Życzę światła Ducha Świętego abyś był zdolny do stanięcia w prawdzie przed samym sobą

Jeżeli "bronieniem Kościoła" nazywasz sprzeciwianie się nauczaniu Soboru i Piotra, to - jak mówi stare przysłowie - chroń Boże Kościół przed takimi "obrońcami", z wrogami sobie poradzimy

Chyba nie czytałaś encykliki św. Piusa X, którą dołączyłem?

Hmmm... "Rzym straci wiarę"...
A Pan Jezus powiedział, że bamy piekielne nie przemogą Jego Kościoła zbudowanego na jedności z Piotrem...
To kto tu głosi herezje?

Gdzie to jest napisane?

http://okiem.boo.pl/okiem/index2.html

No cóż - nie dziwię się zatem, że Papieże "posoborowi", mocno opierający się w swym nauczaniu na Przykazaniu Miłości są tak mocno atakowani ...

W Ewangelii.....ale soryy.....zapomniałem , ze ty wolisz bajki np. bł. Emmerich....... dla Ciebie sa one wazniejsze od słów PŚ.
Tak jak dla Swiadków Jehowy......wazniejsza jest Strażnica.....

Konserwatysto - specjalnie dla Ciebie

Dziękuję za cytat. Pan Jezus powiedział również

Co sugeruje, że nie znajdzie wiary nawet u papieża.
Ponadto św. Paweł napisał
Co daje do zrozumienia, że wiara może być sfałszowana oraz co mówi, że przyjdzie ohyda w miejscu świętym (NOM).
Ponadto słowa powiedział nie byle kto, tylko sama Matka Boża. Kto czyta niech rozumie.
Nadto PS mówi co sugeruje, że diabeł zaćmi wszystkich, nie wyłączając dostojników Kościoła. Jeśli się przeczyta dodatkowo encykliki np. Pascendi, obraz staje się jasny, dla tego kto to rozumie.

taaa, Słowo Jezusa [które podała jotka] przeciwko słowu Matki Bożej....

Gdzie widzisz sprzeczność?

Sprzeczność jak sprzeczność przede wszystkim OHYDNĄ MANIPULACJĘ, jaką robisz ze słowami Jezusa, którego ponoć wyznajesz

konserwatysto - to ty te slowa sobie przeciwstawiles, nie ja, wiec ty to wytłumacz

Kościół, papież i Rzym to trzy całkowicie inne pojęcia.
Kościół nigdy nie upadnie, bo taka jest obietnica Chrysutsa. Osoba będąca papieżem za to może zbłądzić, ale w takim przypadku przestaje być papieżem i Stolica Piotrowa staje się pusta - sede vacatne. Niezależnie od tego Kościół istnieje dalej. Zaś co rozumieć pod pojęciem Rzym? Na pewno nie chodzi tu o Kościół czy samego papieża lecz o administrację kościelną wysokiego szczebla o kurie rzymskie, kardynaów i arcybiskupów, o tych którzy za prowadzenie tego Kościoła odpowiadają.

Kościół nie wyklucza tego, że na widzialnym miejscu przeznaczonym dla następcy św.Piotra zasiądzie osoba, która delikatnie mówiąc wyprze się nauki Zbawiciela.

Bulla papieża Pawła IV z 1559 r. “Cum ex apostolatus”:
“Jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek to czasie okaże się, iż....Kapłan Rzymski odejdzie od wiary katolickiej, czy popadnie w jakąś herezję przed przyjęciem papiestwa, przyjęcie dokonane nawet przy jednomyślnej zgodzie wszystkich kardynałów jest nieistniejące, nieważne i brakujące; ani nie może być powiedziane, że stanie się ono ważnym, albo nie może być traktowane w żaden sposób jako prawowite i aby nie myślano, iż daje ono takim (którzy przyjęli Urząd papieski) jakąś władzę administrowania albo to w sprawach duchowych albo to doczesnych lecz wszystko powiedziane, uczynione, administrowane przez nich, pozbawione jest wszelkiej mocy i nie nakłada absolutnie żadnej władzy, czy prawa nad kimkolwiek. I niechaj tacy poprzez sam ten fakt (eo ipso) i bez wymaganego orzeczenia winni być pozbawieni wszelkiej godności, stanowiska, zaszczytów, władzy czy prawa nad kimkolwiek”.

