Wątek wydzielony z tematu o homoseksualizmie



Ja też nie potrafię zaakceptować, że podstawą rodziny jest mężczyzna i kobieta, nie odczuwam skłonności homoseksualnych.
Preferowane życie przeze mnie zgodne z moimi pragnieniami i oczekiwaniami to życie we wspólnocie chrześcijańskiej pod jednym dachem z Jezusem lub w samotności z bliskiej więzi z Bogiem.
A trudno pogodzić mi się z faktem, że musiałabym żyć w związku mężczyzny i kobiety.
A to może oznaczać powołanie do jakieś formy życia konsekrowanego, także świeckiej konsekracji.

akacja, proszę rozróżniaj- czy nie akceptujesz związku mężczyzny z kobietą w ogóle (i tutaj trudno mówić o powołaniu do konsekracji), czy tylko siebie w takim nie widzisz ? To jest ogromna różnica, a Twoja wypowiedź nie jest jednoznaczna.

Przypomina mi się cytowany już na Forum fragment Niecodziennika ks. Twardowskiego:

Nie widzę siebie w takim związku mężczyzny z kobietą - uważam, że to strata czasu próba nawiązania takiego związku z chłopakiem - bo będę czuła, że to "nie to", że to ze swej natury nie wypełnia mej potrzeby głębokiej więzi z Bogiem.

A co za tym idzie nie akceptuję związku mężczyzny z kobietą jako takiego - jako że wywołuje we mnie zbyt duże napięcie inter-płciowe, a co za tym idzie poczucie że będzie się męczyć całe życie w takim związku, że będzie czuło się poranionym, i tego że nie wypełnia to duchowych tęsknot za Bogiem.

Podjęłam więc decyzję, że nie będę tracić czasu by na siłę próbować poznać chłopaka, a raczej pójść za pragnienieniami swego serca ku życiu konsekrowanego.
A jeśli powiedzą mi w jakimś instytucie życia konsekrowanego, że nie nadaję się tam, to jeszcze jedną możliwą formą życia jest życie w pojedynkę - bycie singlem - też można żyć w tym stanie w bliskiej więzi z Bogiem.

Powołaniem każdego człowieka jest miłość i od tego zacznijmy. Dalej dopiero nadchodzi rozdział owej miłości na miłość braterską i płciową. Pierwsza jest obowiązkiem każdego człowieka a najbardziej winna objawiać się właśnie w osobach konsekrowanych. Druga zaś jest charakterystyczna dla miłości zdolnej przekazywać życie.

Pomijam w tym momencie wszystkie inne rodzaje miłości (platoniczne i całą resztę), gdyż nie jest mi to potrzebne do sformułowania ostatecznego sensu wypowiedzi, że każda osoba konsekrowana, która unikała jak ognia miłości płciowej (z lub ,najlepiej, bez aktów seksualnych) nigdy nie będzie w pełni człowiekiem. Jakoś nie wyobrażam sobie, żeby kazanie o miłości mówił mi ksiądz, który nigdy się nie zakochał.

Nie tędy droga, aby robiąc z siebie ascetę odcinać się od ludzi i od człowieczeństwa, bo właśnie w człowieczeństwie ukryte jest piękno i potęga Boga. A kapłan/zakonnik/zakonnica powinni być właśnie bardziej bliscy Bogu im bliżsi będą ludziom.

Ale szukanie przez osobę konsekrowanę oraz osobę stanu wolnego miłości płciowej (aktów seksualnych)w ich stanie życia jest grzechem ciężkim

A o to mi chodzi, że istotą człowieczeństwa jest przekraczenie siebie z niższych potrzeb poszukiwania przyjemności hedonistycznych (pożądliwości seksualnej) ku wyższym potrzebom - poświęcenia swego życia Bogu, pomagania ludziom, wierności powołaniu, pracowitości, wrażliwości na potrzeby cierpiących, otwartości na drugiego człowieka, piękna, zachwytu na dziełami kultury itd.

Tak- masz rację. Ale mi chodziło bardziej o zakochanie niż o seks Wiesz- spacerki, buzi-buzi, wspólne kino i te sprawy A zakochanie, pomimo, iż jest stanem ducha, jest przekierowane na pewną konkretną osobę i ma inny charakter niż miłość braterska

akacja- chyba najlepszym dowodem na to, że osoba konsekrowana musi mieć zdrową seksualność, jest fakt, że przeszkodą do kapłaństwa jest impotencja ... a przecież księży obowiązuje celibat ...



