Nie wiem, czy jest to odpowiednie miejsce na takie wyznanie. Przyrzekłem sobie jednak już spory czas temu, że do końca życia nigdy osobiście nikomu o tym nie powiem. Nie wiem czy jest to grzech, ale nie mówię tego nawet księdzu w czasie spowiedzi (oczywiście wyznaję swoje grzechy, ale nic ponad to). Wiem, że Kościół nie potępia homoseksualistów, ale także nie pochwala ich stylu życia. Dlatego moją największą obawą jest to, jak przez całe życie zniosę tę całą sytuację. Mam dopiero nieco ponad 20 lat, ze swojej orientacji zdałem sobie sprawę w wieku ok. 13 lat, chociaż jak się teraz zastanowię, to już dużo wcześniej pojawiały się sygnały, których wtedy nie potrafiłem jeszcze odpowiednio zinterpretować. Jestem osobą, której ciężko jest żyć w kłamstwie, z jakąś tajemnicą. Jeszcze ciężej jest, gdy ktoś co chwilę dopytuje się, kiedy w końcu znajdę sobie dziewczynę. Próbuję o tym nie myśleć i żyć całkiem normalnie, ale niekiedy - najczęściej będąc w kościele - zaczynam myśleć o swoim życiu. O tym, że nigdy nie znajdę drugiej połówki, nie będę miał dzieci, i - co chyba najgorsze - że gdy dożyję starości, to umrę w samotności i zapomnieniu. I wtedy się zastanawiam, dlaczego Bóg mnie takim stworzył. Czy jest to jakiś rodzaj kary, krzyża na całe życie? Czemu akurat ja?

Nie wydaje mi się, aby było to złe miejsce na takie wyznania. Ludzi zarówno na ulicy jak i na forum możesz spotkać różnych i tak samo różne zdania, opinie i postawy, w zależności z czym sam przychodzisz i co prezentujesz.
Ja nie wiem czemu takim jesteś, tak samo nie wiem dlaczego nie którzy umierają przedwcześnie, a inni chorują. Nie zamierzam prawić Ci pięknych nauk, ale raczej rozumiem że jest Ci ciężko z tą sytuacją, szczególnie z obawą o bycie samotnym. Na pewno może poznać wielu ludzi, możesz wiele zrobić w swoim życiu. Twoja orientacja to nie kara, ale skoro już taka jest to jakoś żyć musisz, a to jakoś zależy od Ciebie. Chyba każdy ma coś takiego z czym się boryka. Każdy ma coś co może uznać za wadę, lub nawet karę. Wydaję mi się że w chrześcijaństwie nie tyle chodzi o to aby zrozumieć dlaczego coś się dzieje, a nawet jak się tego pozbyć (np. cierpienia, pożądania), ale raczej co ja mogę z tym zrobić, jak to ukierunkować.

Dziękuję za odpowiedź. Miło jest przeczytać słowa, które w żaden sposób nie piętnują mnie jako osoby homoseksualnej. Próbuję nie identyfikować się z obrazem homoseksualistów, który prezentowany jest, np. w mediach. Swoim wyglądem czy zachowaniem nie podpadam chyba w towarzystwie, tzn. nigdy nikt nie zwrócił mi z tego powodu uwagi. Ale to jaki jestem i powodowany tym brak samoakceptacji, w jakiś sposób mnie ogranicza. Nie potrafię otworzyć się na innych ludzi, jestem raczej skrytą osobą, chociaż nie mam raczej problemów w relacjach międzyludzkich w dobrze znanym mi towarzystwie. Może także mój charakter sprawia, że żyję jak gdyby dla siebie. Na pewno jestem w pewnym stopniu egoistą, tyle że nie wiem, czy jest to powód tego, że mam taki charakter, czy skutek tego, że właśnie nie otwieram się emocjonalnie na innych, nawet najbliższych mi ludzi i przez to buduję wokół siebie swoisty mur. Czy długotrwałe tkwienie w takim odizolowaniu emocjonalnym może spowodować, że po jakimś czasie przestanę być zdolnym, by kochać innych ludzi. Naprawdę trudno mi sobie to wyobrazić, ale jeżeli nie będzie na świecie osoby, którą obdarzę bezgraniczną miłością i zaufaniem, to czy przestanę czuć? A jak pozbędę się takich uczuć, czy nie będę skazany na samotność?

