Dziś w TV zobaczyłem program o Parsach wyznawcach jednej z najstarszych religii monoteistycznych, od imienia założyciela (proroka) Zaratusztry zwanej Zaratusztrianizmem. Pogrzebałem w necie i znalazłem dokładniejszy opis tej religii. A jako, że datuje się powstanie jej na kilka wieków przed nasza erą jest uważana za jedna z najstarszych monoteistycznych. Jej wizja stworzenia świata, życia pośmiertnego, przyjście królestwa itd, wyglądają tak jak u chrześcijan. Więc czy ona jest początkiem chrześcijaństwa a Jezus to :"... prorok, który poprowadzi ludzi do ostatecznego zwycięstwa z siłami zła i ustanowi bezpośrednie królestwo Ahura Mazdy (Pan Mądrości) na ziemi..." Hm...ciekawe są te podobieństwa. A poza tym niepokalane poczęcie tez tam jest opisane...
Kto pyta nie błądzi
Kto szuka ten znajduje:-)

A to linki :
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zaratusztra

http://wiadomosci.onet.pl/1499999,240,1 ... skart.html

http://antyklerykalna.w8w.pl/blok07/zar ... ianizm.htm

http://www.zoroastrian.home.pl/infusion ... ticle_id=1

http://archiwum.wiz.pl/1997/97073900.asp

http://www.eioba.pl/a2545/klasyczne_rel ... oroastryzm

http://www.zgapa.pl/zgapedia/Zaratusztrianizm.html

http://thriskeia.strefa.pl/rys_hist_zarat.html


I co o tym sądzicie?

Po pierwsze Zaratusztrianizm jest religią dualistyczną?Co prawda podobną do chrzescijaństwa ale tylko podobną?

Mnie też zainteresował zaratusztrianizm,poszperałam, kupiłam kilka pozycji.

Żadna religia nie jest taka sama jak inna, mogą mieć wspólne koncepcje, ale tylko niektóre.W miarę upływu lat dochodzą różnice obyczajów i liturgii i jeszcze wiele innych.Wiele religii, które miały ambicje światowe stało się z przyczyn politycznych religiami plemiennymi czy narodowymi.
Nie trzeba szukać daleko, wystarczy rozejrzeć się w kręgu chrześcijańskim.

Historia powstania zaratusztrianizmu jest ciekawa, ale chyba forum katolickie nie jest stosownym miejscem na propagowanie innej religii.Kto chce, może zajrzeć na strony zaratusztriańskie, jedna jest po polsku.

Zaratusztrianie przechowali swoją wiarę 3.000 lat, z czego połowę we wrogim i agresywnym środowisku muzułmańskim.

Nie jest tak daleko chrześcijanom do zaratusztrian, jakby się na pierwszy rzut oka wydawało.

Był już taki temat, poszukaj.

Oczywiście, zoroastryzm, "na pierwszy rzut oka" wydaje się mieć bardzo dużo punktów zbieżnych z chrześcijaństwem. Trzeba jednak pamiętać o dwóch rzeczach - po pierwsze patrząc jedynie na chronologię nie można wyciągać wniosków, że zaratusztrianizm miał duży wpływ na judaizm oraz chrześcijaństwo. Ewolucji myśli, idei, wierzeń nie da się udowodnić wzorami matematycznymi czy badaniami DNA. Dodatkowo, dyskusja ociera się o wiarę. Tak więc możemy sobie gdybać, czy judaizm to zsemityzowany zoroastryzm czy judaizm i zoroastryzm miały jakąś wspólną religię - przodka, czy Persowie i Żydzi wpadli na podobne pomysły niezależnie, czy (wreszcie), ze w zoroastryzmie zachowały się elementy pierwotnego Objawienia jakie było udziałem pierwszych ludzi (a jakie z czasem zostało przez ludzkość zagubione, i które dopiero poprzez przymierze Boga z Izraelem zaczęło powracać do ludzkiej świadomości.)
Druga sprawa: musimy pamiętać, że zaratusztrianizm to starożytna religia, a więc także na przestrzeni wieków ulegająca zmianom. W jej obrębie także występowały herezje, zmieniały się koncepcje, jako religia państwowa wielkiego imperium podlegała politycznym wpływom. Jest to także religia, która uległa naporowi islamu, była prześladowana, zwalczana, praktykowana w ukryciu itp. Dlatego inaczej wyglądają wierzenia współczesnych Parsów, inaczej wiara dawnych koczowników ze środkowoazjatyckich stepów,, a jeszcze inaczej jej praktykowanie na królewskich dworach Achemenidów czy Sasanidów. Brytyjska iranistka, Mary Boyce, uważa, że pierwotny zoroastryzm, to tak naprawdę religia politeistyczna. Z tym, że wyjątkowa pozycja dwóch powodowała, że zoroastryzm postrzegany jest jako religia dualistyczna. Dzisiejszy parsyzm, natomiast, to już religia w zasadzie monoteistyczna. Wg Boyce wiele zbieżności zaratusztrianizmu z chrześcijaństwem w dużej mierze wynika z „chrystianizacji” zoroastryzmu, która nastąpiła, gdy Europejczycy odkryli niewielką grupę wiernych praktykujących starożytną religię. Niektóre koncepcje tej religii zaczęli interpretować z chrześcijańskiego punktu widzenia. Zaczęły pojawiać się opracowania i badania tego tematu. Sami zoroastrianie, zepchnięci na margines, zaczęli odkrywać trochę swoją religię poprzez zachodni punkt widzenia, przyjmując nieco idei na swój grunt.
Niektórzy „racjonalisci” natomiast próbują udowodnić, że chrześcijaństwo jest ludzkim wymysłem, kompilacją starszych wierzeń i „interesów kleru”.

