Akacjo, napisałam:



Jak widać nie powiedziałam, że masz ograniczyć modlitwę.

Jeśli mówimy o 20-minutowej modlitwie porannej to tu niespecjalnie jest coś ograniczać. Ale wobec tego nie rozumiem. Pracujesz 8 godzin dziennie? + dojazd + Msza Św, jeśli bywasz codziennie + 20 minut na modlitwę + normalne życie (zakupy, jedzenie, sprzątanie, pranie, etc.) zjadają Ci cały dzień i wszystkie siły? W takim razie załatwia Cię stres. Nie chcę Cię martwić, ale ma szanse być wyłącznie gorzej...

Szkoda życia.



Nie wiem, czy się liczył, może nie. Mnie by było szkoda tego życia, które ucieka każdego dnia. Znacznie bardziej niż lat poświęconych na zdobycie zawodu.

Ale rozumiem, że strach przed brakiem pracy jest dla Ciebie wystarczającym motywem, by się jej trzymać za wszelką cenę. Twój wybór. Tylko nie ma sensu usprawiedliwiać własnych obaw i decyzji tym, że "tak robią wszyscy". Bo nie robią.

jo_tka, a nie uważasz, że porzucenie pracy byłoby nieodpowiedzialne? Myślisz, że Bóg nad wszystkim wspaniale czuwa i Akacja na pewno znajdzie inną pracę? Ty tak zrobiłaś kiedyś przy takich warunkach?
A masz wystarczającą wiedzę, by mówić, że Akacji całą resztę siły zabiera stres?
Przecież ludzie są strasznie różni. Ja dla przykładu zadania i naukę robię z wielką niechęcią( co mam po mamie), na wstępie jest zmęczony. Na zrobienie wszystkich zadanek domowych poświęcam, powiedzmy, 1,5 h, gdy koledzy robią to samo w 45 minut. To jest kolosalna różnica. Dlatego według mnie czy to jest stres, czy zmęczenie czy też Akacja bywa flegmatyczką nie jest powiedziane.
Akacja, wyluzuj trochę. Teraz będę trochę strzelał, ale przypominasz mi trochę mnie z okresu, gdy robiłem wszystko, by być świętym. Sprowadzało się to głównie do częstej służby przy ołtarzu i odmawiania pięknych modlitw z pięknymi, wspaniałymi, heroicznymi słowami. To wszystko było na nic, to było takie ogłupienie, niewiele to miało wspólnego z rzeczywistością, bo zacząłem żyć we własnej rzeczywistości, gdzie były tylko grzechy, które trzeba uniknąć.Tak nie można. Świętość jest dla życia, nie życie dla świętości. Może ty też trochę przesadzasz w tym całym pragnieniu byciem świętą jak ja niegdyś. Lepiej by było moim zdaniem, jakby tego tak nie nazywać i nie zastanawiać się ciągle nad tym. Bo jeśli człowiek zaczyna ciągle tylko myśleć o tym, że powinien(musi) się pomodlić albo być codziennie w kościele, to jest źle. Przepraszam, że nie wiem, jak ci precyzyjnie pomóc, bo się chyba nie da. Ale posłuchaj. Moim zdaniem twoja postawa wobec życia powiedzie cię w podobnym do mojego kierunku. Stracisz prawdziwy kontakt z rzeczywistością. Powiedz, Ty w ogóle jesteś szczęśliwa? Ja, ciągle zadręczając się o konieczność bycia świętym, szczęśliwym nie byłem,choć oczywiście sobie to wmawiałem i w to wierzyłem. To nie oznacza, że nie chcę się doskonalić. Ale przestałem to nazywać tak pięknymi słówkami, w ogóle nie jeżdżę już na rekolekcję. Dla osób wrażliwych to jest niebezpieczeństwo przeholowania z tą "świętością". Oczywiście, nie ufaj mi do końca, może ja źle postępuję. Ale te rady są od serca, by uchronić człowieka od nieszczęśliwego życia spowodowanego przez religię. Jeśli jest tak jak mówiłem, że masz troszkę "bzika" na punkcie świętości, to nawet możesz nie wiedzieć, co to znaczy być szczęśliwym. I owszem, myślę, że ogólny brak energii może być wywołany ciągłym zamartwianiem się o świętość. Akacja, przejdź się kiedyś do kina, wypij drinka.
I tak pewnie przesadzam w tych radach. Ale taka moja troska, by nikt nie powielał moich błędów i błędów wywołanych przez złe rozumienie Boga, religii etc. Mam nadzieję, że masz wokół rozsądnych znajomych czy bliskich. Szczególnie, że czasami ludzie niewierzący przypominają nam swoim zachowaniem, że życiem należy się cieszyć i umieć się bawić.

