[...]
1 - „może” = jest to możliwe, a nie „może” - nie mam nic przeciwko temu
2 – wypowiedź nie dotyczyła ateistów, tylko każdego hipotetycznego człowieka

a - sukces życiowy

b - (znowu to "ateisty"... Przecież rozmawiamy to o kimkolwiek - niezbierających znaczków, nieposiadających wąsów, niewierzących w Muminki, a nie tylko nieposiadających wierzenia w boga...)

Podaj mi przykład sytuacji, w której interesem jednostki jest utrzymywanie przez swoje otoczenie wierzeń niezgodnych z rzeczywistością. Tzn. z wykluczeniem sytuacji niemoralnych, jak np. zarabianie na sprzedaży magicznych smarowideł na porost włosów.

Człowiek utrzymujący wierzenia umocowane w rzeczywistości (WUR),

żyjący w społeczeństwie w którym wiele osób utrzymuje wierzenia NIEumocowane w rzeczywistości (WNUR) przychodzi na rozmowę wraz z dziewięcioma WNUR. A dlaczego jest tam 9 WNUR? Ano pewnie dlatego, że w tym społeczeństwie WNUR przeważają (z Twojego przykładu wynikałoby, że WNUR = 90% społeczeństwa). A to znaczy, że na 90% osoba przeprowadzająca wywiad również będzie WNUR i wykopie WUR na zbity pysk, bo nie podziela ona jego absurdalnych wierzeń.

WUR przekonuje dwóch WNUR do przyjęcia WUR. Otrzymujemy więc układ 7 WNUR i 3 WUR. Jeżeli szef jest WNUR (a na 90% jest), to pewnie i tak wszyscy trzej WUR wylecą,

Jeżeli WUR zostanie wybrany, to stanie się tak z powodu jego kwalifikacji. A jeżeli WUR nie zostanie wybrany – trudno – utracił korzyśc natychmiastową na korzyść dla społeczeństwa (a więc i siebie).

firma zatrudniająca WUR na rynku pełnym WNUR jest w niekorzystnej sytuacji, ponieważ nie tylko jej konkurenci, ale i klienci i kontrahenci są WNUR, prawodawcy są WNUR, sądy są WNUR, inspektorzy kontroli skarbowej też pewnie są WNUR. Jeżeli nie widzisz w tym problemu dla firmy WUR, to szkoda tracić więcej słów na Ciebie.

Nawet w małym miasteczku liczącym 10 000 mieszkańców, średnia strata każdego z nich wyniesie zaledwie jeden grosz. Czyli realnie ateista zarobił na kradzieży 99,99 złotego. Dlaczego zatem miałby się przejmować "interesem społeczności" i nie kraść?

To jest chyba bardziej skomplikowane.

prymitywni katole część swoich pieniędzy wydają na kompletnie bezsensowne i nie przynoszące żadnych korzyści religijne rozrywki, co niewątpliwie jest zachowaniem wbrew interesowi społeczności. Jeżeli więc założymy, że istnieje określone prawdopodobieństwo, że okradziony katol owe 100 zł zamierzał, na przykład, dać na tacę (co jest wbrew interesowi społeczności), to prawdopodobieństwo, że ateista wyda te 100 zł równie bezsensownie jest zerowe (no, zdarzają się konformistyczni ateiści, ale na pewno mniejsze). Co za tym idzie, można obliczyć, na jaką szacunkową kwotę (powiedzmy, rocznie) ateiści powinni okradać katoli, by możliwie zminimalizować społeczne straty.

Chyba właśnie odkryliśmy zalążki interesującego, historycznego związku między ateizmem i komunizmem..

Czyżby impactor nie wiedział, że Biblia króla Jakuba jako wersja protestancka, heretycka, wcale nie jest najbardziej popularna wśród chrześcijan?

Gdyby impactor miał na ten temat jakieś pojęcie, to wiedziałby nie tylko dlaczego Biblia króla Jakuba nie jest najbardziej powszechna w chrześcijaństwie, ale wiedziałby też - dlaczego.

Z czystej geometrii z użyciem tw. Pitagorasa można wyprowadzić np. zasadę zachowania materii i energii.

