Witajcie.
Mam następujące pytanie: czy pragnienie własnej śmierci musi być grzechem?
Ja odczuwam takie pragnienie. Czuję, że lepiej byłoby dla mnie samego, dla mojej duszy, gdybym wcześnie umarł. Jestem homoseksualny i chyba nie potrafię żyć samemu. Miałem chłopaka przez pewien czas i był to najszczęśliwszy okres mojego życia. Teraz czuję straszne wyrzuty sumienia, bo jestem katolikiem..
Jednocześnie powróciły stany depresyjne, które nękały mnie też wcześniej, zanim się związałem. Nie mogę uwierzyć, że muszę przejść przez całe życie samotnie. Nie potrafię, choć próbowałem. Nie mam wpływu na związane z tą sytuacją lęki i stany depresyjne. Wiem, że pewnego dnia znowu kogoś poznam i nie będę mógł oprzeć się pokusie bliskości i bezpieczeństwa.
Zatem, z punktu widzenia mojego zbawienia, lepiej chyba, żebym umarł teraz, póki jestem sam ? Przecież nawet Pismo Święte mówi, aby obciąć członki, przez które grzeszymy. W tym sensie, ja cały powinienem umrzeć.

viewtopic.php?f=46&t=25188 - Czy grzechem jest modlić się o śmierć?
viewtopic.php?f=50&t=27352 - Czy modlitwa o śmierć jest grzechem?

Bardzo trudno jest postawić się w Twojej sytuacji, ale uważam, że śmierć jest nie wyjściem, ale ucieczką. Ucieczką od życia, od walki i problemów. Napisałeś, że jesteś katolikiem - proś Pana o wsparcie, o pomoc w dokonywaniu wyborów, o to, byś nie został z tym wszystkim sam... a Pan Bóg nie zostawia swoich dzieci, o ile one nie zostawiają Ojca.
Ale taka jest nasza ziemska pielgrzymka - niektórzy muszą nosić cięższy krzyż...
Pozdrawiam.

W zasadzie jestem "z tym wszystkim" sam, jak zresztą miałoby mi pomóc mówienie o tym ludziom? Znajomi by mnie wyśmiali, a rodzina wyrzekła...
A w depresje wpadłem jeszcze na długo zanim przeszła mi przez myśl możliwość związania się z innym chłopakiem - robiłem więc wszystko tak jak Bóg chciał i nie chciałem Go zostawiać, a On mimo to postanowił jeszcze bardziej mnie doświadczyć. Miłość do drugiego chłopaka okazała się lekiem na to wszystko, miłości Boga jakoś nie odczułem.

Jaki sens ma takie życie? Nie potrafię się niczym cieszyć na dłuższą metę, jestem przerażony tym, co mnie czeka. Nie będę miał dla kogo żyć, mama kiedyś odejdzie a znajomi pozakładają rodziny. Do seminarium takich jak ja nie biorą.

Lepiej by było, gdybym już umarł..

Kiedy opisywałem na wiara.pl podobne przypadki, wielu mówiło mi, że bzdury opowiadam. Niestety mamy właśnie konkretny przykład, gdzie nieakceptowanie orientacji seksualnej prowadzi do poważnych zaburzeń sfery emocjonalnej. Niestety, jeśli homoseksualista chce żyć zgodnie z nauką KK, powinien sobie uświadomić, że takie życie nie będzie łatwe. Życie dla idei zazwyczaj nie jest łatwe. Tomek, nie czekaj dłużej, szukaj pomocy u psychologa, tylko błagam Cię - nie u księdza. Psycholog pomoże Ci spojrzeć na tę kwestię z zupełnie innej strony, być możesz nabierzesz dystansu do tego wszystkiego, uwierzysz w siebie, swoje możliwości. Nie jest bowiem sprawą normalną, aby młody człowiek pragnął śmierci - i to z powodu homoseksualizmu.

Niektórzy z nas są chyba Bogu po to, żeby cierpieć. Zechciał, stworzył i cierp sobie człowieku czy z powody swego grzechu (genialnie służy depresji i zdołowaniu się , ale mysli samobójczych lepiej nie miec, bo w piekle będziesz cierpiał jeszcze bardziej) czy bez grzechu (wówczas może będziesz świętym)
Cierp i ciesz się , bo przecież jestes katolikiem, więc masz się cieszyc z życia i dziękować.

Skoro tak, to dlaczego zwracasz się do forum, zamiast do spowiednika i opiekuna duchowego. Dlaczego nie czytamy, że rozmawiasz z Bogiem o swoich problemach?



Bliskość i bezpieczeństwo nie jest pokusą lecz naturalną potrzebą każdego człowieka.
I każdy człowiek ma prawo do zaspokajania takich potrzeb.



Gdyby tak miało być to większość chłopców i mężczyzn chodziłoby z obciętymi genitaliami a kobiety to już sam nie wiem.
Dobrze wiesz, ze to absurd i że nie to miał Jezus na myśli mówiąc te słowa.
Bóg powołał Cię do życia i Bóg zdecyduje kiedy ono się skończy.
A Ty jak istota myśląca, czująca i wolna, masz rozmawiać z Bogiem by odkryć cele swojego życia i je realizować. Na tym etapie, na jakim jesteś, to wydaje mi się najważniejsze.

I nie zapominaj, że Bóg jest Miłością.

Pozdrawiam

Rozmawiam z Bogiem, pół życia prosiłem Go, żebym nie był gejem..
Dlaczego zwracam się do forum? Bo nie mam z kim o tym porozmawiać, a duszenie wszystkiego w sobie już mnie męczy.. To jedyny sposób na przekazanie komuś tego, co czuję.

