Miazma homeopatyczna
Star of life caution.svg
Ten artykuł lub sekcja opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne z obecną wiedzą medyczną.

Miazma homeopatyczna (z gr. μίασμα – plama, zanieczyszczenie, skaza) – pojęcie stosowane w homeopatii, które oznacza predyspozycję do zapadalności na niektóre choroby chroniczne; ukrytą skazę na konstytucji pacjenta; morfogenetyczny odcisk.

Miazma osłabia zdrowie pacjenta i może być odziedziczona po przodkach lub nabyta w ciągu życia, w wyniku krótko- lub długotrwałej, przytłumionej infekcji.

Pojęcie miazmy rozpowszechnił Samuel Hahnemann, który opisując teorię miazm, podjął próbę wyjaśnienia przyczyn powstawania chorób chronicznych w pozycji pt. "Choroby chroniczne", wydanej w 1828 w Dreźnie. Hahnemann opracował teorię miazm (syn. teoria skazowa) na podstawie obserwacji poczynionych podczas leczenia pacjenta chorego na kiłę, w szpitalu dla umysłowo chorych w Georgenthal, w 1792.

Hahnemann wyróżnił trzy choroby, które jego zdaniem były odpowiedzialne za powstawanie miazm:

świerzb
rzeżączkę
kiłę

Miazmy nazwał odpowiednio:

psoryczną (psora)
sykotyczną (sycosis)
syfilityczną (syfilis)

Do powstania miazmy dochodzi, gdy pacjent lub jego przodkowie przebyli daną chorobę (świerzb, rzeżączkę, kiłę), lub mieli kontakt z osobą chorą.

Następcy Hahnemanna oraz współcześni homeopaci poszerzyli wykaz chorób i działań medycznych, które mogą stać się przyczyną powstania skazy u pacjenta. Należą do nich m.in. gruźlica, choroby nowotworowe, kuracje antybiotykowe oraz szczepienia ochronne. Według homeopatów gruźlica, rzeżączka, kiła, świerzb i nowotwór to choroby, które są w stanie wywoływać zaburzenia u potomków.

a co na to doktor Wiki?

I oto mamy przykład głosu Kościoła w prawie homeopatii. Jest nią książka pt. "Co warto wiedzieć o homeopatii". Autor, katolicki kapłan pracujacy w środowisku medycznym, zebrał w niej dostępne dane medyczne dotyczące homeopatii. Jasno wykazują one, że homeopatia nie leczy. Argumentami są nie tylko jasno wyłożone zasady homeopatii, ktore sprzeczne są z prawami fizyki i chemii ale także odpowiednie dokumenty samorządu lekarskiego, w których osoby z tytułami profesorskimi z wielu różnych specjalności lekarskich wyrażają swoją negatywną opinię wobec tej pseudomedycyny. Zawarta w książce historia homeopatii jest niezbitym dowodem za tym, że homeopatia to magia, ezoteryzm i zabobon. Mamy w tej książce wreszcie konkretne przykłady osób pokrzywdzonych przez homeopatię. Tekst książki napisany sine ira et studio z zachowaniem metodologii naukowej uzupełniony został o trzy ważne opinie: o. Aleksandra Posackiego, specjalisty od zagrożeń duchowych; o. Mariana Zawadę, autorytetu w sprawach rozwoju duchowego; dra Artura Mnicha, uznanego psychiatry i byłego członka samorządu homeopatów.

Dlaczego pozwoliłem sobie napisać, że to książka jest głosem Kościoła? Ponieważ otrzymała ona imprimatur kurii archidiecezjalnej w Krakowie. To oczywiście nie oznacza, że każde słowo napisane w książce jest oficjalnym stanowiskiem Kościoła. Ale oznacza to, że podawanie informacji o szkodliwości homeopatii dla życia duchowego człowieka i wiary katolickiej nie jest sprzeczne z Magisterium Kościoła. Dodam, że żadna książka mówiąca o tym, że homeopatia nie szkodzi duszy człowieka nie otrzymała podobnego zaświadczenia władz kościelnych...
Kościół idąc za Pismem Świętym odrzuca wszelki zabobon, ezoteryzm, magię. Ponieważ udało się udowodnić, że homeopatia zawiera się w każdym z tych pojęć. Logika nakazuje powiedzieć, że Kościół odrzuca homeopatię.

Homeopatię "zawdzięczamy" niemieckiemu doktorowi Samuelowi Hahnemannowi (1753-1843). Był to człowiek kpiący z chrześcijaństwa i samego Zbawiciela. Należał do sekty wolnomularskiej, potępionej przez Kościół jako narzędzie i siedlisko diabła. Dodatkowo parał się spirytyzmem, co ma niebagatelne znaczenie, gdyż jak sam oświadczył, homeopatia powstała dzięki informacjom przekazanym podczas objawień spirytystycznych. Jest to niewątpliwie główny "trop" na drodze do odrzucenia tego sposobu leczenia.