Mam takie pytanie które od pewnego czasu mnie dręczy.....Może użyje małej metafory,żeby przedstawić problem.Jest sobie pewien człowiek który jest wierzący,jest praktykujący,sprawy wiary związane z Bogiem stara się zawsze otaczać powagą i szacunkiem, ogólnie zaangażowany w życie kościoła,grzeszny jak każdy ,ale naprawdę stara się walczyć ze swoimi słabościami,bo wie ,że każdy grzech może być zagrożeniem

Załóżmy ,że ten człowiek ma powód przypuszczać,że jest powołany,rozważa więc powołanie i czytając w necie {tak to robi teraz chyba większość ludzi} czyta o powołaniu,co świadczy o tym czy człowiek może być kapłanem i rozważając tak zauważa ,że ma naprawdę duże szanse zostać księdzem,widzi ,że jako kapłan mógł by się przydać kościołowi i nawet sam styl życia księży nie napawa go osłupieniem...jednym słowem człowiek jest świetnym kandydatem na księdza,ale jest jedno ale.....on naprawdę nie chce, ten człowiek od małego marzył by mieć rodzinę i dzieci żeby żyć w sakramencie małżeństwa i naprawdę pragnie tego ,choć nie ma obsesji na tym punkcie,ale to jednak jego pragnienie i sam z siebie nie chce iść,ale z drugiej strony widzi że na pewno nadaje się na księdza.....i tutaj taki dylemat
Człowiek ten zdecydowanie nie chce przeyąc tego czego nazywa powołaniem,........ale boi się ,że jeżeli tego nie przyjmie będzie mu to poczytane za grzech,,,a że jest człowiekiem Bogobojnym sprawę grzechu traktuje poważnie.Osoba ta chce być wierząca,chce być chrześcijaninem,ale ostatnio rzeczą jaką by sobie życzyła jest kapłaństwo{jeżeli można mówić o życzeniu sobie}......czy taka osoba popełni grzech jeżeli odrzuci powołanie?.......Co sądzicie?

jeśli ODRZUCI powołanie, które załóżmy, że JEST to może stracić różne łaski u Boga.
Ale powołanie na serio da się odczuć, to nie jakieś zwykłe rozterki. Tak dla żartu dopowiem, że to tak jak byś dostał kopa 4 litery... na pewno poczujesz

Na podstawie tego co napisałeś można przypuszczać, że ten ktoś może mieć co prawda pewne predyspozycje do stanu duchownego, ale powołaniem to być nie musi. Natomiast to pragnienie by mieć rodzinę świadczyć może o powołaniu do życia w rodzinie. Pamiętać należy, że żyjąc w rodzinie można służyć Bogu równie dobrze i równie skutecznie jak w stanie duchownym. Przed duchownymi po prostu stoją inne zadania niż przed świeckimi - w szczególności świeckimi żyjącymi w rodzinie. Warto też pamiętać, że jest coś takiego jak diakonat - i to też może być ta właściwa droga (chociaż wymagająca pod pewnymi względami i obłożona dodatkowymi zasadami).

Odpowiadając bardziej bezpośrednio na Twoje pytanie - skoro ta osoba jest na takim etapie, że naprawdę nie chce zostać księdzem, to uważam, że problemu nie ma. Oznacza to, że albo nie jest jeszcze gotowa do tego, albo nie jest to jej powołaniem. Może się zdarzyć, że za kilka lat dojdzie do wniosku, że jednak chce być księdzem - być może doświadczenia tych kilku następnych lat są temu komuś potrzebne by być dobrym księdzem. Może się zdarzyć, że osoba ta założy w tym czasie rodzinę - wówczas też nie będzie to problemem bo tak jak pisałem wcześniej - w rodzinie też można służyć Bogu - i bynajmniej nie jest to służba ani mniej wymagająca ani mniej warta niż w stanie duchownym.

Powolanie,powolanie. Musisz wiedziec ze na ksiezy to Bog powoluje po maturach,z nienagannej rodziny katolickiej(kolega przepadl bo siostra byla S.J.),dobra opinia proboszcza( musisz sie podlizywac) Tylko w dawnych czasach to wybieral pastuszkow. Bardzo mnie ciekawi naczym polega rozpatrywanie owego powolania przez wladze koscielne. To nie jest atak na ksiezy. Chcialbym aby ktos to ujal w slowa proste lecz zrozumiale, ale nie na odczepke.

czyli jest to grzech?

Moim zdaniem w przypadku, kiedy czujesz iż lepiej sprawdziłbyś się w roli ojca i męża, jeśli jesteś przekonany, że taka jest twoja rola - nie może być mowy o grzechu, gdyż wybierasz swoje powołanie do stworzenia rodziny. Ale to tylko niestety teoria, ponieważ najczęściej odnalezienia naszego powołania nie jest procesem szybkim i łatwym.

