Jak sam napisałeś, Sobory i papieże w pewnych kwestiach mogą się mylić. I również słowa o "obowiązywaniu na zawsze" mogły tu być pobożnym życzeniem a nie nieomylną wypowiedzią z natchnienia Ducha Świętego...
Nieomylność Magisterium dotyczy tylko kwestii wiary i moralności a w kwestiach dogmatycznych dotyczących Eucharystii VII nic nie zmienił. Zmiany liturgiczne wprowadzone w Sacrosanctum Concilium są więc w pełni uprawnione.

Ale mamy chyba w Kościele coś takiego jak wypowiedzi ex cathedra? One nie są pobożnymi życzeniami i obowiązują raz na zawsze w tym samym znaczeniu, jak czytamy w przysiędze antymodernistycznej.

Oto kilka ciekawostek w kwestji ekskomunikowania Lefebvre'a

"W swym liście do Papieża z dnia 2 czerwca 1988 r. miał nawet odwagę napisać, że modli się, „[…] aby współczesny Rzym, nękany modernizmem, stał się znowu Rzymem katolickim”. Ponawia stawiane już zarzuty o przeniknięciu Rzymu duchem Vaticanum II oraz duchem Asyżu, a co najgorsze, oświadcza Janowi Pawłowi II, że w tej sytuacji „[…] sami udzielimy sobie środków do spełnienia misji, jaką powierzyła nam Opatrzność”. To oczywiście oznaczało zamiar samowolnego konsekrowania biskupów. Na to Papież, 9 czerwca, napisał mu: „Powodowany ojcowskim sercem, ale z całą stanowczością, jakiej wymagają zaistniałe okoliczności, napominam Cię, Czcigodny Bracie, żebyś zrezygnował z swojego planu, który jeśli zostanie zrealizowany, nie może być odczytany inaczej, jak akt schizmatycki, którego nieuniknione konsekwencje teologiczne i kanoniczne są Ci znane. Gorąco zapraszam Cię do powrotu z pokorą, do pełnego posłuszeństwa Zastępcy Chrystusa […]”. Papież silnie podkreślił powagę zaistniałej już dotąd i rysującej się jasno sytuacji ku przyszłości. Wyraził również głęboki ból, że dotychczasowe rozmowy zostały przekreślone. Zakończył zaś ów list Ojciec Święty dramatyczną prośbą: „na rany naszego Odkupiciela”.

Niestety, podczas konferencji prasowej w dniu 15 czerwca, Lefebvre poinformował opinię publiczną, iż jego ostateczna decyzja jest taka, że 30 czerwca będzie konsekrował nie jednego, nie trzech, lecz aż czterech biskupów. Na to zaraz zareagowała Stolica Apostolska, przesyłając mu w dniu 17 czerwca oficjalne monitum Prefekta Kongregacji d/s Biskupów, kardynała B. Gantina przypominające, że za taki czyn grozi ekskomunika z samego prawa – kan. 1382. Jeszcze w przededniu zapowiedzianej konsekracji, 29 czerwca, sam Ojciec Święty przesłał Lefebvre'owi poprzez pracownika Nuncjatury Apostolskiej w Szwajcarii krótki list z gorącą prośbą o bezzwłoczny przyjazd do Rzymu. Nazajutrz, w kazaniu podczas konsekracji Arcybiskup poinformował o tym jej uczestników, oświadczając prowokująco: „Waszemu osądowi pozostawiam to, czy życzenie to było na czasie i mądre”.

Tak więc 30 czerwca 1988 r. zostali przez Lefebvre'a konsekrowani księża: Bernard Fellay, Bernard Tissier de Mallerais, Richard Williamson oraz Alfons de Galarretta. Współkonsekratorem był emerytowany biskup brazylijskiego Campos, Antonio de Castro Mayer. Mając świadomość wyraźnego działania wbrew woli Ojca Świętego, główny konsekrator w kazaniu usprawiedliwiał to tak: „Nasze nieposłuszeństwo jest motywowane koniecznością zachowania wiary katolickiej. Chodzi o stawienie oporu fali apostazji, odchodzenia od Kościoła, który wszedł na drogę fałszywego ekumenizmu, liberalizmu, progresizmu, komunizmu i marksizmu”.

