Wystarczy posłuchać słów wielu pieśni zakorzenionych w naszej katolickiej tradycji, żeby nieźle zbaranieć. Uświęcone tradycją kawałki przekazują nam niekiedy takie treści, że nóż się w kieszeni otwiera i rodzi mnóstwo pytań co do stanu ducha, umysłu i wiary (a może światopoglądu) autora tekstu. Proponuję rewizję przynajmniej niektórych rarytasów. Na pewno coś "ciekawego" rzuci wam się na uszy już na następnej Eucharystii...
Mnie się ostatnio rzuciło na przykład to:

...każde cierpienie ma sens, prowadzi do pełni życia...

Dla mnie to ewidentana bzdura, bo cierpienie samo w sobie jest radykalnym bezsensem. Pokazuje to całe ludzie doświadczenie walki z cierpieniem w każdym jego wymiarze. Mało tego, także prawdy wiary wskazuja na to, że zbawienie to wyzwolenie od zła, cierpienia, śmierci i grzechu. Tak więc sam Bóg wystęouje przeciwko cierpieniu. Raj postrzegany jest jako stan pozbawiony cierpienia, ale na pewno nie pozbawiony sensu, a na dodatek jest to właśnie pełnia życia Jeśli każde cierpienie ma sens, to proszę mi usensownić cierpienie dziecka zatłuczonego na śmierć przez konkubenta zapijaczonej matki. To cierpienie nie doprowadziło tego dziecka do żadnej pełni. Każde cierpienie jest tajemnicą, ale każde prawdziwe cierpienie jest złem, które trzeba pokonać.
Na razie tyle.

Czekam na następne kwiatki

Jak cie kiedyś ,,dotknie cierpienie "to zrozumiesz sens tych slow...zrozumiesz tak bardzo ,z e będziesz mógł tylko słuchać tej piesni.

Cierpienie jest złem czy dobrem? Czy może zależy to od kontekstu? Jeśli cierpienie jest złem, to jest radykalnym bezsensem. Bóg wybrał cierpienie i smierć nie po to by cierpieć i umierać, ale żeby cierpienie i śmierć zwyciężyć swoim życiem. Czy cierpienie, smierć i zło nie zostało pokonane? Czy cierpienie zostało stworzone przez Boga czy może jest efektem pierwotnego upadku człowieka? Jeśli tak, to jest złem, jak każdy skutek tego upadku. Bóg wybrał cierpienie i śmierć jako drogę zbawienia, bo wziął na siebie zło, jakie zgotował sobie człowiek, nie biorąc na siebie jego winy, czyli grzechu. W sobie to zło zniszczył. Czy zatem cierpienie nie jest złem?

Nie twierdzę, że cierpienie nie uszlachetnia, ale tylko dlatego, że co cię nie zabije, to cię wzmocni. Skąd możesz wiedzieć cokolwiek o cierpieniach które przeżyłem? Poza tym, wyjaśnij mi sens przykładu, o którym napisałem.

Kwintesencja:

"Wiarą ukorzyć trzeba zmysły i rozum swój....."

A co w tym jest niezwykłego?
Ja nie wiem czemu, ale jak dla mnie te teksty są jak najbardziej normalne - ten o cierpieniu, jak i ten o Tajemnicy Eucharystii.

Więcej kreatywności, bo póki co kiepsko idzie.

Świadectwa ludzi, którzy przeżyli potworne cierpienia, także tortury zadają kłam popularnym twierdzeniom typu "co cię nie zabije, to cię wzmocni". Rzeczywistość jest gorsza. Co cię nie zabije, to cię zmiażdży. Ludzie dotknięci przewlekłym bólem chorują od tego psychicznie, popadają w depresję, kompleks niższości, uważają się za niepotrzebnych i niepełnowartościowych...

Dlatego też zwrot "wiarą ukorzyć trzeba zmysły i rozum swój" uzupełnia obraz cierpienia. To nie cierpienie wzmacnia, lecz łaska Boża. Ci, którzy Bogu zaufają i chcą z niej korzystać, stają się przez to mocniejsi. Lecz... trzeba uwierzyć. Diabeł zaś stara się ze wszystkich sił, wtłaczając w ludzkie umysły absurdalną koncepcję pewności, pozbawionej wiary. Która to koncepcja prowadzi do kompletnej beznadziei.

Werset "Wiarą ukorzyć trzeba zmysły i rozum swój" najlepiej pojąć razem z następnym "Bo tu już nie ma chleba, to Bóg, to Jezus mój". Jest to pieśń eucharystyczna i odnosi się do wiary w przeistoczenie.

Ustalmy jedno: to, że cierpienie winno nas wzmacniać, to nie znaczy, że faktycznie zawsze tak się dzieje. " Samo " cierpienie na pewno nikogo nie wzmocni, potrzeba jeszcze bardzo trudnej i ciężkiej pracy nad sobą, i to z pomocą innych. Nie wiem, czy w ogóle zdarzają się takie przypadki, gdy ktoś czuje się np. niepotrzebny wyłącznie z własnej winy ( owszem, depresja jest chorobą, ale też nie bierze się znikąd ).

A wracając do tematu, moim ulubionym fragmentem od zawsze jest: " A ciężkie przewinienia / Zamkły bramy zbawienia ". Zawsze jak to śpiewamy mam ochotę krzyknąć " ZAMKNĘŁY ! " Nie wiem, może to taki archaizm, ale i tak zgrzyta

Owszem Johnny, to archaizm i mnie się ten fragment podoba
Ogólnie ta pieśń mi się podoba.

A mnie się podoba bardzo "ziomalski" fragment pieśni adwentowej:

Archanioł, widząc Pannę troskliwą,
jął Ją cieszyć mową łagodliwą

Joł, joł

"POKARMIE ANIOŁÓW, tyś życia jest zdrój" -
Eucharystia jest pokarmem danym ludziom "na drogę" ( zapamiętałam z rekolekcji ) nie jest więc pokarmem aniołów ale pokarmem danym ludziom-
więc chyba bez sensu jest sformułowanie "pokarmie aniołów"?

Lecz kiedy Ojciec rozgniewany siecze,
Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze.

To był dla mnie największy szok jeśli chodzi o pieśń kościelną.

To najczęściej podawany przykład w tego rodzaju dyskusjach, prawdziwy hit.

To jest prawda. Ale sens jest nieco inny niż jedzenie aniołów (siostra Faustyna mówi, że aniołowie właśnie tego nam zazdroszczą - Komunii), ale chodzi o "miejsca" pochodzenia tego pokarmu. O tym jest mowa w Starym Testamencie, gdzie manna jest nazwana pokarmem aniołów, a manna jest typem Eucharystii więc tak to przeszło na Eucharystię. Tak samo jest w pieśni "Chleb anielski, dał nam Pan" (tzw. Hymn etiopski).

Nie mniej Eucharystia (jak i wszystkie inne sakramenty) są dla ludzi, bo aniołowie, też w Eucharystii uczestniczą i my się z nimi łączymy (co widać zwłaszcza w prefacji),ale oni już nie muszą mieć znaków sakramentalnych, bo w niebie już sakramentów nie ma.