Zacząłem pisać książkę, ale nie jestem pewien, czy nie jest za bardzo zjadliwa, antykatolicka lub nienawistna. Proszę o wyrażenie opinii.

Fragment:

Wstęp
To jest książka dla mężczyzn. Heteroseksualnych samców. Jeżeli jednak jakieś inne płcie są skłonne wydać na nią pieniądze, nie ma sprawy. Pieniądz nie śmierdzi.
To jest książka seksistowska, politycznie niepoprawna itd. Niektórzy mogą się dopatrzyć tutaj nawet mowy nienawiści. Nie nadaje się zatem do wychowania seksualnego, przysposobienia do życia w rodzinie itd. itp.
Z góry uprzedzam.

Ta książka jest odpowiedzią na porzekadło: żeby tak młodość umiała a starość mogła... Jestem stary i uznałem, że to stosowna okazja, żeby podzielić się doświadczeniem z młodymi. Książka to najlepsza forma. Papier jest cierpliwy. Jeżeli się podetrzesz tą książką, nie ma sprawy.
Ta książka została napisana w porządku logicznym. Jeżeli chcesz zrozumieć sens pewnych rozdziałów, musisz przeczytać także inne. Najlepiej czytać po kolei. Jeżeli jednak nie jesteś cierpliwy, istnieje spis treści i indeks. Dodatkowo, każdy rozdział na początku ma podane, jakie inne rozdziały trzeba przeczytać, aby go w pełni zrozumieć, a na końcu, do jakich rozdziałów jest przydatnym wprowadzeniem.

Złota moneta
Życie jest jak sklep pełen luksusowych towarów. Stajesz na progu, a w kieszeni masz złota monetę. To twoja młodość. Wszystkiego za nią nie kupisz. Wybierz więc to, co ci się najbardziej przyda.
Mam nadzieję, że kilka porad przyda się na początek.

Towar
To co kupujesz może być tanie, wygodne i markowe. Z tych dwóch rzeczy możesz wybrać tylko dwie razem. Towar może być np. wygodny i markowy, ale nie będzie tani. Dobrze się zastanów, dla kogo właściwie kupujesz. Markowe towary kupujesz tak naprawdę dla otoczenia. Chcesz zapachu pieniędzy wokół siebie. Jest to pułapka, bo będziesz musiał je naprawdę zarabiać.
Przy okazji: ci najbogatsi nie kupują markowych ciuchów dla szpanu. Gwiżdżą na to. I tak są rozpoznawalni.

Genetyczne determinanty płciowe
Inaczej mówiąc, powołanie mężczyzny i kobiety. Brzmi tak jakoś z katolicka, więc wybrałem alternatywny tytuł rozdziału.

Każda kobieta ma trzy fazy życiowe: zapłodnienie, wychowanie i pomaganie. Są to archetypy dziewczyny, matki i babki.
Jako dziewczyna, pragnie znaleźć najbardziej odpowiedniego partnera seksualnego i być przez niego zapłodniona. Są miejsca w świecie, gdzie archetyp ten nie został zniekształcony przez wyznania patriarchalne i istnieje tam duża swoboda płciowa. Dziewczyny po prostu oddają się komu chcą, a narodzone dzieci wzbogacają siłę plemienia. W religiach patriarchalnych, takich jak hinduizm, chrystianizm, judaizm, koranizm, buddyzm itp. ogranicza się ekspresję płciową młodych kobiet, zakazując im posiadania dzieci z dowolnym partnerem. Tłumiony popęd seksualny realizuje się w wyzywających strojach, podkreślających walory płciowe.

Jako matka, kobieta pragnie zapewnić swojemu potomstwu przetrwanie. Realizuje to na różne sposoby, poprzez wypełnianie społecznej roli. Najczęściej jest to mniej lub bardziej zawoalowana prostytucja. Kobieta szuka opiekuna i wcale nie musi to być ojciec dziecka. Bardzo dobrze to pokazuje komedia Dziennik Bridget Jones. Bridget czuje pociąg seksualny do Cleavera, ale życie ułoży sobie raczej z Darcym. Ten ostatni będzie jej opiekunem i wychowawcą jej dzieci. Biologicznie mogą to być dzieci Cleavera...