Bycie homoseksualistą nijak nie przeszkadza być osobą wierzącą. Lub niewierzącą. Oczywiście, Kościół katolicki potępi czyny homoseksualne, ale trudno mi sobie wyobrazić byś miał zostać prawiczkiem do śmierci, o ile normalnie się rozwijasz i odczuwasz popęd płciowy (cóż, że do tej samej płci, to nieistotne). W takich przypadkach, gdy nauka Kościoła jest sprzeczna z życiem zawsze zastanawiam się co zrobiłby Jezus. I jakoś trudno mi sobie wyobrazić, by zechciał rzucać w Ciebie kamieniem, tylko dlatego że jesteś jaki jesteś. To "nie w jego stylu". A jak Ci ktoś powie, że to złe, że Kościół to potępia, że to grzech, to olej to. Skoro Jezus ujął się za cudzołożnicą, to tym bardziej poda rękę homoseksualiście.

Za każdym razem, gdy mam różne myśli i robię różne rzeczy, to zastanawiam się, jakiego wielkiego grzechu się dopuszczam. Ale właśnie także mam to przeczucie, że Bóg nie potępi mnie tylko dlatego, że mam jakąś chwilę słabości, czy daję się porwać pokusie. Nie robię fizycznie i psychicznie krzywdy innym ludziom. Co więcej, uważam się za osobę, która ma bardzo trzeźwe spojrzenie na świat, jest wyczulona na krzywdę innych i w obiektywny sposób próbuje oceniać, co jest dobre, a co złe. Nie wiem, czy są to atrybuty, które niwelują moje "złe uczynki", ale jak już pisałem - jeżeli krzywdzę w jakiś sposób kogoś, to tylko siebie, że daję się porwać "złej mocy".

Jezus, na którego się powołujesz, odprawił kobietę cudzołożną słowami: "idź i nie grzesz więcej." To samo mógłby powiedzieć homoseksualiście.

A homoseksualista grzeszy faktem, że jest homoseksualistą
Idąc tym tropem: czy wg ciebie kobieta grzeszy tym, ze jest kobietą

To nie jest "zła moc", tylko naturalny pociąg seksualny. Nic złego w tym nie ma. Zresztą, jeśli jesteś osobą wierzącą, to pewnie wierzysz, że takim uczynił Cię właśnie Jezus. Bez sensu by było, żeby teraz Cię za to potępiał, nie? Skoro teoria katolicka mówi, że Jezus jest miłosierny, to jeśli nie robisz nikomu krzywdy, to i Tobie Jezus krzywdy nie zrobi. Bądź po prostu dobrym człowiekiem.

Ale gdy człowiek, taki jak ja, poddaje się pociągowi seksualnemu, to wtedy czyni wg Biblii "złe rzeczy", czyli teoretycznie robi coś przeciwko Bogu. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że szczera spowiedź przyniesie odpuszczenie tego grzechu. Z drugiej strony zastanawiam się, czy byłbym w stanie to w ogóle wyznać podczas spowiedzi, bo tak jak już wcześniej napisałem, jakiś czas temu postanowiłem, że nigdy nie powiem o tym nikomu osobiście.

Wg Biblii może i czyni złe rzeczy, ale czy warto się tym przejmować? Homoseksualizm jest NATURALNY. Czy miłość homoseksualna czyin komuś szkodę? Krzywdzisz kogoś? Zakładam, że zachowujesz się podobnie jak Twoi rówieśnicy, czyli nie gwałcisz nikogo, ale zakochujesz się i chcesz być blisko. Dlaczego to ma być złe?