Tyle, że prawdziwi chrześcijanie nie wierzą w życie pośmiertne.

Poza tym...
"Dobrym" bogiem zaratusztrian, jest Ahura Mazda.
Przypuszcza się, że wchodził on w skład triady bóstw: Ahura Mazda, Anahita (bogini wód i płodności) oraz Mitra (bóg światła).
A czym się na przykład charakteryzowała Anahita?
„Była czczona jako ‚Wielka Bogini o imieniu Pani’, ‚wszechmocna i niepokalana’, oczyszczająca ‚nasienie mężczyzn oraz łono i mleko kobiet’.”

Tak więc może i obecne chrześcijaństwo ma wiele wspólnego z religią Persów, jednak nijak to się ma do prawdziwego chrystianizmu.

To znaczy: wg Ciebie w chrześcijaństwie nie ma życia wiecznego? Chyba coś pomyliłeś?

Kim są prawdziwi chrześcijanie?
Na jakiej podstawie nie wierzą w życie pośmiertne?
Czy masz na myśli życie pomiędzy śmiercią a końcem świata czy w ogóle całkowity brak życia po śmierci?

A życie wieczne utożsamiasz z życiem pośmiertnym?

A masz coś przeciw takiemu rozumieniu? Ciało człowieka umiera i zmartwychwstanie. Dusza człowieka nie umiera. Jeśli w ogóle mówimy o śmierci, życie które będzie trwało po niej, będzie życiem pośmiertnym. Na to wskazuje etymologia słowa "pośmiertny". Będzie trwało wiecznie, więc będzie życiem wiecznym.

Z innej perspektywy można powiedzieć, że śmierci nie ma, niczego specjalnego nie zmienia, mamy jedno życie które trwa. Zmienia się, ale nie kończy. Jest wieczne. I to również w pewnym ujęciu jest prawdą. Ale tak czy inaczej jego część będzie trwała po śmierci ciała, więc będzie życiem "pośmiertnym".

Skoro tak jest, to w jakim celu następuje zmartwychwstanie ciała?

Nie wiem - o cele Boga pytaj Boga. Nie mnie. Stworzył człowieka jako istotę cielesno-duchową i widać chce, by taką pozostała na wieczność. Po co, to już Jego sprawa

Widać, że macie dużo wspólnego z zaratusztrianizmem, buddyzmem itp.

Niestety...
Nie jest to prawda o Bogu.

Mam nadzieję, że nie wciągniesz mnie tutaj w dyskusję o katolickie zrozumienie duszy, a potem wlepisz ostrzeżenie za odbieganie od tematu

Od tematu to już odbiegliśmy, wielokrotnie. Nie wiem tylko, gdzie widzisz tę "nieprawdę" o Bogu. W fakcie, że stworzył człowieka, w tym, że człowiek jest istotą cielesno-duchową, czy może kwestionujesz zmartwychwstanie ciała?

Z wielką nieśmiałością się wtrącę (między jo_tka a Jamsenem):

Rdz 2:7 Bg „Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.”
Rdz 2:7 Br „Wtedy to utworzył Jahwe człowieka z gliny i tchnął w jego nozdrza tchnienie własnego życia. I w ten sposób stał się człowiek istotą żywą.”
Rdz 2:7 BT „wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.”
Rdz 2:7 Bw „ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek istotą żywą.”
Rdz 2:7 NS „I Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą.”

Czy dusza to: "dech życia", "tchnienie życia"? Czy też "istota żywa", "dusza zyjąca" jest "duszą" w rozumieniu biblijnym?

Myślę, że pomocnym okaże się Koh. 12:7:
Koh 12:7 Bg „I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch wróci się do Boga, który go dał.”
Koh 12:7 Br „a proch powróci do ziemi, z której wyszedł, dech zaś wróci do Boga, który go kiedyś dał.”
Koh 12:7 BT „i wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał.”
Koh 12:7 Bw „Wróci się proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś wróci do Boga, który go dał.”
Koh 12:7 NS „Wtedy proch wraca do ziemi, tak jak był, duch zaś wraca do prawdziwego Boga, który go dał.”

Tym samym "duch" lub też "dech" to nie "dusza".
Dusza to istota żywa: człowiek, zwierzę, a nawet Bóg:
Ps 11:5 BT "Pan bada sprawiedliwego i występnego, nie cierpi Jego dusza tego, kto kocha nieprawość."

Takie rozumienie duszy: jako istoty żywej, śmiertelnej, przy okazji nadaje sens zmartwychwstaniu ciała i życiu wiecznemu tegoż ciała po smierci i zmartwychwstaniu.