Meg, do życia w małżeństwie także trzeba mieć powołanie Myślę, że często zbyt wąsko rozumiemy termin " powołanie" , utożsamiając je tylko z powołaniem do życia konsekrowanego.
Poczytaj sobie kilka innych wątków na temat m.in. :
- sposobu odkrycia swojego powołania
viewtopic.php?t=1723&postdays=0&postorder=asc&highlight=powo%B3anie&start=15
powołania do życia w małżeństwie
viewtopic.php?t=3578
oraz świadectwa
viewtopic.php?t=3534


Rozumiem, że nie oczekiwałaś łaski powołania do życia zakonnego. Bóg często niszczy nasze plany , aby przedstawić nam znacznie lepszą wersję.Powołaniejest łaską. Jeśli nawet przyszło niespodziewanie, nie zostanie zrealizowane, jeżeli nie zaangażujesz w to woli, jeśi Twoja odpowiedź nie będzie pozytywna. Odpowiedź na szczególny dar miłości- przyjęcie tego daru, a równocześnie wyrzeczenie.
Każda nasza decyzja niesie za sobą wybór i rezygnację z tego, czego nie wybieramy.

żeby rodzina żyła szczęśliwie, to dopiero potrzeba wyrzeczeń i nie jest to kpina, tylko stwierdzenie faktu - od 14 lat próbuję taką rodzinę stwarzać - i gdyby nie to, że mąz mi w tym pomaga, to na pewno by mi się nie udało...
jak napisał baranek - wybierając coś, z czegoś się zawsze rezygnuje

Nie chodzi nawet o to, że muszę zrezygnować ze stworzenia własnej rodziny, tylko o to, że boje się iść tą drogą, którą Bó dla mnie wybrał. Żadko zdarzają się chwile kiedy jestem pewna tego, ale z życiu nie ma nic pewnego

zastanawiające jest w ludziach, że boją się iść drogą, którą Bóg dla nich wybiera, ale tymi drogami, które sami sobie wybierają, idą bez obaw wiele w nas zaufania do siebie samych, a ile do Boga?

Elka - dlaczego bez obaw? Myślisz że rodzinę traktuje się jako powołanie mniej trudne? Jest bardziej "codzienne" - bardziej znane - bardziej oczywiste, "oswojone" - to wszystko.

Może po prostu, jeśli cos się zaczyna jawić jako to realne, bardziej widzi się też dobre i trudne strony. Bardziej się waha. Bardziej poważnie na nie patrzy. Bo to ono jest blisko i przede mną, nie jakieś inne.

Nie wiem - może można w każde wejść w fazie "zakochania" - kiedy człowiek nie widzi trudności. Może można - nie wiem. Ale jeśli to już nie jest emocja i uniesienie...

to ta następna faza najczęściej jest po ślubie, jotko, i wtedy raczej za późno zmieniać powołanie



są różne rodziny, ktoś, kto z domu rodzinnego wychodzi poraniony, kto wychodzi z domu alkoholików, z domu rozbitego, bo rodzice się rozwiedli, z domu, gdzie ojciec nie słuchał co mówi matka i gdzie nie było wzajemnej bliskości i wsparcia - tez uważa, że ta droga jest łatwiejsza, bo znana, bo jakoś już "wiadomo" czego się można po niej spodziewać - i "moje małżenstwo, moja rodzina będzie inna - lepsza"...

a co do tych obaw - to takie mysli powstały we mnie po przeczytaniu słów meg:


nie znam meg, więc nie wiem, na jakim etapie jest jej rozeznawanie drogi ale wszelkie lęki, jakie są w człowieku, biorą sie z tego, że właśnie trzyma sie on kurczowo swoich "oswojonych i znanych" rzeczywistości z tego się biorą oczywiscie moje lęki

Rozeznanie jest 100 %-towe. Natomiast moim lękiem jest to czy podołam takiemu trudnemu zadaniu, czy będe umiałą czałę życie służyć. Czy potrafię dotrzymać słubów czystości, posłuszeństwa. Wątpliwości jest duzo

meg tak po ludzku rzecz biorąc - na pewno ci sie nie uda ale - "wystarczy ci Mej Łaski"... jeśli człowiek opiera się nie na sobie, ale na Panu - podoła, a upadki stają sie "błogosławioną winą"...

pozdrawiam i życzę wiele radości

Serdecznie pozdrawiam!
Włączam się do Waszych rozmów - i wiecie co? Serce rośnie i się raduje, że Tak wiele młodych osób odczytuje powołanie Boże do wyłączności.
Daidoss - moje szczere gratulacje!
Kochani , 3 dni temu dziękowałam Panu Bogu za 10 lat życia ślubami zakonnymi i jedno co mogę powiedzieć NIE ŻAŁUJĘ!!
Nie jestem nikim wyjątkowym, ani szczególnie uzdolnionym, ale ciągle się staram "podoływać" swojemu powołaniu. Z Bożą pomocą, w Duchu Świętym to jest możliwe! Trzeba po prostu odważyć się na skok w ramiona Boga. Przecież młodzi lubią teraz ryzyko, adrenalinkę , prawda?!

Powolanie to jednoczesnie wielka radosc i ciezar. Sam cos o tym wiem bo juz od paru dobrych lat zastanawiam sie nad wstapieniem do seminarium. Ale same checi nie wystarcza, potrzebna jest jeszcze odwaga- i to sporo!!!

Jaki jest w tym powód do radości?

Jaki jest w tym powód do radości?
A taki, że Bóg wybrał Cię na jego sługę, okazuje Ci swoje miłosierdzie, a Ty jesteś jego cząstką na Ziemi. (Pisząc Ty chodzi o osoby z powołaniem oczywiście )

Nie o to chodzi, Meg. Siostrzyczka nie napisała, że cieszy się ze swojego powołania, ale z tego, że teraz dużo osób wybiera stan duchowny i zastanawia mnie czemu to ją to tak cieszy?
Każdy chrześcijanin jest sługą bożym, każdemu człowiekowi Bóg okazuje miłosierdzie i jeśli dobrze zrozumiałem co miałaś na myśli pisząc o cząstce Boga na Ziemi, to każdy chrześcijanin ma ją w sobie, także i to nie jest czymś wyjątkowym