Muszę Cię zmartwić- to Bóg ustanowił związek mężczyzny z kobietą - skoro go nie akceptujesz, nie akceptujesz jakiejś części Bożego planu

A jeśli chodzi o duchowe tęsknoty za Bogiem- dowodem na to, że małżeństwo ich nie wyklucza, są błogosławieni małżonkowie oraz ... wszyscy święci i błogosławieni, którzy też mieli rodziny - mamę, tatę ... a ich świętość nie wzięła się znikąd.



Na siłę nie. I nie o to chodzi. Ale nie można odrzucać małżeństwa i seksu małżeńskiego jako takiego.
Konsekracja nie może być ucieczką przed własną płciowością, ani przed kontaktem z płcią przeciwną - co zrobisz, jak koło Ciebie w autobusie siądzie chłopak dość tęgiej postury, tak, że jego uda będą dotykały Twoich ? (oczywiście z jego strony nie będzie to żaden podtekst ani świadome działanie... zwyczajnie się nie mieści na własnym siedzeniu )

Albo trafisz do schroniska, gdzie są tylko podwójne łóżka i nigdy nie wiesz, kto będzie leżał obok Ciebie (są takie - ja miałam szczęście być w nim z moim chłopakiem, więc problem odpadł )

Ale ja już nie jestem nastolatką, której pstro w głowie, bujającą w obłokach w uczuciach zauroczenia, tylko mam swój wiek, gdzie do życia trzeba podchodzić trochę poważniej

Ale miłość siostrzana i braterska we wspólnocie ukierunkowanej na Boga wypełnia moje najgłębsze pragnienia i tęsknoty serca, natomiast po tym stanie ducha nazywanym zakochaniem czuję że to tych pragnień nie wypełnia, pozostanie uczucie pustki i niedosytu.

A mi się zawsze wydawało, że wiele osób konsekrowanych i księży jest aseksualna.

Ale moja religijność, osobista więź z Bogiem kształtowana jest indywidualnie według moich potrzeb. Nie będąc w związku, żyjąc sama tak czuję się najbliżej Boga.
A wiele związków jakie znam, to właśnie odrzucają wiarę, praktyki religijne i Kościół i żyją według własnego widzimisię

Ale praktycznie jest to niemożliwe by stworzyć taki związek, by oboje wspólnie dążyli do Boga.
Jest bardzo małe prawdopodobieństwo wyłowić perłę spośród mnóstwa chłopaków, których to nie wpólne dążenie do świętości interesuje.
Na tym punkcie poznając chłopaka powstanie zgrzyt.

Malżeństwo i seks małżeński odrzucam jako swoją drogę życia bo czuję że będę się w tym męczyć.
Jakiś kontakt z chłopakami mogą mieć, ale mogę czuć, że to nie jest to, że moje pragnienia zmierzają ku życiu konsekrowanego, dlatego nie ma sensu tworzyć związku, gdy będę się w nim męczyć.

Poprostu będę siedziała w autobusie i sobie w nim jechała. Różni zdarzają się współpasażerowie.

W takich schroniskach kooedukacyjnych nie będę szukała noclegu. Dla mnie to na granicy grzechu.
Zazwyczaj wynajmuję pokoj jednosobowy, gdy gdzieś szukam noclegu, albo gdy są to jakieś domy rekolekcyjne to do tego nie dopuszczają i do pokoju dostaje się współlokatorkę.

O ile się im ucina to i owo w seminariach to owszem jest aseksualna.


ad1: Czyli Bóg jest OK ale tylko w dawkach, które sobie sama przepisujesz? Ja też się do związku nie pcham na siłę ale raczej staram się być pośród płci pięknej i mam pośród niej wiele przyjaciółek - a moja religijność wcale na tym nie cierpi a wręcz przeciwnie.
ad2: Niestety związki takowe są coraz popularniejsze. Swoją drogą dziś odbyło się liczenie wiernych, więc za niedługo poznamy statystyki religijności w "katolickiej Polsce".


ad1: da się, tylko trzeba wiedzieć gdzie szukać :8
ad2: no pereł takich pereł Ci u nas niedostatek i z tym się zgodzę
ad3: zgrzyty są naturalną częścią związków, więc nie widzę potrzeby wyróżniania tej przyczyny jako najważniejszej z powodujących zgrzyty.


ad1: brzmi, jakbyś była całkowitą przeciwniczką małżeństwa i prokreacji nawet, gdy nie dotyczy to Ciebie.
ad2: zalecam jednak normalne stosunki przyjacielskie (od których jeszcze nikomu korona z głowy nie spadła) a nie "jakiś kontakt". Jakiś kontakt to ja mam w ścianie i mam do niego kompa podpiętego.