@Elbrus
Czy myślisz o Wulgacie?
Przetłumaczona na język Kościoła - Łacinę przez św.Hieronima około roku 400.
Do wieku XX była podstawą.

Wyprowadzanie praw fizycznych przy pomocy matematyki.

Następną (i jedyną, jaka nam pozostała) hipotezą jest to, że odległość w czasoprzestrzeni należy obliczać, wykorzystując wzór s2 = (ct)2 – x2. W przeciwieństwie do wersji ze znakiem plusa tu mamy do czynienia ze światem, w którym nie obowiązuje geometria euklidesowa (podobnie jak w wypadku powierzchni Ziemi). Matematycy nazywają przestrzeń, w której odległość między dwoma punktami jest określana za pomocą powyższego równania, przestrzenią hiperboliczną.(TW. PITAGORASA W GEOMETRII HIPERBOLICZNEJ - INTERWAŁ)
...
Na pierwszy rzut oka energia wydaje się łatwiejsza do zrozumienia niż pęd. Obiekty mogą mieć energię tak samo, jak mają pęd, ale w odróżnieniu od tego drugiego energia nie ma kierunku. Pod tym ostatnim względem przypomina raczej temperaturę – do jej opisu wystarcza jedna liczba.
...
Wróćmy teraz do naszych zasadniczych rozważań. Wprowadziliśmy pojęcie pędu jako przykładu wielkości opisywanej przez wektor. Tak samo jak w wypadku energii, użyteczność pędu polega na tym, że jest on zachowywany. Wszystko to brzmi nieźle, ale w tle całej dyskusji kryje się poważny problem. Pęd to wektor istniejący wyłącznie w znanych nam z codziennych doświadczeń trzech wymiarach. Ogólnie mówiąc, wektor pędu może wskazywać w górę, w dół, na południowy wschód czy dowolny inny kierunek w przestrzeni. Wynika to z faktu, że obiekty poruszają się w dowolnym kierunku w przestrzeni, a wektor pędu wiąże się z kierunkiem ruchu. Podstawowym celem poprzedniego rozdziału było jednak pokazanie, że naturalna tendencja do osobnego rozważania przestrzeni i czasu jest błędna. Potrzebujemy wektorów, które będą wskazywać kierunki w czterech wymiarach czasoprzestrzeni – inaczej nigdy nie zdołamy skonstruować fundamentalnych równań spełniających postulaty Einsteina. Powtórzmy: fundamentalne równania powinny być zbudowane z obiektów istniejących w czasoprzestrzeni, a nie z obiektów, które istnieją osobno w przestrzeni i w czasie – te ostatnie są subiektywne. Musimy pamiętać, że ani długość obiektu w przestrzeni, ani przedział czasu między dwoma zdarzeniami nie są wielkościami, co do których wszyscy będą się zgadzać. Właśnie to mamy na myśli, kiedy mówimy, że są subiektywne. Pęd jest wektorem wskazującym wyłącznie jakiś kierunek w przestrzeni. Takie uprzedzenie względem czasu wróży, że trzeba będzie z niego zrezygnować. Czy czasoprzestrzeń oznacza więc załamanie tego jednego z najważniejszych fundamentalnych praw fizyki? To prawda, że świeżo odkryta przez nas struktura czasoprzestrzeni zapowiada konieczność rezygnacji z tego prawa, ale sugeruje też, czym należy je zastąpić: musimy znaleźć niezmienniczą wielkość, która zastąpi stary trójwymiarowy pęd. Jesteśmy w kluczowym punkcie naszej opowieści: taka wielkość naprawdę istnieje.
...
Udało się nam więc skonstruować wektor pędu piłki w trzech wymiarach. Trudno uznać to za najbardziej ekscytujące z naszych dotychczasowych osiągnięć, ale teraz spróbujemy czegoś ambitniejszego: zbudowania wektora pędu w czasoprzestrzeni. Zrobimy to całkowicie analogicznie do przypadku trójwymiarowego. Jedynym ograniczeniem będzie warunek, by wykorzystywać wyłącznie obiekty, które są w czasoprzestrzeni uniwersalne.
