"Istnienie Boga można udowodnić na pięciu "drogach".

Pierwsza i bardziej przejrzysta wychodzi ze zjawiska ruchu, którego istnienie stwierdzamy na tym świecie przy pomocy zmysłów. Ale wszystko co się porusza, zostało pobudzone do ruchu przez coś innego, gdyż jest w możności do tego ku czemu jest poruszane. Ale poruszać może tylko to, co istnieje w rzeczywistości (secundum quod est actu = w miarę jak jest w istności). Wszak poruszać (czy zmieniać) to wyprowadzić coś z możności do rzeczywistości (de potentia in actum), a to może sprawić tylko byt istniejący w rzeczywistości. (...) Ale jedna i ta sama rzecz nie może być równocześnie i pod tym samym względem w możności i w rzeczywistości. (...) Tak więc cokolwiek jest w ruchu, zawdzięcza to innemu czynnikowi. Ale w szeregu tych czynników powodujących ruch (czy zmianę) nie można iść do nieskończoności, bo wówczas nie było by pierwszej przyczyny ruchu, a tym samym nie było by i pośrednich przyczyn tegoż ruchu. (...) Tak więc trzeba przyjąć istnienie pierwszego źródła ruchu (czy zmian), będącego bytem nieporuszalnym przez cokolwiek innego (czyli bezwzględnie niezmiennym).'

Druga droga
nawiązuje do przyczyny sprawczej. Stwierdzamy bowiem w Świecie zjawisk, zmysłowo poznawalnych, łańcuch podporządkowanych przyczyn sprawczych. Nigdy jednak nie spotykamy - bo to niemożliwe - by coś było przyczyną sprawczą siebie samego, bo istniało by wcześniej od siebie samego, a to jest niemożliwe. Ciąg zaś przyczyn sprawczych nie może iść w nieskończoność, gdyż w łańcuchu podporządkowanych przyczyn sprawczych pierwsze ogniwo jest przyczyną sprawczą pośrednich, a pośrednie ostatniego. Gdy zaś nie ma przyczyny, nie ma skutku. (...) Gdyby więc łańcuch przyczyn sprawczych szedł w nieskończoność, nie było by pierwszej przyczyny sprawczej, a co za tym idzie, nie było by i pośrednich przyczyn sprawczych, a tym samym nie było by skutku ostatniego, co jest jaskrawym fałszem. A więc trzeba przyjąć istnienie pierwszej przyczyny sprawczej, którą nazywamy Bogiem.

Trzecią drogę
wskazuje fakt, że przygodność bytów wymaga bytu koniecznego. Stwierdzamy bowiem na świecie istnienie bytów, które mogą być i nie być, bo rodzą się i giną. Otóż jest rzeczą niemożliwą, by tego rodzaju byty zawsze istniały, bo to co może nie istnieć, kiedyś nie istniało. Jeśli przeto wszystko mogło nie istnieć, to niegdyś nic nie istniało, a jeśli tak, to i dziś nie istniało by. Co bowiem nie istnieje, nie zacznie istnieć bez wpływu bytu istniejącego. Nie wszystkie więc byty są przygodne ale musi istnieć byt konieczny. Taki zaś byt ma przyczynę swej konieczności skądinąd albo jej nie ma. Ale łańcuch bytów koniecznych, mających przyczynę swej konieczności skądinąd, nie może ciągnąć się do nieskończoności, podobnie jak łańcuch przyczyn sprawczych. Trzeba więc uznać istnienie czegoś, co jest konieczne samo z siebie i nie ma przyczyny swej konieczności poza sobą, a jest przyczyną konieczności dla innych bytów, a więc Boga.

Czwartą drogę
stanowią stopnie (doskonałości) bytów. Stwierdzamy bowiem w bytach coś co jest mniej lub więcej dobre, prawdziwe, szlachetne itp. zależnie od rozmaitego stopnia ich zbliżenia się do tego, co jest takie w najwyższym stopniu. (...) Istnieje więc byt, który jest najbardziej prawdziwy, dobry, szlachetny, a tym samym jest najbardziej bytem, będącym dla wszystkich innych bytów źródłem istnienia, dobroci i wszelkiej doskonałości. Taki Byt nazywamy Bogiem.

