Gdzie kończy się zwykłe rozmawianie o innych ludziach a zaczyna plotkowanie?

Kiedy zaczynasz oceniać ludzi a nie ich zachowanie.

Przytaczając definicję grzechu obmowy brzmi ona (o ile pamiętam) mniej więcej tak: "nieuzasadnione ujawnianie wad jakiejś osoby osobie trzeciej która ich przedtem nie znała". Myślę, że ta definicja może ci coś wyjaśnić, bo jak rozumiem chodzi ci o plotkowanie (obmawianie) o znajomych osobach a nie o modzie czy zachowaniu gwiazd na gali rozdania Oskarów...

Czyli jeśli źle mówię o drugiej osobie, tzn. uświadamiam innych o jego wadach, które ranią człowieka, to wówczas popełniam grzech?? Przecież jest to prawda. Skoro ta osoba po przez swoje wady krzywdzi ludzi, to czemu inni o tym mają nie wiedzieć? Skoro unosi się wielką pychą i lubi poniżać innych, to czemu o takiej osobie mam mówić dobrze? I w ogóle jak? Jeśli będę mówiła dobrze, to popełnię grzech, bo będę wówczas kłamała. Dla mnie dziwne jest, że prawda uznawana jest za grzech.

@BladzacyAniolek
Czytaj uważnie.
Silva napisała: "nieuzasadnione".

Czyli może tu np. chodzić o jakieś błędy przeszłości, które zostały wybaczone, a
mówi się o nich tylko dlatego, żeby tej osobie dopiec albo
udowodnić jego winę w jakiejś teraźniejszej sprawie (to recydywista, był w więzieniu, więc "pewnie" on to zrobił!).

Może ta znana dobrze historia, ale warta częstego przypominania, przybliży, jak rozeznać obmowę od potrzebnej krytyki lub oceny. Powtarzam ją od wielu lat dzieciakom w szkole , a i sama powinnam przypominać sobie ją każdego dnia

"Trzy sita"

Do Sokratesa przybiegł pewien znajomy i zdyszany zaczął opowiadać:
- Słuchaj, Sokratesie, muszę ci coś powiedzieć... twój przyjaciel...
- Poczekaj - przerwał mędrzec - przesiałeś to, co mi powiedzieć przez trzy sita?
- Trzy sita? - zdziwił się "sprawozdawca".
- Tak, mój przyjacielu, trzy sita. Pierwsze sito to prawda. Jesteś pewny, że wszystko, co mi chcesz powiedzieć, jest zgodne z prawdą?
- No, nie wiem, opowiedział mi to...
- Tak, tak, ale z pewnością przesiałeś to przez drugie sito, a jest nim dobro. Czy to, co chcesz mi opowiedzieć, jest przynajmniej dobre?
- Przeciwnie...
- To - przerwał filozof - użyjmy jeszcze trzeciego sita i zapytajmy, czy to, co mi chcesz opowiedzieć, jest konieczne?
- Konieczne? Chyba nie...
- A więc - uśmiechnął się Sokrates - jeżeli to, co mi chcesz opowiedzieć, nie jest ani prawdziwe, ani dobre, ani konieczne, to nie obciążaj tym ani siebie, ani mnie!

I jeśli nie jest to naprawdę konieczne dla jakichś ważnych celów, warto sobie również przypominać, że jeśli nie mamy o kimś nic dobrego do powiedzenia, to lepiej nie mówić o nim wcale...

...ale wiem z własnego doświadczenia, że nie jest to łatwe

Często wmawiamy sobie, że to, co chcemy powiedzieć jest konieczne... mogę kogoś ocenić, ale nie muszę zawsze tą ocena dzielić się z innymi, chyba rozeznanie konieczności jest najtrudniejsze.

Dlaczego tak silna w nas pokusa zwracania uwagi na słabości innych? Bo wtedy można choć przez chwile poczuć się lepszym od nich - to taka pokusa pychy...

http://www.youtube.com/watch?v=fS4GecVaF10 (Kabaret Moralnego Niepokoju)

Tak o tym mówi o obmowie (i nie tylko) Katechizm Kościoła Katolickiego:


http://www.katechizm.opoka.org.pl/kkkII ... kkkIII-2-2
http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkIII-2-2.htm

Również ciekawy, króciutki artykuł p.t. "Czy plotkowanie jest grzechem" - Ks. Piotr Bączek jest z tygodnika Niedziela: http://www.niedziela.pl/artykul_w_niedz ... 0910&nr=17

salcia, bardzo ładne jest to co zacytowałaś

A co jeśli mówię komuś o wadach osoby, której ten ktoś nie zna?

Jeśli ma to na celu uchronienie kogoś przed "różnymi nieprzyjemnościami" (związanymi właśnie z tymi wadami), to lepiej powiedzieć.

A jeśli nie ma "obiektywnie ważnej przyczyny", to jest to obmowa.

Generalnie tak. Po pierwsze zawsze jest ryzyko że może ją poznać a po drugie nawet jeśli nie pozna to takie mówienie o czyichś wadach wyrabia nawyk obmawiania i nie uczy panowania nad tym co się mówi. Bardzo dobry jest ten cytat który przytoczyła Salcia. To zresztą bezcenna mądrość: jeśli nie masz o kimś czegoś dobrego do powiedzenia to nie mów o nim wcale.

