Nie prawda.
Spotkanie wszystkich odbyło się w pod Asyżem w kaplicy w Porcjunkuli (ulubiony kościół św. Franciszka).
Stamtąd każdy przywódca religijny udał się w inne miejsce w Asyżu i modlił się przez 90 minut ze swoimi współwyznawcami.
Kolejno przeszli na plac przed bazyliką w Asyżu, gdzie wzniesione zostało podium, na którym każdy przywódca odmówił krótką modlitwę.
Spotkanie zakończył mowa końcową bl. JPII.

Chodzi o poprzedni kodeks z !917r.który zmieniono w 1983 r.

Spotkanie w Asyżu odbyło się w 1986 r.,
czyli wtedy kiedy obowiązywał już nowy Kodeks.

Czy w związku z powyższym można było z innowiercami się modlić? A co z Encykliką Piusa XI Papieża ,,Mortalium Animos" ?
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP ... 11928.html

Po pierwsze, encyklika nie jest dokumentem nieomylnym. Ale tutaj akurat się zgadzam...

Różne religie nie są równe w sensie zbawczym - zbawienie jest tylko w Chrystusie.
Chrześcijaństwo jest religią objawioną, nie opartą wyłącznie na naturalnym poznaniu.

Niemniej również faktem jest, że istnieje naturalne poznanie. Faktem jest również, że Bóg jest źródłem wszelkiego dobra, zatem jeśli w innych religiach rozpoznajemy Jego ślad, ślad Ducha, nie można tego deprecjonować. Duch wieje kędy chce i nie brzydzi się niekatolików, wręcz przeciwnie, wszystkich chce doprowadzić do zbawienia.

Pełnia dostępnej człowiekowi Prawdy jest w Kościele katolickim. Pełnia środków zbawczych również. Jest różnica między pełnią a częścią.

I tu jest podstawowy problem. INTERPRETACJI takiej modlitwy. Cała rzecz w tym, że wspólna modlitwa NIE OZNACZA w tym przypadku tego, o czym pisał Pius XI. A jeśliby ktoś takie założenie (równości wszystkich religii jako "produktu" naturalnego poznania przefiltrowanego przez kulturę itp) podzielał, byłby w błędzie, który sprzeciwia się nauczaniu chrześcijańskiemu.

Od kiedy?

viewtopic.php?p=608167#p608167 - EX CATHEDRA

Definicja tego dogmatu


Dogmat głosi ze wszystko co papież jako głowa Kościoła orzeknie w sprawach wiary i moralności (a nie nauki i techniki) jest nieomylne.

Od zawsze. Nieomylnym jest to, co papież jasno i wyraźnie jako nieomylne określił. Uroczystą formułą i z zamiarem definiowania jako nieomylne. Co więcej: jakąkolwiek wątpliwość, czy miał taki zamiar, czy też nie, według Kodeksu z 1917 roku należy interpretować na niekorzyść nieomylności.

Nie każda wypowiedź papieża na temat wiary i moralności jest nieomylna. Nawet w dokumencie takiej rangi jak encyklika, chyba że w tej encyklice znajdzie się jakaś wypowiedź spełniająca kryteria uroczystego orzeczenia.

[...] powagą, Pana Naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz Naszą ogłaszamy, wyjaśniamy i określamy, jako dogmat przez Boga objawiony, ŻE NIEPOKALANA BOGARODZICA ZAWSZE DZIEWICA MARYJA, PO ZAKOŃCZENIU BIEGU ŻYCIA ZIEMSKIEGO, ZOSTAŁA Z CIAŁEM I DUSZĄ WZIĘTA DO NIEBIESKIEJ CHWAŁY.

Tu masz przykład formuły dogmatu, która angażuje papieską nieomylność. I jest to jedno nieomylne (co do zasady, nie kwestionuję całego uzasadnienia) zdanie w całej Konstytucji Apostolskiej.
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP ... 11950.html

Może jednak warto poczytać o papieskiej nieomylności, o magisterium zwyczajnym i nadzwyczajnym, o różnicy między koniecznością przylgnięcia do nauczania aktem wiary a aktem uległości rozumu i woli?

Czy ta interpretacja dogmatu o nieomylności Kościoła jest dogmatem, czy wytrychem służącym do negowania co Kościół orzekł wcześniej? Jeżeli nieomylność jest definiowana że dotyczy wiary i moralności, to znaczy ze tak jest, bo orzekł to Sobór Dogmatyczny Watykański I.Wszelkie podważanie tego orzeczenia jest niebezpieczne i w żaden sposób wiążące katolika.





http://swiety.krzyz.org/istota.htm

Dogmaty należy rozumieć tak, jak je rozumie Kościół i nie inaczej. Ale to na marginesie, bo to co zacytowałeś to prawda i wskazuje na obecność:

1. Magisterium nadzwyczajnego Kościoła z papieżem
2. Magisterium nadzwyczajnego samego papieża
3. Magisterium zwyczajnego Kościoła z papieżem, które uznawane jest za nieomylne jeśli jest stale przez cały Kościół tak nauczane, przy czym stale oznacza czas i przestrzeń. Na tej zasadzie nieomylne jest nauczanie np. o tym, że Chrystus zmartwychwstał (ani pół dogmatu na ten temat nie znajdziesz). Itd.

