi i odnieść się do otwierającego postu w sposób, jaki on, było nie było Moderator, zaproponował. A jeśli cię to nie interesuje lub nie potrafisz, to zawsze możesz przecież milczeć.

No to zacznijmy od tego, że niczego takiego tam nie widzę. Nadal więc nie wiem, o jakich akcentach mówisz, gdzie są źle rozłożone, na czym polega ich nieprawidłowe rozłożenie, generalnie: o co ci w ogóle chodzi.

Słuchaj no Panie Dzieju. Jak czegoś nie rozumiem, to wyjaśnij czego. Jak coś rozumiem źle, to powiedz, jak powinienem rozumieć dobrze. Na takie gierki jak wyżej obaj jesteśmy za starzy.

Myślę, że nawet powinieneś. Zefciu wygłasza tylko oskarżenia w odpowiedzi na oskarżenia, a Johnny z lubością będzie dowodził, w jak wielkim tkwię błędzie, żeby nade mną tryumfować. Dokąd nas to zaprowadzi, każdy widzi. Generalnie Mt 7:6, a mnie kusi (oj, kusi!), żeby złamać tę wytyczną.

Miałem nadzieję, że w tym wątku chrześcijanie powiedzą, co jest dla nich ważniejsze: nauczanie Jezusa czy Jego życie?
Że przedstawią jak powinno wyglądac rozmieszczenie akcentów, bo że jest różne w różnych denominacjach, czy w pojmowaniu róznych osób, to chyba oczywiste.
Ponieważ jednak na ten temat nikt niczego nie pisze, odniesmy się do słow ErgoProxy

Czy faktycznie?
A co gdyby się okazało, że Jezus praktycznie niczego nowego do nauczania nie dodał?
Gdyby się okazało, że w czasach Jezusa mieliśmy do czynienia z wieloma wędrownymi nauczycielami, ktorych nauka w wielu punktach była zbieżna z nauką Jezusa?
Takim rabbim był na przykład Hillel Starszy.
To on pierwszy powiedział chcącemu nawrócic się na judaizm poganinowi:
"Nie czyn drugiemu, co Tobie niemiłe. To cała Tora. Reszta to komentarze. Teraz idź i czytaj".
Powiedział także:
"Nie sądź swego bliźniego, aż sam będziesz na jego miejscu".
Jezus czerpał także z nauczania esseńczyków:
"niech mowa wasza będzie tak - tak, nie - nie, a co ponadto jest, od złego pochodzi"; "Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów" i wiele, wiele innych.

Jeśli więc ktoś uważa, że sednem Ewangelii są słowa Jezusa, Jego nauczanie moralne i etyczne, Jego wskazówki dobrego życia, Jego błogosławieństwa, czy kazanie na Górze, to równie dobrze może czcić Hillela...

Tak nie jest.
Sednem Ewangelii jest, jak nazwa wskazuje Dobra Nowina. Czego ona dotyczy?
Tego, że zostalismy zbawieni przez samego Boga.

I teraz różni chrześcijanie w różnych aspektach życia Jezusa ( a nie Jego słowach), upatrują zbawienia.
Protestanci podkreślają znaczenie śmierci Chrystusa (usprawiedliwienie dokonuje się w momencie Śmierci Chrystusa na krzyżu). Dlatego najważniejszym dniem w kalendarzu liturgicznym protestantów jest Wielki Piątek.

Prawosławni podkreslają znaczenie Wcielenia Syna Bożego. Dla nich zbawcze dzieło Chrystusa ujmowane jest w wypowiedziach biblijnych odnoszących sie własnie do Wcielenia, które prowadzi do zniszczenia śmierci będącej udziałem człowieka, poprzez przyjście w ludzkiej postaci Syna Bożego. Abyśmy mogli mieć udział w Jego życiu, musiał On doświadczyć wszystkich okoliczności zarówno naszego życia, jak i śmierci. Musiał stać się tym, czym my jesteśmy, abyśmy mogli stać się tym, czym On jest.

Katolicy podkreslają znaczenie Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa jako zadośćuczynienia Bogu z podkreśleniem szczególnej roli Zmartwychwstania, ktore jest zbawczo-odkupieńcze. Dlatego najwazniejszym świętem w katolicyzmie rzymskim jest Niedziela Wielkanocna, a raczej celebracja Wigilii Paschalnej (z procesją rezurekcyjną).

