Świetne



No tak Bajka o mnichu i samuraju...

Zen jest dość jasny, przynajmniej jak dla mnie Ale jeśli chodzi o tradycję buddyzmu tybetańskiego to się zupełnie gubię. Właśnie między innymi ze względu na wagę jaką tam się przywiązuje do reinkarnacji...
Mógłbyś podać link do Sutry Diamentowej?

Rzekł Buddha:

- O Subhuti, gdyby Tathagata mógł być rozpoznany przez swoje trzydzieści dwa fizyczne znamiona, to i władca świata mógłby być Tathagatą.

Rzekł do Buddhy Subhuti:

- O Czczony przez Świat, tak jak zrozumiałem twą naukę, Tathagata nie może być rozpoznany przez swoje trzydzieści dwa fizyczne znamiona.

Wówczas Czczony przez Świat wygłosił gathę:

Kto widzi mnie w kształcie
Kto szuka mnie w dźwięku
Fałszywą kroczy ścieżką
Nie może postrzec Tathagaty.

Osmiele sie nie zgodzic z caloscia postu Dominikando. Taka interpretacja jest uproszczona i wypaczona.

"To nie jest tak"

Pozdrawiam,

M.

Zrodla pouczen: Nauczyciele, sutry

Nie bardzo mam ochote sie bawic w internetowego kaznodzieje.

M.

Zrodla pouczen: Nauczyciele, sutry

Nie bardzo mam ochote sie bawic w internetowego kaznodzieje.

M.

Nauczyciele- zgoda tyle że ich troszkę mało w polsce- no i najpierw trzeba by wybrać tradycję- co ja próbuje zresztą właśnie robić, przed przejsciem do poszukiwań w realu

Sutry- obawiam się że bez komentarza to można je opacznie zrozumieć

"to nie jest tak"- to chyba typowa odpowiedź zen
Ale ten wątek(kwestia reinkarnacji Dalajlamy) dotyczy tradycji tybetanskiej , która chyba od zen bardzo różni.
Wiem, że nie jesteś nauczycielem, ale byłoby fajnie gdybyś wskazał gdzie są błędy w wypowiedzi Dominikando.
Pozdrawiam

Udaliśmy się więc do Jego Świątobliwości Dilgo Khjentse Rinpoczego. W poprzedniej inkarnacji był on głową szkoły Njingma, a także najwyższym rangą Lamą mieszkającym w Nepalu. Ze wszystkich Lamów jakich znam (no, może za wyjątkiem Karmapy) kontakt z nim zawsze wywierał na mnie największe wrażenie. Pamiętam, że przy jakiejkolwiek rozmowie z Jego Świątobliwością czułem, jakbym miał do czynienia z jakimś niewyobrażalnie ogromnym oceanem mocy, wiedzy oraz miłości pełnej ciepła i wyrozumiałości. Wylewały się one na rozmówcę z majestatycznego, ogromnego ciała (Rinpocze był niezwykle postawny). Nie potrafiłem myśleć o nim inaczej, jak o żywym Buddzie i z takim samym respektem traktowali go wszyscy, którzy go znali. Również J.Ś. Dalajlama mówi o sobie jako o jego uczniu.

Obecnie Jego Świątobliwość ma nie więcej niż pięć lat. Kiedy trzy lata temu niespodziewanie spotkałem jego nową inkarnację, poczułem ku swemu zdumieniu niezachwianą pewność, że mam oto do czynienia z tą samą niezwykłą osobowością. Już przy pierwszym kontakcie nie było we mnie cienia wątpliwości, bowiem moje doznania okazały się identyczne, jak w obecności poprzedniego Dilgo Khjentse Rinpoczego. Tylko że teraz ta fala błogosławieństwa wypływa z maleńkiego, ślicznego ciałka, z urokliwego malca. Kiedy tym razem ofiarowałem mu katak z noworocznymi życzeniami, po prostu zapytał po tybetańsku: "Jak się miewasz?" Ogarnęła mnie ogromna radość. Ostatni raz Rinpocze pytał mnie o to jedenaście lat temu, jeszcze głosem starca.

