Koniec czego?

Piszesz tak, jakby dla Boga miała się zgadzać liczba godzin jakie cała ludzkość spędzała na modlitwie

ale również sama modlitwa nie wystarcza

Muszę przyznać, zę bardzo zaciekawiłaś mnie świadectwami sióstr, które swoje życie spędziły w klasztorze... Bo wiesz, ja naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić tych świadectw, jeśli znasz jakieś, to proszę podaj przykład

Po prostu myślę, że tak samo wartościowe można mieć nie będąc w klasztorze i mogąc dotrzeć do szerszego grona ludzi

Jemu nasze modlitwy w ogóle nie są do niczego potrzebne. To LUDZKOŚĆ, KOŚCIÓŁ doświadcza i cierpi z powodu tej dysproporcji zła i miłości...

Mówiłam o tym, jak ludzie przychodzący na furtę mówią, jakim świadectwem jest dla nich życie sióstr, ich postawa, ich modlitwa i milczenie i ten ograniczony kontakt przy kracie...

Ktoś kto nie ma uzdolnień do pracy z ludźmi czy chorymi w szkole czy szpitalu będzie tylko antyświadectwem.

powołaniem karmelitanki jest dać się ukrzyżować

Jezus na krzyżu nie działał, nie ewangelizował, tylko cierpiał i modlił się, w osamotnieniu, bo krzyż oddzielał go od ludzi na dole bardziej niż krata w rozmównicy oddziela siostry.

A jednak to Ta Ofiara przyniosła największy Owoc - Zbawienie Świata.

Dzień drugi: Dziś sprowadź mi dusze kapłańskie i dusze zakonne, i zanurz je w niezgłębionym miłosierdziu moim. One dały mi moc przetrwania gorzkiej męki, przez nich jak przez kanały spływa na ludzkość miłosierdzie moje.(1212)

...Ewangeliczna logika nie-skuteczności, nie-widowiskowości, wyników nie-pozornch jest zawsze wstrząsająca:taką była dla uczniów Jezusa i taka będzie dla każdego wierzącego podczas tej ziemskiej pielgrzymki.
“Świat” nie może zaakceptować tej logiki: nasz świat opiera się właśnie na skuteczności, która, mając takie podstawy, stwarza serię “psychoz” wyniku, “działania”, pozoru zabezpieczenia sobie teraźniejszości i przyszłości, sukcesu na wszystkich płaszczyznach: pracy, uczuć, interesów, sławy...Te psychozy, niestety nie są nam obce: liczy się ten, kto potrafi zdziałać jak najwięcej.
Natomiast “cud” Klary i Franciszka, wiernych Ewangelii, polega na całkowitym zawierzeniu Temu, który nadal żywi wobec nas niewiarygodne zaufanie. Odpowiedzieli oni z pasją na Pasję, jaką Bóg ma dla człowieka; odważnie podjęli wyzwanie całkowitego ubóstwa, które w sposób nieunikniony prowadzi do krzyża, do niemocy jako drogi życia. Każda zatem działalność misyjna będzie poddana logice ziarna, które musi obumrzeć, aby wydać owoc."

Środki doczesne, jakimi dysponuje Kościół w odniesieniu do celów duchowych, [dzielą się] na bogate oraz ubogie
. Środkami bogatymi można nazwać te, które dają się zaobserwować i ująć statystycznie. Będą to na przykład: organizacje, zebrania, pochody, architektura i wystrój kościołów, środki audiowizualne, środki społecznego przekazu. Charakterystyczną cechą środków bogatych jest ich działanie na miłość własną poprzez widoczność skutków i rezultatów. Wiąże się z tym niebezpieczeństwo przywłaszczania tych rezultatów i rodzący się wówczas tryumfalizm.
. Środki ubogie. Naznaczone są one znamieniem krzyża i wyrażają jedną z najgłębszych prawd ewangelicznych: "Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity" (J 12, 24). W środkach tych dostrzec można swoisty paradoks dynamizmu wiary: im są one bardziej ubogie, tzn. bardziej ogołocone, znikome same z siebie i mniej widoczne, tym większa jest ich skuteczność. W przeciwieństwie do środków bogatych te środki nie są podporządkowane namacalnemu powodzeniu i nie zawierają w sobie żadnej wewnętrznej potrzeby doczesnego sukcesu
. Środkiem ubogim jest przyjęte z miłości ku Bogu cierpienie, bolące kolana na modlitwie, czyjeś nikomu nie znane wyrzeczenia, przekreślenie siebie, życie nieraz w wielkiej cichości, milczeniu, kontemplacji. O tym prawie nic się nie wie, są to środki niewidzialne, nie może ich ująć żadna statystyka socjologiczna, ale to one, środki ubogie, w świetle wiary ukazują się jako decydujące o losach świata.
. Środki bogate to te, które są bogate w oczach świata, ale w świetle wiary widziane są inaczej. "To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi - powie św. Paweł - a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi" (1 Kor 1, 25). To co jest ubogie w oczach ludzi, bogate jest w oczach Boga. Najbogatsze są więc środki ubogie, one są najskuteczniejsze, są przejawem prawdziwej mądrości, mądrości ewangelicznej. Stosowanie środków bogatych tylko wtedy będzie skuteczne, gdy będzie osadzone w środkach ubogich - w głębokim życiu wewnętrznym, życiu modlitwy, obumarciu sobie, całkowitym oddaniu się Bogu. Skuteczność środków ubogich wypływa z obecności Chrystusa w duszy, zgodnie z zasadą, że Bóg oddaje się duszy w miarę, jak ona oddaje się Jemu. Dzieło życia czynnego - powie św. Tomasz z Akwinu - powstaje z pełni kontemplacji (Summa theologica 2, 2, qu. 188). Skuteczność środków bogatych (apostolstwa prawno-organizacyjnego) wypływa z bogactwa środków ubogich, nie odwrotnie. Środki bogate mogą ulegać zewnętrznym ograniczeniom, np. na skutek braku czasu, sił fizycznych, zmysłu organizacyjnego czy wskutek prześladowań Kościoła. Środki ubogie natomiast nie mogą być Kościołowi zabrane przez czynniki zewnętrzne. Ich braku nie da się usprawiedliwić, ponieważ do ich realizacji potrzebna jest jedynie dobra wola i miłość.
. Środki bogate też są Kościołowi potrzebne i nie należy ich odrzucać. Pan Bóg nie chce jednostronności, chce, żeby była prasa katolicka, żeby były różnorodne formy widocznego apostolstwa. Święty Maksymilan był człowiekiem sukcesu - tak wiele mu się udawało. Ten niewątpliwy sukces był jednak okupiony środkami ubogimi, o czym świadczy sam Maksymilian. Skuteczność apostolstwa i pracy w służbie Niepokalanej zaczęła się u niego wówczas, gdy ciężko zachorował, tak że współbracia i przełożeni stwierdzili, iż z powodu zaawansowanej gruźlicy nie nadaje się do pracy; gdy zwątpili w niego wszyscy, gdy został zupełnie ogołocony - na podobieństwo ziarna, które obumiera, by wydać owoc. To jest ten Boży paradoks. Człowiek, który, patrząc po ludzku, nie nadaje się już do niczego, staje się najskutecznejszym narzędziem w rękach Pana, bo to On w nim żyje i On w nim działa, to Bóg osiąga w nim sukces.