Nie wiem czy moglabym prosić o chwilę refleksji, podpowiedzenia, ale czy człowiek grzeszny jest godny prosić Boga o to, by on "zajął sie" jego życiem, pomógł mu, skoro dana dana osoba ciągle grzeszy, straciła gdzieś sens, nie umie przestać żyć inaczej niż dotychczas, czyli w ciągłym kłamstwie, grzechu, najgłębszym dole? Czy to nie jest zbyt "wygodne", powiedzieć "oddaję swoje zycie w Twoje ręcę" i czekać? Ile można upadać, ciągle zarzekać się że chce sie poprawić, a i tak nic z tego nie wychodzi. A może cała w tym rzecz, żeby uwierzyć, zaufać? Nie wiem, ale jako osoba grzeszna nie czuje się godna, nie czuje bym zasłużyła na cokolwiek. Updlam, ale czuje obojetnosc, nie wiem nic. Miłego wieczoru.

Jesteś w doskonałym punkcie - Bog pomaga tym, którzy wreszcie doszli do tego co Ty.
Najwyższy czas Go poprosić.

Jesteś emanacją Boga samego. Gdybyś miała nie istnieć to by cię nie było

Na co ty chcesz czekać?
W jaki sposób Bóg miałby ci pomóc?

Nikt z nas ludzi nie zasługiwał, nie zasługuje i zasługiwał nie będzie. Boża miłość, troska i opieka jest DLA GRZESZNIKÓW. Nie dla nieskazitelnych. Do grzeszników przyszedł, za grzeszników umarł, grzeszników usprawiedliwił i posłał. Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, co się źle mają - mówił.

Żaden człowiek nie zbawi się sam. Więc może jednak nie ma sensu próbować...