Wszystko to znowu poszło w niepamięć i ludzie pogrążyli się w błędzie i strachu, uważając za męczące przestrzeganie przykazań, które dałem im przez Mojżesza. Ustanowili inne prawa, odpowiadające ich wadom, łat­wiejsze do przestrzegania. Stopniowo - w przesadnym lęku odczuwanym przede Mną - coraz bardziej o Mnie zapominali i znieważali obelgami. Mimo to Moja Miłość do ludzi, Moich dzieci, wcale nie ustała.
Kiedy stwierdziłem, że ani patriarchowie, ani prorocy nie potrafili spra­wić, by ludzie Mnie poznali i pokochali, postanowiłem przyjść Ja sam. Ale jak to zrobić, żeby znaleźć się między ludźmi? Nie było innego sposobu, jak tylko przyjść samemu w drugiej Osobie Mojego Bóstwa.
Czy jednak ludzie Mnie poznają? Czy Mnie posłuchają? Żadne przyszłe wydarzenia nie są przede Mną ukryte. Dlatego na te obydwa pytania odpo­wiedziałem sobie sam: „Nawet będąc blisko Mnie, zlekceważą Moją obec­ność. W Moim Synu źle się ze Mną obejdą pomimo całego dobra, jakie im wyświadczy. Znieważą Mnie w Moim Synu, ukrzyżują, aby Mnie zabić."
Czy to Mnie powstrzyma? Nie, Moja miłość do Moich dzieci, ludzi, jest zbyt wielka. Nic Mnie nie powstrzymało. Uznajcie więc słusznie, że was ukochałem, można by rzec, bardziej niż Mojego umiłowanego Syna lub -ściślej mówiąc - bardziej od Siebie samego.
Jakże prawdziwe jest to, co wam mówię. Gdyby bowiem życie i śmierć jednego z Moich stworzeń - podobna do śmierci Mojego Syna - wystar­czyła na zadośćuczynienie za grzechy innych ludzi, zawahałbym się. Dla­czego? Dlatego, że zdradziłbym Moją Miłość skazując na cierpienie inne dziecko, które kocham, zamiast cierpieć samemu w Moim Synu. Nie chciałbym nigdy sprawiać cierpienia Moim dzieciom.
Oto w skrócie opowieść o Mojej Miłości aż do Mojego przyjścia mię­dzy ludzi za pośrednictwem Mojego Syna. Większość ludzi zna te wszyst­kie wydarzenia, ale ignoruje istotę rzeczy, to że Miłość wszystkim kiero­wała!
Tak, to jest Miłość, Ona jest tym, na co pragnę wam zwrócić uwagę. Teraz jednak ta Miłość jest zapomniana. Pragnę ją wam przypomnieć, abyście nauczyli się poznawać Mnie takim, jaki jestem. Nie bądźcie więc bojaźliwi jak niewolnicy wobec Ojca, który tak bardzo was kocha.
W tej opowieści - jak widzicie - jesteśmy dopiero w pierwszym dniu pierwszego wieku, a chciałbym doprowadzić ją aż do naszych dni: do XX wieku.
O, jakże Moja miłość, miłość Ojcowska została przez ludzi zapomnia­na! A przecież tak czule was kocham! Czegóż nie uczyniłem w Moim Sy­nu, to jest w Osobie Syna Mojego, który stał się człowiekiem! Bóstwo uk­ryło się w tej ludzkiej naturze: małej, biednej, upokorzonej. Prowadziłem z Moim Synem Jezusem życie pełne wyrzeczeń i pracy. Przyjmowałem Jego modlitwy, aby wytyczyć człowiekowi drogę, pozwalającą mu zawsze po­stępować sprawiedliwie, a w końcu bezpiecznie dojść do Mnie!
Oczywiście, dobrze rozumiem słabość Moich dzieci! Dlatego poleciłem Mojemu Synowi dać im środki, za pomocą których dźwigną się ze swoich upadków. Te środki pomogą im oczyścić się z grzechów, aby znów stali się dziećmi Mojej Miłości. To głównie siedem Sakramentów. Jednak naj­donioślejszym środkiem dla waszego zbawienia - pomimo waszych upad­ków - jest Krzyż, a na Nim Najdroższa Krew Mojego Syna, która - gdy tylko tego pragniecie - w każdej chwili wylewa się na was, czy to w Sak­ramencie Pokuty, czy podczas Najświętszej Ofiary Mszy. Moje drogie dzieci, już od dwudziestu wieków napełniam was tymi dobrodziejstwami i specjalnymi łaskami, a rezultat jest bardzo mizerny!
Ileż to Moich stworzeń - stawszy się przez Syna Mojego dziećmi Mojej Miłości - bardzo szybko rzuciło się w wieczystą otchłań. Zaprawdę, nie poznali Mojej nieskończonej Dobroci, a Ja tak bardzo was kocham! Przy­najmniej wy - którzy wiecie, iż Ja sam przychodzę, aby z wami rozma­wiać, aby dać wam poznać Moją Miłość - nie rzucajcie się w otchłań przez litość nad sobą. Jestem waszym Ojcem!
Gdybyście nazwali Mnie Ojcem i dalibyście Mi świadectwo waszej mi­łości, czyż moglibyście znaleźć we Mnie serce tak zatwardziałe i tak nie­czułe, że pozwoliłoby wam zginąć? Nie, nie! Nie wierzcie w to! Jestem najlepszym z ojców! Znam słabość Moich stworzeń! Przyjdźcie do Mnie, przyjdźcie z ufnością i miłością, a Ja po waszej skrusze przebaczę wam! Nawet gdyby wasze grzechy były tak odrażające jak bagno, wasza ufność i wasza miłość pozwoli Mi o nich zapomnieć do tego stopnia, że nie zosta­niecie osądzeni! Jestem sprawiedliwy, to prawda, ale Miłość odpłaca za wszystko!

