Bardzo dużo ostatnio mówi się w mediach na temat życia zakonów klauzurowych , o sensie ich istnienia itp.Jestem bardzo ciekawa jak wy postrzegacie ten temat - jeżeli ktoś z was poznał bliżej siostry klauzurowe nasiszcie o swoich doświadczeniach.A może któraś z was chce wstąpić do takiego zakonu?Dziękuje z góry za odpowiedzi.

nie bardzo znam jaką kolwiek osobę ściśle klauzurową ale znam paru zakonnników z zakonu Pawła Pierwszego Pustelnika i siostry ale nie klauzurowe lecz z zakonów czynnych otwartych, wydaje mi się jednak że chyba nie oto tobie chodzi?? Znam więc tylko trochę życie za klauzurą i prucz modlitw i rozmyślan oraz paru regół to zycie ich nie zbyt chyba różni sie od normalnego. Lecz mimo tego zwyczajnego życia poprzez swoją miłość i poświęcenie dla Boga ich życie staje niezwykle piękne
chyba albo sie myle ?

Czyżbyś zamierzała do takiego zakonu wstąpić malinko ?

dziękuje za posty
nie zamierzam wstąpić do takiego klasztoru gdyż narazie nie jest to mozliwe ale gdybym otrzymała od Pana możliwośc wstąpienia myślę że bgym odpowiedziała Jezusowi" tak".ale póki co interesuje mnie zaproponowany przeze mnie temat
pozdrawiam

droga Malinko a w jaki sposób rozpoznasz że Jezus ciebie wzywa do np takiego zakonnego życia

Malinko - tu też jest coś na ten temat
http://www.forum.wiara.pl/viewtopic.php?t=2608

Powołanie to głos Boży w duszy który wielu z nas słyszy , ale nie wszyscy go słuchają.Wiem , że jest to sprawa indywidualna i kazda czy każdy z powołanych do życia w zakonie rozeznała powołanie czxęsto podobnie a jednak w sposób indywidualny.w moim przypadku dużo się modlę i staram się uważnie słuchać co Jezus chce mi powiedzieć.Bo wg św Tereni " doskonałośc polega na tym , by uczynić Jego wolę , by być tym , czym On chce nas mieć...."
Narazie nie moge wstąpić do zakonu ale gdyby Pan usunął obecny stan to bym rozważyła wstąpienie za klauzurę

nie wiem czy dobrze zrozumiałem, na dzień dzśsiejszy twoje powołanie jest też uwarunkowane poprzez pewne czynniki życiowy tak?? Gdzieś niedawno usłyszałem ze pujście za Jezusem (mam tu na myśli powołanie zakonne) jest jak skok w przepaść z zamkniętymi oczyma trzymając za rekę samego Zbawiciela. Trochę trudny jest to obraz powołania jak dla mnie lecz jednak chyba coś w tym jest. Tak więc badzo podziwiam twoje pragnienia... nie wiem nawet co powiedziec... bo coż ja mogę się mieszać z moim małym rozumkiem(tak by powiedział Kubuś Puhatek ) w te sprawy...

nie sądżę aby wstąpienie do klasztoru równało się ze skokiem w przepaść .dla mnie to droga niełatwa ale godna pójścia.Jest na niej wiele wyrzeczeń , ale i wiele łask.i wg mnie właśnie za kratą mozna o wiele więcej zobaczyć - ile łask daje Pan a w zgiełku dnia powszedniego ich nie zauważamy

naprawde przemyślane słowa ... mało we mnie jest takiego spojrzenia jakie ty masz. To naprawdę wielki dar. Nie zatrać go!!! powtórze się ze zamały mój rozumek by pojąc te sprawy. Wydawało mi sie że moge cos podyskutowac na ten temat z tobą ale... boje się że wyjde na idjote lub pustaka (a to nie jest miłe uczucie). no tak wic kiedys hmm... morze będe miał wsparcie modlitewne za kratami klauzury...