Akacjo, napiszę jeszcze raz (mam nadzieję, że ostatni): Nie masz rezygnować z modlitwy! Ale jeśli nie masz na nią czasu wśród codziennych zajęć, nie czuj się gorsza, bo nie jesteś. Bo Twoja modlitwa ma inną formę - formę pracy, pomocy bliźniemu, etc. Nie musisz klęczeć, by się modlić.
Pamiętaj, że "czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie wszystko na Bożą chwałę czyńcie" (1 Kor 10, 31).

Dlatego Ty nie poświęcasz na modlitwę mniej czasu, ale masz inny rodzaj modlitwy!

A to, że chcesz np. wstać pół godziny wcześniej by się modlić - bardzo godne jest pochwały.
Sam tak czynię i dlatego nie mówię o porzuceniu modlitwy "na kolanach", ale o zmianie spojrzenia. Bo odnoszę cały czas wrażenie jakbyś się nad sobą użalała, bo chcesz spędzić na modlitwie kilka godzin dziennie, ale nie możesz, bo masz za dużo obowiązków i jest Ci z tym źle....

Roztropność moja droga! Roztropność!
Nie możesz trwać na modlitwie tyle co zakonnica, ale masz z goła inne obowiązki wynikające ze stanu w jakim żyjesz - laik ma co innego do zrobienia w świecie niż osoba konsekrowana. Masz inne zadania, masz też inne sposoby ich realizacji.
Jeśli tego nie zrozumiesz, będziesz się zadręczać, a nie o to chodzi.

W normalnym życiu świeckim i ciężko jest o te 20 minut modlitwy porannej. Modlitwa poranna jest w pośpiechu lub nie ma jej wcale

Często muszę zostawać na nadgodziny. A wracając do domu o 19,00 pozostaje 2-3 godziny na odpoczynek. I na grzebanie w necie w ramach relaksu.


Przytoczę wypowiedź niżej Koriego

To chyba normalne że człowiek trzyma się każdej pracy. Jeśli mam kwalifikacje do pracy w księgowości, to moje źródło utrzymania, muszę z czegoś zarobić na swoje życie, pomyśleć o usamodzielnieniu się, o swojej przyszłości, bo aby była modlitwa i pomaganie ludziom muszę najpierw mieć źródło utrzymania. A taka jest specyfika pracy w księgowości, że trzeba pracować na termin, czasem zostawać dłużej, jest stres. Ale idąc do innej firmy będzie to samo.
Chyba że Ty Jotko, masz o wiele większe możliwości, że stać Cię na wybieranie sobie pracy, ale nie każdy ma taką możliwość.


Zawsze mi się wydawało, że to oznaka indywidualizmu, gdy singiel przeżywając swoją samotność poświęca więcej czasu na modlitwę, bo nie ma ochoty lub nie ma z kim iść do knajpy i na imprezę.
A modlitwa może być siłą do dźwigania przeciwnosci życiowych.

Taki rodzaj modlitwy to trwanie w obecności Boga w ciągu dnia, to modlitwa życiem.
Ale do tego potrzeba, by choć na chwilę odejść od codziennych zajęć i przeznaczyć czas dla Boga.
A cóż, gdy brak często choć tej chwili na modlitwę poranną i wieczorną, na chwilę zatrzymania się przed Bogiem, gdy ta modlitwa jest w pośpiechu.

Nie chodzi mi o to, że świecki nie może trwać tyle czasu na modlitwie ale o proporcje, o wewnętrzną harmonię. W życiu zakonnym jest więcej harmonii między modlitwą i pracą niż w życiu świeckim. W zakonie wcześnie rano budzi dzwonek na półtarogodzinne modlitwy i praca przeplatana jest modlitwami południowymi. W życiu świeckim człowiek wstaje wcześnie rano i spieszy się by zdążyć do swoich zajęć.
I łatwiej jest im trwać w modlitewnej obecności Boga pośród pracy będąc w zakonie.

A chodzi mi o to, że człowiek świecki może czerpać z duchowości zakonnej do swojego życia modlitwy, by wprowadzić wewnętrzną harmonię i pokój.
Przykładem jest Centrum Formacji Duchowej w Krakowie u Salwatorianów, gdzie zakonnicy ludziom świeckim przekazują jak praktykować codzienną przedłużoną modlitwę Słowem Bożym w codzienności.