Oczywiście mógłbym porozmawiac z ksiedzem, już na to wpadłem. No ale co on miał mi powiedzieć innego niż już wiem?.. Przecież znam stosunek koscioła do homoseksualizmu. Ksiądz nie powiedział mi niczego nowego. "Muszę żyć w czystości i się z tego cieszyć"..

Na prawdę chciałbym dźwigać swój krzyż z radością, ale nie potrafię.. Po dniach kiedy wszystko jest ok przychodzą takie, kiedy wciąż rozpaczam. Nie wiem jak to możliwe, że zawsze bedę sam. I podświadomie mam pretensje do Boga, co mnie jeszcze bardziej pogrąża w Jego oczach.

A co mi powie psycholog? Że taką mam orientację i że to nic złego, że mam prawo być szczęśliwy... Ale jak, skoro wierzę, że potem zostanę potepiony?...

Sytuacja jest bez wyjścia. No, może wyjściem jest właśnie śmierć

Śmierć z własnej ręki nie jest rozwiązaniem problemów lecz ich odłożeniem do czasu, gdy trzeba będzie je znowu podjąć, w Czyścu, czy nowym wcieleniu, jak tam kto wierzy.
I kolejna odsłona nierozwiązanego problemu będzie dotkliwsza, bo obarczona grzechem samobójstwa.

Homoseksualizm nie jest jakimś szczególnym dopustem, karą na człowieka, jest raczej wyzwaniem dla niego do większej pracy nad sobą, by poznać cele życiowe, by spędzić życie tak, jak Bóg oczekuje od człowieka, tak jak jest człowiekowi potrzebne.
W homoseksualizmie jest pewna tajemnica stworzenia, kto przejdzie tę tajemnicę, pozna ją, z pewnością będzie mu się żyło łatwiej i będzie mógł być szczęśliwy....

Twierdzisz, że wiesz wszystko o tym co Bóg miał Ci do powiedzenia stwarzając Cię jak homoseksualistę. Jesteś pewny, że wiesz to na pewno?
Jesteś pewny że Bóg oczekuje od Ciebie samobójstwa?

Nadal zachęcam Cię do modlitwy i do rozmów ze spowiednikiem i do sakramentu Pokuty.
I życzę Ci dobrych rozwiązań i pięknego życia

Nie, nigdzie tak nie twierdzę.
Jeżeli pijesz do tego, że boję się, że jestem powołany do samotności - cóż, tak uczy mnie kościół. To jest jasne. A gdyby to nie kościół determinował moje spojrzenie na tę sprawę, to nie miałbym TEGO problemu i byś o nim nie przeczytała.
Kościół nie widzi tutaj miejsca na żadne inne interpretacje - wiem to z bezpośredniego źródła, czyli od księdza doktora teologii, z którym rozmawiałem.


Nie, i znowu - nigdzie tak nie twierdzę. Pragnienie śmierci to nie jest to samo co chęć popełnienia samobójstwa.


Fajnie, że wiesz, co jest a co nie jest szczególnym dopustem. To Twoje uogólnienie jest bolesne i niezgodne z prawdą. Otóż dla mnie jest to szczególny dopust, nie mogę przezeń normalnie funkcjonować i ostatnio co dzień przez niego płaczę. Ba, chę przez niego umrzeć. Co wg Ciebie więcej miałoby się dziać, żeby był to "szczególny dopust"?
Nie wiesz albo ignorujesz fakt, że w kwestiach psychicznych jedynym słusznym podejściem jest podejście indywidualne. nie wszyscy reagują tak samo i każdy ma inną tolerancję na stres, a stresować też każdego może co innego.

A Pismo Święte mówi akurat, że homoseksualizm to wynik bezbożności i pychy (1,26-27) - zatem jak by nie patrzeć, jest on traktowany jak kara.

Zatem, skoro chcesz pomóc i sugerujesz, że pomagasz w duchu katolickim, to pisz tylko rzeczy, które są zgodne z tym duchem. A jeżeli podajesz wyłącznie swoje interpretacje/domysły, to dobrze by było, gdybyś to zaznaczyła. To jest forum katolickie i liczę na pomoc/wsparcie katolickie.
Nie wmawiaj mi też proszę słów, których nie napisałem

Nie jest. Hiob pragnął własnej śmierci, kiedy dotknęły go nieszczęścia.

Ty, "Jacek Plackowski", ty to musisz byc fest walniety.

Śmierć i to w tak młodym wieku nie jest rozwiązaniem. Pragnienie śmierci to wynik jakiegoś poważnego konfliktu wewnętrznego, z którym sobie nie radzisz. Podejrzewam, że jesteś człowiekiem bardzo wrażliwym, nie potrafisz na sprawę spojrzeć z pewnego dystansu. Zrozum jedno: poszukiwanie odpowiedzi na pytanie "dlaczego jestem homoseksualistą" nie może opierać się jedynie na analizie argumentów religijnych, które tak na prawdę nie są żadnymi argumentami, ponieważ nie można ich uzasadnić. I jeszcze jedno; twierdzisz, że zostaniesz potępiony. Dam Ci dobrą, chociaż nieco przewrotną radę: zmień religię na taką, w której nie ma mowy o wiecznym potępieniu. A tak mówiąc poważnie: wizyta u psychologa jeszcze nikomu nie zaszkodziła, jeśli nawet nie pomoże, również nie zaszkodzi. Warto spróbować.