wiem, że jest już tutaj wiele tematów o powołaniu (niektóre przeczytałem)... ale żaden nie odpowiada dokładnie na moje pytania...

jestem w klasie maturalnej... od zawsze chciałem zostać chirurgiem... jednak w tamtym roku to się zmieniło... najpierw doszedłem do wniosku, że tak właściwie to tym chirurgiem nie chce być... nawet na medycynę niezabardzo... od tamtej chwili zacząłem się zastanawiać co mam robić w przyszłosci, jakie studia wybrać... pewnego dnia modląc się w kaplicy adoracji przeszło mnie coś dziwnego... zrodziła się we mnie myśl wstąpienia do seminarium... było to dla mnie bardzo dziwne... ciągnie się to za mną do dzsiaj czasami z większym, czasami z mniejszym nasileniem. Tak samo i moja decyzja się chwieje raz się podejmuje wstąpienia do WSD a raz wręcz przeciwnie...
sytuację nie poprawia mi fakt, że dość często przebywam w towarzystwie księży, czy znajomych kleryków... no i jeszcze mam brata księdza...
boję się, że te stosunki mogą mieć wpływ na moją decyzę, która niekoniecznie musi być dobra...

ciągle mam jakieś dziwne przeczucia, dziwne sytuacje i nie wiem czy je traktować jako znaki? jako głos Pana?

modl sie duzo, czytaj Pismo Św. to na pewno pomoże.
na pewno nie mozesz sie przejmowac tym ze Twoi znajomi sa ksiedzami itp. decyzja jaka podejmiesz musi byc TYLKO Twoja wlasna.

zycze powodzenia

Spragniony

Bóg mówi w ciszy i poprzez znaki. Gdyby chciał dosłownie palcem pokazać kogo sobie wybrał na kapłana/siostrę zakonną, to miałby na to milion sposobów.

Możliwe, że jest to powołanie, możliwe że tylko zwykłe widzimisię. Radzę Ci spróbować "zmierzyć wartość" powołania to znaczy przemyśl je pod różnymi kątami. I pogadaj ze swoim bratem- księdzem a on Ci powie co i jak.

Do mnie powołanie też trafia z różnym natężeniem ale nigdy mnie nie opuszcza tyle że ja mam jeszcze rok- Ty ledwie parę miesięcy. Póki co skup się na zdaniu matury a reszta się sama ułoży

Powodzenia! Pozdrawiam

Daj sobie czas. Powołanie rozwija się w czasie. Módl się dużo i porozmawiaj z Twoim bratek albo z jakimś innym kapłanem. Ale grunt to czas. Nic "na wczoraj"

ciężko jest złapać brata jak jest w innej parafii...
modlę się, czytam Pismo, rozmawiam z księżmi...
postanowiłem nawet, że pójdę na inne studia do innego miasta - zdala od znajomych ksieży, czy kleryków - i tam jeśliby się to nadal utrzymywało to bym przerwał studia i poszedł do seminarium. Jednak od jakiegoś czasu to powróciło z taką siłą, że stwierdziłem - po co czekać skoro to jest na pewno to i czuję wewnętrznie, żeby w tym roku pójść od razu - nie wiem czemu.

ale jest jeszcze jeden problem, który nie daje mi spokoju. Mam problemy z czystością. Boli mnie to, walczę z tym. Boję się, że zerwę z tym...

Módl się o mądrość i pewność. Gdy ją otrzymasz, będziesz wiedział co robić.

Co do czystości: módl się i wierz: to się da pokonać z pomocą łaski. Poza tym z tego się w pewien sposób "wyrasta". Poza tym jak będziesz księdzem to nie będziesz miał czasu żeby się podrapać a co dopiero żeby jeszcze myśleć o "głupotach"

Mam dokładnie taki sam problem co _ministrare_ z tym żę jestem 22 letnią dziewczyną..
Już od 3 albo więcej lat to trwa, z mniejszym lub większym nasileniem.
Momentami czuję żę chcę całkowicie poswięcić swoje życie Bogu, a kiedy indziej myślę o rodzinie, o dzieciach-jest to bardzo realna wizja..
Nie chcę podejmować pochopnej decyzji i boję się że jak źle wybiorę to mogę być nieszczęśliwa..
Codziennie odmawiam różaniec właśnie w tej intencji, ale dalej nic.
Czasami już sama nie wiem co mam robić, dopada mnie smutek i żal do samej siebie, że nie wiem co chcę robić w życiu..Naprawdę chyba nie pozostaje mi nic innego jak tylko uzbroić się w cierpliwość i modlitwa, ale czas tak szybko płynie..