Chwileczkę, a gdzie ja powiedziałam, że ma porzucić pracę? 1. można cały czas szukać innej, 2. można pomyśleć nad przekwalifikowaniem/ zdobyciem drugiego zawodu. Etc. Trzeba chcieć.

Owszem, zmieniałam pracę w trybie nagłym. Z powodów etycznych. Zapytałam dwóch osób czy mam szansę na zlecenia, dodałam drugi zakres działalności niemal martwej firmy i w ciągu chyba tygodnia mnie nie było (nota bene nie cierpię księgowości i papierologii stosowanej :/ )

Już nie mówiąc o tym, że nie pracuję w zawodzie wyuczonym, a zawód wykonywany po drodze zmieniłam kilkakrotnie...

I umówmy się: żyję życiem świeckim. Praca potrafi mi zajmować kilkanaście godzin dziennie. Bywało, że wracałam 20-21, po czym siadałam do pracy do północy lub dłużej. Permanentnie przekraczam ustawowo przewidziany czas pracy, choć staram się nie za dużo.

Nie mam 2-3 godzin na relaks. Za to mam czas na rozmowy i spotkania z ludźmi, na rodzinę (nie - własną) i na modlitwę w wymiarze na pewno większym niż 20 minut. Ostatnio także codzienną Mszę Św.

Jestem szczęśliwa. Nawet jeśli padam na nos ze zmęczenia.

Nie wymagam od nikogo takiego trybu. Każdy wie, jakie życie mu pasuje. Ale będę się upierać, że wszystko jest kwestią chęci, a zatem indywidualnej decyzji. Póki człowiek rozkłada bezradnie ręce i zwala na okoliczności, nic się nie zmieni.

Dodam jeszcze

Kiedyś miałam tak, że wychodziłam z pracy i miałam ochotę zatrzasnąć za sobą drzwi świata. Zżerało mnie całkowicie. To nie była kwestia braku czasu, ale psychicznego wyczerpania jedną aktywnością. Nie chciałam, nie miałam siły się spotykać nawet z przyjaciółmi, miałam stan "ostrego ludziowstrętu".

W końcu rozejrzałam się i zdecydowałam, że odchodzę gdziekolwiek, byle stąd uciec, bo taka praca zniszczy mi życie, zniszczy we mnie człowieka. Ważne, żeby za nie mniejszą pensję (i tak była na granicy samodzielnego utrzymania) i by było spokojniej. Potem pomyślę, co dalej. Jak będę w stanie myśleć.

Nie wiem, czego chce Akacja. Ja niczego za nią nie chce rozwiązywać, ani podsuwać gotowych pomysłów. Usiłuję tylko powiedzieć jedno: człowiek musi sam wziąć odpowiedzialność za swoje życie i zobaczyć, że ono jest takie, jakie jest, w wyniku jego własnych decyzji.

Jeśli to zobaczy, pozostaje życie zaakceptować (i przestać narzekać na cały świat, nawet jeśli nie jest idealne) - lub zdecydować się na zmianę. Bo nikt tego za nikogo nie zrobi.

Ja moze tylko cos dodam w kwestii owej pochwaly postawy kontemplacyjnej. Otoz kiedy czytasz Ewangelie sw. Lukasza (Lk 10), najpierw jest przypowiesc o milosiernym Samarytaninie, a potem o Marii i Marcie. Obie sa zaraz jedna po drugiej.
Dla mnie swiadczy to o tym, ze nalezy zawsze roztropnie rozeznawac, co i kiedy jest w danym momencie wazniejsze. I nie wolno nam mowic, ze teraz tej chorej sasiadce nie moge pomoc, bo musze jechac na rekolekcje, albo mam sie modlic 2 godziny na dzien i na nic innego mi nie starcza czasu. Przypowiesc o milosiernym Samarytaninie ma jednak ciekawy aspekt: otoz Samarytanin nie odlozyl swoich spraw, dopoki nie wyleczy rannego, ale kiedy to bylo mozliwe "delegowal" zadania temu, kto mogl je przejac i odjechal wypelniac swoje zadania, obiecujac wrocic. O tym rzadko sie mowi, ze nie jestesmy zobowiazani angazowac sie do kompletnego wyczerpania dla innych, ale podejmowac te zadania, ktore napotkamy w codziennym zyciu.
Akacjo, piszesz tez o wolontariacie. Jezeli dobrze rozumiem, masz na mysli zorganizowana, systematyczna pomoc w ramach jakiejs organizacji badz stowarzyszenia. Ja bym ci proponowala po prostu isc przez zycie z otwartymi oczami. Wokol ciebie jst mnostwo ludzi, ktorzy moze po prostu chca z kims 10 minut pogadac na schodach, albo przy herbacie, albo uciesza sie z domowego ciasta, albo potrzebuja dorywczej pomocy, albo... Naprawde, kiedy sie rozejrzysz, mozliwosci "pomocy" bliznim znajdziesz mnostwo.
Jest taka bajka braci Grimm "pani Zima", albo "Dwie Dorotki". (http://www.edukacja.edux.pl/p-1416-scen ... orotki.php) Mysle, ze to dobry przyklad prawidlowego zycia na codzien (oczywiscie o czasie na modlitwe nie ma tam mowy ).
Jedna Dorotka brala sie za kazda prace, ktora napotkala i na koncu dostala nagrode od Pani Zimy. Druga myslala tylko o nagrodzie i wszystko po drodze pomijala, bo nic za to nie dostawala od razu. Na koncu nagrody nie bylo.

