Oj weź. Nie raz zasypiałem przez dwie godziny wiercąc się w łóżku a tygodniami zrywałem się w nerwach po przespaniu? dwóch czy trzech godzin i nie dało się do szóstej zasnąć o której to godzinie trzeba było się do pracy zbierać. Stresy, nerwica. Tyle że ja nie robię z siebie męczennika bo wielu ludzi tak ma tylko się z tym nie obnoszą publicznie wymagając współczucia czy ułatwień. Trzeba się szanować a nie jęczeć jaki to biedny jestem i nieszczęśliwy. Wstyd.

Stres, nerwica a depresja to zupełnie co innego, nieporównywalnego.
Stres naogół sam przechodzi, nerwice niektóre ustępują, inne leczy się farmakologicznie.
Nieleczona depresja nie pozwala żyć.
Owszem wiele osób stres, nerwicę traktuje jako dopust Boży.
Ale dopiero ci, którzy poznali czym jest depresja mogą dyskutowac, czy wystarczy "wziąć się w garść".....o ile mówimy o rzeczywistej depresji, a nie o zmianie nastrojów.

Weź się i podnieś za włosy (albo za kołnierz, jak wolisz).

No i co, udało ci się unieść się w ten sposób nad ziemię? Nie? Dlaczego?

Tak samo osoby chore na depresję nie mogą się po prostu "wziąć w garść" i zmienić sposobu myślenia. Mógłbyś im równie dobrze też polecić żeby się podniosły za włosy. To jest ograniczenie nieprzekraczalne, spowodowane nieprawidłowościami w działaniu mózgu. Choremu na raka albo niewidomemu też powiesz "weź się w garść to ci przejdzie"? Niestety, to są CHOROBY, a więc stan zaburzenia naturalnego działania organizmu, który wymaga leczenia, a nie zwyczajny zły humor. Gadanie w takiej sytuacji nic nie pomoże. Jak to niektórzy celnie mówią: "wyżej d... nie podskoczysz" - człowiek chory na depresję NIE MOŻE nic z tym zrobić właśnie dlatego że ma depresję.

Tak jak w skoku o tyczce - do przeskoczenia pewnej wysokości potrzebna jest... tyczka.
Samo wybicie się (jak przy skoku wzwyż) nie wystarczy - nawet mistrz Bubka musiał pomagać sobie "kijem",
którego pewnie CzłowiekBezOczu chciałby go pozbawić - no bo skakać o tyczce to wygodnictwo i czyste lenistwo!

Podnoszenie za kołnierz czy skok o tyczce nie mają żadnego przełożenia na to co można zrobić ze swoją osobowością. Nawet w pustym pokoju bez sprzętów pomocniczych da się stanąć na przeciw swojego ja i stoczyć walkę o całokształt podejścia do życia. Ciężkie to są walki przyznaję. Ale w przeciwieństwie do pójścia na łatwiznę dają wiele satysfakcji i wzmacniają poczucie własnej wartości.

Czyli wedlug ciebie depresja to nie choroba, a wygodnictwo? lenistwo? No co wlasnie?
To moze schizofrenia to tez nie choroba?

A rak? To juz na pewno z przesadnego dbania o siebie. Jak tak czlowiek sie w siebie wslucha, to zawsze jakas chorobe znajdzie. A co, nie?

Jak to ktos powiedzial: syty glodnego nie zrozumie. Ale mimo to nie zycze ci depresji.

CzłowiekBezOczu, zrozum, że jak ktoś jest CHORY to nie może sobie poradzić! Jego mózg po prostu niewłaściwie działa, ma zły poziom hormonów, źle działają synapsy itd. Czysta chemia i biologia. Tego nie da się przeskoczyć, NIE DA SIĘ prawidłowo myśleć uszkodzonym mózgiem.

A teraz wyobraź sobie, że ktoś karze ci pracować na komputerze z uszkodzoną pamięcią RAM. I jak, odpowiednie nastawienie wystarczy, żeby się udało, czy niekoniecznie?

Jak ktoś jest chory to mu tomografia czy inne badania wykażą zmiany w mózgu. I w porządku. A jak ktoś jest leń i woli płynąć z prądem modnych schorzeń epatując swoja niemożnością to zupełnie inna para kaloszy.

Mówisz o rzeczach zupełnie Ci nieznanych.
Depresja nie daje zmian w mózgu - to choroba umysłu, ciała i duszy.

O przepraszam. O tym właśnie mówię i trąbię cały czas. "Chorobę" która jest w głowie bez zmian patolo można zwalczyć samemu. Tylko trzeba chcieć/mieć wolę walki z przeciwnościami. Noga urwana nie odrośnie, szkoda czasu ale myśli da się poukładać choć to trudne i kłóci się z ostatnio modnym podejściem jakoby wszystko się należało a jak nie mam co chce to depresja

Poczytaj więcej o depresji, doucz się, a potem się wypowiadaj.
Każdy psychiatra by cię wyśmiał.
Ty po prostu nie potrafisz odróżnić depresji od lenistwa czy wygodnictwa.

Znaczy ty jesteś tym psychiatrą ? Ile masz lat praktyki w zawodzie ?

Teoretyzujesz - a ja znam praktycznie czym jest depresja, metody leczenie i skutki
Nie mówię o histerii, nadwrazliwości, nazywanej potocznie depresją, przez ludzi, którzy praktycznie nie wiedzą o czym mówią.

Przy depresji odpowiednie badania (chociaż raczej nie tomografia) wykazują zmiany w funkcjonowaniu mózgu i nie tylko, w ogóle organizmu.

Poza tym bądź łaskaw nie oceniać tak surowo innych ludzi. Łatwo się ocenia czyjeś uczucia i doświadczenia, kiedy się czegoś takiego nie doświadczyło. Też mi się kiedyś wydawało że dobrym sposobem na czyjegoś "doła" (jak nie ma depresji) jest powiedzieć mu "weź się w garść". Ale ostatnio z różnych źródeł się przekonuję że ludzkie uczucia, sposób patrzenia i cała konstrukcja psychiczna jest czymś bardzo skomplikowanym i staram się raczej rozumieć innych ludzi niż dawać im łatwe, oklepane rady, bo nie wiem co się dzieje w ich psychice i nie mi ich oceniać.

Nie chodzi o "doświadczenia" akurat tego tematu nie chcę poruszać choć byłbym wygrany a wszystkim by szczęki spadły z grzechotem na ziemię. Ale nie mam zamiaru się wywnętrzać w internecie. W każdym razie głównie (powtórzę się) chodzi mi o to żeby nie epatować depresją jako wygodnym środkiem do pozostawienia wszystkiego tak jak jest. To jest proste powiedzieć że mam depresję usiąść w fotelu i z tej okazji nic nie robić tylko się rozkoszować swoim problemem. A przecież nie o to chodzi. Człowiek jest mocny. Potrafi przeżyć w warunkach które wydaja się nie do przejścia (choćby niemieckie obozy koncentracyjne czy ruskie gułagi). Jak przy tym wygląda ktoś kto cierpi na "depresję" bo go dziewczyna nie kocha czy ojciec skrzyczy ? Żałośnie nie ?