I może zacytuję (Sobór Watykański I, Konstytucja Dei Filius, rozdział 3, COD II-2)

Następnie wiarą Boską i katolicką (fide divina et catholica) należy wierzyć w to wszystko, co jest zawarte w słowie Bożym spisanym lub przekazanym Tradycją i przez Kościół jest podawane do wierzenia jako przez Boga objawione, czy to w uroczystym orzeczeniu (sive soleni judicatio), czy to w zwyczajnym i powszechnym nauczaniu (sive ordinario et universali magisterio).

To tekst wcześniejszy niż definicja nieomylności papieskiej, nie ma w nim jeszcze mowy formalnie o papieskich orzeczeniach ex cathedra, co nie zmienia faktu, że w interpretacji należy brać pod uwagę całe nauczanie Soboru.

Papież nie jest zatem nieomylny w swoim indywidualnym nauczaniu zwyczajnym. Owszem, były w kolejnych latach takie interpretacje i takie pomysły, ale były też i przeciwne. Co więcej, te przeciwne mają umocowanie w dokumentach Kościoła.

Wobec tego KPK z 1917 roku kan. 1323, par. 3:
"Żadnego punktu nie należy rozumieć jako określonego lub zdefiniowanego dogmatycznie, chyba że jest to ze wszech miar oczywiste".

Zacytuję Bernarda Sesboue SJ ("Władza w Kościele", wydane przez wydawnictwo m, swoją drogą książkę polecam):

Innymi słowy: wszelka prawna lub formalna wątpliwość co do woli papieża lub soboru, dotycząca wydania uroczystego orzeczenia, powinna być interpretowana negatywnie.[...]

I dalej (ten sam autor i źródło):
Odnotujmy również ważną regułę interpretacyjną, która nie jest zawarta w Kodeksie z 1917 roku, ale pochodzi z [i]Quanta cura. [...] "Jeżeli papież nie przemawia ex cathedra albo jeżeli korzysta z urzędu którejś z Kongregacji albo jakiegoś innego urzędu Kurii, przylgnięcie [do jego decyzji] również jest wymagane, ale w mniejszym stopniu niż zaangażowanie wiary."[/i]

Przywołam jeszcze Humani generis Piusa XII
Nie trzeba też sądzić, że pouczenia w encyklikach zawarte nie wymagają same przez się wewnętrznego poddania dlatego tylko, że papieże nie występują co do nich z najwyższą nauczycielską powagą. Albowiem i te rzeczy są przedmiotem tego zwyczajnego Nauczycielstwa, do którego także odnoszą się słowa: „Kto was słucha, mnie słucha”, a nadto, co w encyklikach wykłada się i z naciskiem podkreśla, to zazwyczaj już skądinąd do nauki katolickiej należy. Jeżeli zaś najwyżsi Pasterze w dokumentach swoich o jakiejś kwestii, dotychczas dyskutowanej, dają rozstrzygające wyjaśnienie, dla wszystkich staje się jasnym, że w myśl i wedle woli papieży, nie wolno już uważać tej kwestii za rzecz podlegającą swobodnej dyskusji teologów.

Innymi słowy: papież może występować nie tylko z "najwyższą nauczycielską powagą", ale i w formie zwyczajnego nauczania. Owszem, takie nauczanie wymaga "wewnętrznego poddania" (reguła interpretacyjna podana wyżej). Nie każde słowo papieża jest rozstrzygające. A co jest, mówi obowiązujący w tym czasie KPK.

Mam nadzieję, że wystarczy?

a pewnie wiecie że obecny Papież również zaprosił przedstawicieli innych religii do Asyżu ?
http://gosc.pl/Asyz_2011

jakie jest wasze zdanie na temat powyższego zdjęcia?

Cóż, zbyt wiele nie ma sensu sobie obiecywać, niemniej lepiej gdy tak publicznie siedzą koło siebie niż gdyby dawali wyraz, że któremuś takie siedzenie uwłacza.

to spotkanie było zwołane świadomie, choć chyba nigdy więcej się nie powtórzyło.
czy szkoda?

Ja ciekawa jestem, czy Jan Pawel II byl smialym wizjonerem,
czy jednak to była swego rodzaju naiwność dobrego serca?