Aaaa, to co innego. Teraz się zgadzam w 100%. To co uważam za słuszne, uważam za słuszne, a to co za niesłuszne za niesłuszne. Nie mógłbym sam lepiej tego powiedzieć! Brawo.
Ale przedtem pisałaś nieco inaczej:



Cieszę się, że zauważyłaś swój błąd! Cieszę się, że moja syzyfowa praca coś jednak daje!

P.S.

Ładnie się miażdżysz

Twój przykład z biura niezbyt adekwatny do dyskutowanej sytuacji - to nie urzędniczka osobiście sama sobie zafundowała dodatkową pracę.

A ja zapodam inną scenkę.
Mądrzy rodzice przestrzegają swoje małe dzieci, przed skaleczeniem nożem czy innymi przedmiotami, przed poparzeniem...etc.
A gdy maluch nie posłucha, ściągnie nóż i skaleczy palec, to pełni współczucia przytula malucha, będą płakać razem z nim, pocałują ranę. Gdy maluch przestanie szlochać, wytłumaczą mu - widzisz nie posłuchałeś mamy/taty i samo sobie spowodowałeś ból.
Głupi rodzice będą dla pocieszenia maluch bić nóż, krzyczeć na nóż.
Współczucie dyktuje potrzebę wskazywania zagrożeń, konsekwencji czynów.

http://forum.wiara.pl/viewtopic.php?p=843206#p843206

@Alus:
O rety. Musi cię trafiać od tej dyskusji ze mną! Tak się starasz a do mnie nic nie trafia.
Pomyśl jakby to było cudownie, gdybyś coś napisała a ja bym odpowiedział: Tak Alus. Masz całkowitą rację. I nawet więcej, kiedy przeczytałem twoją wypowiedź, doznałem wylania Ducha Świętego...

Ale na razie wróćmy do rzeczywistości.Ewidentnie nic nie rozumiesz. Nie chodzi o jakiś fakt (to wyłącznie pretekst), tylko o wymianę uczuć. Wszystkie osoby z mojej scenki dystansują się od uczuć urzędniczki. Odpowiedź, która jest do zaakceptowania, wyglądałaby tak:

O rety! Po takim dniu, kiedy tak się starałaś, a on jeszcze cię zrugał. I to przy wszystkich! To naprawdę cię musiało być trudne do zniesienia. A to bydlę. Żeby go szlag!

O to przecież chodzi. Kiedy ktoś rzeczywiście mnie wysłucha, kiedy doceni mój wewnętrzny ból i da mi możliwość porozmawiania o tym, co mnie trapi, wtedy zdenerwowanie ustępuje. Jestem mniej speszony, bardziej zdolny do poradzenia sobie z moimi uczuciami i problemami.

Z innymi ludźmi jest dokładnie tak samo. Należy:

1. Wysłuchać bardzo uważnie.
2. Zaakceptować uczucia słowami: "och", "mmm", "rozumiem", "o rety".
3. Nazwać te uczucia: "to było trudne do zniesienia", "jesteś wykończony".
4. Zamień pragnienia w fantazję: "żeby go szlag trafił".

Potem można, gdy ktoś o to poprosi (i tylko wtedy) cokolwiek poradzić.

Eee tam. Mądry rodzic:

1. Zaakceptuje rzeczywistość: O rany! Skaleczyłeś się. Leci ci krew. To poważna rana. Pewnie bardzo boli.
2. Odczyta pragnienia dziecka: Chcesz żeby już nie bolało.
3. Stworzy sugestię: Niedługo ból przeminie.
4. Odwróci uwagę: Taka rana to nie byle co. Ciekawe czym trzeba będzie ją opatrzyć.

A dopiero po pewnym czasie...
...wytłumaczy jak należy używać noża i dlaczego niektórzy powinni do tego dorosnąć.

