Witam na forum o nadziei Twojego powołania. Ten temat podsunął mi rozmówca z piątkowego czatu. Jak pozwoli napiszę jego nick.
Ta rozmowa w publicznym okienku czatu sprowokowala mnie do postawienia serii kolejnych pytań: Czym jest nadzieja Twojego (mojego) powołania . Jak prościej przełożyć na nasz język to pytanie . Czy i jak się modlić o tę nadzieję . Dokąd można liczyć na taką nadzieję . Czy każdy i w każdym czasie ma prawo do niej . Zapraszam do podzielenia się świadectwem, wiedzą i przemyśleniami osoby w każdym wieku.

Nadzieja Wiara Miłość
Te trzy cechy zawsze nam towarzyszyć powinny a czy tak jest?
Elu miło ze taki temat podałaś, cieekawe co inni maja do powiedzenia i czy sie nieboją mówić na taki temat.
Pozdrawiam i przysłucham sie temu tematowi, a później dopowiem jeszcze coś do tego.

Czy dobrze wybrałam ..?
Sa trzy rodzje powołania : do małżeństwa,do samotności ,do stanu kapłańskiego lub zakonnego .

Jezeli jestesmy w któryms z tych stanów i nie odczuwamy niepokojów, przeciwnie spokój i pewnośc, pomimo trudności, to znaczy ,że wybralismy albo zycie za nas wybrało dobrze , najbardziej optymalnie...

Pan Bóg zna naszą nature i nasze mozliwości i pokieruje nas za pomoca np. innych do własciwego i najlepszego dla nas miejsca na ziemi. Instynktownie czujemy wtedy że to jest dla nas bardzo dobre lub dobre ....
W kazdym stanie naszym zadaniem jest apostołowanie poprzez swiadectwo swojego zycia ..
Pan Bóg po to daje nam życie żebysmy nawracali się i pociągali za soba innych...można to czynić wszędzie tam gdzie jestesmy ....i przebywamy ..

Wystarczy tylko zeby nasze słowa były zgodne z czynami wtedy bedziemy wiarygodni... a jeżeli upadamy to inni powinni widzieć sposób w jaki wracamy do Boga ...

W moim przypadku wiedziałam że bedę żoną bo Bóg wskazał mi mężczyzne z którym miałam spędzic zycie, to zadziało sie pod koniec studiów i to był bardzo wyrazny głos z serca ale nie mój...ja nie znałam własciwie jeszcze tego człowieka , gdybym lepiej znała nie wiem co by było ) Poszłam więc za głosem nie oglądając sie na konsekwencje .Decyzja była i trudna i łatwa jednoczesnie ...

Bardzo ciekawie było tez z zawodem poniewaz nie pracuję w tym w którym się kształciłam tylko w dodatkowym , do wykonywania którego naukę podjęłam za namową koleżanki ...

Nie wiem co by było gdyby nie ona ,mówię tak ponieważ pracowałam prawie 3 lata nie tam gdzie powinnam i i doskonale pamietam ten dyskomfort ..

Tu gdzie jestem tzn. w małżeństwie i w zawodzie nauczyciela mogę dawac siebie , realizuję swoje zainteresowania , nawracam się i jestem świadkiem nawracania ...no i ta wszechogarniająca radośc i pokój ...pewność, że się jest we własciwym miejscu ....

Cierpię tez na przewlekłe, niewidoczne dla innych dolegliwosci co wcale nie ujmuje mi radosci życia , wymaga tylko wiecej wysiłku...

Wiem na pewno ,że to jest miejsce najlepsze dla mnie .Przygotował je Bog ,mój Ojciec - Tata . Wiem że mnie kocha...a to wystarczy żeby czuć sie dobrze i pewnie i nie mieć niepokojów...


megi

Tak krążę po internecie i znajduję różne strony na , których pisze o powołaniu i o tym jak je rozeznać, wszędzie pisze podobnie by to przemodlić by czekać , Boże uzbrój mnie w cierpliwość i pokorę.

w każdym z nas są góry Góry przeznaczenia które odkrywać i nieprzebyte szczyty które trzeba zdobyć bo człowiek jest jak noc i dzień nigdy nie oczyta samego siebie do końca