Jako babka kobieta chce czuć się potrzebna. Stara się oddawać wszystkie siły rodzinie.

Każdy mężczyzna ma trzy fazy życiowe: przewaga, rządzenie i autorytet. Są to archetypy wojownika, króla i mędrca.
Jako wojownik, czuje nieustanną potrzebę podkreślania swoich przewag na wielu polach. Dobrze to ilustruje fragment Don Juana:
Rywali mając w pogardzie, ze świata całego drwi,
Nikt mu nie rówien w hazardzie miłości, walki lub gry.
To jest właśnie ideał smarkaterii. Każdy młody mężczyzna czuje słodki dreszczyk na myśl, że tak właśnie - z zazdrością - będą o nim mówić przyjaciele i wrogowie.

Jako król, chce zająć najwyższą pozycję w dostępnej mu hierarchii. Obojętne, czy to będzie plemię, korporacja lub partia. Chce się uplasować możliwie najbliżej szczytu. Świetnym przykładem na to są groteskowe zabiegi wyborcze.

Jako mędrzec chce czuć się szanowanym za swoje zasługi dla społeczności. Najlepszym tego przykładem jest pisanie różnych pamiętników i ogólnie rzecz biorąć, wymądrzanie się (tak jak w tej książce), z nadzieją, że ktoś to przeczyta i doceni.

Ja chętnie przeczytam, tylko obawiam się, czy sam już nie jestem za stary

Tylko nic nie wymyślaj. Pisz to, co sam przepracowałeś. Inaczej to nie ma sensu.

Powiąż jakoś mędrca z Kowalem, a przyciągniesz fanów Pieśni Lodu i Ognia.

A tak poważnie - jak na razie może być.

Mam podobne obawy, no i nie wiem czy będzie szczęśliwe zakończenie
Słusznie. Jeszcze się może komuś źle skojarzyć. Ciekawe czy jest gdzieś w tym miejsce na niezdeterminowane, niezwierzęce ludzkie odruchy i zachowania, miejsce na człowieka w ujęciu katolickim, takiego no wiesz, z duszą
Broń Cię Panie Boże nie odpowiadaj na to pytanie, może ktoś sięgnie po książkę, by się tego właśnie dowiedzieć.

Pisać? Nie pisać? Wydaje mi się (bo nie wiem na pewno), że powinieneś sam to wiedzieć, a może nawet odczuwać jakąś wewnętrzną presję, aby przelać na papier co Ci w duszy gra (lub siedzi na wątrobie).
Mimo to zaznaczam: pisać.

Zostaniesz zmiażdżony, a to co z ciebie zostanie, rzucone zostanie sępom

Jeżeli chcesz to pisz, zabronić nie mogę przecież. Jednak osobiście nie traktowałbym twojego dzieła jako coś istotnego, wartego przeczytania. Zakładając, że masz talent, co najwyżej czytając twój twór mógłbym się pośmiać jednak nic ponad to. Zatem jeżeli chcesz napisać coś prześmiewczego to życzę powodzenia, jednak w innym przypadku nie wróżę ci kariery.

<Nic nie zaznaczyłem>

Zapomniałeś dodać, że Cawilian jest brzydki i mu z ryja śmierdzi.

Faktycznie powinienem powiedzieć, że jego książka będzie arcydziełem i nową lekturą obowiązkową nie tylko w Polsce, ale i na świecie.




Autor chyba sam zakłada, że książka wzbudzi zgorszenie wśród wielu grup. Już za mniejsze przewinienia ludzie kończyli swoje kariery. No i jak można traktować książkę opierająca się na założeniach, a nie dowodach ani nie służącej jakiejś wzniosłej idei jako coś ambitnego. Mój nauczyciel z liceum dzielił książki na dwa rodzaje: Ambitne i te których nie można tak nazwać (np. Harry Potter, Władca Pierścieni itp.). Chyba sam rozumiesz, że jakkolwiek Cawilian tej książki nie napisze to i tak trafi ona do grupy drugiej.

Jeśli jesteś intelektualnie zdolny albo do niekonstruktywnych pochwał, albo do niekostruktywnej krytyki, to najlepiej po prostu zamilknij.
Zaiste Twój nauczyciel z liceum wielkim autorytetem był. I jeśli coś rzekł Twój nauczyciel z liceum, to jest to święta prawda.