Ja dorzucę jeszcze cytat z Listu św. Jakuba:

Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli, moi bracia, bo wiecie, iż tym bardziej surowy czeka nas sąd. Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli kto nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w ryzach także całe ciało. Jeżeli przeto zakładamy koniom wędzidła do pysków, by nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. Oto nawet okrętom, choć tak są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki kierunek, jak odpowiada woli sternika. Tak samo język, mimo że jest małym członkiem, ma powód do wielkich przechwałek. Oto mały ogień, a jak wielki las podpala. Tak i język jest ogniem, sferą nieprawości. Język jest wśród wszystkich naszych członków tym, co bezcześci całe ciało i sam trawiony ogniem piekielnym rozpala krąg życia. Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków, gadów i stworzeń morskich można ujarzmić i rzeczywiście ujarzmiła je natura ludzka. Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi! Czyż z tej samej szczeliny źródła wytryska woda słodka i gorzka? Czy może, bracia moi, drzewo figowe rodzić oliwki albo winna latorośl figi? Także słone źródło nie może wydać słodkiej wody. (Jk 3, 1-12)

Kochani!
Bardzo podoba mi się ta wymian myśli! Szczególnie cenię te wypowiedzi, które, trzymając się nauki Kościoła, ukazują konieczność poszanowania dobrego imienia osób, a z drugiej strony konieczność ostrzegania bliźnich przed kimś, kto jest naprawdę niegodny zaufania (oczywiście po zastosowaniu zasad Kościoła z KKK 2477-78 czy zasad Sokratesa). Artykuł ks. Piotra Bączka rzeczywiście jest super (krótki i dobry).
Pragnę do dyskusji wnieść problematykę pokrewną: napomnienie. Bliźnich należy napominać, zaś niedopełnienie tego obowiązku jest grzechem, tzw. "cudzym". Przed kilu laty czytałem bardzo szkodliwą książeczkę na ten temat: jej autor uważał, że ludzie, których nazwał "brakarzami", wszędzie widzą coś, co trzeba krytykować. Nie dostrzegał on, że należy rozróżniać pomiędzy jakąś duchową chorobą nadkrytycyzmu a zdrową postawą napominania, heroicznego nieraz - np. wobec ludzi postawionych wyżej w hierarchii (np. napomnienie skierowane do przełożonego w zakładzie pracy). Takie nadkrytyczne nastawienie autora owej książeczki jest charakterystyczne, niestety, dla wielu naszych Rodaków. Napomnienie jest piętnowane!
Myślę, Kochani, że to jest jakby druga strona problematyki "plotkowania" - niemówienie złodziejowi, że dopuszcza się kradzieży, niemówienie obmawiającemu, że dopuszcza się obmowy, niemówienie zło-czyńcy, że dopuszcza się zła. Oczywiście należy mówić w cztery oczy, dostosować sposób mówienia do możliwości psychicznych i duchowych napominanego, pragnąć wyłącznie jego dobra i dobra tych, których on krzywdzi (a nie pragnąć np. pokazania mu swojej wyższości moralnej), pragnąc najbardziej tego, by Bóg nie był obrażany. Jednakże napominać trzeba. Zapomnienie o tym katechizmowym (podstawowym) obowiązku chrześcijańskim czy też ogłoszenie go (jak autor owej książeczki) czymś nie-chrześcijańskim, jest przyczyną poważnych chorób społecznych - rozprzestrzeniania się postaw nie-chrześcijańskich, degradowania się ludzi. Mam nadzieję, że odbudowanie kultury dialogu, a w tym odkrycie wartości napominania, będzie możliwe dzięki takim wspaniałym ludziom, jak Wy.
Piszę te kilka słów z prośbą o pomoc. Oto opublikowałem na blogu Orygenes artykuł na temat szkodliwości kradzieży programów komputerowych. Wywiązała się dyskusja, w której - w moim odbiorze - zostały naruszone granice moralne. Czy może ktoś z Was, Wspaniali, zechciałby zapoznać się z tą problematyką i poruszyć zagadnienie poprawności (w tym: moralnej) dialogu? Zapraszam i bardzo serdecznie Wam dziękuję za to, że jesteście i jacy jesteście!
adres do tej strony: http://orygenesorg.blogspot.com/2010/05 ... ze_01.html

Szczęść Wam Boże!

Wojciech

Ja na temat plotek powiem tylko tyle, kiedyś słyszałem mniej więcej coś takiego o ile dobrze pamiętam powiedział to o. Pio podczas spowiedzi jednej kobiety, chodziło właśnie o plotkowanie, ale nie pamiętam dobrze, więc niech mnie ktoś poprawi.
Idź na łąkę z poduszką, rozprują ją i niech wiatr rozwieje pierza. Po tym spróbuj zebrać je wszystkie z ziemi. Właśnie tak trudno jest naprawić szkody zrobione plotkowaniem.
Pozdrawiam

ja pamiętam inna historię z kazania w mojej parafii..
Do kościoła przyszły dwie kobiety, jedna, która okradła coś z domu,w którym pracuje.
Druga, która uważa się za idealna osobę, bo to co mówi o innych to tylko "prawda"
w ramach pokuty ta pierwsza miała przynieść kamień i położyć na lace, a druga zebrać reklamówkę drobnych kamyczków i porozrzucać je po owej łące. Kiedy obie przyszły do Kościoła kapłan poprosił aby z powrotem przyniosły kamienie. Jednak zebranie tak wielu kamyczków było niemożliwe. Wtedy on powiedział, że kobieta, która coś ukradła wie gdzie zrobiła bład, a ta druga nawet nie widzi jak bardzo dużo grzeszy, swoim zachowaniem

Myślę, ze jest to również adekwtane;)