No i juz taka moja uwaga na koncu (ale to tez moja slabosc, wiec sie nie gniewaj). Jak sama piszesz, masz wieczorem 2-3 godziny na odpoczynek, internet itp. Modlitwa powinna byc dla nas odpoczynkiem i wytchnieniem, a nie kara i obowiazkiem.
Moze najpierw 15 minut na modlitwe (zanim dojdziesz do godziny ), a potem internet?

Całe nasze życie to ciągłe poszukiwanie i znajdowanie Boga. Znalezienie Boga polega na szukaniu Go, stąd tyle niepokojów i ciągły niedosyt. I ja go rozumiem, bo sama się z nim borykam. Myślę, że samozadowolenie z realizacji swojej wiary powinno niepokoić…

Uważam, że niedosyt jest potrzebny, gdyż on właśnie zmusza do poszukiwania Boga.

I nie ma recepty jednej gotowej dla wszystkich: ile kto ma poświęcić na co czasu. To sprawa indywidualna, do rozeznania i omówienia ze spowiednikiem, na pewno nie na forum.

Myślę, (to jest moja dewiza, niekoniecznie musi się sprawdzić u innych) że trzeba nauczyć się żyć, tak, by nie tylko czas modlitwy, ale i mojej aktywności był przeżywany w świadomości obecności Boga. Prosić Boga o taki dar, wtedy i rozeznanie będzie nieco jaśniejsze.


Pozwolę sobie przytoczyć kilka myśli Benedykta XVI z katechez o Grzegorzu z Nyssy:











Można by jeszcze sporo z tych katechez Benedykta XVI tu przytoczyć, ale są w necie, można samemu doczytać.

To jedynie moje zdanie: Myślę, że forum nie jest miejscem, w którym należy poszukiwać rad w sprawach duchowych (czyli przeżyć relacji z Bogiem). Są one, jak dla mnie, zbyt intymnym przeżyciem, by obnosić się nimi wobec całego świata. A rady tu udzielane są wedle własnych, osobistych przeżyć piszącego i niestety nie zawsze odpowiadają sytuacji i oczekiwaniom drugiej strony.

Owszem, można tu dawać świadectwo swojej wiary, ale nie powinno ono mieć charakteru autoreklamy (czyli podawane w ten sposób, jakby moje patrzenie na sprawę było jedynie słuszne), bo staje się nieautentyczne.

A pewność, że już się jest na właściwej drodze, że się jest już blisko Boga?

Ja jej ciągle nie mam, choć żyję już trochę na tym świecie… i dziękuję za to Bogu, bo dzięki temu mogę GO ciągle szukać i na nowo cieszyć się Jego odnajdywaniem

Mówiąc o specyfice powołania do świętości singla, gdy żyje w pojedynkę, nie ma drugiej połówki, niech wejdzie do izdebki własnego serca i tam przebywa z Bogiem. Jest to więc powołanie do pogłębionej relacji z Bogiem. Do tego dochodzą samotne wyjazdy o charakterze religijnym i modlitewnym co pozwala na bliską przyjaźń z Bogiem.
Singiel może też otworzyć się na innych ludzi przez uczestnictwo we wspólnocie.
Z tej głębokiej relacji z Bogiem ma wynikać sumienne wypełnianie obowiązków swego stanu oraz pomaganie innym ludziom.
Ale w tej kolejności że najpierw bliska i serdeczna więź z Bogiem, a dopiero potem pomaganie ludziom, singiel bowiem został powołany przede wszystkim do głębokiej relacji z Bogiem.