Ale w sumie to genialne. Po co jakakolwiek krytyka literacka? Wystarczy na każdej książce dać autorytatywną pieczątkę "ambitne" "służące wzniosłej idei", albo "nieambitne". I od razu każdy będzie wiedział, co warto czytać.

Powinno być chyba: Z tych trzech rzeczy możesz wybrać tylko dwie razem.

Albo będzie tylko markowy, bo ani tani, ani wygodny, bo chodziło ci o to, że można wybrać z tamtych trzech dwie rzeczy, jak się "ma szczęście", jak się wyciśnie tyle, ile się da, a nie że one przeważnie występują właśnie dwójkami, czy tak?

Chodzi ci o to, że miejsca na świecie, gdzie istnieje duża swoboda płciowa, to miejsca regresu tych patriarchalnych wyznań (sił nacisku), gdzie dochodzi do przebicia wspomnianych archetypów poza 'zdrową normę' (punkt równowagi), tak?

Czy chodzi o to, że w krajach, gdzie dominuje np. koranizm, gdzie ogranicza się ekspresję płciową młodych kobiet, realizują one swoje popędy w wyzywających strojach, podkreślających walory płciowe na tych terenach, gdzie ten koranizm dominuje, czy raczej dopiero wtedy, kiedy ich wpływy słabną (albo w tych państwach stających się "postkoranicznymi", albo przez emigrację kobiet do krajów, w których tych wpływów nie ma i dopiero wtedy te popędy mogą bez obaw uzewnętrzniane)?

Bo i pewnie Cawiliana żadna kariera (pisarska) nie interesuje?

Można traktować tak, jak została opisana przez autora (Jestem stary i uznałem, że to stosowna okazja, żeby podzielić się doświadczeniem z młodymi.).

Żeby coś było ambitne, nie musi opowiadać o wzniosłej idei - wzniosłej w stylu: a teraz drogie dzieci pragnąłbym w was rozbudzić pragnienie oddawania życia za Polskę. Na kacapów!, więc i wzniosła idea nie gwarantuje "ambitności" dzieła.

Cawiliana z pewnością bardzo przykro to dotknie, jeśli jego książka będzie wrzucona do jednego wora z Władcą Pierścieni...

A dobrym przykładem pełnej zdolności intelektualnej jest


Twoja argumentacja wzruszyła mnie.



Nauczyciel polskiego z liceum akurat pozytywnie wyróżniał się na tle innych. Swoją pracę traktował z pasją i mimo, że byłem na profilu biologiczno-chemicznym, a polskiego nigdy nie lubiłem, to lekcje z nim były naprawdę ciekawe.




Ty chyba naprawdę myślisz, że ambitne / nieambitne jest wyznacznikiem tego czy coś jest dobre. Tolkiena raczej niemożna nazwać beztalenciem, a jakoś jego twórczość zaliczyłem do mało ambitnej. To czy książka jest ambitne czy wręcz przeciwnie, nie zależy od talentu osoby piszącej lecz od podjętej tematyki i sposobu jej realizacji.

Powtórzę raz jeszcze.

TO, ŻE COŚ JEST MAŁO AMBITNE NIE ZNACZY, ŻE JEST ZŁE!
AMBITNE RZECZY Z REGUŁY NIE SPRZEDAJĄ SIĘ DOBRZE, A ICH CZYTANIE JEST KATORGĄ.
MAŁO AMBITNE TWORY SŁUŻĄ LUŹNEMU PODEJŚCIU DO TEMATU I WCALE PRZEZ TO NIE SĄ GORSZE. JEST TO PO PROSTU INNY SPOSÓB PISANIA. CZY KOLOR CZERWONY JEST LEPSZY OD NIEBIESKIEGO, BO JEST CZERWONY? WY W TEJ CHWILI STARACIE SIĘ TO KAŻDEMU WMÓWIĆ.

Widzę, że z braku argumentów [...]. Jak się uspokoisz, to może pogadamy.

Nnie. Raczej chodziło mi o takie miejsca, gdzie owe religie nie dotarły.

Eech... zmieniłem te i inne. Teraz wyzywający strój jest jedną z możliwości.

