Wszystko bardzo ładnie. Piszesz o Uwielbieniu na Stadionie Narodowym . Pewnie był Ojciec Bashobora albo jaki inny charyzmatyk.
Bóg nie działa spektakularnie. A co jakby kto nie pojechał na Stadion Narodowy to by łaski nie dostąpił?
W twoim przypadku widać to już po tym wpisie sytuacja przybrała postać patologicznego stanu. Dodatkowo obnosisz się ze swoim szaleństwem.
Niby katoliczka a cytuje Biblię protestancką. Niby katoliczka a nie wierzy w Matkę Bożą. Niby katoliczka a podważa dorobek Soborów Kościelnych.
Napiszę ci na koniec jeszcze jedną rzecz bo już nie ma sensu z tobą dyskutować za bardzo masz wyprany umysł przez jakąś heretycką sektę.
Jesteś typowa masochistka i prawdopodobnie masz jakieś problemy i stąd to twoje zaprzątnięcie umysłu charyzmatykami by się wybić ponad innych i zapomnieć o swoich problemach.
Weź te wszystkie znaki , które otrzymałaś potraktuj jako konieczność konsultacji ze specjalistą.
To tyle z mojej strony. Dyskusję z tobą zakończyłem. Pisz głupoty jakie chcesz. Nie będę cię poprawiał.

Tu już widać że coś jest nie tak.
Gdyby był małej wiary, to by tam nigdy nie pojechał.

Napisałeś kilka obrazliwych epitetów pod adresem mojej osoby. Nie dziwi mnie to, jeżeli swoje nauki i wzorce czerpiesz z mądrości Syracha.
Ja również dyskusję z tobą zakończyłam.
Życzę ci wszystkiego najlepszego i jasności prawdy, która będzie cię prowadziła ku światłości.

www.odnowa.jezuici.pl
Także początkom ewangelizacji, według wskazań Nowego Testamentu, towarzyszyły liczne cudowne uzdrowienia, które umacniały siłę ewangelicznej Nowiny. Ta moc została obiecana przez Jezusa zmartwychwstałego i pierwsze wspólnoty chrześcijańskie widziały, jak urzeczywistniała się ona wśród nich: „Oto cuda, które towarzyszyć będą tym, co uwierzą [...]. Na chorych ręce kłaść będą i będą zdrowi” (Mk 16,17-18). W czasie przepowiadania Filipa w Samarii wydarzyło się cudowne uzdrowienie: „Filip przybył do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Tłumy słuchały z uwagą i skupieniem słów Filipa, ponieważ widziały cuda, które czynił. Z wielu bowiem opętanych wychodziły z głośnym krzykiem duchy nieczyste, wielu też sparaliżowanych i chromych zostało uzdrowionych” (Dz 8,5-7). Święty Paweł przedstawia swoje przepowiadanie Ewangelii charakteryzujące się znakami i cudami dokonywanymi mocą Ducha: „Nie odważę się jednak wspominać niczego, jak tylko to, czego dokonał przeze mnie Chrystus w doprowadzeniu pogan do posłuszeństwa [wierze] słowem, czynem, mocą znaków i cudów, mocą Ducha Świętego” (Rz 15,18-19; por. 1 Tes 1,5; 1 Kor 2,4-5). Nie jest bezpodstawne założenie, że te znaki i cuda ukazujące Bożą moc, która towarzyszyła przepowiadaniu Ewangelii, wyrażały się przeważnie w cudownych uzdrowieniach. Były znakami niezwiązanymi wyłącznie z osobami Apostołów, lecz dokonywały się także poprzez wiernych: „Czy Ten, który udziela wam Ducha i działa cuda wśród was, czyni to dlatego, że wykonujecie czyny nakazane przez Prawo, czy też dlatego, że dajecie posłuch wierze?” (Ga 3,5).

Pragnienie chorego, aby otrzymać uzdrowienie jest czymś dobrym i głęboko ludzkim, szczególnie kiedy wyraża się ono w ufnej modlitwie zwróconej do Boga i zakłada przyjęcie woli Bożej. Do niej nawołuje Syrach: „Synu, w chorobie swej nie odwracaj się od Pana, lecz módl się do Niego, a On cię uleczy” (Syr 38,9). Niektóre psalmy zawierają prośbę o uzdrowienie (por. Ps 6; 37; 40; 87).