Miałem na myśli homoseksualistę praktykującego. Natomiast samo bycie homoseksualistą w istocie nie jest grzechem.Homoseksualizm jest chorobą. Bóg nie czyni ludzi chorymi.Pan Jezus tak czy siak nie robi krzywdy. Nigdy. Nikomu. Bez względu na okoliczności.

Nawet jeśli przyjąć, że homoseksualizm jest chorobą, to nie ma na nią lekarstwa, a chorowanie jako takie nikomu krzywdy nie robi. Czym więc się przejmować? Wystarczy dobrze żyć. Jezus, jeśli istnieje i jest sprawiedliwy, doceni to.

TPM,

mimo, że dobrze znam obecną, dość agresywną tendencję do wmawiania ludziom, że homoseksualizm jest czymś naturalnym, wrodzonym, niezmiennym etc. - zdumiewają mnie takie wypowiedzi na tym forum.
Tak nie jest. Odczuwanie skłonności homoseksulnych jest zaburzeniem mającym swoje przyczyny i z pewnością nie - nieodwracalnym.
Polecam Ci mocno takie książki jak: 'Homoseksualizm i nadzieja' Gerard van den Aardweg
i 'Wyjść na prostą. Rozumienie i uzdrawianie homoseksualizmu' Richard Cohen.

TPM - wiem o czym mówię i znam osoby mające w przeszłości tego typu problemy. Jedną z nich jest mój chłopak i mam nadzieję - przyszły mąż.
Skłonności homoseksulne są wynikiem rozmaitych czynników, ale w żadnym wypadku nie są wrodzone i niezmienne.
Myślę, że nie ma tu sensu bardziej rozwijać tematu - przeczytaj polecone lektury, a jeśli poważnie chcesz zmierzyć się z problem i "wyjść na prostą" polecam też grupy terapeutyczne dla mężczyzn odczuwających niechciane skłonności homoseksulne działające w wielu miastach w Polsce.

Trzymaj się dzielnie, walcz o siebie i nie daj sobie wmówić, że jesteś na coś skazany, że to Bóg zesłał Ci taką "orientację" i na zawsze już musisz z nią żyć i podobne głupoty.

Ais

Wielu wzięło ślub, a potem odeszli po latach, bo stwierdzili, że nie można oszukiwać siebie i innych przez całe życie.

ais - mnie śmieszą wypowiedzi osób, które nigdy nie były w porównywalnej sytuacji i wypowiadają się na jej temat, uważając swoje poglądy za pewne. Wychowałem się w normalnej, katolickiej rodzinie. Mam całkowicie normalny kontakt z rodzicami (i tak było przez całe moje życie). Od kiedy pamiętam, czułem pociąg do tej samej płci - nie chcę wchodzić w szczegóły, ale musisz uwierzyć, że tak było. Poza tym, jest potwierdzone naukowo, że homoseksualizm jest wrodzony. Czytałem na temat metod "leczenia" homoseksualizmu, ale wydają się one nie mieć nic wspólnego z wartościami chrześcijańskimi czy zasadami moralnymi, a zakrawają o pranie mózgu - to jest moim zdaniem dopiero nienormalne. Nie chodzi mi o "uleczenie", ale o znalezienie odpowiedniej drogi będąc takim jakim jestem. Nie chcę tutaj czytać wypowiedzi osób, które tkwią w błędnych przekonaniach (a tak naprawdę niewiedzy), więc jeżeli masz pisać, że homoseksualizm nie jest wrodzony, to lepiej nie pisz w ogóle, bo tak naprawdę nie wiesz, że piszesz głupoty. Moje sumienie funkcjonuje całkiem dobrze, i nie postrzega tego, kim jestem, za coś złego - dlatego jestem pewien, że Bóg także kocha mnie takim, jakim jestem.