Mushin

Zdaje sobię oczywiście sprawę że wszędzie roi się od newage'owskich reinterpretacji buddyzmu ... no ale właśnie dlatego pytam ciebie jako praktykującego buddystę Wiem, że nie jesteś nauczycielem, ale wydaje mi się że pytanie "na czym polega reinkarnacja?" jest pytaniem poznawczo- teoretycznym i w przeciwestwie do pytania np"jak osiągnąc oświecenie?" nie wymaga specjalnych "uprawnień"...

Jeśli dobrze rozumiem to cała trudność polega na tym że buddyzm jest przeciwny intelektualnym dywagacjom i konceptualizacji tych wszystkich pojęć, tym nie mniej jednak istnieje filozowia buddyjska przecież...

Jeśli twoją tradycją jest zen, to pewnie w wadżarajanie nie orientujesz się za dobrze, no ale na pewno lepiej niż ja Wiesz może czy można w necie znależc jakieś teksty dogczem (po angielsku też może być)?

Ja buszując po necie znalazłam kolejną ciekawostkę zdająca się stać w pewnej sprzecznosci z tym artykułem o Dalajlamie:


To jest relacja Lamy Rinczena( a więc osoby chyba najbardziej kompetentnej jesli chodzi o wadzarajanę) z podrózy do Nepalu
www.kamtzang.com.pl (dział bibloteka>relacje)

