Jak singiel może realizować swoje powołanie do świętości, wzrastać w miłości Bożej i codziennie kroczyć w swym życiu za Jezusem?

Myślę, że przede wszystkim przez oddanie się na służbę innym. Nie ma rodziny, której się poświęca, niech pomaga biednym, chorym i wszystkim innym którzy tego potrzebują (nie jakoby małżonkowie tego czynić nie musieli ).
Działa chrześcijańskiej miłości- tak może się realizować

Myślę, że tak samo, jak nie-singiel czyli szczerze wypełniając przykazania miłości Boga i bliźniego (ze szczególnym uwzględnieniem siebie samego)

Szumi, to jednak uważasz, że singiel może realizować swoją świętość? Bo wydawało mi się, że jesteś zdania iż świętość można realizowac tylko w małzeństwie, że to jedyna słuszna droga.
A jak wyobrażasz sobie chrześcijańskie dzieła miłości czynione przez singla? Czy widzisz jak codziennie człowiek przeciążony jest pracą zawodową i w natłoku spraw może nie mieć już czasu i siły na angażowanie się w jakimś wolontoriacie. Jest singlem, bo cieżko pogodzić mu pracę z czymkolwiek. Jak więc może realizować swoją świętość?

Mateola, tak jest, kiedyś na rekolekcjach ignacjańskich było mówione, że jesli prawdziwie kochamy Chrystusa to będziemy kochać siebie i na odwót.

Polecam do poczytania:

http://stukam.pl/2009/02/12/singlizm-duchowy/

Akacjo, z wczorajszej rozmowy z młodym ojcem:

- pracuje na etacie (tam się nie kończy po 8 godzinach) i dorabia, bo utrzymuje rodzinę
- opiekuje się dzieckiem, m.in. wstając do niego w nocy --> śpi max 4 h/ dobę (to już jest dobrze)

i pewnie jeszcze realizuje kilka zadań.



Cóż - jeśli tak jest, a praca nie jest miejscem realizowania powołania, radziłabym ją zmienić. Jeśli jest to niemożliwe - proponowałabym rozejrzeć się wokół. Nie żyjemy w próżni, ale we wspólnocie...

Jotko, człowiek tak przeciążony jest pracą że nie ma już siły na cokolwiek, trudno nawet wtedy trwać w modliwie, a praca to nic innego jak walka o byt.
Obecnie nie potrafię z pracą pogodzić zobowiązań w mojej wspólnocie jakimi jest codzienna Eucharystia i modlitwa Słowem Bożym ani regularnych spotkań wspólnoty, a dopiero nie potrafiłabym pogodzić tego z dodatkową formą zaangażowania w służbę bliźnim w jakimś wolontariacie.

To masz dwa wyjścia: albo odnaleźć swoje powołanie w wykonywanej pracy, albo ją zmienić. Zmęczenie pracą czasem wynika nie tyle z jej ilości co z obciążenia psychicznego lub niechęci do niej.

I w życiu codziennym nie pomijać innych ludzi (rodziny, znajomych, przyjaciół, ludzi w autobusie, sklepie i na ulicy). Mieć oczy i serce otwarte.

Już się nie da zmienić charakteru wykonywanej pracy. To konieczność życiowa, bo coś trzeba w życiu robić, choć praca wiąże się ze stresem.


A modlitwa w życiu codziennym?

Przepraszam - nie masz 100 lat. Do emerytury jeszcze Ci daleko. Można zmienić i miejsce i rodzaj pracy - zawsze. Trzeba tylko wystarczająco tego chcieć.

Co: modlitwa? Modlitwa jako droga do świętości? Owszem, jeśli obejmiesz nią - jak zakony kontemplacyjne - wspólnotę Kościoła, zapewne tak.

Problem w tym, że jeśli jadąc do pracy nie będziesz zauważać ludzi obok siebie, rodziny obok siebie itd., bo zajmiesz się modlitwą za świat, to postawisz wszystko na głowie.