Współczujący jawnogrzesznicy Jezus nie potępia, ale nakazuje Idź nie grzesz więcej, święty Jan Paweł II definiuje: - w żadnym miejscu Ewangelii przebaczenie, czy też miłosierdzie, nie oznacza pobłażania wobec zła, zgorszenia, niesprawiedliwości czy zniewagi.

Powtorze jeszcze raz: przymus, ktory Jajko uwaza za zly, jest zly, przymus, ktory Jajko uwaza za sluszny, jest sluszny. Oczywiscie wedlug Jajka.

Czyli przymus, ktory Jajko uwaza za sluszny, jest ok. Przymus, ktory Kali (sorry Jajko), uwaza za niesluszny jest karalny.

Interesuje mnie, Jajko, jaka jest różnica według Ciebie oczywiście - między nakazywaniem a zmuszaniem.
A po Twojej wypowiedzi odnośnie "zabraniania", aż mam ochotę napisać, że asystent rodziny - to chyba by się tutaj komuś faktycznie przydał...

Gdyby nie sprawiło Ci problemu odnalezienie wpisu o którym nadmieniasz byłoby miło. Sprawiłbys mi niespodziankę i potwierdził autentyczną dobroć Twojego serca.

Idę do kościoła, dziś święto Świętej Rodziny.

Proszę Cię Jajko pamietaj o mojej prośbie.

Poświęciłem 10 minut i wprawdzie nie znalazłem tego czego szukałem, ale natknąłem się na 2 wpisy z 2013 roku. Potwierdzają to co pisałem dziś.

Ja jestem osobą niereligijną i nastawioną negatywnie do wiodącej instytycji religijnej w naszym kraju. Nie ochrzciłem dziecka. Żona, na szczęście, jest osobą kompletnie obojętną religijnie

Ja na przykład byłem ateistą ale niemal obojętnym na te sprawy (w końcu mnie to nie dotyczyło, a więc nie interesowałem się tematem), ale z czasem zacząłem być wyraźnie antyklerykalny (po spłodzeniu dziecka i truciu przez wierzącą cześć rodziny). Gdyby natomiast moja żona, która była również obojętna religijnie (ale nie była ateistką) stała się dewotką, to z wychowaniem dziecka byłby niezły problem.

Mnie też się wydaje, że katolik jak najbardziej może wziąć ślub kościelny z ateistą (byle płcie były różne ), ale pod warunkiem, że ateista złoży oświadczenie, że nie będzie przeszkadzał teiście w religijnym wychowywaniu dzieci.

No dyć napisałem jasno. Miał być nieco wcześniej (nie pamiętam czy dzień czy tydzień przed Komunią), ale syn nie wyraził zainteresowania, a ja nie pozwoliłem na to bez synowej świadomości wagi tego obrzędu.

Za pierwszym razem nie miał w ogóle świadomości, za drugim niewiele większą, a i ochoty nie wyraził. W obydwu przypadkach część rodziny chciała go do tego zmusić.

Umknęło mi Twoje pytanie, więc spieszę z odpowiedzią teraz. Otóż ja rozumiem te słowa normalnie, tak jak słownik nakazuje.

http://sjp.pwn.pl/sjp/;2486261
http://sjp.pwn.pl/sjp/zmusic;2546802.html

Widzisz różnicę? Bo ja tak. Jest wszak różnica pomiędzy wydaniem polecenia a użyciem siły lub groźby w celu wyegzekwowania jego wykonania, nieprawdaż?

Miłosierny Samarytanin nie zapomniał zapewne o udzieleniu uratowanemu człowiekowi długiej nauki o konieczności unikania niebezpieczeństw. Podobnie jak i Pan Jezus, po wypędzeniu demonów z opętanego w Gerazie powiedział mu zapewne idź i nie grzesz więcej.

Jak znajdziesz mi te wypowiedzi Samarytanina do uratowanego i Pana Jezusa do Gerazeńczyka, to ci przyznam rację. A na razie uważam, że jej nie masz. I to pomimo podpierania się autorytetami.