No, już się mogę wypowiedzieć.

1. Świadomie czekaliśmy ze współżyciem do ślubu.
2. Jesteśmy po ślubie ponad 7 miesięcy (to niedużo, ale pewne doświadczenie już jest)
3. Baaaaaaardzo się cieszę, ze nie podjęliśmy współżycia wcześniej. Cieszyłabym się jeszcze bardziej, gdyby nie było między nami innych pieszczot, które nam się czasem w naszej słabości zdarzały. I jestem przekonana, że te pieszczoty miały negatywny wpływ na początki naszego współżycia.
4. Jestem bardzo zadowolona z naszego współżycia. Trochę czasu musiało minąć, zanim całkowicie się rozluźniłam, przestałam bać, przestało boleć, ale już jest super . Cieszę się, że te "pierwsze kroki" odbywałam w towarzystwie mojego męża, kochanego i wyrozumiałego. Czułam się zawsze bezpieczna i akceptowana.
A nasze współżycie wciąż przynosi nam coraz więcej satysfakcji.

Pytanie do osób, które niewspółżyły przed ślubem (zadawane w celach poznawczych):
odpowiedzcie, co Waszym zdaniem zawarte jest w sakramencie małżeństwa takiego, że wcześniej mówicie: "jeszcze nie", a potem: "już tak"? co on ze sobą niesie, co by miało uczynić tą decyzję o 180 stopni inną - z etycznie złej przemieniać ją w etycznie dobrą?
To pierwsza sprawa. Druga i trzecia jest taka:
czy Waszym zdaniem po ślubie jesteście w stanie bardziej odpowiedzialnie podjąć współżycie i dlaczego tak się dzieje?
czy Waszym zdaniem od razu po ślubie jesteście w stanie lepiej dostrzegać tego drugiego człowieka, niż to było przed, że ślub gładzi w Was jakoś ten egoizm?

Pytania nie mają na celu podważania Waszej życiowej drogi, Waszych intymnych wyborów, tylko chcę po prostu poznać efekt Waszego doświadczenia.

Odpowiedź na pierwsze pytanie: nierozerwalność i całkowity dar z siebie.

Seks po pierwsze zawsze może skończyć się poczęciem dziecka. Jakąkolwiek metodę planowania rodziny by się wybrało, takiej ewentualności nie da się wykluczyć, więc z miłości do dziecka podejmuję decyzję o współżyciu dopiero wtedy, kiedy z mojej ludzkiej strony zabezpieczyłam jego wszystkie podstawowe potrzeby. Mówię tu konkretnie o prawie do urodzenia się i dojrzewania w pełnej rodzinie.

Po drugie seks jest znakiem, który ma być potwierdzeniem istniejącej rzeczywistości. Jest pełnym oddaniem fizycznym, które, aby było autentyczne, musi być poprzedzone pełnym oddaniem całego życia.
Jeżeli współżyję nie oddawszy sie uprzednio drugiej osobie na dobre i na złe do końca życia, czyli po prostu w całości, jest to specyficzny rodzaj kłamstwa.
Znak, którym jest seks "mówi" wtedy nieprawdę.

Co do Twojego drugiego i trzeciego pytania, sakrament małżeństwa nie wpływa na osobowść i psychologię człowieka na zasadzie czarodziejskiej różdżki. Sakrament jest znakiem łaski, a z łaską trzeba współpracować, aby przyniosła owoce.
Wierzę, ze małżonkowie, którzy współpracują z łaską sakramentu będą na pewno dojrzewali do większej odpowiedzialności wzajemnej oraz wrażliwości na męża/żonę, a także do wielu innych cennych cnót.

Spełniam wszystkie postawione warunki.
Potwierdzam wielkie zadowolenie z poczekania do ślubu

Szczegółów nie napiszę, bo to dla mnie delikatna i intymna materia.

Dołączam do grona zadowolonych z decyzji czekania do ślubu. Mój mąż też. Gdybyśmy chcieli się "sprawdzić" przed ślubem, dziś nie bylibyśmy małżeństwem, a ja żyłabym w głębokim przekonaniu, że do niczego się nie nadaję. Pierwsze docieranie się zajęło nam jakieś pół roku, ale teraz z roku na rok jest fajniej
Jesteśmy 7 lat po ślubie, mamy dzieci, więc chyba się udało...

Również dołączam do grona zadowolonych z zachowania czystości przed ślubem i zapewniam Was , ze jest warto .

1. No cóż. Spełniam wszystkie warunki. I chociaż nie mam wielkiego stażu (19 dni) to powiem że bzdurą jest (przynajmniej w moim przypadku) coś takiego jak "konieczność wypróbowania się". Co tu jest do próbowania? Parzydło jest, dziura jest, więc co tu trzeba próbować?

2. Miło jest przeczytać że nie jest się samemu takim łosiem, który czekał. Dzięki za wszystkie poprzednie świadectwa!

3. W naszym przypadku, inaczej niż u kilku moich przedmówców, nie było czegoś takiego, że pierwszy raz był klapą, brak było rozluźnienia, wynikły inne trudności czy cóś. Nie było też jak w filmie - były drobne wpadki, ale przynajmniej się pośmialiśmy. I to dosyć głośno. Mieliśmy z czego. Mimo to mam nadzieję że będzie coraz lepiej!

4. Przepraszam za szczyptę wulgaryzmu, ale zrozumcie: jestem młody żonkoś i jeszcze się nie najadłem. Chhhhruuummmmm....

5. Najważniejsze jest to, że byliśmy dla siebie pierwszymi. Takie coś można przeżyć tylko raz! I jesteśmy dla siebie naprawdę jedynymi.

6. Z drugiej strony: stwierdziłem że gdybyśmy budowali nasz związek na seksie, to długo byśmy nie pociągli. To jest coś wspaniałego, ale przecież w końcu się znudzi. Można wypróbować wszystkie pozycje, ale przecież jest ich ograniczona liczba, w końcu się skończą.

7. Odnośnie powyższego (uprzedzając ataki) - to że ktoś współżyje przed ślubem nie oznacza dla mnie automatycznie, że "buduje związek na seksie"

8. Stosujemy NPR i spodziewam się że okresy abstynencji korzystnie wpłyną na nasze współżycie (co oczywiście nie jest celem NPR).

Apetyt jest spory No ale cóż... człowiek nie naje się "na zaś"

Cóż, ja nie będę się uzewnętrzniać na ten temat za bardzo, ale...


1. tak, bardzo świadomie, choć momentami było ciężko. Cóż, krew nie woda.
2. już 8 miesięcy
3. oczywiście! doświadczanie bliskości i jedności w takiej, a nie innej formie jest niesamowite. Jeśli dodatkowo mamy tę świadomość, że tak będzie do końca życia i że Panu Bogu bardzo się to podoba, to jest totalny odlot
4. hmm, jakby to powiedzieć, żeby nikogo nie zgorszyć Jest wspaniale! Trzeba czasu, by się trochę z tym wszystkim oswoić na początku. Przynajmniej tak było u mnie.
Stosujemy NPR, a od kilku miesięcy spodziewamy się dziecka, które było jak najbardziej zaplanowane, wręcz z idealną dokładnością
Muszę jednak powiedzieć, że okresy wstrzemięźliwości były czasem dość trudne. To tak żeby Cię pocieszyć, goostafie