...
Kolejny raz zaczniemy od strzałki, tym razem wskazującej kierunek w czterowymiarowej czasoprzestrzeni, tak jak pokazano to na rysunku 12. Jeden koniec strzałki określa, gdzie nasza piłka znajduje się w jednej chwili, a drugi – gdzie znajdzie się nieco później. Długość strzałki musi być wyznaczona przez formułę Minkowskiego określającą odległości w czasoprzestrzeni, a więc jest równa (Δs)2 = (cΔt)2 – (Δx)2 (PITAGORAS). Pamiętajmy, że Δs jest jedyną długością, co do której wszyscy we Wszechświecie się zgadzają (czego z pewnością nie można powiedzieć osobno o Δx i Δt), z czego wynika, że to właśnie tej miary odległości musimy użyć, zastępując nią wyrażenie Δx w trójwymiarowej definicji pędu. Co powinno jednak zastąpić przedział czasu Δt (przypomnijmy, że chcemy znaleźć czterowymiarowy odpowiednik mΔx/Δt)? Znaleźliśmy się w kluczowym momencie: nie możemy wykorzystać Δt, bo nie jest to wielkość czasoprzestrzennie niezmiennicza. Jak wielokrotnie podkreślaliśmy, nie wszyscy zgadzają się co do przedziałów czasowych, a więc poszukując czterowymiarowego pędu, musimy z nich zrezygnować. Jaki mamy inny wybór?
...
Aby skończyć konstrukcję nowej czasoprzestrzennej strzałki pędu, wystarczy, że pomnożymy wektor prędkości czasoprzestrzennej przez masę m. Wynika z tego, że proponowana przez nas strzałka pędu ma długość równą mc i wskazuje kierunek podróży obiektu przez czasoprzestrzeń. Na pierwszy rzut oka nowa strzałka pędu jest raczej nieciekawa, gdyż jej czasoprzestrzenna długość jest zawsze taka sama. Może się wydawać, że nasze rozważania zakończyły się niepowodzeniem. Nie powinniśmy się jednak tak szybko zniechęcać. Musimy sprawdzić, czy właśnie skonstruowany czasoprzestrzenny wektor pędu ma coś wspólnego ze staromodnym trójwymiarowym pędem albo, co ważniejsze, czy przyda się do czegokolwiek w naszym nowym czasoprzestrzennym świecie.
Spróbujmy zastanowić się głębiej, przyglądając się osobno fragmentom nowego wektora czasoprzestrzennego wskazującym kierunek przestrzenny i czasowy. Aby przeanalizować ich własności, nie obejdziemy się bez odrobiny matematyki.
...
Przypomnijmy, że uzyskaliśmy już wyrażenie na długość wektora pędu w trójwymiarowej przestrzeni, mΔx/Δt. Wytłumaczyliśmy też, że aby zbudować czterowymiarowy wektor pędu, należy zastąpić Δx wielkością Δs, a Δt czynnikiem Δs/c. Otrzymany wektor ma raczej nieciekawą długość mc. Pozwólmy sobie na jeszcze jeden akapit rachunków i rozpiszmy nowy odpowiednik Δt, czyli Δs/c, w całości. Δs/c jest równe (TU ZNÓW TW. PITAGORASA W ZAPISIE Z PIERWIASTKIEM KWADRATOWYM)
...
Dotarliśmy już prawie do punktu, w którym chcieliśmy się znaleźć. W całej tej dyskusji matematycznej chodzi o to, że rachunki pozwalają nam obliczyć dokładnie, jaka część wektora pędu wskazuje kierunek przestrzenny, a jaka czasowy.
...
Sytuacja w wypadku czterowymiarowym jest identyczna. Teraz wektor pędu wskazuje kierunek w czasoprzestrzeni, w którym porusza się piłka, czyli kierunek strzałki na rysunku 12. Znów by uzyskać wartość pędu, musimy przeskalować długość strzałki, ale tym razem trzeba ją pomnożyć przez masę i podzielić przez niezmienniczą wielkość Δs/c (która, jak dowiedliśmy w ostatnim akapicie, jest równa Δt/γ). Jeśli przyjrzysz się uważnie strzałce na rysunku 12, zorientujesz się, że aby zmienić w pewnym stopniu jej długość, nie modyfikując jednocześnie kierunku, który wskazuje, musimy w tym samym stopniu zmienić część wskazującą kierunek x (czyli Δx) i część wskazującą kierunek czasowy (cΔt). Tak więc długość części wektora pędu wskazująca kierunek przestrzenny jest równa po prostu Δx pomnożone przez m i podzielone przez Δt/γ, czyli inaczej γmΔx/Δt. Pamiętając, że v = Δx/Δt jest prędkością obiektu w przestrzeni, otrzymujemy odpowiedź: część wektora pędu wskazująca kierunek przestrzenny ma długość równą γmv.
