Witam mam dylemat, mianowicie czuję w sobię potrzebę poświęcenia życia Bogu jako zakonnik ale ze święceniami kapłańskimi. Tylko jest problem, że nie wiem do którego zakonu Bóg chce abym wstąpił. Jak się dowiedzieć? Najbardziej mnie "ciągnie" do franciszkanów ^^ może dlatego, że sie naczytałem o Ojcu Pio . No ale sam nie wiem.

Ojciec Pio to kapucyni.

Baranek ma racje O.Pio to kapucyn
a co do tego gdzie Cie Bog powoluje musisz Jego pytac modlic sie i zobaczyc na miejscu jak zyja Bracia i czy to zycie dla Ciebie

Kapucyni to też franciszkanie.
Powołanie można próbować rozeznać na rekolekcjach powołaniowych (które nie są - wbrew temu co wielu myśli - "naborem" do danego zakonu). Poszukaj na stronach franciszkańskich gdzie i kiedy organizowane są takie rekolekcje.

Wiem doskonale ze O. Pio to kapucyn ale uogolnilem pelna nazwa to Bracia mniejsi kapucyni, Bracia mniejsi to potocznie franciszkanie poniewaz zalozyl ich Św. Franciszek z Asyżu, kapucyni to ich odłam. Więc oni też są franciszkanami nie wytykyjcie malutkich uogolnien ^^. Wogule jezeli zapytam w modlitwie to jak rozpoznajecie odpowiedz Boga bo glosu to raczej nie słyszycie przynajmniej ja nie.

slyszy sie podszept w duszy ja tak czesto mialam ten dobry od Boga lub jest tak jak ma moja kolezanka pokazuje Bog droge w wielu sytuacjach. tylko trzeba sie wsluchac w cisze swojego serca i duszy i tam zawsze Boga sie uslyszy

Owszem- są z jednej "rodziny"- tak samo, jak bernardyni. A jednak są to trzy różne zakony. - Gdyby różnice nie miały znaczenia, nie byłoby podziału, więc określenie dokładne jest potrzebne. Można wybrać zakon ze względu na świętego- ale chyba lepiej dokładnie poznać charyzmat każdego zgromadzenia.

Jeżeli nie wiesz to módl sie gorliwie do Boga, aby Ci pomógł rozeznać, przeciez w zakonach jest okres próby i jeżeli będziesz wiedział, że to jednak nie ten zakon albo coś to chyba można zrezygnować i wstąpić do innego tak sądze.

Usłyszysz usłyszysz "kto ma uszy do słuchania - niechaj słucha".
A nawet jak nie usłyszysz, to zobaczysz/poczujesz odpowiedź od Boga

Poczytaj o charyzmatach różnych zgromadzeń i wybierz takie, które będzie do Ciebie najbardziej pasować (np. jako gaduła, która (jako kapłan) nie wyobraża sobie życia bez mówienia o Ewangelii raczej nie zapukasz do furty kamedulskiej, gdzie o Ewangelii świadczy się bardziej odcięciem od świata a nie słowem).

Kamedulskiej tzn?

do zakonu kamedułów ...

Zgromadzenie Słowa Bożego również czeka na młodych ludzi... Zapraszamy http://www.werbisci.pl/

Patrząc na coraz powszechniejszy dookoła wyścig szczurów, można dojść do wniosku, że życie człowieka świeckiego niesie ze sobą wiele wyzwań. Trzeba sobie dać radę. Trzeba się przebić. Coś udowodnić. Najlepiej, że jest się lepszym od innych. Zrobić karierę. Zyskać aprobatę otoczenia. I jednocześnie pokonać to otoczenie w wyścigu do kariery, sukcesu, pieniędzy. Trzeba się pokazać, wyróżnić, zabłysnąć – erudycją, inteligencją, tytułem naukowym, stanem posiadania. Albo wyglądem – efektownym strojem, szokującą fryzurą, fantastycznym makijażem, modnymi gadżetami poprzypinanymi do wszystkich możliwych części ciała. Trzeba za wszelką cenę walczyć o swoje. Rozpychać się łokciami. Wyeksponować, wylansować własne JA. Nie pozwolić się zepchnąć na margines, bo „ostatnich gryzą psy”.
Piekielnie ciężkie jest życie człowieka świeckiego.
A ja obejrzałam sobie wczoraj program o siostrach zakonnych. Siedziały na krzesełkach w jednakowych, skromnych strojach i z uśmiechem, prostymi słowami opowiadały o swojej pracy i historii swojego zgromadzenia a ich twarze tchnęły wewnętrznym spokojem, pogodą ducha, szczęściem i miłością. Może miał rację św. Ojciec Pio porównując życie zakonne do góry Tabor a małżeństwo do Kalwarii. Może miał rację.
Co nie znaczy, że neguję wartość małżeństwa ale coś w tym jest.

zgadzam się z tobą, ale chyba tylko do czasu, gdy młody człowiek nie podejmie decyzji co zrobić ze swoim życiem. W momencie gdy odnajdzie swa drogę życia przychodzi szczęście. Życzę wszystkim: "Zakwitnij tam, gdzie Bóg przygotował ci glebę".
Ja odnalazłam swoje miejsce u boku św. Franciszka z Asyżu u sióstr Franciszkanek http://www.siostryzorlika.pl. Codziennie dziękuję Bogu za dar powołania,doświadczam Jego Miłości. Warto Jemu zaufać, życie nabiera innego sensu.
Deus providebit!

Gratuluję powołania, sama nie posiadam ale macierzyństwo to też cudna sprawa, choć wszystkie sprawy świeckie dają się przy okazji nieźle we znaki.
Temat powołania interesuje mnie, ponieważ widzę jak wielką rolę mają do spełnienia osoby konsekrowane w budowaniu i podtrzymywaniu wiary katolickiej w społeczeństwie.
W czasach kiedy Kościół jest tak bardzo prześladowany, jest rzeczą ogromnie ważną żeby ludzie, którzy rozpoznają u siebie powołanie szli za jego głosem, żeby nie odmawiali Bogu pomocy w budowaniu Jego Domu, Domu nas wszystkich.
Osoby konsekrowane, jak wszyscy ludzie popełniają czasami błędy, czasami są to błędy straszne, jak w przypadku irlandzkich duchownych. Kościół powinien takie błędy rozliczać i eliminować, co papież Benedykt XVI robi, winowajcy zaś tak jak wszyscy obywatele powinni podlegać odpowiedzialności karnej.
Jednak te błędy są tak nagłaśniane i rozdmuchiwane przez niektóre środowiska, jakby były one w Kościele regułą a nie wyjątkiem a to już nie jest tak jak być powinno. Słuchając lub oglądając tego rodzaju relacje, można dojść do wniosku, że noszenie habitu lub sutanny jest dzisiaj hańbą a to nieprawda. Powołanie zakonne jest wciąż wyróżnieniem i zaszczytem, potwierdzają to swoją postawą tysiące osób konsekrowanych na całym świecie. To tak mi przyszło do głowy po dzisiejszym kazaniu w kościele, pięknie ksiądz mówił i wcale nie o Irlandii.