Drogi Gościu!
Bardzo dziękuję za odpis, jestem wdzięczna za każde słowo .I serdecznie zapraszam do dyskusji, a moje każde słowo i każda łaska pochodzi od Boga sama jestem tylko narzędziem w Jego ręku.Więc jeśli uważasz , ze są to mądre słowa to jest to zasługa daru rozumu i mądrości od Jezusa, za które Bogu dziękuję.Prosże o dyskusje i napewno nie jesteś prostakiem skoro interesuje Cię tak duchowy temat
Z modlitwa

Hmmm...
Widzę że na zasadnicze pytanie jeszcze nikt nie odpowiedział, więc mam zaszczyt być pierwszą
Mam kontakt z Mniszkami Klaryskami od Wieczystej Adoracji w Ząbkowicach. Zresztą jestem ich webmasterem:
http://klaryski.zabkowice.diecezja.swidnica.pl
Jakie moje doswiadczenia?
No więc zaczęło się właściwie od kontaktu mailowego a potem miałam okazję dwa razy u nich być. Ostatnio na ślubach wieczystych byłam fotografem: http://klaryski.zabkowice.diecezja.swid ... teresa.htm
Moja pierwsza reakcja na rozmównicę i kratę była dziwna - to znaczy praktycznie żadnej reakcji - po prostu zobaczyłam siostrę po drugiej stronie kraty i było to jakby całkowicie oczywiste i naturalne
Podobno jak ktoś ma powołanie to tej kraty właściwie nie widzi ... Nie wiem, czy to coś znaczy w moim przypadku
Potem spostrzeżenie - dla mnie nie zaskakujące, ale może dla kogoś, kto to będzie czytał, cenne - że siostry są najnormalniejsze w świecie spontaniczne, radosne, ludzkie i kobiece.
Dwa dni miałam nawet okazję spędzić w środku w klauzurze. A tam...
Pierwsze wrażenie to... po prostu cisza...
Białe sklepienia krzyżowe w korytarzu, od których odbija się... cisza...
To niesamowite wrażenie znaleźć się nagle w miejscu, gdzie przez większą część dnia panuje zupełna cisza, milczenie...
Cisza, która potem znowu niespodziwanie przeradza się w żywiołową szczerą radość. I tak przeplata się milczenie i śmiech. Jedno uzupełnia drugie. Jedno potrzebne i drugie niezbędne.
I odkrywa się nagle niesamowitą prawdę, że więzy międzyludzkie tworzą się w ciszy. Że przyjaźń to patrzenie w tym samym kierunku i rodzi się nawet bez gadania ze sobą, bo łączy po prostu wspólny cel, wspólny ideał, wspólne przychodzenie do ołtarza...
Oprócz ciszy niesamowite wrażenie zrobił na mnie porządek dnia
To znaczy nie był on dla mnie zaskoczeniem, ale zobaczyłam niesamowitą mądrość w tym jak na zmianę przeplatają się różne „wydarzenia” dnia. Jak tkanina z różnych i różnobarwnych nitek. Cicha modlitwa, głośna modlitwa, śpiew, posiłki, praca w ogrodzie, praca ręczna, nauka i rekreacja, czas wolny dla siebie i czas na sen...
W dodatku poukładane w stosunkowo małych kawałkach, tak że człowiek nie zdąży się zmęczyć plewieniem w pomidorach, bo już czas na obiad i nie zdąży mu zbytnio zaciążyć cisza, bo już idzie na rekreację.
I ktoś twierdzi, że życie w klasztorze jest monotonne? Ja myślę że bardziej urozmaicone niż niejednej niewiasty w rodzinie, która przez 8 godzin w pracy robi jedno i to samo, a następne 8 godzin w domu dzieli na gotowanie, pranie i telewizję...
Zawsze wiedziałam, że genialny był św. Benedykt pisząc „Ora et labora” ale dopiero na własnej skórze zobaczyłam jak to wygląda w praktyce