Akacjo ja już kiedyś cytowałam takie zdanie "prawdziwi święci Boży mieszkają w domach obok" to cytat z wiersza, bardzo mi sie spodobał
Powołania do świętości nie da się realizować od 18 do 20 albo tylko w sobote albo jeszcze kiedyś tam Każdy z nas codziennie, tam gdzie jest i robiąc to co robi realizuje powołanie do świętości. Pracując uczciwie, solidnie i z uśmiechem:) powstrzymując się od obgadywania koleżanki z pracy , pomagając z drobnych i większych sprawach tym których codziennie spotykasz. Dostrzegając potrzeby- może tej osoby która siedzi przy sąsiednim biurku. Przecież czasami wielkim dobrem potrafi być wysłuchanie kogoś, doradzenie, podniesienie na duchu. To sa zwykłe codzienne sprawy a z nich składa się świętość.
Ja tez pracuję w dwóch pracach i jeszcze mam dwójke dzieci. I tez nie mam czasu a wieczorem padam na nos. Zauważyłam kiedyś że często opuszczam modlitwę- i wprowadziłam sobie zwyczaj odmawiania dziesiątka różańca rano kiedy jadę do pracy teraz automatycznie wyjeżdzam z domu i zaczynam modlitwę. A poza tym znajduję (staram się, różnie to wychodzi) takie chwile krótkiej modlitwy. Zawsze przed dyżurem- o dar mądrości i dobrych decyzji, zawsze za duszę pacjenta jesli umrze na moim dyżurze, kiedy coś nie wychodzi, kiedy nie wiem co zrobić, a też kiedy spotka mnie coś dobrego- z podziękowaniem. I tak to jest że nie mam stałych pór modlitwy poza tym porannym różańcem i modlitwa wieczorną odmawianą z dziećmi
To znaczy ja tak tylko napisałam:) nie jestem żadnym przykładem, mnie jeszcze strasznie starsznie dużo brakuje do tego żeby komukolwiek dawac przykład:)

Ja tylko do powyższego, w innej firmie nie musi być tak samo, wierz mi może być inaczej tzn normalnie gdzie po godzinach zostaje się ewentualnie tylko kilka dni w m-cu na CIT i VAT lub w marcu na bilans.
No ale wiem teraz kryzys i o pracę trudno. Chciałam Ci tylko napisać że w tym zawodzie mozna pracować normalnie, miałam przyjemność pracować 3 lata w firmie gdzie dział księgowości pracował od 7 do 15 i ani minuty dłużej przez okrągłe 3 lata i prawie zero stresu. Ale to była wyjątkowa firma W innych może nie było tak kolorowo ale też nieźle, dużo zależy od organizacji pracy własnej.
PS. Nie jestem ksiegową.
Pozdrawiam i życzę znalezienia pracy w normalnej firmie.

Obecnie też się wyrabiamy, że pracujemy od 8 do 16 i ani minuty dłużej. Jednak praca ta wymaga wysiłku umysłowego, przez co w czasie wolnym szuka się wypoczynku.
Jestem zmęczona by spotykać się z codziennie z chłopakiem, co wyklucza małżeństwo, jestem zmęczona by codziennie uczestniczyć w Eucharystii co wyklucza konsekrację w świecie.
Pozostaje więc specyficzna singlowska pobożność, religijność kształtowana indywidualnie: powierzanie Bogu każdego dnia życia i życie z Nim w głębokiej więzi pośród trudnej codzienności.

Akacjo, ale czy przyjmowanie Komunii świętej nie jest najdoskonalszym powierzeniem Bogu swojego życia?

Piszesz, że nie masz z kim wyjść do knajpy bo jesteś singlem... Zawsze wydawało mi się, że single właśnie mają więcej czasu dla znajomych, przyjaciół, bo nie mają rodziny, nie mają naturalnych obowiązków wypływających z ich posiadania. Piszesz, że nie jesteś z nikim w związku, między wierszami widać, że nie masz także znajomych z którymi lubiłabyś spędzać czas... Jak tak Cię czytam to mam wrażenie, że Ty po prostu uciekasz od ludzi...

Kończysz pracę o 16, dajmy na to do domu docierasz o 18 + te 2-3 godziny relaksu to 20-21 godzina... A co robisz potem? Jeśli idziesz spać, to jesteś chyba najbardziej wyspaną osobą jaką znam (nie licząc dzieci )