Dzisiejsi lefebryści uparcie próbują wykazać, że twórca ich „Ruchu” w zaistniałym stanie rzeczy nie miał innego wyjścia: „Wobec fatalnej odpowiedzi władz rzymskich na jego interpelacje dotyczące nauczania o wolności religijnej, jak również wobec spotkania religijnego w Asyżu, abp Lefebvre dochodzi do przekonania, że Rzym w obecnej sytuacji nie zamierza powrócić do tradycyjnego nauczania Kościoła. Nie chcąc po swojej śmierci pozostawić dzieła biskupom, którzy by je zniszczyli reformami soborowymi, Msgr Lefebvre prosi Stolicę Apostolską o pozwolenie konsekracji, dla dzieła, kilku biskupów pomocniczych. Stolica Apostolska odmawia, gdyż biskupi ci nie przyjęliby nauczania soborowego o ekumenizmie i wolności religijnej, a tym samym Nowej Mszy. Rzym nie pragnie mieć prawdziwie katolickich biskupów. W tej trudnej sytuacji, chcąc przyjść z pomocą znajdującym się w opresji kapłanom i wiernym, 30 czerwca 1988 r. abp Lefebvre (wraz z abp. de Castro Mayer) konsekruje 4 swych kapłanów na biskupów pomocniczych, których jedynym zadaniem jest udzielanie sakramentów zarezerwawanych dla biskupa (wyświęcanie księży, konsekrowanie biskupów, bierzmowania), a którzy – by dać wyraz swej łączności ze Stolicą Apostolską – nie sprawują władzy pasterskiej nad określoną rzeszą –wiernych (nie mają jurysdykcji zwyczajnej), a po nawróceniu się rzymskich autorytetów złożą swoje biskupstwo na ręce biskupa Rzymu”.

Stolica Apostolska zareagowała na tę nieprawną konsekrację natychmiast. Najpierw, 1 lipca 1988 r., Prefekt Kongregacji d/s Biskupów, kard. B. Gantin oświadcza, że z powodu konsekracji „bez zgody i wbrew woli najwyższego Pasterza” sześć osób, mianowicie: abp M. Lefebvre, bp A. de Castro Mayer, ks. Bernard Fellay, ks. Bernard Tissier de Mallerais, ks. Richard Williamson oraz ks. Alfons de Galarretta, są winni „aktu schizmatyckiego” i konsekwentnie wszyscy popadli w ekskomunikę latae sententiae, czyli z mocy samego prawa. Dekret jednocześnie przestrzega, aby „[…] wierni i księża nie dawali przyzwolenia na ten schizmatycki akt abpa Lefebvre'a, żeby nie popaść w taką samą karę”. Warto wiedzieć, iż tak wyraźnie określony przez kard. Gantina stosunek Stolicy Apostolskiej do tej sprawy spotkał się z całkowitym zrozumieniem i poparciem Episkopatów Francji, Niemiec oraz Szwajcarii, co znalazło swój wyraz we wspólnym oświadczeniu z dnia 16 lipca 1988 r. Do schizmatyckiego czynu Arcybiskupa ustosunkował się też osobiście Ojciec Święty. W skierowanym doń 2 lipca Liście Apostolskim Motu proprio „Ecclesia Dei afflicta” Papież stwierdzał wyraźnie: „Dlatego tego rodzaju nieposłuszeństwo, które stanowi samo w sobie prawdziwe odrzucenie prymatu Biskupa Rzymskiego, stanowi akt schizmatycki. A dokonując tego aktu, pomimo formalnego ostrzeżenia, które zostało przesłane przez Kard. Prefekta Kongregacji d/s Biskupów z 17 czerwca, Arcybiskup zaciągnął wraz z księżmi [tu wymienia ich imiennie] ciężką karę ekskomuniki, przewidzianą przez dyscyplinę kościelną”.