Agniulko dziękuje za posta - wysłałam Ci prywatną wiadomość

nie będę zbytnio oryginalny jeżeli przytoczę -myślę że ogólnie znane zdanie na temat zakonów klauzurowych - myśl iż . Jednak tej metaforze grozi przylgnięcie pewnego obrazu, gdzie Bóg jawi sie z szalą "dobrych" i "złych", gdzoie Bóg zasiada na tronie i czeka na ludzkie potknięcie - a tak wnioskuję , że nie jest ( na marginesie pisząc o Bogu łatwiej pisać jaki nie jest niż jest). Bóg chce raczej i wtym też świetle spoglądam na życie sióstr klauzurowych: czując litość (litość to nic złego - sam Jezus np.czuł litość nad 5tysięcznym tłumem więc go nakarmił) nad braćmi i siostrami nie tylko w wierze, postanawiają poświęcić swoje życie (modlitwa i praca, praca i modlitwa). Na czym może polegać owe poświęcenie? W to jakim się jest zaprasza się Boga, który wyprowadza nas z naszego Ur jak Abrahama.[/code]

Kilka razy w czasie studiów byłam z przyjaciółką w klasztorze Karmelitanek Bosych.

Pierwszy kontakt z siostrami nawiązałyśmy telefonicznie. Osoba, które dała nam numer, powiedziała, że mamy prosić siostrę kołową.... Stojąc koło aparatu zastanawiałyśmy się, czy to nazwisko, czy funkcja ... a przyjaciółka spytała : A co będzie, jak powiem "kwadratowa" ( ach, te nawyki ekonomisty )

Siostra była bardzo miła, miała poczucie humoru i wyjaśniła nasze wątpliwości. A więc funkcja.

Klasztor. W niewielkiej miejscowości , 9 km. od Lublina , na wzniesieniu.
Obok pola i ogród.

Drzwi otworzyła nam siostra zewnętrzna- jak nam tłumaczyła, jedyna nieklauzurowa siostra w zakonie. Młoda, uśmiechnięta zakonnica ( po drodze miałyśmy okazję rozmawiać także z jej tatą, który właśnie szedł do klasztoru).

No i spostrzeżenie - Karmelitanki są bose tylko z nazwy ( teraz wiem, że bose oznacza- ubogie, jednak wówczas traktowałam to dosłownie)

Koło- po przekroczeniu drzwi z napisem "koło" znalazłam się w małym, całkowicie pozbawionym okien i mebli pomieszczeniu. Tylko w jednej ścianie było zamontowane coś w rodzaju bębna.
Pamiętam, że stojąc przed tym urządzeniem i nie widząc rozmówcy, zastanawiałam się głośno, czy "mam mówić do ściany" ... a już kompletnie nie wyobrażałam sobie, w jaki sposób siostra nam wytłumaczy, jak uszyć stułę.

Bęben okazał się obrotowy. Rozmawiając należało równocześnie wprawiać to urządzenie w ruch ...

Rozmównica.
Były dwie- mała i duża. Zostałyśmy zaprowadzone do małej. Po naszej stronie stół, dwa krzesła. Krata zasunięta kotarą. Za kratą ( kotara na szczęście się uchyliła) siostra mająca nas wprowadzić w tajniki krawiectwa.

Do siostry Miriam jeździłyśmy kilkakrotnie. Okazało się, że oprócz szycia i haftu, zajmuje się także pisaniem wierszy. Zawsze miała dla nas dobre słowo, potrafiła zażartować , a jednak... w jednym wypadku wykazała się słabą wiarą. Pomagała nam szyć stułę nie wierząc, że nam się uda ... Dopiero później, kiedy przesłałyśmy jej zdjęcia gotowej stuły, przyznała się, że pokazała je swojej uczennicy i powiedziała" Patrz- to miało nie wyjść". No cóż- my nie miałyśmy najmniejszych wątpliwości, że wyjdzie.

Kaplica.

Do wspólnego użytku sióstr i osób z zewnątrz. Część dla sióstr oddzielona kratą z kotarą.

W kaplicy miałyśmy raz czekać. Skromny, sprzyjający modlitwie wystrój ... tylko... dlaczego zza kotary co kilka minut dobiegały głosy, jakby spora grupa sióstr zmieniała miejsce robiąc ptzy tym hałas krzesłami ...? Do tej pory nie znam rozwiązania zagadki. Obydwie z przyjaciółką zadawałyśmy sobie nawzajem pytanie- co one tam robią ?

Myślę, że siostry klauzurowe są światełkiem spalającym się nieustannie dla Jezusa i z Nim w modlitwie za świat.