Ten ostatni wzór jest naprawdę interesujący – okazuje się, że skonstruowany przez nas wektor pędu wcale nie jest nieciekawy. Jeśli prędkość obiektu v jest znacznie mniejsza od prędkości światła c, to γ jest bardzo bliska 1. Odzyskujemy wtedy staromodny pęd, czyli iloczyn masy i prędkości: p = mv. Powinno nas to zachęcić do dalszej analizy. Tak naprawdę osiągnęliśmy znacznie więcej niż proste przetłumaczenie staromodnego pędu na nowy, czasoprzestrzenny język. Po pierwsze, uzyskaliśmy prawdopodobnie dokładniejszy wzór, gdyż γ jest precyzyjnie równa 1 tylko wtedy, gdy prędkość v jest równa zeru.
...
Możemy też – i jest to znacznie ciekawsze niż zmodyfikowanie formuły p = mv – przyjrzeć się, co dzieje się z częścią wektora pędu wskazującą w kierunku czasowym. Po całej wykonanej przez nas ciężkiej pracy konieczne do tego obliczenia są dość łatwe. Ich wynik pokazuje rysunek 13. Część wektora pędu wskazująca w kierunku czasowym ma długość równą cΔt pomnożone przez m i podzielone znów przez Δt/γ, czyli γmc.
Pamiętajmy, że zainteresowaliśmy się pędem, gdyż był zachowany. Szukając nowego, czterowymiarowego pędu, chcieliśmy znaleźć wielkość, która będzie zachowywana w czasoprzestrzeni. Wyobraźmy sobie pęczek wektorów pędu w czasoprzestrzeni, wskazujących różne kierunki. Mogą one na przykład przedstawiać pędy cząstek, które mają się właśnie ze sobą zderzyć. Po zderzeniu otrzymamy nowe wektory pędu, wskazujące inne kierunki. Zasada zachowania pędu mówi nam jednak, że całkowita suma wszystkich nowych strzałek musi być równa całkowitej sumie strzałek początkowych. To z kolei oznacza, że zachowana musi być zarówno całkowita suma tych części strzałek, które wskazywały kierunki przestrzenne, jak i całkowita suma tych ich części, które wskazywały kierunek czasowy. Tak więc jeśli dodamy do siebie wartości γmv odpowiadające poszczególnym cząstkom, to suma otrzymana przed zderzeniem powinna być taka sama jak ta uzyskana po zderzeniu. Podobnie jest dla części czasowych, ale w ich wypadku zachowywana jest całkowita suma wartości γmc. Wydaje się, że wyprowadziliśmy dwa nowe prawa fizyczne: zarówno γmv, jak i γmc są zachowywanymi wielkościami. Czemu jednak odpowiadają te dwie konkretne wielkości? Na pierwszy rzut oka można by uznać, że nie ma w nich nic ciekawego. Jeśli prędkości są niewielkie, to γ jest bardzo bliska 1 i γmv staje się po prostu równe mv. Natrafiliśmy więc po raz kolejny na starą zasadę zachowania pędu. To powinno nas upewnić, że jesteśmy na dobrym tropie, skoro mieliśmy nadzieję, że wyprowadzimy prawo, które nie byłoby zaskoczeniem dla fizyków epoki wiktoriańskiej. Brunel i inni wielcy inżynierowie XIX wieku niewątpliwie bardzo dobrze radzili sobie bez czasoprzestrzeni, a więc nasza nowa definicja pędu musiała doprowadzić do niemal tych samych odpowiedzi co uzyskiwane podczas rewolucji przemysłowej, oczywiście pod warunkiem że rozważane obiekty nie poruszają się z prędkościami zbyt bliskimi prędkości światła. W końcu słynny wiszący most w Bristolu nie rozpadł się nagle, gdy tylko Einstein wymyślił teorię względności.
