Troszkę pomyliłaś wersy, ale sens ten sam.
Tzw "złota zasada"
- Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili i wy im czyńcie (Mt 7,12).
Drugi człon tyczy bezwarunkowej miłości bliźniego:
- Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagroe mieć będziecie? Czyz i celnicy tego nie czynią?. I jesli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? (Mt 5,46-47).
Elbrus nieco mnie ubiegł

Na pewno dużo trudniej byłoby mi o poświęcenie, dobre uczynki względem innych, a szczególnie o pokorę.

Dla mnie pytanie jak najbardziej z sensem.

Pytanie ciekawe, ale wnioski mogą być nieciekawe Jakiś czas temu się nad tym zastanawiałem i myślę, że w moim przypadku różnice byłyby niewielkie, zewnętrznie pewnie ograniczyłyby się do zaniku praktyk religijnych, a wewnętrznie do większej intensywności "myślenia depresyjnego" (poczucie beznadziei, brak sensu itp.). Ale to czysta gdybologia, nie przechodziłem bowiem drogi "od niewiary do wiary" czy też odwrotnej.

Wiele zależy od tego, w jakiego Boga i jak się wierzy. Czy jest to Bóg komunikujący się głównie poprzez nauczanie Kościoła, czy też bardziej Bóg komunikujący się bezpośrednio z człowiekiem. Jeśli bezpośrednio, to w jaki sposób? Przez objawienia, modlitwę, rozmowę czy może przez sumienie? No i czy wierzymy w Boga, czy też bardziej zawierzamy się Bogu?

Jeśli ktoś uznaje sumienie jako główną drogę komunikacji Boga z człowiekiem i polega bardziej na sobie niż zawierza się Bogu, to uważam, że w jego przypadku nie będzie widać wielkiej różnicy. Otwartym pozostaje pytanie, czy to jeszcze jest wiara, ale to znowu kwestia definicji... Generalnie trudne pytanie

..............................
Bardzo ciekawe pytanie
ja osobiscie moge tylko potwierdzic ze staral bym sie zyc podobnie jak teraz czyli napewno nie mialbym innego charakteru ...
jednak zycie z zywym Bogiem, z ktorym rozmawia sie co dzien jest cudowna sprawa, Jego obecnosc w moim zyciu powoduje to ze chroni mnie przed popelnianiem bledow, dal mi swoja milosc i spokoj w sercu i wspaniala perspektywe zycia wiecznego coz mozna wiecej oczekiwac

jasne jeszcze niedawno żyłam bez Boga i uważam ten ores w moim życiu za totalnie beznadziejny, gdy było źle poddawałam się bez walki, moje życie było puste i pozbawione sensu. Teraz kiedy doznałam nawrócenia wiedzie mi się w życiu lepiej, bo wiem, że nie jestem sama i w każdej chwili mogę liczyć na pomoc Boga i innych ludzi;))

Od kiedy przestałam wierzyć moje życie straciło sens ciągle jestem "nieobecna" w domu i prawdę mówiąc nie chce mi się już żyć.

To dlaczego nie starasz się odnowić więzi z Bogiem i znów uwierzyć. Spróbuj ja spróbowałam i sie udało

Kiedyś byłam osobą wierzącą ale to było dawno temu, byłam wtedy młodsza, w rzeczywistości patrząc na to wszystko z góry, poza zmianą na ateizm, nic się w moim życiu nie zmieniło. Dalej ludzie uważają mnie za tę samą osobę, którą byłam i jestem. Wszystkie podstawowe zasady nigdy się nie zmieniły w moim postępowaniu, żyję tak aby być dobrym człowiekiem i nie robić sobie dodatkowych problemów, bo na owe szkoda czasu i nerwów.

Sama wiara w to, że da się radę coś zrobić, będzie dobrze, że nie jest źle, będzie lepiej, życie toczy się dalej; że potrafisz, umiesz; że życie, kariera, małżeństwo zależą od ciebie, rzeczywiście zmienia nasz pogląd na pewne sprawy i wszystko wydaje się łatwiejsze, a także prostsze do zrealizowania. Tylko trzeba bardzo ale to bardzo mocno chcieć i nie przestawać na pierwszej przeszkodzie.

Ciągłe myślenie, że jest źle, nic mi nie wychodzi, nikt mnie nie lubi, załamywanie się prowadzi donikąd, do jeszcze gorszych refleksji, mają one później odbicie w życiu realnym, w którym nic nam nie wychodzi. Ludzie patrzą z dystansem na takie osoby, poprzez to one rzeczywiście odczuwają niechęć. Ciężko jest się przełamać ale to tylko kwestia innego spojrzenia na świat, odrobiny chęci i optymizmu, oraz czasem pomocy kogoś bliskiego. Czasem też trzeba znaleźć sobie jakiś punkt zaczepny do którego będzie się dążyć. Trochę wiary we własne możliwości!

Jesli czlowiek ktory sie rodzi ma juz swoj plan przeznaczenia ktora Bog przygotowal, to nie sadze zeby ``wierzac lub nie``robil co innego

zdrady.zabawy..alkohol..wściekłość na każdą próbę "zatrzymania "mnie w miejscu..z pewnością byłabym rozwódka i po aborcji..i nie jestem pewna czy dzieci zatrzymałabym przy sobie,raczej nie--tak by wygalało moje życie jako niewierzącej....tak w pewien sposób dość długo żyłam,gdy kościół i Boga omijałam z daleka--zmieniło się diametralnie
chociaż nie jestem pewna ..czy mogłabym napisać też tego posta--w końcu któraś z prób samobójczych pewnie by się powiodła.
ewentualnie byłabym uzależniona od alkoholu..i seksu

Straszne.
I smutne zarazem, że niektórzy ludzie potrzebują odpowiedniego bata, żeby postępować właściwie.

Dlaczego bata? Przecież renata155 nie pisała o strachu przed piekłem.

Jak kto woli - może być marchewka.
Dla jednego motywacją będzie piekło, dla innego niebo.
Wszystko sprowadza się do tego samego:
gdyby nie instrukcje z Wysoka, to alternatywą dla obecnego rygoru życia byłby gwałty i mordy,
bo przecież życie bez Boga nie ma sensu,
a jak nie ma sensu, to byłoby warto chociaż korzystać z "uroków" życia.

To jest właśnie smutne - ten tragizm i marności człowieka, której sam jest winien.

Ja bym powiedział, że ani kij ani marchewka, a po prostu inna sytuacja. Weźmy rozbitka na morzu - inaczej może się zachowywać gdy wierzy w istnienie lądu i wierzy w poprawność posiadanych map a inaczej, gdy tej wiary mieć nie będzie.

Bo brak wiary skłoniłby go do uprawiania seksu z napotkanymi zwierzętami.

Jakże wielka jest wartość wiary!