A cóż to za schematyzm myślenia. Jestem kobietą ze wsi i co? 80% mojego rocznika ma wyższe wykształcenie, więc proszę dać sobie spokój z takimi insynuacjami że na ciemnej wsi to przejdzie a w oświeconym mieście nie...

Twoja odpowiedź jest wymijająca i mnie nie satysfakcjonuje.

nie napisalem ze wies jest ciemna. ale sa pewne roznice w mieszkaniu w miescie a na wsi. jesli ktos chce mieszkac na wsi, to znaczy ze nie goni za taka typowa "kariera", jest gotowy poswiecic kilka lat zycia na wychowywanie dzieci i zajmowanie sie domem.
w miescie jest wiecej pokus, rowniez taka calkiem naturalna dla czlowieka, zeby realizowac sie zawodowo.
jest jeszcze taka kwestia, ze gdy kobieta nie bedzie aktywna zawodowo i poswieci sie calkowicie malym dzieciom, to potem jak dzieci juz podrosna moze sie poczuc przegrana i zdegradowana, bo nie bedzie mogla zdobyc zadnej pracy. i jak wtedy ja jako maz mam jej pomoc? dlatego ja staram sie myslec perspektywicznie;)

agniulka, to co podalas - te przyklady - czy mozesz napisać, ze one wynikają JEDYNIE z braku obecnosci matki podczas pierwszych 3 lat zycia? a nawet, ze brak matki byl czynnikiem determinującym - nie wyłącznym i jedynym, ale ze zaważyl, ze te problemy sie pojawily? czy to tylko twoje wnioski i dywagacje - w mysl zasady - nie jest dobrze, BYC MOZE brak matki do tego doprowadzil?

(...)Sprawe postwie w sposob taki ze: facet - zapewnia byt rodzinie, troszczy sie o nia, reprezentuja ja itd. natomiast kobieta w chwili pojawienia sie dzieci az do pewnego wieku zajmuje sie glownie ognieskiem domowym. To tak po krotce. Wszystkie decyzje wyplywajace z obowiazkow i raczej wzajemnie malo zalezne podejmowane jednostkowo/indywidualnie natomiast decyzje wzajemne zalezne i wyplwyajace z faktu bycia razem podejmowane wspolnie z tym ze przy sytuacjach "patowych" decydujacy glos ma mezczyzna z racji odpowiedzialnosci.

Chce jeszcze raz podkreslic zeby stworzyc udany zwiazek poza pewnymi normami, obowiazkami, wyrzeczeniami i poswieceniami z obydwoch stron potrzeba OGROMU wzajemnej milosci i szacunku.

Twoja odpowiedź jest wymijająca i mnie nie satysfakcjonuje.

Funkcja ojca powinna się rozwijać zaraz po urodzeniu się dziecka. Chodzi o pomoc i współudział w pielęgnowaniu niemowlęcia oraz wsparcie psychiczne dla żony w dniach lęków i przejściowych depresji, które są naturalne w okresie okołoporodowym. Ojciec uczestniczący w pielęgnowaniu dziecka doświadcza także uciążliwości i czasochłonności tych prac, co pozwala mu sprawiedliwie ocenić wkład żony w budowanie życia rodzinnego. Obecnie ojciec coraz częściej przebywa z dziećmi już od wczesnego dzieciństwa. Wykonuje też wiele związanych z dziećmi czynności, tradycyjnie uważanych kiedyś za kobiece. Wpływa to na pełniejsze powiązanie emocjonalne między nim a dziećmi, co prowadzi do umocnienia u dzieci poczucia bezpieczeństwa, ale często również powoduje spadek autorytetu ojca.

Dzieci do 2-3 lat bardziej lgną do matek, nie znaczy to jednak, że ojca nie potrzebują. W okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa rozwija się intensywnie proces uczuciowego wiązania się dziecka z rodzicami, dlatego obecność w tym okresie obojga rodziców jest bardzo wskazana. Obecność ojca w rodzinie i w domu wzmacnia u matki poczucie bezpieczeństwa, co również ma duże znaczenie dla prawidłowości jej kontaktów z dzieckiem. Funkcje opiekuńcze ojca powinny być pełnione z takim nastawieniem emocjonalnym i taką motywacją, aby umacniały więź rodziny i dawały satysfakcję wszystkim jej członkom.

*

Współcześnie wychowanie dziecka zaczyna być rozumiane jako istotne zadanie życiowe, którego realizowanie wymaga aktywności i zaangażowania już od pierwszych chwil jego życia. W związku z tym dla wielu ojców podstawowym problemem stały się pytania: Czy mogą oni być równie silnie związani emocjonalnie z dzieckiem jak matka? Czy miłość ojcowska jest tak samo potrzebna dziecku i czy kształtuje jego rozwój nie mniej niż miłość macierzyńska?