Podczas publicznej działalności Jezusa, wielu chorych zwraca się do Niego, czy to osobiście, czy za pośrednictwem swoich przyjaciół lub krewnych, prosząc o przywrócenie zdrowia. Pan przyjmuje te błagania i Ewangelie nie zawierają żadnego śladu nagany takiej modlitwy. Jedynym zarzutem Chrystusa jest brak wiary: „Jeśli możesz? Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy” (Mk 9,23; por. Mk 6,5-6; J 4,48).

Hominibus czerpie swoje mądrości od Syracha, i to ci sie nie podoba, dlatego ty również zaczełaś czerpać z mądrości Syracha.

Bóg jednak jest kochającym Ojcem, zbawicielem ducha, duszy i ciała, lekarzem całej istoty człowieka. Czy można sobie wyobrazić kochającego Ojca, który ciągle przez długie miesiące a nawet lata karze mnie z miłości, chociaż jestem Mu bezgranicznie posłuszny? Jeśli uważam, że Bóg zesłał chorobę, aby mnie wypróbować, aby sprawdzić i wypróbować moją miłość do Niego, to nie będę się modlił o uzdrowienie. Raczej przyjmę mój krzyż i chętnie będę cierpiał.

Jednak nigdzie w Ewangeliach nie dostrzegamy Chrystusa, który namawia i zachęca chorego, aby żył ze swoją chorobą. Widzimy raczej Jezusa, który wszędzie gdzie pojawiał się leczył choroby, uznając je za przejaw działania Królestwa Ciemności, które przyszedł zniszczyć.

Niektórzy twierdzą, że Bóg ma jakiś cel w tym, kiedy chorujemy, że chce nauczyć nas cierpliwości, pokory, albo innej ważnej lekcji. Jeszcze inni uważają, że choroba jest na chwałę Bożą. Tylko, że Bóg był zawsze uwielbiony przez uzdrowienie, nie zaś przez chorobę. Ciało nasze jest świątynią Ducha Świętego, tak więc Bożym pragnieniem jest, aby Jego świątynia była zdrowa. Jesteśmy świadkami Chrystusa i uzdrowienie jest świadectwem działającej mocy Chrystusa w nas.
Niektórzy ludzie uważają, że jeśli ktoś zostaje uzdrowiony przez Jezusa, to musiał być wyjątkowo dobry i święty. Takie przekonanie sugeruje, że uzdrowienie jest wynikiem naszych zasług. Słowo Boże wyraźnie daje do zrozumienia, że uzdrowienie otrzymujemy w odpowiedzi na modlitwę, dzięki łasce i dobroci Boga, nigdy przez zasługi.
Niektórzy ludzie czują się niegodni, by prosić Boga o uzdrowienie, inni czują się niegodni, by modlić się z chorymi o ich uzdrowienie. Ale Bóg używa przez dary uzdrawiania tych, których sam wybiera, ale użyć może i chce każdego wierzącego. Bóg nie ogranicza się do wyjątkowych osobistości, lecz tym, którzy uwierzyli, znaki towarzyszyć będą. Jezus nie powiedział: Tym, którzy są wyjątkowo święci, ale tym, którzy wierzą, znaki towarzyszyć będą.


Zródło: www.radiopielgrzym.pl

Uzdrawiać może i uzdrawia, tyle że to są bardzo incydentalne przypadki, można by powiedzieć że to jest jak wygrana w Lotto, miliony próbują, a tylko jeden wygra, czy tam wyzdrowieje
W tej sytuacji nie ma tym sie za bardzo ani przejmować ani zajmować, bo i tak to niczego nie zmieni.

Zmienia twoje myślenie, bo już nie negujesz a wątpisz.

A jak to wygląda w Twojej rzeczywistości?

Ten fragment tekstu, który przytoczyłaś ma sens w połączeniu z całością treści jaką przedstawiłam.
Bo ta treść w.w. stanowi całość myśli jaka chciałam przedstawić.
Wyrwaną z kontekstu treść, można mylnie rozpatrywać.