Jeden jedyny raz byłem na odnowie i zapamiętałem jak ks mówił proroctwo, że jest jedna osoba, którą Bóg wzywa do grona swoich uczniów (na ks). Mówił o znakach które tą osobę spotykały (czyt co udaje mu się pokonywać w sobie). Jednym z nich było właśnie to że od dłuższego czasu żyje w czystości..

Więc nic nie jest stracone!
Może warto po prostu zaszaleć -zaufać?

U nas na jednym ze spotkań przed zesłaniem Ducha Świętego też było proroctwo nt. jednego chłopaka, który czuje powołanie, ale ma w sobie lęk. Jezus mówił mu, aby się nie bał, bo On się o wszystko zatroszczy. Dziś jest w naszej parafii jako kleryk I roku

mam to samo co Ty Bałałajko. mam 22 lata . Ja zamierzam czekać do skończenia studiów, chyba. mam jeszcze te parę latek:) porozmawiaj z Nim sam na sam. Masz jakieś talenty? ja mam , tak jak nie czułam satysfakcji z ich posiadania tak prosiłam Boga by mi pomógł odkryć wartość i odkryć chęć tworzenia ( znowu:) jestem człowiekiem leniwym:) ale teraz mam cały czas uczucie nie spełnienia twórczego:) to bardzo miłe. Cały czas zastanawiam sie co mam w życiu robić. zostać zakonnica:) lub założyć rodzinę, również mam tak jak ty. tylko że zakochałam się w Jezusie:) ciężko będzie poznać kogoś takiego na ziemi jak On:) to raczej nie możliwe. u mnie jest jeszcze jeden problem przeciw zakonowi, rodzice, Jestem jedynaczką. a wiem na dodatek że kiedyś chyba przyjdzie mi opiekować sie jeszcze chorym wujkiem .Oczywiście wciąż za mało wiem o życiu zakonnym ... pozdrawiam

Jak się cieszę, że nie jestem odosobniona w moim "problemie" Anastazjo:)
Ja nie uczę się, ponieweż sytuacja rodzinna mi za bardzo nie pozwala. Tak mam talent od dziecka. Kocham Tworzyć:) Kocham pędzel, ale nie mam wykształcenia, chcę je kiedyś zdobyć. Zastanawiałam się nad Ikonografią, ale zawsze jakoś czasu brakuje(praca) pozatym odległość do pracowni to prawie cała Polska. Ale ja dopnę swego, muszę dla siebie i Boga:)
Uwierz mi że nietylko jedynacy czują się w obowiązku do opieki nad bliskimi. Ja mam rodzeństwo i nie jest to ich wina, że może kiedyś nie będą mogli opiekować się rodzicami gdy mnie nie będzie, takie życie, moi się pogodzili..Twoi rodzice też muszą zrozumieć Twoją sytuację. Pamiętaj że to Ty tylko i wyłącznie masz prawo do kontrolowania swoim życiem, a gdy Pan daje znaki tym bardziej nie można ich lekceważyć..
Wiesz 2 lata temu rozmawiałam z siostrą przełożoną na mój temat, powiedziała mi tyle ciepłych słów, że prawie mnie przekonała:)
Może powinnaś zrobić to samo, to naprawdę dużo pomaga, choc decyzja należy do Ciebie. Pozatym można sróbować i pojechać na spotkania "kandydatek na siostry" zobaczyć wszystko "z tej drugiej strony"
Ja napewno tak zrobię jak nic się nie zmieni w moim życiu.

co to są za proroctwa? o co chodzi?

Proroctwa od Ducha Świętego.

tzn? co to są za proroctwa i jak to wygląda? w życiu na czymś takim nie byłem

Nie wiem, bo nie prorokowałem, ale Ci, którzy prorokują, mówią, że zwykle proroctwo przybiera formę głębokiego przekonania o czymś i przynaglenia do powiedzenia o tym.