Tak jak z zadną ważną decyzją w życiu nie jest łatwo, tak samo z powołaniem. Powołanie to jest głos Boga pukający do serca człowieka, na ten głos trzeba odpowiedzieć, tak lub nie. Powołanie czy kapłanskie czy zakonne ma szanse realizacji dopiero wtedy kiedy nastąpi symbioza w działaniu Boga i człowieka. Pan Bóg niczego nie narzuca, ale delikatnie zaprasza. Czasami działanie Boże wydaje się nam niezrozumiałe, w nieodpowiednim czasie, w nieodpowiednim miejscu. Jednak to wszystko w Bożym założeniu ma sens, którego my natenczas nie potrafimy zrozumieć.
Jednak jeśli chciałbyś się realizować w małżeństwie, to zważ że małżeństwo i rodzicielstwo właściwie realizowane, jest też pięknym powołaniem, choć trudnym, jak każde inne zresztą. Zawsze możesz to przegadać z Panem, poprosić o dar łaski rozeznania.
Osobiście odczuwam powołanie do życia zakonnego, mimo ze czasami nie wiem czy uda mi się zrealizować to powołanie, jeśli tak pod jakim charyzmatem..?
Ufam jednak Panu i wierze że wszystko musi mieć sens. Wiem ze sam niewiele moge, dlatego daje Ci się Panie prowadzić za ręke...

jeśli chciałbys/chciałabys porozmawiać gg 4796580

Witam! Jestem tutaj nowy więc witam wszystkich. Piszę, bo mam pewien problem związany z tematem powołania.
Kiedy byłem dzieckiem byłem ministrantem, a moim marzeniem było zostać księdzem. W okresie dojrzewania nadszedł czas buntu. Odszedłem z ministrantów, zaniedbywałem modlitwę i sakramenty, moje relacje z Bogiem zmalały do absolutnego minimum jakim była niedzielna msza św. na którą chodziłem, aby być dopuszczonym do bierzmowania, ale i potem jakoś nie miałem odwagi całkowicie wyrzucić Boga z mojego życia. Z czasem jednak poczułem chęć powrotu do kościoła, takiego prawdziwego nawrócenia. Udało się i nawet powróciła myśl o powołaniu.
Pragnienie zostania kapłanem towarzyszy mi do dzisiaj, jednak problem leży w tym, że nie jest ono ciągłe. Mam okresy kiedy staram się głęboko wierzyć, modlę się i próbuję żyć według zasad ewangelii z myślą, iż za niedługo wstąpię do seminarium. Po pewnym czasie (czasem kilka dni, a czasem tygodni) ot tak sobie stwierdzam, że jednak dobrym księdzem to ja nie będę, a w ogóle to co ja się będę męczył i ograniczał i odchodzę od Boga, ale tylko na jakiś czas bo potem znów się spowiadam i próbuję od nowa.
Do tego dochodzi problem z grzechem masturbacji - staram się z nim walczyć, ale w końcu i tak upadam i zazwyczaj wtedy stwierdzam, że kapłanem to ja nie będę. Teraz mam 19 lat i jestem w technikum więc za niecały rok trzeba będzie podjąć decyzję.
Moje pytanie w związku z tym brzmi następująco - czy pragnienie wstąpienia do seminarium to może być powołanie czy tylko moje subiektywne uczucie kierowane przyziemnymi pobudkami? Jak przezwyciężyć te upadki i wytrwać przy Panu? Z góry dziękuję i pozdrawiam

Odpowiedzi na pytanie, czy to powołanie, czy subiektywne odczucie nikt Ci nie może udzielić, musisz ją znaleźć sam.
Zacznij od powrotu do systematycznego życia sakramentalnego i modlitewnego. Regularna, co najmniej comiesięczna spowiedź (najlepiej znajdź stałego spowiednika) i częste uczestnictwo we Mszy św. Oprócz tego codzienna modlitwa. Niech to będzie jedno Ojcze nasz, ale codziennie, bez taryfy ulgowej. Nie po to, żeby od razu iść do seminarium, tylko po to, żeby odbudować relację z Bogiem. Najpierw trzeba nauczyć się słuchać Boga- bez tego nie da się rozeznać powołania. Nie jest też tak, że powołanie do kapłaństwa jest jakieś "lepsze", że koniecznie masz być księdzem, żeby służyć Bogu. Możesz też wspaniale realizować swoje życie w małżeństwie. Błędem jest też myślenie "wszystko-albo nic"- nie nadaję się do kapłaństwa (czemu?), to rezygnuję z życia sakramentalnego.
Jak wytrwać? Na pewno nie samodzielnie. Opcję "zaprę się i przestanę grzeszyć" już chyba przetestowałeś i to z mizernym skutkiem. Siły do walki z grzechem daje Bóg, głównie poprzez sakramenty. Zacznij żyć wiarą stale, a nie w pobożnych zrywach- inne sfery zaczną się powoli oczyszczać

A może po prostu jesteś gejem? W takiej sytuacji pójście do zakonu to zły pomysł, ciągle się słyszy, że księża molestują ministrantów itd.
Są plusy i minusy bycią w zakonie, oficjalnie nie możesz sobie pociupciać ale za to możesz zarobić troche kasy, po to przecież większość księży jest księżmi

Skąd masz takie informacje ?

czy leci z nami moderator?

Pozdrawiam
Troche mnie dziw ta dyskusja , lecz mozna ja zrozumiec bo wiekszosc ludzi mlodych ma problemy z wyborem swojej przyszlosci, nie kazdy moze byc ksiedzem , lekarzem , pilotam itd , minely czasy gdy ludzie wiedzieli czego chca, obecnie zmiana zawodu jest wymuszona przez czynniki finansowe , praca i innymi nastepstwami podstawy egzystencji.
Wybor aby zostac ksiedzem jest zwiazany z wiara i oddanie sie Bogu z calkowitym akceptowaniem wszystkiego co ma zwiazek z tym i wszytkimi konsekwecjami.
Troche tak albo siek swiadczy o nie dojrzalosci , nie wiedzy i labilnosci osobnikow
Jezus sam wybral apostolow i glosicieli nauki i wiary w Boga, i mimo to opuscili GO w trudnych chwilach a nawet zdradzili.
Wiec nie jest latwo sluzyc BOGU,a Bog wie kto jest czystego serca i zamiary ma szczere
Mateusza 7. 21-23
Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie! wnijdzie do królestwa niebieskiego; ale który czyni wolę Ojca mojego, który jest w niebiesiech. 22 Wiele ich rzecze mi dnia onego: Panie, Panie! izażeśmy w imieniu twojem nie prorokowali, i w imieniu twojem dyjabłów nie wyganiali, i w imieniu twojem wiele cudów nie czynili? 23 A tedy im wyznam: Żem was nigdy nie znał; odstąpcie ode mnie, którzy czynicie nieprawość.

wiec nalezy sie dobrze zastanowic nad podjeciem owej decyzji