Zatem: dyplomatycznie.

I tu jest własnie pies pogrzebany. Trzeba przypomniec, ze w starozytności nie negowano istnienia konkurencyjnych bogów,a co najwyzej uważano: "nasz bóg jest lepszy". Widocznie przetrwało to do średniowiecza, jako ze dechrystianizacja oznacza uznanie istnienia pewnego stanu magicznego spowodowanego chrztem. Stan ten miałby byc zneutralizowany i zastąpiony nowym stanem magicznym według innej wiary.
Natomiast dla ludzi niewierzących zadne obrzędy religijne nie mają sensu i skutku, dechrystianizacja równiez.

Ale dziś starożytność nas nie interesuje, lecz jedynie intencje ludzi dziś starających się o odprawienie danego obrzędu.

Ale tu jest pewien problem, bo zgodnie ze słowami św. Pawła...dla chrześcijan wszystkie te "dechrystianizujące" rytuały to puste i daremne znaki, zaś uczestniczący w nich, to li tylko nieszczęśnicy, zwiedzeni przez odwieczneg o wroga rodzaju ludzkiego.

Nie wiem jak to widzą bracia odłączeni, ale my, to jest katolicy właśnie to wyznajemy, w związku z tym wszelka dyskusja może istnieć wyłącznie jako apologia dążąca do nawrócenia drugiej strony.

Takie podejście jest raczej przykładem rozpaczliwej kontrapologii. Dlaczego? Dlatego, że wynika z niego, iż Bóg nie pozwala się nikomu opuścić. Otóż trudno znaleźć w takiej postawie wyraz miłości czy sielanki pasterskiej; raczej można zaproponować opis następujący: kogo pochwyciłem, tego nie wypuszczę, ten jest mój na wieki, amen. No i to jest opis - jak to leci - a: odwiecznego wroga rodzaju ludzkiego, i dlatego, drogi WIŚCie, starałbym się o odprawienie danego obrzędu.

Jeśli chodzi o mnie, to owszem, chcę na wieki należeć do Chrystusa i wierzę, że ani śmierć, ani życie, ani co wysokie, ani co głębokie, ani żadne inne stworzenie nie zdoła mnie odłączyć od miłości Boga, objawionej w Jezusie Chrystusie.

Jak ktoś tego nie chce, to nawet współczuć mu trudno, modlić się jedynie można za jego nieszczęsną duszę.

A gdzie Ty tutaj widzisz takie wynikanie?

W stwierdzeniu, że wszystkie rytuały dechrystianizacyjne to puste i daremne znaki - chyba że źle pojmuję chrzest katolicki jako włączenie do Mistycznego Ciała Chrystusa.

Stwierdzenie,
jeśli wszystkie rytuały dechrystianizacyjne to puste i daremne znaki
to Bóg nie pozwala się nikomu opuścić

nie jest nawet poprawnym zdaniem logicznym, a co najgorsze nie ma tu żadnego logicznego wynikania.

Kontempluję ten sąd już kwadrans i bardzo nie chce mi się on uprawomocnić. Może dlatego, że jest podany do wierzenia jak Objawienie, bez żadnego uzasadnienia.

Widzisz @ErgoProxy ja z kolei nie widzę zdania "Bóg nie pozwala się nikomu opuścić" jako konsekwencji opinii, że "wszystkie rytuały dechrystianizacyjne to puste i daremne znaki".

Dasz radę to jakoś połączyć?

Od kiedy chrzest,o który tu mowa, uniemożliwia oderwanie się od Boga? To że nie da się go wymazać, nie znaczy że jesteśmy już na siłę w niebie.

Pewnie, wytarczy sięgnąć do Katechizmu:


Chrzest opieczętowuje chrześcijanina niezatartym duchowym znamieniem (charakterem) jego przynależności do Chrystusa.

W dalszym ciągu: skąd wniosek, że Bóg nie pozwala się nikomu opuścić?
No nie wiem.... głupi jestem... podzielcie się swoim tokiem rozumowania.

Bo dla mnie z faktu, że "wszystkie rytuały dechrystianizacyjne to puste i daremne znaki" nie wynika, że "Bóg nie pozwala się nikomu opuścić".

Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania.

Jeżeli zatem przez rytuał dechrystianizacyjny (tudzież w żaden inny sposób) nie można się z bycia członkiem Chrystusa wypisać, to chyba wynika z tego, że ów Chrystus nikomu opuścić się pozwala.

Można "wyszczepić" się z Kościoła?