Z tego, co Quinque napisał, to był tylko na jakichś wizytach u psychologa, a nie na psychoterapii.


Masz coś szerzej na ten temat?

Za mało danych wyjściowych, by wykluczyć możliwość psychoterapii. Psycholog nie potrzebuje wielu sesji do przeprowadzenia wywiadu diagnostycznego, by wdrożyć leczenie, czasami pacjent rezygnuje już na początku, bo nie widzi natychmiastowej poprawy. Tymczasem leczenie psychiki nie różni się od chorób ciała, w zależności od choroby, która dotknęła, leczenie może rozciągnąć się w czasie, to sprawa indywidualna.


Nie mam pod ręką badań, jeżeli o to Ci chodzi, autorka analizowała koszty, jakie ponosi społeczeństwo w związku z brakiem podejmowania leczenia przez osoby chore. Badania przeprowadziła Susan Lazar, swoje wyniki opublikowała w książce Psychotherapy Is Worth It, która jest dostępna na stronie Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego: https://www.appi.org/Psychotherapy_Is_Worth_It
Nie tak dawno podobną analizę kosztów przeprowadzono w Polsce, wyniki były podobne. Osoby, które z różnych względów nie korzystają z leczenia częściej korzystają z L4, a ich absencja jest dłuższa niż w grupie kontrolnej. Przy czym za największy problem uznaje się brak dobrych programów leczenia zdrowia psychicznego a także niechętne nastawienie chorych do specjalistów.

Ciężko mieć pewność, co dokładnie miał na myśli Quinque ale "wciskanie truizmów" może wykluczać psychoterapię. Na psychoterapii zwykle ustala cele i je realizuje albo w ogóle nic się nie robi samemu z siebie, tylko pomaga się pacjentowi rozważać różne kwestie, o których sam chce mówić. Zależy od rodzaju terapii.


To też brzmi, jakby chodziło o psychoterapię. Zwykłe wizyty i rozmowy z psychologiem to nie to samo. Pomoc psychologiczna nie jest równoznaczna z leczeniem.


Aha, czyli to, prawdopodobnie, dotyczy osób, które mają zdiagnozowane zaburzenia ale się nie leczą. Niemniej faktycznie dobrze to ukazuje sens psychoterapii.