Nawet gdyby ofiara takiej inkwizycji była tylko jedna to już jest o tą jedną za duzo.

Czy zabijano ludzi w kościelnej inkwizycji?

W 1235 rozruchy doprowadziły do wygnania dominikanów z Tuluzy, a w 1242 w Avignonet zamordowano inkwizytorów Wilhelma Arnolda i Stefana z Saint-Thibery. W odpowiedzi zorganizowano wyprawę zbrojną przeciwko twierdzy katarów w Montségur, gdzie schronili się zabójcy. Po upadku twierdzy w 1244 ponad 200 heretyków spalono na stosie[34]. We Włoszech na skutek opozycji lokalnych elit pierwsi inkwizytorzy, poza nielicznymi wyjątkami, musieli ograniczyć swą działalność do kaznodziejstwa. W 1252 w rejonie Como heretycy zabili inkwizytora Piotra z Werony.

Kapitalnie przedstawione, jak antykatolicy budowali czarną legendę Inkwizycji.

Ty oskarżasz

Nie oskarżam i nie stawiam zarzutów, lecz odnoszę się do tego, co było wcześniej napisane.

Twój powyższy post świadczy o tym, że nie potrafisz znaleźć takich cytatów, bo ich po prostu nie ma

zatem w obliczu kompromitacji nie pozostało Ci nic innego jak odsyłać innych do szukania

Jesteś niby katolikiem, a nie masz w sobie za grosz pokory

i nawet nie potrafisz się przyznać do błędu, już nie wspominając o słowie "przepraszam"

Niejeden ateista bije Cię pod tym względem o dwie głowy

Z mojej strony EOT, ponieważ wiem, że kolejny twój post będzie znowu próbą zagmatwania, wybielenia się i przekierowania dyskusji na inne tory.

Inkwizycja oczywiście była, ale powszechny jej osąd opiera się bardziej na czarnej legendzie niż na tym, jak faktycznie działała.

Nikt jak dotąd nie zaprzeczał grzechom Inkwizycji. Każdy grzech jest godny potępienia. Zarówno grzechy popełniane przez niektórych inkwizytorów, jak i grzech kłamstwa, w tym wypadku polegający na wyolbrzymianiu.

Celem zachowania obiektywizmu dla odwiedzających ten temat, oto zarzuty stawiane przez piok333, których nie potrafił udowodnić

Nie oskarżam i nie stawiam zarzutów, lecz odnoszę się do tego, co było wcześniej napisane.

Między mitem a historią - problem Inkwizycji

Zdaniem autora wydanej w 1998 r. książki poświęconej, powstałej w 1542 r., Inkwizycji Rzymskiej - Adriano Prosperi wykładowcy i profesora historii nowożytnej i średniowiecznej na Uniwersytecie w Pizie, jednego z największych autorytetów w dziedzinie Kontrreformacji - inkwizycja ta ma na swym koncie „bardzo nieliczne skazania na śmierć, ale liczne kary moralne”. Odsetek osób skazanych na śmierć przez Inkwizycję w czasach nowożytnych wynosił 2% wyroków ferowanych przez tę instytucję. Trybunał inkwizycyjny przede wszystkim starał się o zbawienie dusz, a nie wymierzaniem kar cielesnych. Tortury w procesach inkwizycyjnych stosowane były znacznie rzadziej niż w innych procesach tego okresu. Jednak zawsze trybunał inkwizycyjny starał się dotrzeć do prawdy. Tortury miały na celu potwierdzenie prawdziwości zeznań. Częściej ograniczano się do pisemnego oświadczenia o prawdziwości zeznań i poświadczenia tego przez świadka na korzyść sądzonego.

Inkwizycja była oskarżona głównie przez protestantów, zarzucających jej szerzenie wiary siłą. W okresie reformacji, kontrreformacji i reformy katolickiej demonizowano Inkwizycję. Ta ideologizacja - przejęta przez Oświecenie przetrwała do dziś. Jest to ideologizacja, gdyż Inkwizycja nie była państwem totalitarnym ale trybunałem, który posługiwał się siłami państwa. Inkwizycja mogła wydawać jedynie wyroki moralne, lecz gdy herezja lub inne wykroczenie natury religijnej było związane z przestępstwem przeciwko prawu państwowemu, wówczas na mocy samego prawa, podsądny przechodził pod jurysdykcje sądów świeckich.

Inkwizycja niejednokrotnie ukazywana była jako wszechwładny potwór. Tymczasem nigdy nie była ona instytucją ogólnokościelną. Nie posiadała stałych, scentralizowanych struktur, nawet wtedy gdy podlegała bezpośrednio papieżowi. Nie była zorganizowana - jak usiłuje się to przedstawiać - na wzór mafijny. Winy niegodziwego inkwizytora nie mogą obciążać pozostałych, którzy nie mieli wpływu na jego poczynania. Czarna legenda o Inkwizycji głosi, że instytucja ta powstała po to, by uprzykrzać życie ludziom i wszyscy poza hierarchią i władzą byli jej przeciwni, bali się jej i nienawidzili ją. Tymczasem jej pojawienie się nastąpiło przy społecznym poparciu i odebrane zostało przez wielu z ulgą, nie jak niesie czarna legenda przy społecznym sprzeciwie. To heretycy, nie Inkwizycja, postrzegani byli przez ówczesne społeczeństwo jako zagrożenie. Czarna legenda o Inkwizycji sam fakt potępiania przez Kościół herezji i zwalczania ich usiłuje przedstawić jako rzecz naganną, jako pierwowzór totalitarnych tendencji do tłumienia wolnej myśli. Tymczasem to religia chrześcijańska stanowiła w państwach średniowiecznych podstawę społecznego ładu, równie niekwestionowaną, jak dzisiaj demokracja i prawa obywatela. W przypadku większości herezji zakwestionowanie tej podstawy średniowiecznego ładu było walką z ustrojem. Atak na dogmaty wiary zbiegał się z atakiem na króla lub feudała. Herezjom towarzyszyły zawsze żądania natury politycznej i odwieczny postulat wszelkich rewolucji, aby wymordować bogatych i rozdzielić ich mienie między biednych – czyli w tym wypadku pomiędzy owych heretyków. W herezjach religijnych znajdowały ujście konflikty ekonomiczne lub narodowościowe, i to one prowadziły do okrucieństw.

czytaj całość: http://www.studzianka.alleluja.pl/tekst.php?numer=8589