Skąd pomysł, by porównać karę z nagrodą?
A nagrodą jest, tu różne wersje:
- wieczne szczęście w Niebie z Bogiem
- zlanie się duszy z Bogiem

W każdym razie w Niebie jest dobrze. I jest szansa aby po śmierci się tam dostać. To jest o wiele lepsze od ponownego wcielenia się, które nie ma sensu.

Do tego przecież służy buddyzm (jako metoda), żeby się ponownie nie wcielać.

Hmm, no hinduizm też - bo jak osiągasz samadhi, to nie musisz się wcielać tylko łączysz się z Bogiem/trafiasz do Nieba.
Z kolei lepiej się wcielać niż trafić do piekła - bo wcielając się wciąż możemy trafić do Nieba (i się już nie wcielać).

Tylko w chrześcijaństwie nie musimy się wcale wcielać, obecne życie też nie jest karą za poprzednie ale jedynym niepowtarzalnym darem.

W buddyzmie wcielenie nie jest karą, tylko konsekwencją poprzedniego życia. Tak samo jak połamanie rąk i nóg wskutek upadku z drugiego piętra to nie żadna kara za nieliczenie się z konsekwencjami prawa powszechnego ciążenia, tylko skutek działania bezosobowej siły grawitacji.

Ale ewentualną konsekwencją złych uczynków jest piekło bez jakiejkolwiek łaski.

Poza tym, z perspektywy śiwaizmu karma i wcielenia nie są karą - tylko darami, które umożliwiają duszy rozwój.

A to nie dałoby się tego samego powiedzieć o piekle w chrześcijaństwie?
Bez słowa "poprzedniego"?

Być może "dałoby się", ignorując wyraźnie odmienne stanowisko wyrażone w Biblii. Jednak główne wyznania twierdzą, że piekło jako pośmiertny los człowieka ostatecznie zależy od decyzji osobowego Boga, że jest karą.

Np.

Nie. Piekło jest do (jakiegokolwiek) życia niewspółmierne i w żaden logiczny sposób z niego nie wynika.

Bardzo miło, że cytujesz katechizm, ale nawet on nie naucza, że umieszczenie w piekle jest decyzją Boga od niczego nieuzależnioną. Jest prostą konsekwencją dopuszczania się nieprawości, a Bóg, po pierwsze wystepuje tylko w roli sędziego i jak wynika z cytowanego przez Ciebie 1037 "chce wszystkich doprowadzic do nawrócenia", tak żeby konsekwencją ich życia nie było piekło.

Decyzja nie może być "prostą konsekwencją", bo wówczas

1. Bóg jako Sędzia byłby automatem
2. błaganie Boga o miłosierdzie nie miałoby żadnego sensu

Poza tym, jesli mogę się tak wciąć, użycie słowa kara wskazuje na jakieś wartościowanie. Bóg ustalił co jest dobre a co złe i na tej podstawie wymierza karę.

Karma, przynajmniej w wydaniu buddyjskim nie zawiera wartościowania. W najstarszych sutrach mechanizm jest wytłumaczony poprzez pojęcie kontaktu (w uproszczeniu chodzi o kontakt zmysłów z obiektem) - jeśli moje intencje powodują bolesne kontakty, to odrodzę się w miejscu, gdzie czekają mnie bolesne kontakty, np. w piekle jako piekielna istota, albo jako zwierzę. Jeśli moje intencjonalne działania prowadzą do przyjemnych kontaktów, to odrodzę się tam, gdzie jest przyjemnie np. w niebie jako deva. Mechanizm jest ukazany jako ślepy - nie poprzez wartościowanie, tylko rodzaj tychże kontaktów, które wytwarzam w świecie poprzez intencjonalne działanie. To jest taka, można powiedzieć, zasada buddyzmu, że zjawiska psychiczne mają swoje odpowiedniki w skali kosmicznej.

Krótko mówiąc, to działa tak jak "prawa fizyki". Tak działa świat i już, nie ma w tym żadnego sędziego.

Uwazasz, ze definicja: bolesny/przyjemny to nie wartosciowania?
To i definicja chrzescijanska zlo/dobro tez nie jest wartosciowaniem.
Jesli twoje czyny daja bolesne skutki, to i skutek dla ciebie bedzie bolesny.
Jezeli przyjemne- to i taki bedzie ich skutek.