Piątą drogę
wskazuje fakt ukierunkowania rzeczy na świecie. Widzimy bowiem, jak rzeczy niezdolne do poznania, a więc ciała naturalne, działają celowo, co ujawnia się w tym, że zawsze lub zazwyczaj działają jednakowo, tak, by dopiąć tego, co dla nich najlepsze. Jasne więc, że nie dochodzą do celu mocą przypadku ale w sposób przez kogoś zamierzony. Rzeczy zaś niezdolne do poznania czegokolwiek nie dążą do celu, jeśli nie są skierowane do niego przez kogoś zdolnego do poznania i myślenia, jak strzała przez strzelca. A więc istnieje ktoś myślący, kto kieruje wszystkie rzeczy w przyrodzie ku celowi i jego zwiemy Bogiem."

Weźmy argument pierwszej przyczyny - wystarczy spytać jaka była przyczyna pierwszej przyczyny? Czemu pierwsza przyczyna miałaby być bezprzyczynowa? No i: jak to, z jednej przyczyny wiele skutków?

Drugiego problemu nie rozumiem. Co do pierwszego - to typowe wyszukiwanie wątpliwości na siłę.

jezeli w rzeczywistosci widzimy, ze wszystko co nas otacza jakas przyczyne ma.

Tak? Żeby uwierzyć w pierwszą przyczynę, musisz odjechać w metafizyczyną spekulację i uznać, że to była jakaś superprzyczyna, która nie była skutkiem niczego wcześniej, tylko po prostu sobie była. Gdyby po prostu sobie była, to by była wieczna, a gdyby była wieczna, to by nie mogła być przyczyną wszystkiego, co jest, bo by nie była równorzędna, bo zjawiska nie są wieczne.

Co do wielu skutków. Jedna przyczyna może mieć jeden skutek. Pierwsza przyczyna musiała by być znowu jakąś metafizyczną nielogiczną superprzyczyną, która by miała wiele skutków.

To mniej więcej tak, jak z dowodami na ewolucję - zwolennikom ewolucji dowody na nią wystarczają, a kreacjoniści ciągle tylko gadają, że nie wszystko jest takie oczywiste. Tak samo z dowodami na istnienie Boga - wierzącym wystarczają, a niewierzący ciągle tylko gadają, że nie wszystko jest takie oczywiste

Jezeli w naszym obserwowanym swiecie wszystko przyczyne ma, to gdzies musial byc poczatek, ktory przyczyny nie mial i ten poczatek nazywamy Bogiem. Jest niezalezny od nam znanego swiata, wiec nie musi podlegac temu co my o nim myslimy.

A dlaczego niby musiałyby być wieczne? Dlaczego coś wiecznego nie może stworzyć czegoś przygodnego?

W takim razie mam pytanie: ile w życiu rzeczy zrobiłeś? 1 czy 0? A kto był przyczyną sprawczą tych literek powyżej, które cytuję? Kto jest przyczyną sprawczą tych wielu głosów, które wydobywają się z Twojego gardła? Kto był przyczyną sprawczą Twoich wypracowań w szkole? Nie Ty?

Tymczasem w drogach Tomasza bardzo łatwo zauważyć, że to właśnie istnienie Boga (a więc udowadniana teza) była odgórnym założeniem. Najpierw wyciągamy wniosek z kapelusza, a potem szukamy argumentów na jego wsparcie. O ile mnie pamięć nie myli, takie rozumowanie nazywa się "błędnym kołem" i jest błędem logicznym.

Bo już by nie było wieczne. Podlegałoby zmianie - byłoby czymś przed stworzeniem, a następnie czymś po stworzeniu. Czyli wewnętrznie podlegałoby przyczynie i skutkowi, a w konsekwencji nie miałoby jednej tożsamości, bo gdyby ją miało nie mogłoby się zmienić.

Wchodzisz na grząski grunt Konwencjonalnie, pewnie że ja. Ale w głębszej analizie nie odnajdziesz niczego, co mógłbyś uchwycić i powiedzieć, że jest mną i decyduję o mojej "sobości" - wiele różnych ciągów przyczynowo-skutkowych zadecydowało o tych wszystkich rzeczach, o które pytasz.