Link do rzekomego źródła, to link do dyskusji na tym forum, w tym temacie. Po pierwsze, to nie jest żadne źródło (poczytaj sobie co może być źródłem), po drugie: pod tym linkiem nie ma tekstu, który zacytowałaś, a więc kolejne kłamstwo w kwestii cytatu i źródła?

http://www.apokalipsa.info.pl/objawieni ... ojciec.htm

A to niby w jakim sensie? Bo na pewno nie link do poprzednio wklejonego cytatu.

Jezus dał te prawo swoim wybranym 12 Apostołom, którzy otrzymali szczególną misję na ziemi.

Te wersety nie odnoszą się do tzw. spowiedzi.

A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane». (J20,21-23)
Czego Twoim zdaniem dotyczą wytłuszczone przeze mnie słowa? Chrzest odpuszcza grzechy, a więc kogo dotyczy owo zatrzymanie grzechów? W jakiej sytuacji?

Popatrzmy na ten problem inaczej. 2000 lat temu jak wiemy, wszystko dokonało się.

Zdaje się, że ta twoja interpretacja jest z czapy w ogóle....

No to popatrzmy. Wiesz, kiedy Chrystus wypowiedział te słowa? Juz po zmartwychwstaniu, a przed wniebowstapieniem. Po co dał taki nakaz, skoro wszystko sie dokonało?

Unik z Twojej strony? Zasadnicza część mojej wypowiedzi to:

Czekam na odpowiedź.
EDIT:
No i servus sobie poszedł. Za trudne pytanie Zawaliła mu się cała teologia

Nie wymiguj się. Chodzi tylko o czas polecenia Chrystusa. Po zmartwychwstaniu, czyli już po tym jak się dokonało. Po co to polecenie?
Zdaniem chrześcijan...., jakich chrześcijan? I co mnie obchodzi zdanie jakichś chrześcijan? Podałam Ci fakt z Biblii. Umiesz mysleć samodzielnie?