Recepta na życie

Największy polski tygodnik katolicki "Gość Niedzielny" zaczął akcję "Zmuś posła, by chronił życie". Dziennikarze podają telefony do parlamentarzystów, prosząc, by nakłaniać ich do wpisania do konstytucji zdania, że życie ludzkie trzeba chronić od poczęcia. Ja o aborcji wiem jedno - to zabójstwo. Ale nie wezmę udziału w akcji, nie zadzwonię w tej sprawie do posła.SPONSOR WYDRUKUDlaczego? Po pierwsze - choć żywię wielki szacunek do moich przyjaciół z "Gościa" i wierzę w ich dobre intencje - jestem zdania, że podobne przedsięwzięcia to zabieranie się do problemu od końca. Wystarczy zerknąć do badań, by przekonać się, że sejmowe podziały, które chcą pokonać aktywiści, to szczyt góry lodowej - stopienie go nie będzie oznaczało, że problem "wziął i znikł". Zamiast podejmować syzyfowy trud nawracania posłanki Senyszyn, powinniśmy wreszcie dostrzec, że większa (i trudniejsza) robota czeka na naszym własnym podwórku. Nie na Wiejskiej, ale w całym katolickim narodzie, którego połowa (niektórzy mówią, że to aż połowa) przekonana jest, że aborcja to coś złego (dla przypomnienia: Jan Paweł II nazywał ją wprost holokaustem). Wśród sąsiadów, podzielonych tak jak ich posłowie (w sondażu TNS OBOP z 2003 r. prawie 30 proc. Polaków opowiedziało się za złagodzeniem obecnej ustawy, 25 proc. nie chciało jej zmian, 13 proc. domagało się jej zaostrzenia, a 15 proc. apelowało, by w ogóle ją znieść). Czy w polskim Kościele, w którym - jak pokazują szokujące wyniki badań ISKK - są miejsca, gdzie aborcję za niedopuszczalną uważa zaledwie 35 proc. (diecezja włocławska) czy 45 proc. wiernych (archidiecezja katowicka).
Zanim zmusi się posła, aby chronił życie, trzeba więc zmusić do tego wyborcę. Rzecz jasna - łatwiej jest wpisywać Boże prawo do kodeksów, niż docierać z nim do serca człowieka. Łatwiej jest wykręcić numer do posła, niż namówić na rozmowę średnio wierzącą koleżankę, która wpadła i zastanawia się, jak usunąć ciążę. Nie znam kobiet, które traktowałyby aborcję niczym wyrwanie zęba, znam takie, które po wielu latach mówią ze łzami w oczach: gdyby wtedy znalazł się ktoś, kto podałby mi rękę, przekłuł balon lęków... Bały się, że nie dadzą sobie rady, że zostaną na lodzie, że - jeśli dziecko miało wady genetyczne - cierpienie przerośnie i małego, i jego rodziców. Pan Bóg nie będzie mnie rozliczał z tego, czy zmieniłem konstytucję. Zapyta mnie za to z pewnością, gdzie byłem, kiedy moje znajome roztrząsały te potworne dylematy? Przecież wszystkie te kobiety znały ludzi, którzy należą do Kościoła (w tym mnie). Dlaczego do nas nie przyszły?! To pytanie, które do śmierci nie da mi spokoju.
Na szczęście są w Polsce katolicy lepsi ode mnie. Znam człowieka, którego córka cierpi na zespół Downa. On założył fundację, by docierać do tych, którzy dowiedzieli się, że maleństwo będzie chore i rozważają aborcję. Ten człowiek ma dowód na to, że życie z chorym dzieckiem mimo trudności jest piękne. Znam domy, które z otwartymi ramionami przyjmują dziewczyny sparaliżowane strachem, czy ciąża nie zniszczy im życia. Cała energia kościelnych mediów, katechetów, świeckich powinna dziś napędzać taki ruch. Młoda samotna kobieta zachodzi w ciążę, chce usunąć dziecko. Przyjaciele skrzykują się, zobowiązują się, że będą przy nim dyżurować, by mama mogła pracować. Robią w firmie zbiórkę na terapeutę dla mamy, na minimalne stypendium dla małego. Proponują wspólne wakacje. To jest wizja, na którą trzeba otwierać polskich katolików, zamiast wałkować, że kluczem do problemu jest zmiana konstytucji. Trzeba "odtruć" rodaków przekonanych, że aborcja to tytuł odgrzewanej raz na jakiś czas politycznej tragifarsy. Albo obsesja proboszczów, którzy gadają głównie o niej, może jeszcze o eutanazji.
Rozmawiam z sąsiadami z kościelnej ławki. Stąd wiem, że to właśnie dzięki nieustannemu wpychaniu aborcji w orbitę politycznych sporów dla wielu stała się ona zjawiskiem wirtualnym. Rozmową nie o umierających dzieciach, a o Wojciechu Wierzejskim i Joannie Senyszyn. To z tym trzeba dziś walczyć. Nie ułatwią tego wypowiedzi działaczy ruchu pro-life, entuzjazmujących się faktem, że mamy w Sejmie niepowtarzalną okazję, żeby zebrać niezbędne do zmiany przepisów 2/3 głosów, bo lewica nieprędko będzie taką większością dysponować. Czy to jakieś zawody? Czy to wojna? A jeśli tak - to z kim? Z setkami tysięcy ludzi, którzy w sprawie ludzkiego życia mają inne zdanie? 14 lat temu zawarliśmy z nimi kompromis. Jak bolesny, mogłem się przekonać, gdy kilka miesięcy temu w mediach ze szczegółami opisywano, jak umierają poddane aborcji - zgonie z prawem - upośledzone dzieci. Czy wolno mi jednak ryzykować życie kolejnych tysięcy maleństw? Przecież gdy teraz poprę złamanie kompromisu, wytrącę sobie z ręki potężny argument, który przyda się, gdy za kilka lat jakaś nowa władza zacznie łamać ten kompromis po swojemu. W ramach retorsji za zaostrzenie przepisów zacznie je liberalizować, lansując aborcję na każde życzenie.
Powtarzam, rozumiem kolegów z "Gościa Niedzielnego", ja też za życie każdego nienarodzonego dałbym się pokroić. Na kursie ratownictwa medycznego nauczono mnie jednak, że w sytuacji skrajnie trudnej, gdy nie mam pewności, czy pacjenta uratuję,
czy zabiję, lepiej zrobić mniej, lecz na pewno dobrze. Spróbuję uratować jedno życie. Inni niech ratują miliony.