Twoje uwagi są cenne. Pomyślałem też, że mógłbym udostępnić coś w rodzaju brudnopisu:
https://docs.zoho.com/file/32ek9ea2b0ca ... a1f1bc4469
ze zmianami nanoszonymi na bieżąco

Znaczy, może być mało ambitne i wybitne. Casus Dante Alighieri:

• Quaestio de aqua et de terra - ambitne,
• La Divina Commedia - mało ambitne, co "nie znaczy, że jest złe"...

Cawilianie, nie jestem heteroseksualnym mężczyzną, więc moja opinia może Ci się nie przydać, ale jako że sama piszę i interesuję się rynkiem wydawniczym, pozwoliłam sobie skomentować.



Może to być bardzo ryzykowne. Jeśli masz kontrowersyjne poglądy, natomiast również rzetelną wiedzę, potrafisz przedstawić sensowne argumenty - ok. Gorzej jeśli to ma być obrażanie i szokowanie dla samej zasady.
Przemyśl również, czy - jeśli chcesz to wydać - w jaki sposób prezentowane poglądy będą mówiły o Tobie w przyszłości. Czy nie będziesz się czuł głupio, gdy przeczyta to Twoja żona, dzieci, pracodawca? Po prostu chodzi mi o to, żeby nie palnąć czegoś i nie wstydzić się tego przez całe życie, gdy raz do człowieka przyklei się etykietka ekstremisty, później może być mu ciężko być traktowanym poważnie.



Mało wiesz o kobietach...

Chrześcijaństwo, islam, to są poprawne nazwy religii.

Ogólnie to nie bardzo to widzę. Nie chodzi mi nawet o to, że przesłanie kontrowersyjne - raczej mam wrażenie, że po prostu będziesz powielać jakieś bardzo uogólnione stereotypy, prowadzić wywody które nie będą w żaden sposób uargumentowane - chociaż to moje subiektywne wrażenie, nie czytałam całości, więc trudno wyciągać wnioski z tego fragmentu.
Pytanie - jaką masz wiedzę z dziedzin, o których chcesz pisać? Bo zdajesz sobie sprawę, że każdego z tych tematów, jeśli książka ma być traktowana poważnie, potrzebny jest dogłębny research? Skup się na tym, na czym się znasz. Jeśli nie orientujesz się dobrze w medycynie, nie omawiaj kwestii uwarunkowań biologicznych, bo narazisz się na śmieszność. Taki sam może być skutek opisywania ról kobiet w poszczególnych religiach bez dogłębnej znajomości tych kultur. Tak czy tak - nie zabieraj się za to bez przeczytania co najmniej kilkudziesięciu naukowych pozycji z interesujących Cię dziedzin. A najlepiej kilkuset.

No i niestety też Twój styl nie jest najlepszy - bardzo dużo przypadkowych powtórzeń, błędów składniowych, wrzucanie kolokwializmów - nie czyta się tego dobrze.
Ja bym raczej zaczęła od pisania krótkich artykułów.

Poza tym, nawet jeśli swoją książkę ukończysz, pozostaje kwestia wydania. Czytając ten fragment, nie sądzę, by zainteresowało się nią któreś z poważnych wydawnictw - bo żadnemu korektorowi nie chciałoby się użerać z takim stylem, łatwiej to napisać od nowa, niż poprawiać)
Pozostaje uderzanie do niszowych wydawnictw nastawionych typowo na określony profil ideologiczny (nikogo nie zbulwersujesz, bo przeczyta jedynie grupka wyznawców) - albo selfpublishing czyli płacisz kilka tysięcy i dostajesz 300 egzemplarzy dziełka (znów nikogo nie zbulwersujesz, bo kupi tylko rodzina i znajomi - no chyba że mamę )

Prawdziwie Nieprawdziwy:

Sztuką jest pisać lekko, dla czytelnika powiedzmy mniej wykształconego, a robić to mądrze.
HP i Władca Pierścieni to są książki lekkie, ale napisane dobrze - pod względem języka, konstrukcji świata, kreacji bohaterów.
Cawilian chce pisać na tematy, które wymagają pewnej wiedzy - a szczerze mam wątpliwości, czy on tę wiedzę posiada - ponadto już sama warstwa językowa bardzo kuleje.