@Kasiulka: Ania widzi w zakonie jedyna formę ucieczki od świata pełnego problemów i zła, słowem: idealizuje. Bać, wiadomo, że się będzie bać. Zawsze to zmiana, która zaważy na całym jej przyszłym życiu i sama do końca nie wie czy wyjszie jej to na dobre...
[...]


_________
[...] - dotyczy usuniętych wypowiedzi

W tym co pisze Enigma pogrzebany jest ten przysłowiowy pies. Mozna być swawolnym jak Angua, wypisując optymistyczne komunikaty, że w tych zakonach nie jest tak źle. Dziwi mnie takie nieodpowiedzialne i w konsekwencji być może destrukcyjne podejście. Pójście do zakonu jest jak dla mnie próbą ucieczki, która najprawdopodobniej nic nie rozwiąże. Bo tak się składa, że trzeba taką osobę najpierw wzmocnić, a potem pozwolić jej decydować. Owszem, może być tak, ze stałoby się to w zakonie. ja jednak wołałbym nie ryzykować i dokonać takiego wzmocnienia zanim osoba podejmie taki krok jak wstąpienie w zakonne szeregi. Dopiero wtedy będzie miała znacznie mniej zniekształcony obraz sytuacji - tego co może zrobić i jakie to może przynieść jej konsekwencje.

O to własnie mi chodziło..





Jesli ktos wstepuje do zakonu, to wg. mnie musi byc swiadomy ze bedzie musial zachowac czystosc, musi byc na to przygotowany i w pelni swiadomy. Z tego wynika, ze albo musi nie odczuwac znaczacych potrzeb seksualnych, albo musi potrafic nad tymi potrzebami skutecznie (!!) zapanowac. Inaczej zycie w zakonie bedzie udreka, lub nie bedzie takie jak powinno byc.

ENIGMA!
Zastanawiam sie gdzie tu wina zakonu... To znaczy, pewnie jakas jest, np. taka, ze osoby odpowiedzialne za nowicjuszki, nie rozpoznaly tego, ze dziewczyna zle sie czuje w zakonie i nie powinna dluzej przebywac we wspolnocie.
Jednak jest tu jeszcze problem zlego rozpoznania drogi...


To, że Ania probuje uciec od problemow, to juz zupelnie inna kwestia. Powinna sie z nimi na pewno najpierw uporac, a dopiero potem podejmowac decyzje. Sama jednak zaznaczyla, ze CZUJE SILNE POWOLANIE...

[...]
Ciekawe jest to Wasze powołanie. Dlaczego tak kurczowo się go trzymacie i wierzycie w jego prawdziwość i swojego rodzaju nieomylność?

Dla mnie to ukrywanie się za zasłonką z napisem "POWOŁANIE- nie przeszkadzać", tyle.
________
[...] - dotyczy usuniętych wypowiedzi

Przypominam, że swawolnie pisałam o konsultacjach z przełożoną zakonu i ze spowiednikiem. Ale oczywiście oni nie mają pojęcia, kto może iść do zakonu, prawda? Pojęcie to mają natomiast ateiści i wygląda ono mniej więcej tak: "po co iść do zakonu, skoro całe to powołanie jest wmawianiem sobie czegoś, co w ogóle nie ma prawa istnieć"... [patrz posty Enigmy w szczególności]

@anqua: spowiednik i przełożona zakonu to bardzo obiektywne osoby, które na pewno doradzą naszej zagubionej koleżance A moje posty odczytujesz w niewłaściwy sposób.
Jak ktoś bardzo chce iść do zakonu to neich idzie, mnie to rybka. Na świecie muszą być różni ludzie, bo z samymi ateistami byłoby nudno Tylko, do jasnej anielki, niech nie idzie tam osoba, która sama nie wie czego chce, boi się, ma problemy w życiu, z którymi nie umie się uporać i myśli, że tam to wszystko ją ominie, przestanie istnieć.

Co do samego powołania, to tak. Faktycznie uważam, że to jest wmawianie sobie czegoś, czego nie ma. Coś sobie ubzduralismy i przykładamy do tego zbyt wielką wagę. To jest Wasze poowłanie.

Prawdopodobne, że nie wiem lepiej i nic takiego nie napisalam... Sama jednak napisalas, ze tez do konca nie wiesz co sie tam dziealo.
Dlaczego sie tak kurczowo trzymamy powolania? Czytalas "Alchemika"


I co, każde powołanie to "wmawianie sobie czegoś, czego nie ma"??
Chciałabym zauważyć, że to nie musi byc koniecznie powolanie do zycia zakonnego... Moze to byc np. powolanie do zycia w rodzinie.
Jesli ktos np. dobrze wie, czuje bardzo mozcno potrzebe zalozenia rodziny i oddania sie jej calkowice, to jest to powolanie. Czegos takiego tez nie ma??[/quote]

Jak dla mnie Ty wydajesz się mieć niewielkie pojęcie pisząc o powołaniu, tam gdzie w grę wchodzą być może fobia społeczne, nerwica lękowa i nieprawidłowa osobowość. Ale co tam, "powołanie" i "służba bog" są przecież ważniejsze, od skoncentrowania się na prawdziwej naturze problemu i wyeliminowania go...