Jezus, narodził się na ziemi, byśmy otrzymali Nowe Przymierze z Bogiem, Łaskę Zbawienie, nową wiarę. Jezus żył w śród ludzi, czynił cuda, dawał świadectwa, nauczał: jaki jest Bóg, jak wygląda Królestwo Boże, jak mamy się modlić, jak mamy wyznawać naszą wiarę, jakimi ludzmi mamy być, co stanowi dla nas największą wartość w naszym życiu.
Jezus nauczał, że Bóg jest miłością, że kocha każdego człowieka ( nawet grzesznego) wielką bezwarunkową miłością, ze pragnie zbawienia każdego człowieka. Jezus nauczał ludzi prostych, prostym językiem, a jak nie rozumieli Jego przypowieści, to je im objaśniał.
Jezus nauczał: że miłość do Boga, bizniego i siebie samego jest naszym największym przykazaniem i zasadą naszego życia.
Czy my jako ludzie poznaliśmy Go? Czy Kościół, którego obowiązkiem było wpoić nam wierzącym i ufającym mu, tą prawdę nam przekazał w sposób prawdziwy? Przez 50 lat swojego życia słyszałam, że Bóg jest okrutny, że mamy w każdym momencie bać się kary Bożej, tak, jakby tylko Bóg czekał tylko na okazje ukarania człowieka.
Nie uczono mnie prawdziwego obrazu Boga, dlatego nie kochałam Go, bo kto chce kochać ze strachu, kto chce kochać kogoś okrutnego, władczego. Trudno, by ta miłość samoistnie się wyzwalała, a wręcz przeciwnie w człowieku narastał bunt.
Nie uczono mnie obrazu Boga jaki przedstawiał Jezus. Poznałam Boga i Jego obraz dopiero po przeczytaniu Pisma Świętego Nowego Testamentu. Kiedyś w moim młodym wieku, Biblia nie była pismem powszechnym.
Czuję się oszukana, bo nie uczono mnie prawdziwego obrazu Boga, Boga o jakim czytamy w naukach Jezusa. Nie uczono mnie, że Bóg jest miłosierny i pragnie w każdym momencie naszego nawrócenia, że możemy mu ufać i mieć zawsze oczy zwrócone do Niego, bo On jest zawsze z nami, słyszy nas i niejednokrotnie działa w naszym życiu.
Dlatego wiara w ludziach jest taka słaba, bo ludzie nie poznali i pokochali prawdziwego Boga, Boga o jakim nauczał Jezus Chrystus.
Poznałam moc i działanie Boga wtedy, gdy Bóg sam pokazał mi, że jest przy mnie, że działa i wspomaga. Moje serce i oczy są całkowicie zwrócone do Niego, bo nie tylko wierzę, ale również wiem, że jest żywy i prawdziwy i, że działa, a jego miłość jest niepojęta i bezwarunkowa.
Przebaczyłam tym, co mnie oszukali, ale żal troszeczkę pozostał.

Myślę, że gdyby od początku ludzie poznali obraz prawdziwego Boga, to więcej w świecie królowała by miłość, nie było by tyle zła.
Módlmy się o kościół, aby wzrastał w Świętości, aby był prowadzony Mocą Ducha Świętego.

Boga pełnego miłości poznałam na rekolekcjach ignacjańskich.
A Ty?




Tak się cieszę, że jest ktoś, kto podobnie jak ja czuje i wyraża swoje uczucia, przemyślenia...

Jedni uzdrawiają dzięki Jezusowi Chrystusowi, inni za sprawą tajemniczych mocy, lekarze najczęściej na podstawie wyuczonej akademickiej racjonalistycznej i ateistycznej wiedzy.

W sprawach uzdrowienia chorzy wierzący chrześcijanie powinni zwracać się bardziej do Jezusa, niż do lekarza, jednak lekarza nie powinni pomijać na swej drodze do uzdrowienia.

Myślę, że nasze leczenie powinniśmy głównie opierać na medycynie.
Oczywiście zawsze możemy się modlić i prosić Boga o pomoc. Nie wiemy jaka jest wola Boża. Bóg zawsze nas słucha i wspomaga. Nie zawsze ulecza nas bezpośrednio, może w tym celu posłużyć się drugim człowiekiem np. lekarzem. Może również tak być, że wolą Bożą będzie dalsza nasza choroba lub śmierć. Ważna jest nie nasza, ale wola Boża, bo ona jest zawsze najlepsza.
Czy Jezus da komuś łaskę uzdrowienia, to zależy od Jego woli. Łaska ta jest im dana przede wszystkim po to aby mogli doświadczyć wiary, doświadczyć obecności Bożej w ich życiu.
Ja taką łaskę otrzymałam, doświadczyłam, że Bóg jest żywy i prawdziwy, że działa.

Ja również bardzo się cieszę.