Oczywiście to tylko zarys i pewnie wiele osób nie będzie się z tym zgadzało. Chętnie poczytam opine protestantów, prawosławnych i ... katolików.

To, co
jest nie-chrześcijańskim rozumieniem Chrystusa i chrześcijaństwa.
Od tego to w zasadzie już blisko do rysowania portretu Jezusa socjalisty, Jezusa - rewolucjonisty, Jezusa-komunisty, czy Jezusa - dobrego człowieka, który będąc wierny swojej nauce dał o niej świadectwo przez śmierć na Krzyżu, choć nie musiał.
Z tego wzięły się różnego typu duchowości nakazujące wcielanie słow Jezusa w życie, realizowanie Jego nauczania, jako drogi do zbawienia.

Szczerze mówiąc, nie rozumiem tego pytania. Wiadomo przecież, że nauczanie Pana Jezusa zawiera się w Jego życiu. Gdyby nie przyszedł na świat i nie żył na ziemi, nie nauczałby nikogo. Poza tym przekazywał On naukę nie tylko słowami, ale także czynami, przykładem swojego postępowania. Jego droga krzyżowa, na przykład, również, moim zdaniem, stanowi jakieś pouczenie, wskazówkę na temat tego, jak należy ponosić męczeńską śmierć. Mówię tak, ponieważ Pan Jezus nie musiał umierać, a jednak dobrowolnie poddał się swoim oprawcom.

To nie jest takie klarowne.
Protestanci wzięli za symbol pusty krzyż i głoszą zwycięskiego, zmartwychwstałego Jezusa, a mniej skupiają się na męce. Katolicy używają chętnie symbol Jezusa ukrzyżowanego, cierpiącego i częściej powołują się właśnie na Jego mękę na krzyżu
Akcenty w czasie obchodzenia Wielkiego Tygodnia niekoniecznie odzwierciedlają akcenty w nauczaniu, czy w przeżywaniu wiary.

Zgadzam się z @medievalem, a odpowiadając na pytanie zawarte w tytule - Jezus jako Wydarzenie, Jego Osoba jest tym co najważniejsze.
Jest ta myśl zawarta w Deus Caritas est papieża Benedykta.


"U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest
natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym
samym decydujące ukierunkowanie.
Św. Jan przedstawił w swojej Ewangelii to wydarzenie w następujących słowach: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w niego wierzy [...] miał życie wieczne" (3, 16). Wiara chrześcijańska, uznając miłość jako swoją główną zasadę, przyjęła to co stanowiło istotę wiary Izraela, a równocześnie nadała temu nową głębię i zasięg.
[...]
Jezus Chrystus - wcielona miłość Boga.

12. [...] Prawdziwą nowością Nowego Testamentu nie są nowe idee, lecz sama postać
Chrystusa, który ucieleśnia pojęcia - niesłychany, niebywały realizm [...] Boże działanie
przybiera teraz dramatyczną formę poprzez fakt, że w Jezusie Chrystusie sam Bóg poszukuje
„zaginionej owcy", ludzkości cierpiącej i zagubionej. Gdy Jezus w swoich przypowieściach
mówi o pasterzu, który szuka zaginionej owcy, o kobiecie poszukującej drachmy, o ojcu,
który wychodzi na spotkanie marnotrawnego syna i bierze go w ramiona, wówczas wszystko
to nie sprowadza się tylko do słów, lecz stanowi wyjaśnienie Jego działania i bycia.

W Jego śmierci na krzyżu dokonuje się owo zwrócenie się Boga przeciwko samemu sobie, poprzez
które On ofiarowuje siebie, aby podnieść człowieka i go zbawić - jest to miłość w swej
najbardziej radykalnej formie. Spojrzenie skierowane na przebity bok Chrystusa, o którym
mówi św. Jan (por. 19, 37), zawiera to, co było punktem wyjścia tej Encykliki: „Bóg jest
miłością" (1 J4, 8 ). To tu może być kontemplowana ta prawda. Wychodząc od tego, można
definiować, czym jest miłość. Poczynając od tego spojrzenia, chrześcijanin znajduje drogę
swego życia i swojej miłości [...]"