Powolanie kaplanskie jak kazde inne jest zawsze darem. Jak czytamy Ewangelie i sceny powolania uczniow to widac wyraznie, ze odbywa sie to na zasadzie dobrowolnosci.Klasyczny przyklad: rozmowa Jezusa z bogatym mlodziencem, pod koniec rozmowy mlodzieniec odchodzi, nie przyjmuje tego daru i nie jest zmuszany do pojscia za Jezusem.
Powolanie jest jakas tajemnica. Jeden czlowiek odpowiada na wezwanie Boga , inny nie.
Tradycja Kosciola, dokumenty Kosciola mowia nam ze Bog powolujac kogos daje mu tyle laski, zdolnosci, predyspozycji aby on mogl zrealizowac swoje powolanie.Inna sprawa co ten czlowiek z tym wszystkim zrobi, czy tego daru z biegiem czasu nie zmarnuje, bo tak tez sie czesto zdarza.
Pewnym problemem dla wielu moze byc to rozdarcie miedzy checia realizacji powolania kaplanskiego czy zakonnego a pragnieniem zalozenia rodziny.

Co do rozpatrywania tych spraw a wiec rozeznawania powolania przez Kosciol. Po to sa seminaria duchowne, nowicjaty itp. aby ludzie odpowiedzialni za formacje przyszlych ksiezy, zakonnic czy zakonnikow mogli stwierdzic z przekonaniem ze dany kandydat ma predyspozycje do zycia kaplanskiego lub zakonnego.
To ze ktos chce byc ksiedzem, zakonnikiem nie oznacza automatycznie ze ma powolanie, oczywiscie jest to juz jakis znak ale ostatecznie Kosciol decyduje czy ten ktos ma wystarczajace przymioty intelektualne i duchowe aby mogl to powolanie realizowac (zob. rytual swiecen czy slubow zakonnych, gdzie pada zawsze pytanie czy ten ktos jest dobrze przygotowany do tych zadan jakie Kosciol mu powierza i czy jest tego godny).

Nie można powiedzieć, że to grzech. Bóg przygotował dla Ciebie drogę... ale jeśli wybierzesz inną, On to zaakceptuje i będzie z Tobą na nowo wybranej.
Pamiętaj również, że wielu kapłanów wcześniej również myślało o rodzinie. To naturalne.
Nie bój się. Bóg tak naprawdę mówi bardzo, bardzo wyraźnie.
Polecam znalezienie kierownika duchowego... i oczywiście dużo modlitwy o światło.
Pozdrawiam

Nie bój się popełnienia grzechu. Z takiego strachu nie rodzą się dobre decyzje.
Jeśli już masz się czegoś bać to wyboru złej drogi. Myślę że Bóg nie chce żebyś był nieszczęśliwy.
Życzę dużo spokoju w tym wszystkim!

Pan Bóg daje pewne predyspozycje do pełnienia posługi kapłańskiej, ale cielesności też nie odbiera. Szanuje naszą wolną wolę, dlatego ucieszy się, gdy ktoś, kogo powoływał pójdzie tą drogą, ale też nie obrazi się, gdy osoba taka założy rodzinę Pan Bóg ma dla człowieka kilka "planów awaryjnych" więc ja bym powołania nie nazwał "darem przymusowym", o ostatecznie to człowiek a nie Bóg podejmuje decyzję i idzie taką a nie inną drogą.

Zapytalem kiedys mojego katechete,ksiedza czy jest duszpasterzem z powolania.On odpowiedzial ze szukal tej odpowiedzi nie w internecie, nie w ksiazkach ,ale w kosciele. Chodzil do kosciola klękal i prosil Ducha Świetego o odpowiedz na to pytanie.Wiele razy wątpił i chciał sie poddac ale dostał odpowiedz. Moze i on ją uzyska...Czy to jest grzech?Bog dal wolna wole i to zalezy od niego jaka droge podejmie.

Pierwszym powołaniem jakim obdarzył Bóg człowieka było stworzenie rodziny:
Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną.
Jeśli osoba czuje powołanie do rodzicielstwa, to nie może go zaniedbywać, gdyż ma to wielką wartość.
Niektóre prace, które wykonuje ksiądz/zakonnik można się podjąć, nie mając święceń/złożonych ślubów
(duszpasterstwo, kierownictwo duchowe, ewangelizacja, prace społeczne itd.).

Mylne rozeznanie powołania, niewłaściwe odczytanie go nie jest grzechem. Jest błędem, na którym najwięcej traci sam zainteresowany - ponieważ podąża inną drogą, niż tę na którą zaprasza go Bóg, chcąc aby się jak najlepiej zrealizował.

Nie oznacza to, że człowiek na tej, obranej w końcu samemu, drodze nie będzie szczęśliwy. Może być. Może odczuwać pewien niedosyt.

Odpowiedzi - którędy? - nie szukaj w książkach czy w necie. Książki pomagają, czasami znajdujesz ważną myśl. Ale odpowiedzi uniwersalnej tam nie ma - tylko świadectwa tych, którzy przed nami odkryli swoje powołanie, opowiadających jak do tego doszli. Odpowiedź jest w Tobie. W Twojej relacji z Bogiem. W Twoim zasłuchaniu się w Niego. Nigdzie indziej.

Pójście inna drogą niż swoje powołanie nie jest grzechem

Oczywiście, że nie. To jest przejaw wolnej woli człowieka, który tak a nie inaczej chce żyć. Pytanie - czy na dłuższą metę będzie w tym szczęśliwy.