Najpierw bliscy, sąsiedzi, ludzie obok. Potem cały świat.

Osoba żyjąca w świecie jest za ten świat i innych ludzi odpowiedzialna. Skoro ludzi spotykasz, są ci zadani. Jeśli znajdziesz się za klauzurą, wystarczy modlitwa.

Zauważ: ja nie określam ilości poświęcanego czasu i wysiłku. Ja mówię o nastawieniu do ludzi i do świata.

Każdy codzień biegnie do swojej pracy i dlatego nie zauważa obok siebie innych. Codziennie żyjemy w tym samym pośpiechu i bólu życia.

Ale każdy cieszy się że ma pracę. Bo w każdej chwili może jej nie mieć. Trzyma się jej, bo może nie mieć jej wcale. Pomimo różnych niedogodności z nią związanych. Musi tę pracę zaakceptować.

A modlitwa? Jest oddechem pośród tej trudnej rzeczywistości. Z życia zakonnego czerpię pogłębione życie modlitwy. Dlatego chcę żyć według duchowości zakonnej by wprowadzić w życie ład przez harmonijny rytm modlitwy. Ale da się tylko tak w weekendy w czasie wolnym. Trudno jest w codzienności żyć taką pogłębioną modlitwą jaką żyją w zakonach.

A co, gdybyś miała jeszcze na głowie dzieci, którym nie powiesz, że nie masz siły ani czasu. Czy kiedy są chore, to je obchodzi, że się nie wyśpisz? Nie wybierają sobie czasu choroby, chorują czasem wtedy gdy masz załóżmy grypę jelitową i sama ledwo sie na nogach trzymasz.
Ale fakt, nie masz dzieci, jesli praca pochłania cały Twoj czas, to moze tą pracę choćby uczyń modlitwą, wykonuj ją jak najlepiej, najgorliwiej, choćby to byly najprostsze czynności.

Nie planuję już obecnie mieć dzieci ani rodziny. Chcę zostać singlem i będąc singlem realizować swoje powołanie do świętości.

Akacjo kochana

Jeśli wybierasz życie świeckie, żyj życiem świeckim. Jeśli chcesz żyć życiem zakonnym, idź do zakonu.

Jeśli z powodu modlitwy zaniedbujesz bliskich ci ludzi, nie zauważasz potrzeb tych obok siebie, to - moim zdaniem - trzeba się zastanowić nad ograniczeniem czasu poświęcanego na modlitwę.

Poświęcanie czasu na modlitwę kosztem zaniedbań podstawowych obowiązków wobec innych ludzi jest złem i na pewno do pogłębienia relacji z Bogiem się nie przyczynia. Już nie mówiąc o tym że gorszy (taka "święta", tylko się modli, a nigdy nie pomoże...).



Przykro mi, ale "każdy" (to zresztą zbytnie uogólnienie) nie jest dla chrześcijanina żadnym usprawiedliwieniem popełnianego zła. Bo niezauważanie ludzi obok siebie jest złem.

To akurat można (i warto) zmienić.
Dla mnie ważna jest postawa wynikająca ze słów: "nieustannie się módlcie". Skoro "nieustannie" to także podczas biegu do pracy, podczas tej pracy, łącznie z jej niedogodnościami i stresem. Tak, jak napisała Owieczka - uczyń pracę modlitwą... i nie tylko pracę - także odpoczynek, rozrywkę, sen...
Ucząc się takiej postawy człowiek przekonuje się, że całe jego życie jest zanurzone w Bogu, nie tylko ten czas, gdy klękamy. A to z kolei uczy dystansu do tego nieuniknionego "bólu życia", bo daje inną perspektywę - widzimy siebie jako ukochane dziecko Boże pośród innych, tak samo kochanych... i rodzi się spokój.

"Panie, Ty znasz mnie i przenikasz..."