Św. Robert Bellarmin w “De Romano Pontifice” (rozdział XXX) mówi:
“Zatem piąta opinia (dotycząca heretyckiego papieża) jest prawdą; papież, który jest heretykiem przez ten fakt (per se) przestaje być papieżem i głową (Kościoła),tak jak przestaje przez ten fakt być chrześcijaninem (sic) i członkiem Ciała Kościoła. Jest to osąd wszystkich pierwszych Ojców, którzy uczą, że jawni heretycy tracą natychmiast wszelką jurysdykcję”.

Papież Innocenty III cytowany przez Kardynała Louisa Billota (Tractatus de Ecclesia Christi, s.610) stwierdził:
“Wiara wymaga, żebym miał Boga jako mojego jedynego sędziego w pozostałych grzechach, przez Kościół jednak mógłbym być osądzony za grzechy, które popełniłbym w sprawach wiary”.

Objawienia z La Salette zostały uznane za zgodne z objawieniem i nauką Kościoła. Podobnie zresztą jak objawienie udzielone św. Janowi zwane "Apokalipsą" - więc czy to ostatnie objawienie także należy traktować jako prywatne rojenie?
Uznając objawienie w La Salette Kościół NIE WYKLUCZYŁ, że „Rzym straci wiarę i stanie się siedzibą antychrysta. Demony powietrzne wraz z Antychrystem będą czynić wielkie znaki na ziemi i na niebie, a ludzie będą się stawać coraz bardziej przewrotni. Bóg jednak będzie się troszczył o swoje wierne sługi i o ludzi dobrej woli; Ewangelia będzie głoszona wszędzie, wszystkie ludy i wszystkie narody poznają prawdę! (...) Kościół będzie w upadku, świat w zamęcie”. Dalej w orędziu Matki Bożej zawarta jest na szczęście obietnica, że Rzym i tak się nawróci.

O ważności objawień w La Salette największą wiedzę mają z pewnością sami Saletyni – proszę im powiedzieć, że zbudowali swój zakon na jakiś rojeniach Maksymina Giraud i Melanii Calvat Mathieu.
Polecam także list Piusa XII z 8 października 1945 r. skierowany do T.R.P. Eteinne Cruveiller, przełożonego generalnego Misjonarzy Matki Bożej z La Salette. w: Acta Apostolicae Sedis 1946, ss. 155-156. oraz Jana Pawła II z 6 maja 1996 r. w L’Osservatore Romano z 31 maja 1996 r., s. 4.

No ale jak w to wierzyć? Przecież „Antychryst nie istnieje, to tylko owoc fantazji” – jak stwierdził ostatnio prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynał Jose Saraiva Martins.

Dla wielu z Was jak widzę, słowa wypowiadane prez tzw.tradycjonalistów są bliskie sercu, ale nie możecie się na nie w pełni zgodzić tylko dlatego, że trwacie w rozbicu między tym co dzisiaj wyprawia ów "Rzym" a tym co głosił przez wieki.

Chrystus obiecał, że "bramy piekielne nie przemogą Kościoła", ale nie obiecał, że sobór albo człowiek będący wybrany papieżem nie zbłądzi.
Historia zna, przypadek papieża Liberiusza, który udzielił swego poparcia herezji arian, a św. Atanazy poprzez swój sprzeciw przyczynił się do uratowania Kościoła i opamiętania papieża. Podobna sytuacja przydarzyła się przecież św. Piotrowi, nawet po Zesłaniu Ducha Św. i to nie raz (Gal 2, 11-14, także słynne Quo vadis Domine?). Błędy przydarzyły się też niektórym innym papieżom w późniejszych czasach. Jest wysoce prawdopodobne że nie żyjemy w jakiś nadzwyczajnej epoce. Już nie raz w historii Kościoła zdażały się wielkie schizmy (Zachodnia od roku 1378 do 1417 i wschodnia od 1054 do dzisiaj), były fałszywe i potępione sobory (Seleucja/Rimini 359/360 r., Efez II ("synod zbójecki") 449 r., "ikonoklastyczny" synod w Hiereia w 754 roku, w Pizie 1409) , byli liczni antypapieże, były okresy gdy Stolica Piotrowa była nieobsadzona przez kilka lat.

http://wiara.pl/tematcaly.php?idenart=1035898042
Czy to się nie dzieje?