Przeglądnąłem 3/4 tego tematu. Kontynuowanie uznałem za pozbawione sensu. Pozwolę sobie tu napisać dlaczego.

Jeśli ktoś zapytałby mnie o zdanie, chętnie poleciłbym dużej części dyskutantów zapoznanie się elementami retoryki i zasadami "pozytywnej komunikacji". Jeśli dyskusja ma być dyskusją, a nie zbiorem monologów, to trzeba osobę z którą się rozmawia szanować i jej słuchać! Szanować - poza zwykłym rozumieniem szacunku dać jej prawo do własnego zdania, słuchać - chcieć usłyszeć to, co ma do powiedzenia, a nie to, co przez pryzmat własnego rozumowania chce się usłyszeć. Trzeba chcieć zadać sobie trud zrozumienia wypowiedzi drugiej osoby, ale także intencji tej wypowiedzi. Jeśli się od razu osobie mającej krytyczne nastawienie do pewnej sprawy zarzuca złą wolę lub przypina negatywną metkę, to nie ma żadnych szans na rzeczową dyskusję - najczęściej przeradza się ona w szukanie haków, łapanie za słowa itp. Podsumowując - trzeba podejść do rozmówcy z miłością. Tyle teorii.

Przypominam też złotą zasadę: "Milczenie jest złotem!". Ciężko jest mi zrozumieć upór osób nie potrafiących znaleźć argumentów czy kontrargumentów w dyskusji. Oczywiste jest, że w sytuacji, w której nie ma się niczego sensownego do powiedzenia, a koniecznie musi się wtrącić swoje trzy grosze, pozostaje atak ad personam, obrócenie wypowiedzi w żart, sarkazm lub inny środek z wielu zabiegów mających zdyskredytować rozmówcę/cytowaną osobę lub zmienić tor dyskusji. Atakujący, po jak mu się zdaje udanym ataku jest oczywiście z siebie zadowolony ("Ale mu pokazałem!"). Cóż, on swoją potrzebę "wyrażenia siebie" na chwile zaspokaja, ale dla osoby obserwującej "dyskusję" z boku takie wypowiedzi są po prostu żenujące. O ewidentnym chamstwie i stosowaniu inwektyw już nie mówię...

Przykład? Proszę bardzo - wystarczy dotrzeć już do drugiego i trzeciego postu w temacie:




lub któregoś z kolejnych

I wielu następnych...
Mam nadzieję, że osoby prowadzące (najczęściej zupełnie nieświadomie) tego typu "rozmowę" zauważą na czym polega problem i spróbują się z nim zmierzyć. A ci, którzy robią to świadomie zaczną szanować innych i przede wszystkim siebie samych.

Z Panem Bogiem!

PS "Kto pyta, nie błądzi" - to też złota myśl. Jeśli z wypowiedzi nie do końca wynika "co poeta chciał przez to powiedzieć" lub jaka była intencja jego wypowiedzi najprościej jest po prostu zapytać, czyż nie?

Nasz papież Jan Paweł II. Papież polak, zrobił dla kościoła więcej niż inni poprzednicy i jego następcy zrobią, bo chciał się porozumieć z innymi wyznaniami i jak mniemam, chciał nam pzekazać właśnie to, miłość bliźniego swego, ale nikogo nie obwiniam każda wiara ma swoich bogów, każdy naród wini innych za swoje niepowodzenia, czy tędy droga...

Przeciw mogli sobie być - na szczęście papież i wszyscy myślący ludzie uznali, że taki sprzeciw jest nic nie wart.

Do 01.05.2011 niewiele czasu zostało

Bo lud chce to lud dostanie.

Byc może powstanie nowa tradycja: 11 listopada mamy rogale marcińskie to na 1 maja kremówki będą w sam raz (tak, tak kremówka bo twórczość p. Wojtyły dla niektórych jest ciężkostrawna).

Na pewno to z uwagi tylko na "wolę ciemnego ludu" dochodzi do beatyfikacji, prawda?

Bo wcale nie jest tak, że setki i tysiące ludzi na świecie, którzy z Janem Pawłem II pracowali, zetknęli się kiedyś, uważali go już za życia za świętego?

Na szczescie Duch Bozy tchnie kedy chce i Bogu niech beda dzieki za blogoslawionego Jana Pawla II a dla mnie osobiscie czy protestanci czy prawoslawni wszyscy jestesmy chrzescijanami

Z całym szacunkiem dla postaci naszego papieża, mam trochę wrażenie ze ta beatyfikacja to ukłon "marketingowy" w stronę ludu, taki "popularny" święty to wspaniała maszyna marketingowa.

Czyli negujesz jego świętość.

W tym wypadku wola ludu jak najbardziej potwierdza to, co wskazuje wiara.

Cała sprawa jest dość szeroko komentowana w różnych środowiskach. Nie ma co ukrywać – proces beatyfikacyjny papieża to doskonała okazja do podniesienia upadajacego wizerunku Kościoła i szansa na kolejne wpływy do kasy watykańskiej. Watykan doskonale zdaje sobie sprawę z zaistniałej sytuacji i przypisał cudowne uzdrowienie zakonnicy papieżowi. Opinii publicznej nie ujawiono żadnych okoliczności owego „cudu”. Samowyleczeń na świecie dziennie jest klikanaście i nie mają nic wspólnego z działaniami osób trzecich, zjawisk paranormalnych. Już dawno medycyna potwierdziła istnienie tego procesu dzięki np. świadomości. W psychiatrii czy psychologii ważny aspekt odgrywa ludzki umysł, którego działanie jest nam kompletnie nieznane. Po śmierci papieża ludzi od razu chcieli mieć go w panteonie świetych nie ze wzgledu na cuda, które rzekomo uczynił, ale dlatego, że był pierwszym papieżem otwartym w stronę zwykłych ludzi. Kościół jak zwykle musiał wymyślić coś co wywyższyłoby Go nad tych zwykłych zjadaczy chleba.

Ciekawy wykład:
x. Jan Jenkins FSSPX o proceduralnej stronie beatyfikacji i kanonizacji.

Elbrusie...2 godziny! A kto w tym procesie był Advocatus Diaboli?

mogo: skad wiesz, że następni papieże mniej zrobią dla Kościoła niż JPII?

To jest w ogóle niesprawdzalne (nieporównywalne), niemożliwe do ocenienia.

Jan Paweł II miał doskonały czas na podciągnięcie upadajacego wizerunku Kościoła i wykorzystał to. Dzięki temu, że nie bał się ludzi i wyszedł do nich. Wykorzystał przede wszystkim postęp w mediach, technologii przekazu i podróżowaniu. Benedykt XVI juz tego nie powtórzy bo jest bardzo konserwatywny i był przeciwnikiem polityki JPII. Widzimy to teraz - siedzi w Watykanie i nic nie robi.