@Kasiulka: może nie mieszaj "powołania" z naturalnymi odruchamia ludzkimi, co?

u terapeuty bylam prawie 2lata i nic.U lekarza -to samo,nawet do dzis lykam jakies leki na stres i ni pomagaja.
Powolanie czuje,ale rowniez chcialambym miec rodzine.
Wlasnie o to tez mi chodzi,mam 19lat,wstapie-nie pojde na studia-zrezygnuje-moze,bede miec ok24lat i co wtedy,studia ,rodzina,czy nie za poźno?Moze pierw studia a potem sie zobaczy.Juz sama nie wiem.ALe tak jak pisze,sa chwile kiedy czuje straszne powolanie,ze to tylko chce robic itp.
Ktos kiedys mi napisal:idź ,wyszum się ,idź na piwo..''
Ja odp:dopiero co z niego wrocilam,zyje normalnie jak kazdy,ale czuje cos jeszcze-milosc nadmierna do Boga.

Chcialambym cos dodac.Wlasnie-ktoś napisał :
''Ania widzi w zakonie jedyna formę ucieczki od świata pełnego problemów i zła,""
Faktycznie teraz moze tak to jest-ze swiat nie dla mnie,ale kilka lat temmu wszystko grało i było ok,wiec jak mowic o ucieczce??
Poza tym jezus powiedział''kto nie nawidzi swego zycia..''
Teraz zastanawiam się,czulam powolanie od zawsze(nikt nie odpowie co to powolanie,to nie jest wmawianie sobie,trzeba to poczuc,by wiedziec,byc w takiej sytuacji),od kilku lat,nastaja problemy w domu,me objawy somatyczne itp.i nadal czuje powolanie.Teraz zadaje sobie pyt.czy to jest ucieczka czy nie?ALe skoro zawsze je czułam,chcialam sluzyc Bogu,to teraz gdy przychodzi udreka mam się wycofać?
moze Historia Hioba sie kłania.moze jest to proba dla mnie,jak sie zachowam jak wszystko się wali.-dom ,szkola,zdrowie...
Boje sie ze wstapie,modlitwa mi nie przeszkadza moge sie modlic ile trzeba,ale jesli odczuje za kilka lat ze to nie dla mnie, a wtedy jako 30stka pojde na studia,a praca-majac 36lat-i co juz sredni wiek.Nie wiem czy wtedy nie popadne w szał,ze zmarnowalam sobie zycie.
Dodam -powolanie,to nie wmawianie sobie czegoś.Mozna powiedzie c ze powolanie to cos co krazy jak ''mucha'' ja wiem ze to łaska,ale napewno nie wmawianie,bo takie cos istnieje

Hehe... Enigma, a czy dązenie do szczescia, poprzez zycie konsekrowane nie jest naturalna potrzeba ludzka?
Jesli komus to przynosi szczescie i spelnienie to chyba nie bedzie sie meczyl zakladajac rodzine... Bo sie nie splni i zycie nie bedzie go satysfakcjomowalo, co?

[...]

Czytam Wasze posty i dochodzę do wniosku, że nic tutaj dobrego nie zdziałamy. Ania czuje jakieś powołanie, ale sama nie wie czy tego chce... A nie możesz, Aniu, np. studiować teologii a potem zostać nauczycielką religii, mieć rodzinę, itd? Nie rezygnować ze wszystkiego, co świeckie i grzeszne, a mimo to jakoś się spełniać?

_______________
[...] - w tym temacie nie będziemy rozmawiać o ogólnej formie realizowania powołania zakonnego, a już na pewno nie w taki sposób

Też kiedyś miałam pragnienie życia zakonnego i uczestniczyłam w rekolekcjach powołaniowych ale coś powstrzymywało mnie przed wstąpieniem do zakonu.

Jeśli z różnych powodów np problemów ze zdrowiem wstąpienie do zakonu byłoby niemożliwe może warto rozważyć możliwość życia konsekrowanego w świecie. Kościół w nowej formie życia konsekrowanego jaką są instytuty świeckie daje taką możliwość by pozostając w zwykłych warunkach życia świeckiego żyć życiem poświęconym Bogu, także w III zakonach umożliwia ludziom żyjącym w świecie żyć charyzmatem jakiegoś zakonu. Również dziewictwo konsekrowane daje możliwość takiego życia konsekrowanego w świecie.

Ja aktualnie zastanawiam się nad taką możliwością życia konsekrowanego pozostając w świecie.