Zalecam jednak jazdę na rowerze. Nie będziesz mieć współpasażerów (no chyba, że jeździsz na tandemie)


Granica grzechu jest cienka, ale czasem nie ma wyjścia i trzeba się ulokować w owym "grzesznym przybytku" jakim jest np małe schronisko górskie. A ja byłem niedawno na rekolekcjach ze znajomymi i w naszym pokoju spała koleżanka i wiesz co? Jakoś do niczego nie doszło z żadnym z nas (a było nas w pokoju 3). A wiesz czemu nie doszło? Bo jest takie coś jak rozum.

Jak się człowiek zakocha to nie pamięta ile ma lat. Swoją drogą nie wiedziałem, że wspólny spacer i odrobina czułości jest zarezerwowana tylko dla nastolatków... No cóż- aktualizuję wiadomości i powiem rodzicom, że od dziś mają zakaz wspólnego wychodzenia na niedzielne spacery.

No - nareszcie mogę się z Tobą zgodzić Tak się fajnie na koniec złożyło

Uważam że zdecydowana większość osób konsekrowanych i duchownych cechuje aseksualność wrodzona lub nabyta. Rozumiem ją jako jako zdolność do funkcjonowania bez zaspakajania potrzeb seksualnych przez to, że zostały one postawione na dalszym planie, podczas gdy najważniejszą formą zaangażowania stało się oddanie się na służbę Bogu, pomaganie ludziom w Jezusie oraz posłanie na służbę Ludowi Bożemu.
O wiele łatwiej jest w tym kobietom niż mężczyznom, które naturalnie mają mniejsze potrzeby seksualnie.
Wręcz uważam że wiele kobiet konsekrowanych, dlatego wybrało życie w dozgonnym dziewictwie poswięcając się Jezusowi, bo podświadomą lub drugorzędną motywacją było to, że z jakiś powodów nie chciały związku z mężczyzną i uprawiania seksu.
Natomiast w seminariach, wobec młodzieńców, którym będzie z tym trudniej niż kobietom prowadzone jest wychowanie przyszłych kapłanów do czystości, polegające na sublimacji popędu seksualnego, na rzecz zaangażowania w służbę Ludu Bożego, studia teologiczne i dzialalność duszpasterską.



Bóg jest pragnieniem mego serca, a moja nieakceptacja związku mężczyzny z kobietą wcale nie zrywa mojej relacji z Bogiem, a wręcz przeciwnie mogę przeżywać każdy dzień jako dar miłości Bożej, przyjmować z wdzięcznością Boży plan względem swego życia i żyć w głębokiej więzi z Bogiem.

A zwykłe spotykanie się z chłopakami przy kawie, rozmowy, gdy ktoś zagada, czy zażartuje nie burzą mojej religijności. Dopiero zacznie moja religijność pękać, gdy on będzie chciał ode mnie czegoś więcej.
A indywidualistyczne przeżywanie religijności na pewno stoi w sprzeczności z tym jego oczekiwaniem związku z dziewczyną.
Nawet indywidualistyczna religijność może burzyć wejście do wspólnoty zakonnej, w której wymagane jest dostosowanie się do zinstytucjonowanej formy.

Ale o wiele łatwiej będzie znaleźć mi wspólnotę życia chrześcijańskiego, która wyjdzie na przeciwko moim potrzebom indywidualnej więzi z Bogiem, niż poznać chłopaka, z którym możliwe byłoby zrealizowanie tego pragnienia we dwoje. To wręcz jest niemożliwe.

Jak sam przyznajesz takie związki, gdzie odrzuca się wiarę, praktyki religijne są popularne, jest ich coraz więcej więcej i są takim stylem życia współczesnego świat
A stan religijności taki jest obecny jest w polskich rodzinach, gdy uwidacznia się powierzchowny katolicyzm, jako "szopki od święta" i przychodzenie do Kościoła tylko parę razy w życiu z okazji uroczystości, gdy wiara na codzień ich nie obchodzi.
Więc wchodząc w taki związek, w sposób naturalny oddaliłoby się od Boga a tego nie chcę.

Niedostatek pereł, bo we wspólnotach religijnych jest przewaga dziewcząt.
Nie ma sensu tracić niepotrzebnie czas na wyławianie takiej perły, to szkoda czasu narażać się na kolejne rozczarowania
Po co pakować się do związku, skoro wiadomo z góry, że z racji różnic między płciami, powstawać będą zgrzyty.
Gdy on nastawi się"o jak fajnie będzie z tą dziewczyną, ją przytulić czekam tylko na buzi-buzi, by ją cmoknąć w policzek" a ona pragnie porozmawiac z kimś o swoich uczuciach i przeżyciach - i już powstaje w związku nieporozumienie i zgrzyt z powodu różnych oczekiwań i pragnien


Przyznaję się do awersji do małżeństwa i seksu, ale to jest stan emocji. Uczucia nie są ani dobre ani złe, więc nic nie zmienicie przez polemikę z tymi odczuciami i ich krytykę.