Podobnie jak to jest z kształtowaniem roli kobiety u dziewczynek, chłopiec już w okresie dzieciństwa musi sobie przyswajać (najczęściej naśladując swego ojca) pewne elementy roli ojcowskiej. Brak ojca czy też posiadanie ojca niewłaściwie pełniącego swą rolę wobec dzieci może także spowodować niemożność prawidłowego pełnienia tej roli w dorosłym życiu. W odróżnieniu od miłości matczynej, która charakteryzuje się bezwarunkowością, ojciec jest skłonny bardziej kochać dziecko dlatego, iż spełnia ono określone warunki. Ojciec ceni u dziecka przede wszystkim te zalety, które odpowiadają jego wymaganiom, np. pilność, odwagę. Matka natomiast skłonna jest akceptować u dziecka wszystko bez wyjątku (E. Fromm 1992).

Jeżeli chodzi o postawę wychowawczą, to właśnie ojcowie odznaczają się na ogół większą stanowczością i surowością. Pozytywny wpływ na dzieci tych cech ojcowskich jest uwarunkowany współwystępowaniem innych dyspozycji, takich jak opiekuńczość i zrozumienie. Ojcowie, których charakteryzuje czułe i opiekuńcze nastawienie do dziecka, wpływają na ukształtowanie się w nim dużej odporności na pokusy, postaw altruizmu, ułatwiają rozwój uczuć wyższych. Ojciec pomaga dziecku przejść od fazy statycznego spokoju i poczucia bezpieczeństwa do dynamicznego rozwiązywania napotkanych problemów. Oznacza to dodawanie otuchy i uczenie niezależności. Ojciec powinien przygotować dziecko na niebezpieczeństwa, pomóc mu dokonywać samodzielnych wyborów. Zachęcanie do działania, uczenie odpowiedzialności - to najważniejsze zadania ojca w procesie wychowawczym. Stosowanie przez ojca przymusu i kar fizycznych powoduje natomiast u dzieci (zarówno u chłopców, jak i u dziewcząt) powierzchowne przyswojenie norm moralnych objawiające się brakiem poczucia winy.

Stosunek ojca do dziecka zależy w dużej mierze od typu organizacji rodziny. Im rodzina większa i wyraźniej w niej zaznaczona dominacja ojca, tym stosunek ojca do dzieci jest bardziej odległy, a jego zachowanie surowsze. Im rodzina mniejsza, i gdy w relacjach między rodzicami oraz między ojcem i dziećmi nie ma dominacji, tym większa jest bliskość emocjonalna między członkami rodziny (K. Pospiszyl 1980). Dziecko, aby było zaakceptowane przez ojca, musi się podporządkować jego autorytetowi, gdyż właśnie ojciec zachęca je do ryzyka, do podejmowania różnego rodzaju działań, które mogą mu się wydawać za trudne, ale stają się możliwe dzięki jego zachęcie.(...)

Każda rodzina jest niepowtarzalna i wyjątkowa. To nie tylko grupa osób, które są połączone więzami rodzinnymi, to także coś więcej. Każda rodzina posiada własne charakterystyczne oblicze, które cechują określone tradycje, obyczaje, sposoby porozumiewania się, typowe problemy. Każda rodzina posiada własną strukturę, którą tworzą relacje między poszczególnymi jej członkami i wzajemne zależności. W każdej rodzinie można wyróżnić hierarchię członków rodziny, na szczycie której znajduje się osoba najważniejsza, mająca największy szacunek wśród członków rodziny.

Prawidłowa i stabilna hierarchia jest dla rodziny czymś naturalnym i pożądanym. Niekorzystnym zjawiskiem jest walka o miejsce w hierarchii. Jedną z takich typowych sytuacji może być walka o władzę między mężem i żoną. Walka o dominację i władzę dezorganizuje życie rodziny oraz osłabia jej wychowawcze oddziaływanie. Zdrowa hierarchii daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa

Agniulka

Dołączył: 11 Lut 2004
Posty: 375
Wysłany: Wto Lut 22, 2005 11:38 Temat postu:

--------------------------------------------------------------------------------

Cytat:
A jeśli nie będzie matki non stop, to wyrośnie na kalekę?

Co? Znowu twój ulubiony zabieg literacki?
Przez pierwsze miesiące rzeczywiście wymaga obecności matki non-stop, natomiast dzieci które do 3 roku życia chowają się z "matką na pół etatu" niestety wyrastają na emocjonalne kaleki.

Zatem - potwierdza się zasadność "tradycyjnego" modelu rodziny ...
I wydaje mi się, że należałoby tylko ten tradycyjny model dostosować do wymogów współczesnego świata

I sorki, ale wprowadzanie tego dodatkowego czynnika ryzyka dla własnego dziecka dla "zrealizowania się zawodowo"... jest dla mnie wątpliwe moralnie

Konkretnie odpowiedzialem na postawione pytania. Rozumiem ze feministki taka odpowiedz nie usatysfakcjonuje.
Jednoczesnie czuje sie zawiedziony brakiem kontrargumentow i stwierdzieniem na ktore moze pozwolic sobie przyszlowiowa 5latka...

Nie, no oczywiście, bo lepsza matka sfrustrowana, niezadowolona z życia, byleby była stale przy dziecku?

A jakież tu mogą być argumenty? Na wszystko można odpowiedziec, "bo Bóg tak stworzył/chciał/wymyślił*" i zamknąć dyskusję