Newsweek 7/07 z 12 lutego 2007 strona 112

Nie do końca zgodzę się z Hołownią. Każdy konstytucjonalista przyzna, że wpływ prawa, a szczególnie ustawy zasadniczej, na opinię obywateli jest, wbrew pozorom, spory. Zwłaszcza w kwestiach budzących moralne kontrowersje.

No właśnie - czy to akcja polityczna, czy obywatelska? Czy rzeczywiście zmobilizuje społeczeństwo? A jeśli zmobilizuje, to do samego telefonu, czy czegoś więcej?

Zadzwonię, bo nie chcę zmiany konstytucji, nie wyobrażam sobie żeby ktoś miał mieć prawo zmuszenia chorej dziewczyny do urodzenia kalekiego dziecka poczętego w wyniku gwałtu.

Spróbuję uratować jedno życie. Inni niech ratują miliony.

Zadzwonię, bo nie chcę zmiany konstytucji, nie wyobrażam sobie żeby ktoś miał mieć prawo zmuszenia chorej dziewczyny do urodzenia kalekiego dziecka poczętego w wyniku gwałtu.
Bo niby dlaczego trzeba chronić bardziej życie tego poczętego niż jej ?
Bo naprawdę żyją takie dziewczyny , dlaczego od nich ktoś ma prawo zażądać poświęcania życia dla życia dziecka ?

Czy Bóg doprowadzając do poczęcia takiego dziecka nie założył okularów i trzeba go poprawiać? Czy należy karać dziecko, czy gwałciciela? Czy uważasz, że zdrowie psychiczne zgwałconej matki ulegnie poprawie wskutek aborcji, niż gdyby przez 9 miesięcy doniosła ciążę?

SweetChild, zupełnie się z tym nie zgadzam. Fundament właśnie dlatego jest fundamentem, że jest niezależny od aktualnych preferencji społecznych. Właśnie dlatego niektóre prawa człowieka są nienaruszalne niezależnie od tego czy większość chce ich utrzymania czy nie. W przeciwnym razie konstytucja nie była by fundamentem, ale płynnym, nieustannie zmiennym i demagogicznym tworem. A demokracja polegałaby na dyktaturze większości społeczeństwa, pozbawiającej praw resztę. Prawa człowieka muszą być niezależne od aktualnych społecznych nastrojów.

Jeżeli już poruszyłeś sprawę "okularów" .....
To może nie leczmy chorych od urodzenia bo to będzie wyglądać na posądzanie Boga o brak okularów.

A zdanie 2 cytatu:
Tak, ja tak uważam, perspektywa 9 miesięcy obnoszenia "hańby" np. po wsi , nie mówiąc już o zdrowiu tej poważnie chorej dziewczyny - to jakby zgoda na jej pewne samobójstwo.
Myslisz, że na czole miałaby napisane, że to był gwałt ?
Pamiętasz dziewczynę z Gdańska ? Ona też nie uniosła swojego poniżenia.
Myślę, że nie czułaby się jako morderczyni, tak jak ktoś kto zabił w obronie np. na wojnie.

Uważam, że prawo powinno chronić także człowieka już urodzonego jeżeli doznał krzywdy wskutek czyjejś zbrodni.
Każdy (także już urodzony) ma prawo do obrony koniecznej - tu : przed tym nieurodzonym, który mu zagraża.

