Pomimo niepełnosprawności, mam poczucie, że życie jest bezcennym darem Boga i staram się żyć możliwie najpełniej...
Przechodziłem róże etapy: od totalnej samotności po intensywne podróże.
Piszę o tym na stronie: http://www.przyjaciel.info
Utworzyłem ją jak swego rodzaju świadectwo, że pomimo znacznych ograniczeń można żyć aktywnie, ciekawie, a chwilami nawet pięknie...
Chociaż dla mnie nie do końca jest to dobre. Niejednokrotnie, bowiem nowe osoby są przekonane, że mam spore grono znajomych, którzy pojawiają się na mojej stronie.
Jest to złudne, gdyż są to relacje zebrane z kilkunastu lat i skondensowane w jednym miejscu. Zazwyczaj koleżanki te były przy mnie, dopóki nie pojawił się ten jedyny... Jest to naturalne, gdyż obowiązki żony i matki muszą być ponad inne relacje.
A ja niejednokrotnie nie mam, z kim, gdzieś pojechać, albo chociażby wyjść na spacer...
Dlatego utworzyłem stronę: http://www.samotnosc.eu która jest swego rodzaju reminiscencją czasów, gdy jeszcze nikogo nie znałem.
Odzew jednak jest marny - zazwyczaj piszą mężatki, które też odczuwają samotność, lecz nie są w stanie mi towarzyszyć np. podczas wyjazdu...
I w tym wszystkim nie wiem, czy lepiej trafię do kobiety, gdy pokazuję przykłady, że można przeżyć ze mną piękny i ciekawy czas? A może lepiej "nie chwalić się" tym co było, lecz poszukiwać kogoś z kim może coś być...?
Przecież samotnych osób nie brakuje, tylko, jak przełamać bariery?
Będę wdzięczny za wszelkie uwagi i sugestie.
Jacek - mój mail: dobrostan@interia.pl

Jak przełamać bariery - to rzeczywiście bardzo dobre pytanie. I oczywiście nie znam na nie odpowiedzi. A nawet jakbym znał to i tak prawdopodobnie nie miałbym mocy aby tego dokonać. Jest jednak Bóg który ma i mądrość i moc, a jednak z jakiś powodów te bariery nadal istnieją. Może pytanie powinno brzmieć: jakie korzyści dla ludzkości może wyciągnąć Bóg z istnienia takich barier? Może Bóg pozwala na istnienie tych barier aby pozwolić nam ludziom zaprawić się w boju walcząc z nimi?

Tak jak czytałem sobie twoje posty i twoją stronę (trochę pobieżnie ponieważ ciągle mam na wszystko zbyt mało czasu) to odruchowo pomyślałem aby zaprosić Ciebie do siebie. Jednak dzieli nas 300 km no i na ten czas lipa z mojego pomysłu.

Jednak napiszę coś na co chciałbym zwrócić twoją uwagę. Piszesz że jesteś niepełnosprawny. Zwróć uwagę w jakim społeczeństwie żyjemy. Powiedziałbym że niepełnosprawni wśród niepełnosprawnych, którzy bezradnie patrzą na bariery pomiędzy sobą. Chciałbym zaprosić Cię do siebie, gdyż staram się zapewnić swoim dzieciom i sobie również kontakt z ludźmi którzy pomimo swojej niepełnosprawności i w społeczeństwie jakim żyjemy budują z innymi ludźmi zdrowe relacje, godne dzieci bożych którymi jesteśmy.

Mam to szczęście że spotkałem kobietę która odwzajemniła moje uczucie. I wierz mi że jej życie ze mną pomimo że jestem sprawny fizycznie należy do trudnych. Nie dlatego że ja jej to życie uprzykrzam, ale dlatego że żyjemy w chorym środowisku, jak znak sprzeciwu. Dość często czuję się jak człowiek z marginesu gdyż moje małżeństwo nie płynie z głównym nurtem (mainstream). Jesteśmy wielodzietni, nieakceptowani przez rodziców, teściów, częściowo od nich zależni, żyjący nie do końca w zgodzie z zaleceniami KK (antykoncepcja, uznaję w praktyce co opisała Catalina Rivas). Niektórzy uważają nas za prawie świętych, niektórzy pogardzają. Z jednymi i drugimi nie może być do końca szczerych relacji, ponieważ człowiek ma to do siebie że inne osoby szufladkuje, dlatego że rzadko kto ma czas i chęci aby wysłuchać oraz zrozumieć drugą osobę.