I niech nikt nie mów, że Papież się nie starał, wraz z Rtzingerem!.

Pogrubione słowa świadczą o tym, że nie jest to wątpliwa sprawa i wpływ chwilowego natchnieniaq, ale, że należy ona (ta decyzja) do tej Nauki, o której Jezus powiedział:

Nieomylne są papieskie wypowiedzi ex cathedra W SPRAWACH WIARY I MORALNOŚCI
Jeżeli papież wypowie się ex cathedra o płaskości Ziemi to będzie to tylko pobożne życzenie, chociaż ex cathedra

Który papież i kiedy wypowiedział się ex cathedra w sprawie innej niż wiara i moralność?

No twierdzisz, że słowa które cytujesz są nieomylne... a jakoś nie tyczą się ani wiary ani moralności...

Które słowa? Czy wiesz co to jest moralność?

Bracie, agresją nic nie wskórasz, a braki w wykształceniu teologicznym nie są chubą jeśli chcesz się nimi popisywać. Po pierwsze celibat nie jest dogmatem. A życie w czystości jest cnotą, a nie wymogiem teologicznym.

Mam pytanie do osób, które na tym forum wyrażają swoją radość z destrukcji katolicyzmu, jego tradycyjnej nauki, liturgii, utrwalonych sposobów przeżywania wiary, uświęcania życia, itd.
Czy bronicie modernistycznych zmian tylko ze względu na to, że winni jesteście posłuszeństwo aktualnym włodarzom Kościoła?
Czy bronicie modernistycznych zmian także ze względu na to, że szczerze się z nimi zgadzacie i wyrażacie wolę aby nadal one postępowały?

Drogi Wojtku,

To nie miała być agresja. Cytatów ze wspomnianych świętych poszukam i wkleję.

Poza tym chodziło mi o to, iż celibat ma głęboki sens teologiczny- i sparafryzowałem fargment jednego z kazań Abp'a Lefebvre: ,,ze względu na sprawowaną ofiarę mus i on [kapłan] zachować czystość (...) ponieważ jest coś niezwykłego w tym,, że przez jego słowa, przez jego usta zstępuje znieba na ziemię Bóg (...) kapłan musi być tak czysty jak najświętsza dziewica Maryja." Kazania s.44

Ale teologiem nie jestem- to prawda.

Po pierwsze, Pius V zatwierdził części zmienne liturgii, które zawsze mogą ulegać zmianom i ulegały takimże w ciągu wieków, także ryt trydencki jeszcze przed reformą Soboru Watykańskiego II.
Po drugie, z dokumentu, jaki Pius V ogłosił w związku z wprowadzeniem rytu trydenckiego, wynika wyraźnie, że zmian może dokonywać tylko Papież.
Po trzecie, używanie wyrażenia "na zawsze", czy "po wsze czasy" było powszechne w tamtych czasach i większość dokumentów je zawierało, co nie oznaczało, że nigdy nie można dokonać zmian w postanowieniach opatrzonych tego rodzaju konwencjonalnymi klauzulami.
Po czwarte, stawiacie się poza Kościołem, odmawiając Namiestnikowi Chrystusa tego, do czego ma on pełne prawo w oparciu o wolę wyrażoną przez samego Jezusa Chrystusa odnośnie do św. Piotra i jego następców: "Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16,19).

To jest Twoje zdanie i masz pełne prawo tak wierzyć.

To nie jest moje prywatne zdanie, ale taka jest opinia całego Kościoła z Namiestnikiem Chrystusowym na czele.

Niech Ci będzie. Ja wierzę w dogmaty i Magisterium, a nie w opinie choćby całego świata.