Co możemy powiedzieć o zasadzie zachowania γmc? Ponieważ c jest uniwersalną stałą, co do której wielkości wszyscy się zgadzają, zachowanie γmc oznacza po prostu, że zachowana jest masa. Nie wydaje się to specjalnie zaskakujące i potwierdza nasze intuicyjne przekonania, choć fakt, że dotarliśmy do takiego wniosku niejako przy okazji, można uznać za dość interesujący. Konsekwencją zasady zachowania masy jest na przykład to, że gdy spalamy w piecu węgiel, masa powstałego popiołu (oraz masa wszelkiej materii, która ulotniła się kominem) powinna równać się dokładnie masie węgla przed rozpaleniem ognia. To, że γ nie jest dokładnie równa 1, może się wydawać mało istotne, łatwo wtedy ulec pokusie spoczęcia na laurach, uznania, że osiągnęliśmy już bardzo wiele, i przejścia do innych rozważań. Zdefiniowaliśmy pęd tak, by był sensowną wielkością w czasoprzestrzeni, wprowadzając jednocześnie (zwykle niewielkie) poprawki do dziewiętnastowiecznej definicji pędu i zasadę zachowania masy. Na co jeszcze mielibyśmy liczyć?
Dotarcie do tego punktu zabrało nam wiele czasu, ale okaże się, że nasza opowieść ma zaskakującą puentę. Przyjrzymy się teraz dokładniej części wektora pędu wskazującej kierunek czasowy, a dzięki temu odkryjemy, w niemal cudowny sposób, najsłynniejszy wzór Einsteina.
Śledząc tok rozumowania przedstawiony do tej pory w naszej książce, często pewnie czułeś się jak żongler, który musi skupiać uwagę na wielu rzeczach jednocześnie. Dotarcie aż do tych zdań stanowi niemałe osiągnięcie – poznałeś dużą część faktów dotyczących czterowymiarowych wektorów i czasoprzestrzeni Minkowskiego, których znajomości oczekuje się od zawodowych fizyków. Jesteśmy gotowi do finiszu.
...
Wywnioskowaliśmy, że wielkość γmc powinna być zachowywana. Musimy precyzyjnie ustalić, co mamy tu na myśli. Jeśli wyobrazimy sobie grę w relatywistyczny bilard, to każda z bil będzie miała własne γmc. Gdy dodamy je wszystkie do siebie, otrzymana liczba, niezależnie od tego, ile wynosi, pozostanie stała. Przeprowadźmy teraz rozumowanie, które na pierwszy rzut oka może się wydawać bezcelowe. Skoro γmc jest zachowane, to podobnie będzie z γmc2, po prostu dlatego, że c jest stałą. Zaraz wyjaśni się, dlaczego w ogóle o tym mówimy. Przypomnijmy teraz, że γ nie jest równa 1, a dla małych prędkości można ją przybliżyć za pomocą wzoru γ = 1+ ½ (v2/c2).
...
Po dokonaniu takiego uproszczenia γmc2 staje się w przybliżeniu równe mc2 + ½ mv2. W tym momencie możemy docenić głęboką istotność prowadzonych przez nas rozważań. Pokazaliśmy, że dla prędkości, które są niewielkie w porównaniu z c, zachowana jest wielkość mc2 + ½ mv2. (ZASADA ZACHOWANIA MATERII I ENERGII)
...
Iloczyn ½ mv2 to energia kinetyczna, którą spotkaliśmy, omawiając przykład ze zderzającymi się bilami, mierząca ilość energii posiadaną przez obiekt o masie m w wyniku poruszania się z prędkością v. Odkryliśmy więc, że istnieje pewna zachowywana wielkość, która jest równa sumie czegoś (mc2) oraz energii kinetycznej. Wydaje się sensowne, by zachowywanej wielkości nadać nazwę energii, ale tym razem składa się ona z dwóch części. Jedna z nich to ½ mv2, a druga to mc2.
...