To oczywiście sytuacja nietypowa, zwykle to pewnie zdrowe kobiety dokonują aborcji zdrowych dzieci i może w nosie maja polskie prawodawstwo - ale ja nie chce żeby w tym hipotetycznym przypadku był powszechny przymus bohaterstwa noszenia i rodzenia dzieci

Paschalis - dlatego będę namawiać posłów do niemajstrowania przy ustawie.
A w konstytucji, jeżeli pozostanie w takim kształcie jak teraz, może sobie byc

Nie wiem tylko, jak w ten "fundament, niezależny od aktualnych preferencji społecznych" wpisać "kwestie budzące moralne kontrowersje"? Jeżeli dana kwestia budzi moralne kontrowersje, to wydaje się być oczywistym, że jej wpisanie do ustawy zasadniczej będzie powodowało ciągłe zmiany, przynajmniej do czasu, kiedy takich masowych, moralnych kontrowersji budzić nie będzie.

Wartoby też przy poruszaniu tych socjologicznych kwestii zauważyć tendencję, która na przestrzeni ostatnich 20 lat zmierza w kierunku bardziej krytycznym wobec aborcji. I brać pod uwagę nie tylko suchy wynik, ale cały kontekst wyzwalania się z mentalności komunistycznej w strony większej wrażliwości na życie poczęte.

Konstytucji nie jest łatwo zmienić, (potrzeba 2/3 w sejmie i większości w senacie) więc jeśli taki zapis powstanie teraz to mało prawdopodobne żeby w najbliższych latach uległ zmianie. To co mówisz jest tak naprawdę kolejnym argumentem za przeniesienie treści obecnej ustawy do konstytucji bo przecież zwykła ustawę jest łatwiej zmienić.

Twój wywód pomja specyfikę wyborów w demokracji, które nie są przecież dokonywane wg klucza poglądów na aborcje. Tak naprawdę to dla większości wyborców jest to abstrakcyjny problem i sugerują się innymi sprawami przy decydowaniu o swoim głosie. Więc koniunkcja 2/3 proaborcjonistów w sejmie jest mało prawdopodobna. Dlatego uważam, że obecna sytuacja polityczna jest w dużej mierze dziełem przypadku i raczej się nie powtórzy. A na pewno nie w drugą stronę (tzn. parlament z dwiema ogromnymi partiami lewicowymi).

Wartoby też przy poruszaniu tych socjologicznych kwestii zauważyć tendencję, która na przestrzeni ostatnich 20 lat zmierza w kierunku bardziej krytycznym wobec aborcji. I brać pod uwagę nie tylko suchy wynik, ale cały kontekst wyzwalania się z mentalności komunistycznej w strony większej wrażliwości na życie poczęte.

1. Pisałam o chorym dziecku zgwałconej i chorej
dziewczyny....
Ja nie zafundowałabym świadomie dziecku kalekiego życia.

Heh, ja urodziłam się już prawie po epoce komunizmu , to nie wiem co mi miałoby się zmienić, dlaczego i w którą stronę.

3. Ks. J.Tischner napisał też : "..Stasek Nędza z Pardałówki, dlo niepoznaki zwany Talesem z Miletu..(....) kie go roz fto spytoł, cymu ni mo dzieci, odpedzioł : "bo jo kochóm dzieci"...
(Historia filozofii po góralsku)

Powiedziałbym, że to instrumentalne traktowanie konstytucji jako sposobu na możliwie skuteczne zacementowanie swojego punktu widzenia w obowiązującym prawie. Tymczasem ja uważam, że konstytucja to coś więcej, to fundament państwa możliwy do zaakceptowania przez prawie wszystkich obywateli. Dlatego powinny być do niej wpisane wartości uniwersalne, a nie mocno kontrowersyjne, nawet jeśli chwilowa koniunktura polityczna dawałaby taką możliwość.

Mentalność komunistyczna nie ma tu większego znaczenia, bo już obecnie w postkomunistycznej Polsce prawo w kwestii aborcji jest jednym z bardziej restrykcyjnych w Europie. Można natomiast dostrzec korelację między restrykcyjnością prawa aborcyjnego a wyznaniem dominującym w danym kraju.

Tylko wtedy nie jest to fundament. Bo fundament charkteryzuje się tym, że jest ważny, trwały i nie podlega łatwej zmianie. Takim fundamentem powinny być, moim zdaniem, prawa człowieka.

Mentalność komunistyczna ma tu bardzo duże znaczenie. Bo wbrew powszechnej opinii to nie w Holandii, czy Szwecji jest największa dostępność aborcji, ale w krajach byłego bloku komunistycznego. Polska jest tu absolutnym wyjątkiem. Co do wyznania to np. Słowacja też jest krajem głównie katolickim, a aborcja jest tam w pełni dostępna.