Lekceważenie, z jakim wyrażałeś się w twym ostatnim liście o obżarstwie jako sposobie zdobywania dusz, jest świadectwem twej ignorancji. Jednym z wielkich osiągnięć ostatniego stulecia jest znieczulenie ludzkiego sumienia na tym punkcie, tak iż obecnie, jak Europa długa i szeroka, z trudnością usłyszałbyś kazanie piętnujące obżarstwo lub znalazłbyś sumienie nim zaniepokojone. Osiągnęliśmy ten sukces głównie przez ześrodkowanie wszystkich naszych wysiłków na obżarstwie Smakoszostwa, nie zaś na obżarstwie pochodzącym z Nadmiaru. Dobrym tego przykładem jest, jak dowiaduję się z jej akt, matka twego pacjenta, o czym mogłeś się był zresztą dowiedzieć od Glubose'a. Byłaby zdumiona - i mam nadzieję, że pewnego dnia będzie - gdyby się dowiedziała, że całe jej życie wciągnięte jest w jarzmo tego rodzaju zmysłowości; nie może zaś tego dostrzec, ponieważ ilości pokarmu, które tu wchodzą w grę, są niewielkie. Lecz cóż za znaczenie ma ilość w wypadku, gdy możemy użyć ludzkiego żołądka i podniebienia do sprowokowania kłótliwości, zniecierpliwienia, nieżyczliwości i przesadnej troski o siebie? Glubose trzyma tę starą kobietę mocno w garści. Jest ona istnym postrachem goszczących ją gospodyń i służących. Zawsze się odwraca od tego, co jej podano, aby z delikatnym westchnieniem powiedzieć: "Ależ błagam... wszystko, czego mi potrzeba, to filiżanka herbaty, słaba, ale nie za słaba, i naprawdę malutki kawałek kruchej grzanki".

Pojmujesz? Ponieważ to, czego żąda, jest mniejsze i mniej kosztowne od tego, co jej podano, nigdy nie uzna za obżarstwo swej stanowczej chęci otrzymania tego, czego pragnie, nawet jeśli to może być bardzo kłopotliwe dla innych. W chwili prawdziwego folgowania swemu apety¬towi wierzy, iż praktykuje umiarkowanie. Na widok talerza stawianego przed nią przez zapracowaną kelnerkę w zatłoczonej restauracji wydaje lekki okrzyk i mówi: "Och, to za dużo, o wiele za dużo. Proszę to zabrać i przynieść mi mniej więcej czwartą część tego". W razie sprzeciwu powiedziałaby, że postępuje tak przecież tylko dlatego, aby uniknąć marnotrawstwa. W rzeczywistości powodem jej postępowania jest osobliwy odcień smakoszostwa, którym myśmy ją ujarzmili, a które zostało urażone widokiem większej ilości pożywienia, niż jej akurat potrzeba. [...]

Otóż twój pacjent jest nieodrodnym synem swej matki. Czyniąc, co możesz, zresztą zupełnie słusznie, na innych frontach, nie powinieneś zaniedbywać powolnej infiltracji na odcinku obżarstwa. Będąc mężczyzną, nie da się przypuszczalnie złapać na zwodniczy frazes: "Wszystko, czego mi potrzeba". Mężczyzn łatwiej przemienia się w żarłoków, wykorzystując ich próżność. Należy ich tak urobić, by uważali się za znawców w dziedzinie kulinarnej, by na przykład chełpili się tym, że odkryli w mieście jedyną restaurację, w której naprawdę zrazy są "należycie" usmażone. To, co zaczyna się od próżności, stopniowo można zamienić w przyzwyczajenie. Lecz, niezależnie od tego, jak podejdziesz do tej sprawy - najważniejsze jest doprowadzić pacjenta do takiego stanu, w którym niemożność dogodzenia sobie - obojętnie czy to będzie chodzić o szampana, herbatę czy papierosy - "wyprowadza go z równowagi”, wówczas bowiem jego cnoty - miłosierdzie, sprawiedliwość, posłuszeństwo - zdane są wszystkie na twoją łaskę i niełaskę.

Samo nieumiarkowanie w jedzeniu jest o wiele mniej cenne niż smakoszostwo. Jego główne zastosowanie jest czymś w rodzaju przygotowania artyleryjskiego do ataku na czystość. W tej sprawie, jak zresztą w każdej innej, utrzymuj swego człowieka w stanie fałszywego uduchowienia. Niech w niej nigdy nie dostrzeże aspektu medycznego. Niech zastanawia się i dziwi, co za pycha czy też brak wiary popchnął go w twe ręce, podczas gdy proste spojrzenie wstecz i przebadanie tego, co jadł czy pił w ciągu ostatnich 24 godzin, wykazałoby mu, skąd pochodzi twoja amunicja.

Ale napiszcie ile by trzeba było zjeść żeby to było za dużo bo ja nie wiem ile sie powinno jeść kcal dziennie.A wogóle to chciałbym sobie jeśc ile mi się podoba, a nie ciągle obsesyjnie zastanawiać się czy grzesze.

Mam pytanie kiedy popełniam grzech obżarstwa?Od około roku z przerwami ciągle wydaje mi się że za dużo jem itp.Jestem chudy i mam około 10kg niedowagi czasami słyszę że muszę więcej jesć itp.a wydaje mi się że za dużo jem.

Idź do dietetyka i tam się pytaj o takie rzeczy. Naprawdę, na forum są tylko ludzie nie lekarze.