-Dla mnie „Lama Yeshe” nie oznacza tego chłopca, tego ciała. Lama był wielkim człowiekiem, przekazującym mądrość, który potrafił obudzić w ludziach najlepszą część ich samych. Te wszystkie sprytne rzeczy, które robi Osel, według mnie w porównaniu z tym są pozbawione znaczenia. Służą jedynie rozrywce, a rozrywki mamy pod dostatkiem w telewizji. Moim skromnym zdaniem, z chwilą, kiedy Osel stanie się lamą, i zacznie rozbudzać w nas naszą wewnętrzną mądrość, wtedy rozpoznam jego wielkość. Uważam, że moim zadaniem jest pomóc mu tą mądrość wydobyć.-
Bez wątpienia debata będzie kontynuowana przez długie lata, co nie jest wcale złą rzeczą –kwestionowanie jest bowiem w tybetańskim buddyzmie ważną częścią procesu wiodącego do zrozumienia. Może gdy będzie dorastał, i zacznie wypowiadać się bardziej jasno, zacznie samodzielnie rozwiązywać zagadkę i powie nam, kim jest i skąd się wziął, jak zasugerował Dalaj Lama. Już teraz swoim dziecięcym językiem zaczyna dawać nam wskazówki. Pewnego dnia pokazywał mi obrazki przedstawiające tybetańskie postacie. -Czy oni są buddami?- zapytałam. -Nie, są rinpoczami- odpowiedział Osel definitywnie. -Ty też jesteś Rinpocze- powiedziałam. -Nie, nie- zaprzeczył Osel ze śmiechem. -Ale nazywasz się Lama Tenzin Osel Rinpocze- naciskałam. Stał się całkiem poruszony. -Nie, nie. Nie Rinpocze. Tenzin Osel- nalegał.
I przypomniałam sobie wtedy pierwsze słowa, jakie do mnie skierował, a które również dotyczyły jego tożsamości. Zauważenie różnicy między Lamą Yeshe i Lamą Oselem jest ważne. Osel nie jest Lamą Yeshe – już nigdy nie zobaczymy, nie usłyszymy, ani nie dotkniemy osoby, która był Lama Yeshe, ale mamy wśród nas Lamę Osela, który jest kontynuacją Lamy Yeshe, ale w swojej własnej postaci i z własną osobowością. Samo imię jest również znaczące. To inne imię, jak szybko potrafi wskazać na to Osel. Ale na najgłębszym poziomie imię jest tylko „marną etykietką”, i nie posiada żadnego ostatecznego, niezależnego istnienia. Umysł powraca do ostatniego wykładu Lamy Yeshe, który znowu, pyta: „Czy jestem tym ciałem, tym imieniem?”
Podczas miesięcy spędzonych z Oselem zdałam sobie sprawę, że w pewien subtelny sposób obdarzył mnie nadzieją –ukazał mi sens życia wykraczający znacznie ponad światowe, codzienne wartości. Pokazał mi, że istnieje coś więcej, niż tylko „zarabianie i wydawanie”, ponieważ istnieje kontynuacja następujących po sobie żyć, i to, co zrobimy dziś, zaowocuje w tym, czym staniemy się jutro. I z pewnością nic nie podnosi na duchu bardziej, niż ukazywanie dobroci. Lama Yeshe to potrafił; teraz nadzieja pokładana jest w Lamie Oselu. Być może w tym świecie, rządzonym prawem nietrwałości, istnieje jednak coś trwałego.
Istnieje również nadzieja, że Osel będzie wstanie wyjść poza dosłowne tłumaczenie tybetańskiego buddyzmu i przełożyć jego przekaz na nasz własny język, wyposażając go w nasze własne kulturowe i umysłowe odniesienia. Stary Tybet już odszedł, jak pokazują ostatnie polityczne niepokoje, a lampka maślana postawiona przed starożytnymi posągami zaczyna się wypalać. Ale skarb, jaki posiada Kraj Śniegów, jego bezcenna mądrość, zdołał ocaleć i dotarł do nas na zachód. Przybierze pewnie nową formę. Osel jest, jak wierzę, prekursorem tego ruchu. Przekaże nam „buddyzm w zachodnim stylu”, jak postulował to często Lama Yeshe.
Z czasem, kiedy jego zdolności językowe będą się polepszać, będzie mówić coraz więcej rzeczy, które nas zadziwią, jak przepowiedział Lama Zopa. Już teraz zaczyna. Pewnego dnia, kiedy był sam z Marią, zaczął mówić o swoim ostatnim życiu. Powiedział jej, że miał piękny samochód w Ameryce. -Tak?- zapytała Maria, zaintrygowana. -A jakiego był koloru?- pytała dalej, w oczekiwaniu na dowód. Cisza. Osel nie mógł nic powiedzieć. -Był czerwony?- zapytała, wiedząc, że jest to jego ulubiony kolor. –Nie- odpowiedział definitywnie. Potem, rozglądając się po łazience, gdzie wtedy byli, nagle zobaczył metalowe kurki. -Tego koloru- powiedział z ulgą, ponieważ udało mu się znaleźć środki, aby wyrazić to, co chciał przekazać. Maria wiedziała, że miał rację. Lama Yeshe rzeczywiście miał srebrnego koloru samochód, którym jeździł w Kalifornii.
Zapytała go później, co stało się z Lamą Yeshe. -Lama Yeshe boli, boli, boli- powiedział, wskazując na różne części swego ciała z wyrazem cierpienia na twarzy. -Potem umierać- powiedział, przechylając swoje ciało na wszystkie strony, przybierając pozy umierającego. Zadziwiona rewelacjami, które same wychodziły jej synowi z ust, zapytała, gdzie Lama Yeshe jest teraz. -Lama Yeshe teraz malutki, malutki, bawi się cały czas. Potem rośnie, rośnie –aż będzie duży- dodał entuzjastycznie.
Podekscytowana znaczeniem tego, co właśnie powiedziała mi Maria, zebrałam w sobie całą swoją odwagę, i przed samym wyjazdem z Kopan zdecydowałam się sama wypytać Osela. Chwila była cicha, luźna i nieformalna. Byliśmy sami w rodzinnym domu, w sypialni, razem z niemowlęciem.
-Kunkyen ma włosy- zauważył Osel, bawiąc się ciemniejącymi lokami dziecka. -Gdzie są twoje włoski?- zażartowałam z Osela, który uwielbia, jak mu się goli głowę.
-Nie ma- odpowiedział z szerokim uśmiechem, podnosząc do góry obie rączki. -Dlaczego nie ma?- zapytałam zaciekawiona, czy zna powód, dla którego tak się stało. -Jestem jednym mnichem- odpowiedział Osel z całą powagą.
Potem zadałam to pytanie: -Czy jesteś Lamą Yeshe?-
Osel: -Nie, ja jestem Tenzin Osel.- Zrobił pauzę, i przez długie sekundy myślał, formułował słowa. -Przedtem, jestem Lama Yeshe. Teraz, Tenzin Osel, jeden mnich.