Ależ ja całkowicie toleruję jazdę środkami komunikacji i nic takowego się nie dzieje.
To baranek przesadziła wymyślając wyimaginowanie problemy jakich w rzeczywistości nie ma.


Samotnie wybierając się w gory trzeba mieć trochę rozsądku. Nierozsądne jest wybieranie się samotne w wysoko w góry, gdy nie ma się lokum i zaczyna zapadać zmierzch.


Moja praca wymaga koncentracji uwagi, skupienia i natężonego wysiłku intelektualnego, dlatego nie mogę pozwolić sobie na takie zaangażowanie emocjonalne - zauroczenie i bujanie w obłokach.

Napisałam że w moim wieku trochę poważniej podchodzi się do tego niż będąc nastolatkiem.
Jeśli już to interesuje mnie stworzenie trwałego związku ukierunkowanego w przyszłości na założenie rodziny. Nie mam nic przeciwko temu by się spotykać, a nawet jestem za.
Ale jest to spotkanie przy kawie, gdzie prowadzona jest poważna rozmowa mająca na celu wzajemne poznanie siebie, swych oczekiwan, systemu wartości i zapatrywań na przyszlość.
Dlatego nie interesuje mnie podejście zabawowe i lekkie, a tak rozumiem podejście "spacerki, buzi-buzi, wspólne kino i te sprawy"

Zgadzasz się z tym, że po uczuciu zakochania i bycia w związku może powstać uczucie pustki i niedosytu, a najgłębsze pragnienia i tęsknoty serca można znaleźć we wspólnocie siostrzanej i braterskiej ukierunkowanej na Boga?
W takim razie to raczej jest znak by pójść za pragnieniami swego serca.
I modlić się tymi słowami Psalmu:
Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu On sam będzie działał w twoim życiu Miej ufność w Panu i raduj się On spełni pragnienia twego serca (Ps 37.3-5)

Nie to, żebym chciał Cię namawiać nad odejściem od swojego zamiaru, ale akurat z tą sprawą to raczej nie ma aż takiego problemu jak by się wydawało - jest wiele miejsc, w których można znaleźć bardzo wierzące osoby płci przeciwnej: wspólnota, www.przeznaczeni.pl , itd.

Akacjo, przeczytaj sobie ten tekst, a zwłaszcza jego początek. I zauważ, że jeśli emocją awersji do małżeństwa i współżycia się kierujesz w swoim życiu, to to już nie jest emocja, ale Twój wybór. Może nie wolny, ale jednak wybór...

Pozwolę sobie zauważyć, że zakon to nie jest indywidualistyczna droga do Boga, ale wspólnota. A w Twoim nastawieniu pobrzmiewa (mogę się mylić): przyjmijcie mnie, zapewnijcie byt i opiekę, a ja będę sobie żyła z Bogiem w ciepełku, po swojemu. Przecież ja chcę być z Bogiem.

Powiedz, co Ty chcesz właściwie w tym zakonie robić? Jak odczytujesz swoje powołanie, charyzmat? Nie ma czegoś takiego jak powołanie do zakonu bylejakiego, jaki się trafi...

W relację z Panem Bogiem można uciec od życia. W końcu takiej perły, jak On nie znajdziesz. Miłuje zawsze, nie ma humorów, nie bywa zmęczony, nie potrzebuje opieki, wysiłku... Po prostu ideał. Od marzenia różni go wyłącznie to, że Jest. Wprawdzie nie da się dotknąć, ale...

I tak na marginesie: nie grzech jest zwycięzcą, ale Bóg. A to, co czasem piszesz, sprawia wrażenie, jakbyś nie wierzyła, że Jezus Chrystus zwyciężył śmierć i grzech...

jo_tka- akacja nie pisze o zakonie



mrówka - napisałaś:



a ja pytam, ile jest takich form ? mi przychodzą na myśl dwie: konsekrowane dziewice i wdowy. Nawet w instytutach świeckich jest wspólnota- jest formacja i są wspólne spotkania, można liczyć w ciężkim czasie na kogoś ze wspólnoty.

Poza tym wszędzie- nawet tam, gdzie później wspólnoty nie ma- jest weryfikacja powołania przez przełożoną instytutu, księdza d/s powołań, czy biskupa. I wreszcie jest weryfikacja przez Kościoł w sensie wspólnoty ludzi, wśród której się żyje.

Tyle tylko, że nie wszędzie są śluby czasowe.