Istotną rolę odgrywa jedynie fakt, że jest to „czasowa składowa czasoprzestrzennego wektora pędu” i że podlega zasadzie zachowania. Trzeba co prawda przyznać, że stwierdzenie „czasowa składowa czasoprzestrzennego wektora pędu jest równa mc” nie brzmi równie ekscytująco jak E = mc2, ale konsekwencje fizyczne są takie same.
W ten sposób dotarliśmy do imponującego wniosku: zasada zachowania pędu w czasoprzestrzeni prowadzi nie tylko do nowej, ulepszonej wersji zasady zachowania pędu w trzech wymiarach, ale także do zasady zachowania energii.
...
Nasze nowe prawo jest zgodne z tamtymi przypuszczeniami, ale mówi też coś więcej. W swojej nowej postaci nie zawiera nic, co uniemożliwiałoby przemianę jakiejś porcji masy w energię kinetyczną czy odwrotnie, pod warunkiem że nie zmieni się suma obydwu wielkości. Odkryliśmy, że masa i energia mogą w teorii podlegać wymianie, a ilość energii, jaką możemy wydobyć z pozostającej w spoczynku masy m (γ wynosi wtedy 1), da się odczytać z równania E = mc2.
...
Podsumujmy całe rozumowanie: chcieliśmy znaleźć w czasoprzestrzeni obiekt, który odgrywałby rolę trójwymiarowego pędu. Zależało nam na tym, zwykły bowiem pęd jest zachowany, a dzięki temu bardzo użyteczny. Udało się nam skonstruować taki obiekt, wykorzystując jedynie wielkości, co do których wszyscy się zgadzają, czyli odległość w czasoprzestrzeni, uniwersalną prędkość graniczną i masę. Powstały w ten sposób czasoprzestrzenny wektor pędu okazał się bardzo interesujący. Analizując osobno jego część wskazującą kierunek w przestrzeni, odkryliśmy dawną zasadę zachowania pędu, lekko zmodyfikowaną dla obiektów poruszających się z prędkościami bliskimi prędkości światła. Prawdziwy skarb znaleźliśmy jednak dopiero po przyjrzeniu się części wektora pędu wskazującej kierunek czasowy. Dało nam to całkowicie nową wersję zasady zachowania energii. Wciąż znajdowała się w niej staromodna energia kinetyczna, ½ mv2, ale pojawiła się też kompletnie nowa część: mc2. Tak więc okazało się, że nawet jeśli obiekt pozostaje w spoczynku, wciąż utrzymuje w sobie energię, a jej ilość opisuje słynne równanie Einsteina: E = mc2.
...
Przed Einsteinem nikomu się nie śniło, że masa może ulec zniszczeniu i przekształcić się w energię, gdyż masa i energia wydawały się całkowicie odrębnymi wielkościami. Po Einsteinie wszyscy musieli zaakceptować fakt, że są one różnymi postaciami tego samego. Bierze się to z naszego odkrycia, że energię, masę i pęd należy połączyć w pojedynczy obiekt czasoprzestrzenny, który nazywaliśmy czasoprzestrzennym wektorem pędu; fizycy zwykle określają go mianem czterowektora pędu. Tak samo, jak odkryliśmy, że o przestrzeni i czasie nie powinniśmy już myśleć jako o odrębnych pojęciach, doszliśmy do wniosku, że energia i pęd są cieniami istotniejszego obiektu – czterowektora pędu. Wcześniej naiwnie uważaliśmy, że energia i pęd są osobnymi, niezwiązanymi ze sobą wielkościami, a powodem takiej opinii była trudna do uniknięcia intuicyjna tendencja do rozdzielania przestrzeni od czasu.

Co wąchałeś?

nie znam smaku kawy, alkoholu, tytoniu i niczego innego co się zjada, wypija, wdycha, wstrzykuje itp i co w jakikolwiek sposób zmienia percepcję (z wyjątkiem zastosowań ściśle medycznych i na polecenie lekarza).

Podsumowując, wychodzimy od czystej matematyki związanej z geometria hiperboliczną (Minkowskiego) oraz 2 obserwacji empirycznych